แววตาของณภัทรเต็มไปด้วยความดูถูก เขาทำเพียงแค่ปรบมือเล็กน้อย จากนั้นก็มีผู้หญิงวัยประมาณสี่สิบกว่าปีถูกนำตัวออกมา เมื่อเธอเห็นไกรเลิศก็รีบพุ่งเข้าไปหา : “คุณมันสารเลว คุณปล่อยให้ลูกสาวของตัวเองฆ่าภรรยาของคุณ หากไม่ใช่เพราะฉันหนีออกมาได้อย่างรวดเร็ว และหลบซ่อนตัวอย่างมิดชิด ก็คงถูกคุณฆ่าตายไปนานแล้ว !”
ไกรเลิศโซเซล้มลงกับพื้นอย่างแรง จบกัน จบเห่แล้ว วันนี้ดูเหมือนว่าแม้แต่ชีวิตของเขาก็ยากที่จะรักษาเอาไว้ได้แล้ว
……
ภายในคฤหาสน์ มีนาจ้องมองจอโทรทัศน์ ณภัทรซึ่งปรากฏตัวอยู่บนหน้าจอช่างดูหล่อเหลาจนไม่มีใครเทียบได้ ส่วนไกรเลิศและปรางทองกำลังถูกรุมประชาทัณฑ์ เจ้าหน้าที่ใส่กุญแจมือที่ข้อมือของเขาทั้งสองคน จากนั้นจึงผลักให้พวกเขาเดินออกไป
เธอปิดโทรทัศน์ หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปด้านนอก ท้องฟ้าสว่างไสว ลมพัดเย็นสบาย เธอค่อย ๆ ถอนหายใจเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่สั่งสมมานานออกมา ตอนนี้เธอรู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว
เธอซื้อขนมของโปรดและเสื้อผ้าชุดใหม่เพื่อเปลี่ยนตามฤดูกาลให้กับทิวา นอกจากนี้ยังซื้อลูกแก้วมาถุงหนึ่ง และมุ่งหน้าไปยังบ้านพักผู้ป่วย
เมื่อทิวาเห็นเธอก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก จึงรีบดึงมือเธอแล้วพูดจาออดอ้อนว่า : “พี่ไม่ต้องการทิวาแล้วใช่ไหม ถึงได้มาหาหนูเอาป่านนี้”
เธออดทนรอไม่ไหวที่จะเปิดดูของที่มีนานำมาให้ เธอหยิบเสื้อผ้ามาวางทาบบนตัวอย่างมีความสุข : “สวมจริง ๆ ทิวาชอบมากเลยค่ะ”
เธอหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาทาบบนตัวมือเป็นระวิง แล้วยิ้มออกมาอย่างยินดี เมื่อเธอเห็นขนมถุงนั้น เธอก็รีบเปิดถุงออกด้วยความดีใจ แต่จู่ ๆ ก็มีลูกแก้วค่อย ๆ หล่นออกมาจากด้านในถุงทีละลูก ๆ ตุบ ! ตุบ ! ตุบ ! ลูกแก้วหลากหลายสีสันหล่นลงมาที่เท้าของเธอ และกลิ้งกระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้อง
จู่ ๆ สีหน้าของทิวาก็ซีดเผือด เธอรีบโน้มตัวลงไป ยกมือขึ้นปิดตาตนเองเอาไว้ จากนั้นจึงกรีดร้องออกมาอย่างเสียการควบคุม พยาบาลที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งเข้ามาทันที : “เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ ?”
มีนาพูดอย่างเย็นชา : “ออกไปให้หมด !”
ทั้งพยาบาลและแพทย์ต่างรู้สึกตกใจกับความเย็นชาของเธอ จึงค่อย ๆ แยกย้ายกันออกไป
เมื่อได้ยินเสียงร้องอันน่าเวทนาของน้องสาว มีนาก็พยายามทำจิตใจให้เข้มแข็ง เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปหาทิวา จากนั้นจึงดึงมือของเธอลง แล้วค่อย ๆ พูดกับเธอทีละคำ ๆ : “ทิวา พี่รู้ว่าเธอกลัวอะไร แต่ถ้าหากเธอผ่านปมในใจนี้ไปไม่ได้ ชาตินี้เธอก็จะต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างคนโง่ !”
