บทที่ 219 – สัตว์ป่า
เลมิสทาเรียสูดหายใจเข้าลึกๆ .. ก่อนที่จะหันหลังและวิ่งหนีด้วยความเร็วสูงสุด แน่นอนว่านี่มันเป็นแผนการของเธอ
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าสิ่งมีชีวิตที่เมินพื้นที่และเวลาตรงหน้านี้ได้ ต่อให้เป็นแสงที่ว่ากันว่ามีความเร็วมากที่สุดในโลกก็ยังมิอาจเทียบได้
เพราะมันหลุดกรอบคำว่าความเร็วไปแล้ว! เลทิเซียลอยอยู่เหนือหัวของเลมิสทาเรียในทันทีที่เธอวิ่ง
กำปั้นขวาที่อัดแน่นไปด้วยอณูพลังเวทที่ไหลบ่าขึ้นท้องฟ้าก็ต่อยอัดลงพื้น คราวนี้มันมีพลังมากกว่าเดิมเสียอีก
เลมิสทาเรียรู้ว่ามือซ้ายตัวเองพังเพราะกำปั้นแบบนี้เธอรู้ว่าไม่มีทางหลบเลี่ยง เธอจึงใช้ฝ่ามือซ้ายที่หักแล้วขึ้นไปรับ
“กรอบ” เสียงปะทะสนั่นหวั่นไหวตามมาด้วยการบุบสลายของกระดูก แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด เพราะพื้นที่ตรงหน้าพลันเกิดรอยร้าวขึ้น
กาพังทลายของห้วงมิติ! หมัดนี้มันมีพลังมากถึงเพียงนั้นแม้ส่วนหนึ่งจะถูกเลมิสทาเรียใช้ประโยชน์จากแรงปะทะจนให้มิติพังทลาย
และคำถาม.. เมื่อตรงหน้าไม่มีมิติแล้วมันมีอะไร.. ใช่ ความว่างเปล่า.. และสิ่งที่ความว่างเปล่าไม่มีคืออะไร…
ใช่.. ความเป็นจริง.. กล่าวคือมันเหมาะสำหรับคนพลังเวทน้อยอย่างมากเพราะว่าไม่จำเป็นต้องแทรกแซงความเป็นจริง.. ในเมื่อไม่มีความเป็นจริงตรงนี้ตั้งแต่แรก
พวกเขาสามารถสร้างสิ่งใดจากความว่างเปล่าตรงหน้านี้ได้! ดั่งเช่นปีศาจและอาจจะแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำ
เพราะมันจะกลายเป็นความจริงอีกรูปแบบหนึ่งตราบใดที่ยังส่งพลังเวทไปสร้าง!
“ฮ่าๆ ออกมา”
เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของเลมิสทาเรียดังขึ้นและในตอนนั้นเองก็มีแขนข้างหนึ่งแทนความว่างเปล่าตรงหน้านั้นโผล่ออกมา
เป็นแขนข้างเดียวที่มีขนาดมากกว่าสิบเมตร ทันทีที่แขนนี้ปรากฏขึ้นมาแสงสว่างก็สาดออกมารักษาดวงตาและแขนของเลมิสทาเรีย
แขนไร้ตรรกะ เธอสร้างขึ้นมาจากเวทไร้ตรรกะของตัวเองแต่ความไร้ตรรกะตรงหน้าไม่ได้เกิดจากการแทรกแซง
แต่เกิดจากการ ‘สร้างสรรค์’ เฉกเช่นเดียวกับพลังเลทิเซีย ว่าง่ายๆ คือเลทิเซียทำแบบเดิมที่เมินแขนข้างนี้ไม่ได้แล้ว
โดยทั่วไปพลังของเธอไม่เพียงพอที่จะทำแบบนี้.. แต่นี่ไม่ใช่แล้ว เธอฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ากลัวก่อนที่จะพุ่งดิ่งเข้าหาเลทิเซีย
