มีนาหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้: “ณภัทร ถ้าคุณยังไม่ปล่อยฉัน กระต่ายที่จับมาได้คงต้องหนีไปแน่”
เขาก้มลงไปจูบเนินอกของเธอ: “หนีไปผมค่อยจับมาใหม่”
มีนาพลันรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องถูกสัตว์กินเนื้อตัวนี้ทรมานจนตายสักวันแน่ สุดท้ายเขาก็ได้ทานจนอิ่มทั้งกายอิ่มทั้งใจ ในตอนนี้เธอไม่อยากแม้แต่ขยับนิ้วมือ เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความโมโหแต่ไม่มีแรง
ขาโค้งตัวลงและแบกเธอขึ้นมาบนบ่า มือข้างหนึ่งกอดขาของเธอ ส่วนมืออีกข้างหิ้วเอาไว้กระต่ายเอาไว้ พลางผิวปากไปอย่างมีความสุข อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
เธออ้าปากกัดเข้าที่เอวของเขาด้วยความโมโห เขาสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ และยกมือขึ้นตีก้นของเธอ: “แม่ปีศาจน้อย นี่คุณเกิดปีหมาหรือเปล่าเนี่ย?”
“ณภัทร คุณเกิดปีหมาป่าหรือไง? ทุกครั้งไม่เอาฉันจนปางตายคุณก็จะไม่ยอมละมือ!”
“ให้ตายสิ ใครใช้ให้คุณยั่วผมล่ะ”
“……”
เธอเกือบจะลืมไปว่า พูดด้วยเหตุผลกับเขาไม่ได้ มันไม่อยู่ในเส้นทางเดียวกันเลยสักนิด
เขาแบกเธอกลับมาที่รถ: “รอผมอยู่ที่นี่ อีกเดี๋ยวย่างกระต่ายป่าก็เสร็จแล้ว”
เธอนอนอยู่ในรถอย่างเกียจคร้าน เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าผ่านร่องใบไม้ ดวงดาวกระจัดกระจายอยู่เต็มท้องฟ้า แวววาวอย่างไม่มีที่เปรียบ ราวกับอัญมณีที่กระจัดกระจายอยู่บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ สายลมยามค่ำคืนพัดผ่าน ใบไม้สั่นไหว อัญมณีเม็ดเล็ก ๆ เหล่านั้นก็วับ ๆ แวม ๆ สวยมากเลยล่ะ
เธออดไม่ได้ที่จะพึมพำขึ้นมา: “ณภัทร ฉันไม่เคยเห็นสีสันในยามค่ำคืนที่สวยงามแบบนี้มาก่อนเลย”
“เด็กโง่ นั่นเป็นเพราะคนที่ดูทิวทัศน์ในยามค่ำคืนด้วยไม่เหมือนกัน”
“……”
คนไร้ยางอายนี่พูดเอาดีใส่ตัวได้เก่งจริง ๆ แต่ว่า ที่เขาพูดก็ดูเหมือนจะจริง ดวงดาวระยิบระยับ สีสันยามค่ำคืนแบบนี้ เพราะมีเขาอยู่ด้วยถึงได้งดงาม
ณ เวลานี้กลิ่นหอมของเนื้อก็ได้ลอยมา เขาเอาเนื้อกระต่ายออกจากกระดูก และหาเอาหนามที่สะอาดมาเสียบลงไป แล้วยื่นให้เธอ: “ปีศาจน้อย มาทานเร็ว”
เธอหิวมาก และกินเนื้อกระต่ายลงไปอย่างตะกละตะกลาม ฝีมือในการย่างเนื้อของเขานั้นไม่เลวเลยจริง ๆ กรอบนอกนุ่มใน โรยผงยี่หร่าลงไปเล็กน้อย อร่อยมากเลยล่ะ เธอทานไปสองตัวเต็ม ๆ ถึงตอนนี้ถึงพบว่าเขาหิ้วกลับมาแค่สองตัวเท่านั้น และในเวลานี้เขากำลังก้มหน้าแทะหัวกระต่ายอยู่ ตรงนั้นแทบจะไม่มีเนื้ออยู่เลย
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย: “เอาอย่างนี้ เดี๋ยวฉันไปจับมาให้คุณอีกสักสองสามตัวดีไหม?”
