การถือกำเนิดจอมมารผู้เหนือโลกที่สิบสาม – ตอนที่ 129

บทที่ 129 – ข้าเป็นเด็กดีแล้วนะ….

ข้ามีชื่อว่าไวท์..นี่คือชื่อที่นายของข้าตั้งให้ส่วนชื่อที่แท้จริงของข้า ข้าไม่รู้หรอก ข้าลืมมันไปแล้ว

ข้ามีพ่ออยู่นะ ท่านพ่อของข้าเป็นคนใหญ่คนโตและเขาใจดีกับข้ามาก ข้าไม่รู้ว่าแม่ข้าเป็นใครและท่านพ่อเองก็ไม่เคยพูดถึง

แต่ข้าก็ไม่อยากจะถามถ้าท่านพ่อไม่บอก ข้ารักท่านพ่อมาก เพราะข้ารักข้าถึงเป็นเด็กดีที่สุดเพื่อที่จะให้ท่านพ่อรักและกอดข้า

ข้ามีความสุขกับชีวิตแบบนั้น ไม่ว่าท่านพ่อจะบอกอะไรข้าก็ทำหมด.. ท่านพ่อบอกให้ข้าฆ่าข้าก็ฆ่า..

ข้าฆ่าพวกปีศาจไปจำนวนมาก ปีศาจพวกนี้ท่านพ่อบอกว่ามันคือความชั่วร้ายที่จะมาทำร้ายท่านพ่อ ข้าจึงฆ่าพวกมันเพื่อปกป้องท่านพ่อ

ข้าฆ่าไปเรื่อยๆ ข้าฆ่าพวกมันจนกระทั่งวันหนึ่งพวกมันก็ถูกข้าฆ่าไปจนหมดกรงขัง ท่านพ่อบอกว่าพอแล้วพวกปีศาจมันตายหมดแล้ว

ข้าดีใจมาก ท่านพ่อกับข้าจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข.. จนกระทั่งวันหนึ่งข้าตื่นขึ้นมา ข้ากำลังหอยตัวอยู่บนหม้อหลอมเหล็กขนาดใหญ่

ด้านล่างมีท่านพ่อมองอยู่ ท่านพ่อกำลังมองมาที่ข้า เขาพูดกับข้าไว้ว่าแบบนี้

“….ลูกน่ะคือความภาคภูมิใจของพ่อ.. แต่ว่าลูกฆ่าเยอะเกินไป ลูกเป็นเด็กไม่ดีเลยนะ..”

“ท่านพ่อ..?”

“ไม่เป็นไร.. ลูกจะไปเรียนรู้กับแม่ลูก.. รู้หรือเปล่าว่าแม่ของลูกน่ะเป็นคนที่สุดยอดมากเลยนะ”

“ท่านพ่อกำลังพูดถึงเรื่องอะไร…..?”

“แม่ของลูกน่ะแค่เศษเสี้ยวแห่งค้อนพระเจ้าที่มีชีวิต.. แต่เพราะแม่ของลูกไม่เชื่อฟังพ่อ พ่อเลยส่งแม่ของลูกไปเรียนรู้ในหม้อนั้น..”

“….”

“ถึงเวลาแล้ว ลูกฆ่าเยอะจนเกินไปจนหัวใจลูกเป็นสีดำแล้ว.. เพราะงั้นลูกต้องถูกชำระล้าง..”

ท่านพ่อพูดกับข้าแบบนั้นแล้วก็ปล่อยข้าร่วงลงไปยังหม้อหลอมเหล็ก และข้าก็มองเห็น.. ร่างของผู้หญิงที่อยู่ในหม้อแม้เธอจะแช่อยู่ในนี้มานานจนตายไปแล้ว

แต่ร่างกายเธอก็ค่อยๆ หลอมละลายจนเหลือแต่โครงหน้าคร่าวๆ ข้าเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย และข้าก็ถูกลาวาหลอมละลาย..

และถูกตีขึ้นขึ้นด้วยค้อน ข้าถูกท่านพ่อหลอมทำดาบเล่มหนึ่ง ดาบเล่มนี้มีข้าที่ฆ่าปีศาจจนพลังแห่งความมืดเข้าแทรกซึม

ข้าเป็นเด็กไม่ดีเลย.. ท่านแม่เองก็เป็นเด็กไม่ดีเหมือนกันงั้นเหรอ ข้ากับท่านแม่ถูกตีขึ้นมาเป็นดาบเล่มหนึ่ง ข้ายังไม่ตาย..