พร้อมกับมือยักษ์ที่ตบลงไปยังหัวของเลทิเซีย แต่ทว่าทันทีที่ฝ่ามือนี้ตบออกมานั้นเอง มือขวาของเลทิเซียพลันพร่าเลือนก่อนที่…
ดาบเล่มหนึ่งจะปรากฏออกมาพร้อมกัน.. ดาบจูชินสีดำสนิทปล่อยพลังงานสีดำมืดมิดและสายฟ้าสีดำออกมา
“ออกมาแล้วสินะ”
เลมิสทาเรียบบ่นออกมา เธอคิดว่าดาบเล่มนี้คงเป็นไพ่ตายของเลทิเซีย เพราะมันรับมือยากมาก
มือไร้ตรรกะตบลงมานั้น คมดาบของดาบในมือก็ตวัดออกไปพร้อมกับมีคลื่นสายฟ้าสีดำพุ่งขึ้นไปปะทะกับแขนขวาข้างนั้น
และทันทีที่แขนขวาข้างนั้นปะทะกับสายฟ้า สายฟ้าสีดำก็เหมือนจะทนไม่ไหว แน่นอนว่าดาบเล่มนี้อาจจะไม่ได้มีพลังต่อต้านเวทมนตร์ไร้ตรรกะ
เพราะทักษะที่แท้จริงของมันคือวิชาดาบที่ฟันได้แม้แต่มิติต่างหาก ทันทีที่สายฟ้าสลายหายไป ฝ่ามือก็ปะทะกับคมดาบและ…
ดาบเล่มนี้ก็แยกฝ่ามือนั้นออกเช่นกัน! ราวกับว่าจะมาลบล้างสิ่งที่ไม่มีตรรกะให้ลบล้างตั้งแต่แรกแล้วมันไม่สามารถทำได้
เลมิสทาเรียเหงื่อแตก แต่ทว่าเธอก็ปรากฏตัวเข้าด้านหลังเลทิเซียทีเผลอและฝ่ามือตวัดใส่คอเลทิเซียอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าเลทิเซียตอบสนองทันควันเธอยกแขนซ้ายมากันไว้อย่างรวดเร็ว แต่เหมือนว่า.. มือของเลมิสทาเรียจะลอยผ่านเลทิเซียไปราวกับอยู่คนละมิติ
“ไม่!!!”
เลทิเซียที่นิ่งเงียบอัดแน่นไปด้วยความโกรธก็ร้องเสียงหลงออกมา.. เพราะในตอนนั้นเองมิติพิเศษของเลทิเซียก็พังทลายออกมา
ของมากมายที่เก็บไว้แตกออกมาจากความว่างเปล่า และเหนือสิ่งอื่นใดร่างกายของสเตฟานี่ หัวของสเตฟานี่
และร่างของเซเรสต่างพากันหลุดลอยเคว้งกลางอากาศ ใช่แล้ว เลมิสทาเรียทำให้เลทิเซียตายใจโดยการใช้มือนั้นหลอกล่อเพื่อตัวเองจะลอบโจมตี
แต่ความจริงที่เธอเล็งไว้คือช่องเก็บของที่มีเพื่อนของยัยสัตว์ประหลาดนี้อยู่ต่างหาก!
เลทิเซียกัดปาก คว้ามือไปจับร่างของเซเรสที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้ามากอดได้และพร้อมที่จะเคลื่อนที่ไปเก็บร่างของเพื่อนที่สำคัญ..แต่ในตอนนั้นเอง..
“อึก”
ฝ่ามือซ้ายของเลมิสทาเรียก็แทงจากด้านหลังทะลุอกไปหาอกของเซเรสจนทะลุออกไปด้านหลังอีกที..
หัวใจของเลทิเซียและเซเรสยังคงเต้นตึกๆ อยู่ในมือของเลมิสทาเรียมุมปากของเลทิเซียมีเลือดไหลซิบออกมา
“ไม่!!”