จู่ ๆ ทิวาก็รู้สึกว่าพี่สาวที่น่ารักของเธอ กลายเป็นคนน่ากลัวขึ้นมา เธอตกใจจนรีบกอดตัวเองไว้แล้วนั่งย่อตัวลง จากนั้นจึงหันมองมีนาด้วยแววตาที่น่าสงสาร : “พี่ ทิวากลัว กลัวมาก รีบเอาของพวกนี้ออกไปเร็วเข้า ! เอาออกไป !”
มีนาหยิบลูกแก้วขึ้นมาหนึ่งกำ แล้วค่อย ๆ ปล่อยลง ลูกแก้วค่อย ๆ หล่นจากมือของเธอลงไปบนพื้นทีละลูก ๆ และทำให้เกิดเสียงตุบดังขึ้น ทำให้ทิวากรีดร้องออกมาราวกับคนเสียสติ
มีนารู้สึกเจ็บปวดใจราวกับถูกมีดกรีด แต่เธอก็ยังจับทิวามัดเอาไว้ แล้วบังคับให้ดูพื้นที่เต็มไปด้วยลูกแก้ว และให้เธอฟังเสียงลูกแก้วที่ค่อย ๆ หล่นลงบนพื้นดิน : “ทิวา พี่รู้ว่าเธอกลัวอะไร ตอนนั้นเขมิกาโปรยสิ่งนี้ลงบนพื้น แล้วผลักแม่ลงไปใช่ไหม ?”
“อ้า ! หนูไม่รู้ หนูไม่รู้ !”
“ตอนนั้นที่แม่ตกบันได ลูกแก้วพวกนี้ก็กลิ้งลงมาด้วยใช่ไหม ?”
ใบหน้าของทิวาเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ดวงตาของเธอเบิกโพลง ปากของเธอกำลังขยับเพื่อหายใจอย่างทรมาน นั่นเป็นฝันร้ายของเธอ แม่ตกลงมาบนพื้น บนพื้นเจิ่งนองไปด้วยเลือดและลูกแก้วจำนวนมาก ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอก็รู้สึกกลัวที่จะต้องเห็นของสิ่งนี้ และกลัวที่จะได้ยินเสียง……
มีนาคว้าเธอเข้ามากอดในอ้อมแขน : “ทิวา คนชั่วได้ตายไปแล้ว ต่อไปจะไม่มีใครข่มขู่เธอได้อีก ต่อไปพี่จะเป็นคนปกป้องเธอเอง”
“อ้า !”
จู่ ๆ ทิวาก็กรีดร้องขึ้นมา เธอสะอีกสะอื้นและร้องไห้ออกมาจนใบหน้าเปียกปอน : “พี่ หนูกลัวมาก กลัวมากจริง ๆ มันเต็มไปด้วยเลือด เต็มไปด้วยเลือด……”
“ทิวา คนที่ฆ่าแม่ได้รับผลกรรมไปเรียบร้อยแล้ว พวกเขาจะไม่สามารถข่มขู่อะไรพวกเราได้อีก เชื่อพี่ ต่อไปพี่จะเป็นคนดูแลเธอไปตลอดชีวิต ต่อไปทิวาไม่ต้องฝันร้ายอีกแล้ว”
“ฮือ ฮือ ฮือ……”
ทิวากอดเธอและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทิวาพูดปลอบใจเธออย่างอ่อนโยน : “ทิวาชอบวาดรูปเป็นที่สุด พี่จะส่งเธอไปเรียนเมืองนอกดีไหม ?”