เขาจัดการกับหัวกระต่ายทั้งสองหัวอย่างรวดเร็ว: “อีกเดี๋ยวคุณป้อนผมหลายคำหน่อยก็โอเคแล้ว สวยจนอยากกลืนกิน”
ทั้งสองคนนั่งอยู่บนรถและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยกัน ทันใดนั้นฝนดาวตกก็ได้ลอยผ่านไป เกิดเป็นแสงสว่างวาบขึ้นมา ราวกับเศษธาตุเงินที่ร่วงหล่นลงมา สายงามมาก มีนารีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว สองมือพนม และขอพรอย่างเงียบ ๆ
เขาหันไปมองเธอ และยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็เข้าไปจูบขนตาหนานุ่มของเธอเบา ๆ : “ขอพรอะไรเหรอ บอกให้ผมฟังหน่อยสิ?”
“พูดออกมาก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์น่ะสิ”
“ฮ่า ๆ คุณเชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ?”
“ไม่เชื่อ แต่ก็อยากลองดู”
เธอหัวเราะขึ้นมา ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง ก็ต้องมีความคิดแบบผู้หญิงเป็นธรรมดา พรที่เธอขอไปเมื่อกี้ก็แค่ว่าขอให้ได้ครองคู่กับเขาไปตลอดชีวิต
เขาเอามือวางลงไปบนท้องของเธอ: “มีนา ให้กำเนิดลูกให้ผมสักคนเถอะนะ”
“ทำไม คิดจะผูกฉันไว้งั้นเหรอ?”
“ในตอนที่ผมไม่ได้อยู่ข้างกายของคุณ อย่างน้อยก็มีคนที่เกิดมาจากสายเลือดขอผมอยู่เคียงข้างคุณ”
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตที่เดินอยู่บนเส้นได้แบบนี้จะจบลงเมื่อไหร่กัน ถ้าหากมีลูกอยู่ข้างกายเธอ บางทีอาจจะปลอบใจเธอได้บ้างก็ได้
“ณภัทร ต่อไปคุณไปที่ไหนฉันก็จะไปกับคุณด้วย”
ที่เธอตัดสินใจแบบนี้ไม่ใช่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่เธอมีสติมาก แทนที่จะคอยเป็นกังวลอยู่ที่บ้าน สู้ออกไปสู้ลมสู้ฝนกับเขาจะดีกว่า
“กลับประเทศไปในครั้งนี้ฉันจะยื่นใบสมัครไปยังเขตทหารเพื่อขอเป็นหมอภาคสนาม แบบนี้ฉันก็จะสามารถอยู่ข้างกายคุณได้แล้ว และเป็นการตัดความคิดของพวกผีเสื้อที่มาดอมดมคุณไปในตัว ให้คุณมองฉันได้แค่คนเดียว คิดถึงฉันแค่คนเดียว!”
เขาเงียบไปนานถึงได้เอ่ยขึ้นมาอย่างเน้นย้ำ: “คุณรู้ไหมว่าเส้นทางสายนี้มันอันตรายแค่ไหน?”
“ฉันไม่กลัว”
“คุณรู้ไหมว่าถ้าคุณไปที่สนามรบกับผมจริง ๆ จะต้องเผชิญหน้ากับพวกคนที่โหดเหี้ยมอำมหิต มีอันตรายถึงชีวิตอยู่ตลอดเวลา”
“มีคุณอยู่ข้างกายฉัน ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”
“คุณรู้ไหม……”
เธอขยับใกล้เข้ามาและปิดปากของเขาเอาไว้: “ฉันรู้เพียงแค่ว่า คุณจะอยู่ด้วยกันกับคุณ”
เธอจะต้องรักษาผู้ชายที่ชื่อณภัทรคนนี้เอาไว้ เก็บรักษาผู้ชายที่ทำให้เธอถลำเข้าไป และหลงใหลจนเก็บเอาไปฝันถึงคนนี้
เขายื่นมือออกมาเลื่อนผ่านเส้นผมที่อ่อนนุ่มของเธอ ท่าทางอ่อนโยน จูบเธออย่างระมัดระวัง สีสันในยามค่ำคืนทำให้คนหลงใหล กลิ่นหอมอันอบอุ่นทำให้คนมัวเมา เขาควบคุมร่างกายและหัวใจตัวเองไม่ได้ เหมือนกับว่าต่อให้ต้องตายอยู่บนร่างกายของเธอ ก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้ว
ตื่นเช้าขึ้นมา เธอก็พบว่าตัวเองได้มาอยู่ที่เต็นท์แล้ว ข้างนอกมีเสียงแตรสัญญาณดังก้องกังวาน คาดว่าทหารเหล่านี้กำลังฝึกช่วงเช้าอยู่
ทันใดนั้นม่านประตูเต็นท์ก็ได้ถูกเปิดออก ณภัทรสวมชุดทหาร ยืดอกหลังตรง ออร่าความหล่อพุ่งกระฉูด แถมยังมีความเด็ดเดี่ยวปะปนอยู่ เขาใช้เข็มขัดตีลงไปบนเตียงของเธอ: “ปีศาจน้อย ลุกขึ้นมาออกกำลังกายตอนเช้าเร็ว”
เธอพลิกตัว: “ไม่เอา ฉันง่วง จะนอน”
เขาดึงผ้าห่มของเธอออก ปรากฏให้เห็นร่างที่ขาวเนียนใสออกมา เธอลุกขึ้นและปิดจุดลับเอาไว้พลางถลึงตาใส่เขาด้วยความโมโห: “ณภัทร คุณบ้าไปแล้วเหรอไง?”