แต่ข้าก็ได้ผสานรวมกับวิญญาณท่านแม่ที่ตายไป ท่านแม่ไม่ยอมกลืนกินข้าแต่ด้อยกว่าทำให้ท่านแม่หายไปส่วนข้าเป็นวิญญาณสถิต

ท่านพ่อวางแผนที่จะสร้างดาบที่แข็งแกร่งที่สุดถึงได้สร้างข้าขึ้นมา โดยใช้ท่านแม่และข้า.. ทำไมกันละ ทั้งๆ ที่ข้ารักท่านพ่อมากแท้ๆ

แต่ว่าทำไมท่านพ่อถึงทำแบบนี้กับข้าล่ะ จนกระทั่งข้าได้พบเจอกับท่านผู้นั้นเธอหยิบข้าขึ้นมาใช้

ข้ารู้สึกว่ามีเพียงเธอเท่านั้นที่จะสามารถหยิบข้าได้ ข้าลืมไปหมดแล้วไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ ที่ข้าจำได้มีเพียงเธอคนนี้เท่านั้น

ข้าสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีและอยากจะอยู่กับเธอไปตลอด แต่ว่าข้าก็จะชอบนำพาปัญหามาให้เธอเสมอ

แม้เธอจะบ่นให้ข้าว่าน่ารำคาญ แต่ทุกครั้งเธอก็จะแค่ขู่ข้าว่าจะเตะออกนอกบ้านนะ แต่ทุกครั้งที่พูดเธอก็จะลืมมันไปและพูดใหม่ทุกครั้งที่ข้าก่อปัญหา

เธอคนนั้นช่วยข้าและยังมีคนอื่น ข้าได้รู้จักกับคนมากมายหลากหลายเผ่าพันธุ์เพราะเธอ มันคือการผจญภัยของข้า

ข้าสนุกมาก .. แต่ข้ารู้ว่าสักวันข้าก็ต้องจากไปงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา แต่ข้าก็ยังเชื่อมั่นเสมอว่าทุกครั้งเธอจะมาช่วยข้า

หากข้าเป็นเด็กดี.. ขอเพียงแค่เป็นเด็กดี ทุกคนก็จะรักข้า.. เพื่อให้ได้ความรักจากทุกคนข้าถึงได้เป็นเด็กดี

ยิ้มอย่างร่าเริงและสนุกไปกับการผจญภัย.. ข้าพยายามจะเป็นเด็กดี แต่ทุกครั้งกลับมีเพียงแค่สร้างความรำคาญใจให้คนอื่น

ทำไมกันนะ ทำไมกันละ.. ข้าเป็นเด็กดีไม่ได้เลยแบบนั้นเหรอ แม้แต่ท่านพ่อเองก็ทิ้งข้าเพราะข้าคิดว่าตัวเองเป็นเด็กดี

แต่สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า

จนกระทั่งวันเลิกรามาถึง เธอใช้ข้าต่อสู้กับศัตรูแต่เพราะข้าอ่อนแอเกินไป.. จ้าในตอนนี้อ่อนแอเกินกว่าพลังของเธอคนนั้นไปแล้ว

หากเธอยังใช้ข้าต่อไปมีแต่ข้าจะเจ็บปวดซะเองและหากใช้ข้าฆ่าศัตรูเธอรู้ว่าข้าก็จะได้รับผลกระทบจนตายไปในที่สุด

แต่ข้ายังไม่อยากตาย ข้ายังอยากผจญภัยอยู่กับเธอต่อไป.. เธอจึงไม่มีทางเลือกและปิดผนึกข้าลงไง้พร้อมกับศัตรู

และเธอก็จากข้าไป.. ข้ารออยู่บนเกาะที่ไร้ผู้คนวันแล้ววันเล่า เธอก็ไม่กลับมาความโดดเดี่ยวเดียวดาย

เวลาผ่านไปหลายปี.. ข้ายังคงรอ รอเธอกลับมารับข้าและใช้ข้าฆ่าหมึกยักษ์ตัวนี้.. แต่ว่าเธอก็ยังไม่กลับมา

ข้าถูกทิ้งอีกครั้ง ทำไมกันละ.. เป็นเพราะข้าไม่เชื่อฟังอีกแล้วใช่ไหม เป็นเพราะข้าไม่เป็นอย่างที่นายท่านต้องการให้เป็ใช่ไหม

ข้าเพียงแค่อยากจะอยู่ด้วยกัน อยากจะอยู่ไปด้วยกันอีกนานๆ ข้ารู้ว่าเธอไม่มีทางตาย.. แต่รอนานแค่ไหนก็ไม่มีใครกลับมา

ข้านั่งร้องไห้คนเดียว ความสุขที่เคยได้พูดคุยกับเธอคนนั้น ความสุขที่ถูกท่านพ่อลูบหัวมันหายไปหมดเพราะความเอาแต่ใจของข้าสินะ