ทิวาพยักหน้าทั้งน้ำตา ราวกับว่าฝันร้ายได้จบสิ้นลงเสียที
ถึงแม้เธอจะก้าวผ่านอุปสรรคภายในใจได้แล้ว แต่ก็ยังต้องพักรักษาตัวอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยอีกสักระยะหนึ่ง ขณะที่มีนาเดินออกจากบ้านพักผู้ป่วย ก็ได้รับข้อความบนโทรศัพท์มือถือหนึ่งข้อความ : “ไกรเลิศติดสินบนเจ้าหน้าที่ พัวพันกับธุรกิจผิดกฎหมาย มิหนำซ้ำยังทำร้ายอดีตภรรยาจนถึงแกความตาย ตอนนี้เขาถูกส่งตัวไปที่สถานีตำรวจ และอยู่ภายใต้การสอบสวนของศาลสูงสุด โดยผลการพิจารณาจะประกาศให้ทราบโดยเร็วที่สุด ส่วนปรางทองซึ่งมีส่วนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ไม่อาจหนีความผิดไปได้เช่นกัน”
เมื่อมีนากลับถึงคฤหาสน์ ณภัทรก็ยังไม่กลับมา จนกระทั่งถึงกลางดึก จึงได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น แต่เธอไม่ได้ยินเสียงเข้าเดินเข้ามาในห้องสักที จึงอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปดู มีเห็นไฟห้องรับแขกยังคงสว่างอยู่ เธอก็ปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
ตอนนี้เครื่องแบบของเขาถูกวางทิ้งอยู่บนพื้น ด้านบนเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนและเศษหญ้า วันนี้เขาไม่ได้ไปงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จหรืออย่างไร ? อย่างไรเสีย เมื่อไกรเลิศถูกโค่นลงแล้ว การเลือกตั้งในครั้งนี้ก็ดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องตลก ต่อให้มีการเลือกตั้งใหม่อีกครั้ง ดรณ์ก็จะขี่ม้าขาวออกมา ความเป็นไปได้ที่จะสามารถรักษาตำแหน่งเอาไว้นั้นมีสูงมาก และนี่ถือเป็นประโยชน์อย่างมากต่อณภัทร
ไม่ช้า ณภัทรก็ใช้ผ้าขนหนูพันรอบเอวแล้วเดินออกมา บนเส้นผมของเขายังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ หยดน้ำบนไหล่ของเขาค่อย ๆ ไหลลงมาบนแผงอก แล้วไหลต่อไปยังร่องบนหน้าท้องที่สมบูรณ์แบบ แล้วมาหยุดอยู่ตรงพื้นที่สงวน เมื่อประกอบกับใบหน้าที่ขึงขังแต่หล่อเหลาจนไร้ที่ติของเขา ช่างเป็นภาพชายหนุ่มกำลังอาบน้ำที่งดงามมากจริง ๆ เธอจ้องมองจนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ ร่างกายของเธอร้อนผ่าว แม้กระทั่งลมหายใจก็พลอยร้อนผ่าวไปด้วย
น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนล้าเล็กน้อย : “ปีศาจน้อย อยากจะกินแล้วหรือ ? รีบเข้ามาสิ”
เขาหันไปกระดิกนิ้วเรียกเธอ ครั้งนี้เธอไม่ได้ขัดขืน แต่กลับเดินตรงเข้าไปราวกับถูกสะกดจิต เขายิ้มแล้วคว้าเธอเข้ามากอดในอ้อมแขน : “หืม ? หิวแล้วใช่ไหม ?”
“ออกไปเลยนะ ! ฉันแค่จะดูว่าคุณกลับมาหรือยัง”
เมื่อสัมผัสเข้ากับแผงอกที่ร้อนผ่าวของเขา เธอก็แอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ เสียงนี้ถูกเขาได้ยินเข้าอย่างชัดเจน เขายิ้มแล้วกัดเข้าที่ใบหูของเธอ : “อยากกินก็มาสิ แต่วันนี้ผมเหนื่อยมาก คุณจะต้องอยู่ข้างบนนะ”
เธอบิดตัวหนีเล็กน้อย : “ฉันไม่ต้องการสักหน่อย !”
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าขยับ ให้ผมกอดเอาไว้แบบนี้”
ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยจริง ๆ แม้กระทั่งจังหวะของลมหายใจก็ช้าลง
“ณภัทร คุณเป็นอะไรไป ?”
“ปีศาจน้อย ไกลเลิศหลบหนีไประหว่างการส่งมอบตัว”
มีนาตกใจเล็กน้อย : “เป็นไปได้ยังไง คนที่คุมตัวเขาไปเป็นคนของคุณทั้งหมดไม่ใช่หรือ ?”
ใบหน้าของเขาแสดงความโกรธแค้นออกมา : “แสดงว่าด้านในต้องมีหนอนบ่อนไส้”
มีนาจำได้ว่าเขาเคยพูดว่า สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดก็คือการถูกหักหลัง ถึงแม้ปกติแล้วเขาจะเข้มงวดกับบรรดาลูกน้อง แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาเห็นลูกน้องทุกคนเป็นเพื่อนพี่น้องแท้ ๆ เวลาที่เกิดอันตราย เขายินดีที่จะปล่อยให้ตนเองได้รับบาดเจ็บ โดยจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาต้องสูญเสียเลือดเนื้อโดยเด็ดขาด เธอเข้าใจความเหนื่อยล้าของเขาในทันที ไม่เพียงแค่จะต้องติดตามตัวไกรเลิศเท่านั้น แต่ยังต้องหาหนอนบ่อนไส้ให้เจออีกด้วย นี่เท่ากับการใช้มีดฟันลงมาที่ใจของเขาอย่างแรง