“ใครที่บอกว่าจะมาเป็นแพทย์ทหารภาคสนาม ถ้าหากร่างกายไม่ผ่านคงมาเป็นไม่ได้หรอก” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็ยกมือขึ้นไปลูบขาของเธอ: “แต่ว่า คุณจะรับกติกาซ่อนเร้นของผมก็ได้นะ”
“ถุย! ฝึกก็ฝึกสิ ใครกลัวกันล่ะ!”
เธอสวมชุดทั้งด้านในและด้านนอกอยากรวดเร็ว เขาไม่อยากจะละสายตาไปจากเธอ และยื่นโยนชุดทหารชุดหนึ่งให้กับเธอ: “สวมมันซะ อีกเดียววิ่งแบกของหนักระยะทางห้ากิโลเมตรพร้อมกับทุกคน”
ผ่านไปสักพัก เธอสามชุดทหารชุดนั้นมาปรากฏตัวที่ด้านหน้าของเขา ชุดหลากสีชุดนั้นยิ่งขลับให้ผิวของเธอดูขาวมากยิ่งขึ้น นอกจากนี้ภายใต้ความเอมอรยังมีความกล้าหาญแฝงอยู่ ดึงดูดใจผู้คนเป็นอย่างมาก ยังมีเข็ดที่รัดลงไปบนเอวเล็ก ๆ นั่น พูดได้ว่าอ่อนช้อยบอบบาง สง่างามมีเสน่ห์ ทำให้ดวงตาของเขาค่อย ๆ ร้อนขึ้นมา เขาพลันรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา ควรที่จะให้เธออยู่ทานอาหารกับเขา ไม่ใช่ออกไปฝึกกับทหารพวกนี้
“ท่านนายพลณภัทร พอใจหรือยัง?”
เขาขมวดคิ้ว: “ไม่พอใจ นมใหญ่ไป เอวเล็กไป ก้นเด้งไป พรุ่งนี้เปลี่ยนชุดใหม่”
“……”
ทั่วทั้งค่ายมีใครที่ไม่รู้สถานะของเธอ ต่อให้เธอเดินอยู่ตรงหน้าของพวกเขาโดยไม่ใส่อะไรเลย พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะมองหรอก
ในครั้งนี้ณภัทรทิ้งสิทธิพิเศษในการนั่งรถไป และไปวิ่งแบกของกับพวกเขาแทน ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าที่เขาทำแบบนี้นั้นก็เพื่อภรรยาของเขา
ถึงยังไงมีนาก็ไม่เหมือนกับพวกเขาที่ฝึกซ้อมอยู่ทุกวัน พึ่งจะวิ่งมาได้หนึ่งกิโลเมตรก็ตามคนอื่นไม่ทัน รู้สึกเพียงว่าสัมภาระบนหลังหนักขึ้นเรื่อย ๆ ขาสองข้างเหมือนกับถูกแม่เหล็กดูดเอาไว้ แม้กระทั่งลมหายใจก็หนักขึ้นมา
ณภัทรอยู่ข้างเธอตลอดเวลา เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอแล้วเขารู้สึกเจ็บปวดใจมาก จึงคิดที่จะปลดเอาสัมภาระบนหลังของเธอลงมา แล้วตัวเองเป็นคนแบก แต่เธอกลับโบกมือห้าม: “ไม่ต้อง พวกคุณทำได้ ฉันเองก็ทำได้เหมือนกัน!”
ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม และจูบลงไปบนหน้าฝากของเธออย่างรวดเร็ว: “ปีศาจน้อย อีกเดี๋ยวผมให้รางวัลคุณ”
เธอทำตามองบนใส่เขา ด้วยท่าทางเหมือนกับว่าตัวเองได้มองทุกอย่างออกแล้ว
เขายิ้มอย่างมีเลศนัย: “วางใจเถอะ ครั้งนี้ผมไม่เย็xคุณหรอก ผมเป็นห่วง”