หากวันนั้นข้าไม่ฆ่าพวกปีศาจเยอะเกินไป ข้าก็คงไม่ถูกท่านพ่อทิ้ง.. หากวันนั้นข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ข้าคงจะได้รับความรักจากเธอเป็นครั้งสุดท้าย

สุดท้ายแล้วตัวข้าก็ยังเป็นเด็กไม่ดี เกเร.. ข้าควรจะรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าประโยชน์ของข้านั้นมีแค่อย่างเดียวเท่านั้น

แต่ข้ากลับมองเมินมัน เป็นเรื่องธรรมดาสินะ .. ข้าต้องการที่จะฆ่าหมึกนี่ใครสักคน ช่วยมาดึงข้าไปทีสิ

ข้าจะได้เป็นเด็กดี ทุกคนจะได้รักข้า ขอเพียงแค่นั้น.. ทุกคนรักข้าสิ ข้าไม่อยากโดดเดี่ยว ใครก็ได้ช่วยตอบข้าหน่อย

ข้าน่ะเป็นเด็กดีแล้วใช่ไหม ข้าช่วยคนอื่นแล้วใช่ไหม ข้ามีคุณค่าแล้วใช่ไหม หากข้ายังไม่ตายพวกเจ้าจะอยากทิ้งข้าหรือเปล่า

“ข้าขอโทษที่ตอนนั้นข้าไม่ยอมตายไป ถ้าข้าตายไปตอนนั้นทุกคนก็จะมีความสุข.. ตัวจ้ามีประโยชน์ถึงขนาดนี้แล้วสินะ”

“ถ้าหากท่านพ่อรู้ ท่านพ่อจะลูบหัวข้าหรือเปล่านะ ท่านแม่ท่านจะเอาข้าเป็นตัวอย่างหรือเปล่านะ?”

“นายท่าน ท่านจะรักข้าขึ้นมาหรือเปล่านะ..?”

“ทุกคนจะคิดว่าข้าเป็นคนดีและรักข้ากันหรือเปล่านะ..”

“ข้าตื่นเต้นสุดๆ ไปเลยตอนนี้… แต่ว่าข้าไม่มีทางรู้แล้วน่ะสิ… ต้องตายซะแล้ว”

“แต่ว่า.. แบบนี้ข้าเป็นเด็กดีแล้วนะ”

ถ้าเทียบกับการอยู่คนเดียว ถูกทิ้ง ความตายมันก็แค่เรื่องตลกนั่นแหละ.. ข้ายิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

แต่ทำไมกันนะหน้าอกของข้าถึงเจ็บปวดขนาดนี้ ไอ้ความรู้สึกไม่อยากตายนี่มันอะไรกันนะ พอมาถึงตอนนี้กลับกลัวงั้นเหรอ

ไม่หรอก.. ข้ากำลังตื่นเต้นต่างหาก ตื่นเต้นที่ว่าในที่สุดข้าก็มีประโยชน์แล้ว ข้าหลงทางมานานเกินไปแล้ว

ดังนั้นข้าเลยพูดคำนั้นขึ้นมากับเธอคนนี้ หลังจากข้าตายไปความทรงจำทั้งหมดของข้าในตอนเป็นดาบคงไปตกอยู่ที่เธอ

บางทีสักวันเธอคนนี้อาจจะไปเจอกับท่านผู้นั้นในที่ไหนสักแห่งก็ได้… แต่ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ ร้อยปี.. หรือว่าพันปี?

ต่อให้เป็นท่านผู้นั้นพันปีก็อาจจะเป็นคนแก่หงำเหงือกขึ้นมาบ้างแล้วละมั้ง เธอจะรู้สึกยังไงกันนะ ถ้าข้า..คนที่เธอทิ้งไปแล้วกลายเป็นเด็กดีขึ้นมาบ้างแล้ว

“หากได้เจ้าได้เจอกับนายท่าน.. อย่าลืมฝากบอกเธอด้วยว่า ข้าเป็นเด็กดีแล้วนะ..”

“….”

นี่คือคำพูดสุดท้ายที่ข้าคิดจะพูด.. ดีแล้วล่ะ.. แบบนี้ดีแล้วล่ะ

จะได้จบสักที.. ไม่เอาแล้วล่ะ..

การอยู่คนเดียว

การถูกทิ้ง

ความรู้สึกที่ถูกใครก็ตามปฏิเสธ เพราะข้าไม่ดีนี่น่ะ.. แค่นี้ทุกอย่างก็จบแล้ว.. และในวาระสุดท้ายนี้.. ข้าเป็นเด็กดีแล้วนะ….

ท่านพ่อ.. ท่านแม่.. นายท่าน…

…………