เลทิเซียตะโกนราวกับคนบ้าจับแขนของเลมิสทาเรียจากด้านหลังของเซเรสและ.. ดึงอย่างรุนแรงก่อนที่จะ “แควก”
แขนซ้ายถูกฉีกขาดออกทำให้ร่างของเลทิเซียและเซเรสร่วงลงบนพื้น เลทิเซียวางร่างของเซเรสลงพื้นพร้อมกับพึมพำ
“ต้องรับรักษา.. รักษา”
เธอไม่ได้สนใจว่าหัวใจตัวเองจะไม่อยู่ในอกแล้ว แต่ก่อนจะเป็นเพราะเธอไม่ใช่มนุษย์ มันเลยยังไม่ทำให้เธอตายทันที
เลทิเซียรีบใช้เวทมนตร์รักษาหน้าอกของเซเรสโดยไม่สนใจเลมิสทาเรียที่อยู่ด้านหลัง แต่มีหรือที่เลมิสทาเรียจะไม่สนใจในจังหวะที่ได้เปรียบเช่นนี้
แม้มันจะดูขี้ขลาดและเหมือนไม่ใช่ผู้กล้าก็เถอะ แต่ว่าสำหรับเลมิสทาเรียเรื่องแบบนั้นไม่ได้อยู่ในหัวอยู่แล้ว
เธอพุ่งดิ่งลงมาตัดแขนเลทิเซียที่แนบลงบนอกของเซเรสเพื่อรักษา แขนทั้งสองข้างของเลทิเซียขาด
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านเข้ามาเลือดสีแดงพุ่งอาบไปทั่วร่างของเซเรส แต่เธอไม่ได้กรีดร้องเพราะความเจ็บปวด
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่”
เธอตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด.. แขนข้างหนึ่งฟื้นฟูขึ้นมาเพื่อรักษา เธอไม่มีสมาธิที่จะป้องกันด้วยซ้ำ
เพราะว่าเธอต้องยื้อชีวิตเซเรสเอาไว้และรีบรักษาให้เร็วที่สุด หากร่างกายขาดการไหลเวียนเลือดละก็หลังจากนั้นไม่นานได้ตายแน่
แต่ทว่าเลมิสทาเรียเหมือนปลาได้น้ำ เธอหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ ข้าชนะ.. ข้าชนะแล้ว”
เธอพูดเสร็จพร้อมกับพุ่งโฉบลงมาตัดแขนเลทิเซียที่พึ่งรักษา.. เลทิเซียกรีดร้องออกมาด้วยความทรมาน
ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ตรงหน้า.. อยู่ในมือ แต่เหมือนมีคนมาหยิบของออกไป พอสร้างใหม่ก็มาหยิบออกไปโดยไร้ทางต่อต้าน
ความรู้สึกมากมายอัดแน่นในหัวใจของเธอ ดวงตาเลทิเซียแดงฉานราวกับปีศาจพร้อมกับร้องออกมาด้วยความโกรธ
“ฉันจะฆ่า.. ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า”
เลทิเซียเหมือนคนบ้าแขนที่กองอยู่ด้านข้างตอนแรกแค่สองแขนแต่ตอนนี้มันมากกว่าสิบแขน.. ทุกแขนล้วนเป็นของเลทิเซียทั้งสิ้น
ภายใต้เสียงกรีดร้องด้วยความเกลียดชังและเสียงหัวเราะด้วยความสะใจนั้นเอง ร่างกายที่ไร้หัวใจของเลทิเซียที่ถูกเวทมนตร์หล่อเลี้ยงแทนเลือดก็หยุดลง
พลังรักษาทั้งหมดมาอยู่ที่แขนสองข้าง และทันทีที่แขนซ้ายถูกรักษาเลมิสทาเรียเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงเพื่อตัดแขนเลทิเซียอีกครา
แต่แขนขวามันกลับฟื้นขึ้นมากะทันหัน คว้าจับคอเลมิสทาเรียที่พุ่งลงมา มันเลยทำให้คอเธอกระแทกกับฝ่ามือเลทิเซียอย่างรุนแรงจนกระดูกคอแทบหัก
ลูกกระเดือกแทบหลุดออกจากคอ.. มือซ้ายเลทิเซียรักษาให้เซเรส และในวินาทีเดียวกันเลือดก็ไหลออกมาจากอกเธอแทน
ทางด้านเลมิสทาเรียแน่นอนว่าไม่ยอมหยุดให้เลทิเซียบีบคอตายแน่ แทบจะเวลาเดียวกันเธอตัดข้อมือขวาเลทิเซียอย่างง่ายดาย
ก่อนที่จะร่วงลงมาและพยายามจะตัดแขนเลทิเซีย แต่เลทิเซียก็คาดการไว้แล้ว จังหวะที่เลมิสทาเรียร่วงลงมาและคาดการณ์ไม่ถึง
เลทิเซียก็เปิดปากออกและกัดไปที่คอเลมิสทาเรียราวกับสัตว์ป่า
“อ่อก”
ไม่มีทั้งแขน.. หรือแม้แต่หัวใจ ดวงตาที่แดงฉานของเธอจ้องเลมิสทาเรียในระยะประชิด ฟันขาวสะอาดนั้นฝังลึกลงไปในคอและ..
เธอก็สะบัดหัวราวกับสัตว์ป่าไม่มีผิด…
……
