บทที่ 227 – คำสัญญาของเด็กสองคน
ไม่ต้องบอกก็คงรู้ เมื่ออดีตผู้กล้าทั้งสองหลับเลมิสทาเรียได้ลอบสังหารพวกเขาก่อนที่จะฆ่าลูกชายของผู้กล้าทิ้ง
และนั่นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเมื่อเลมิสทาเรียรู้ว่าตัวเองแข็งแกร่งขนาดไหน ในตอนแรกไบรอัสไม่เห็นด้วย แต่เมื่อเขาได้ฟังคำพูดของอดีตผู้กล้าจากปากเลมิสทาเรีย
เขาก็เห็นด้วยกับน้องสาว เขาไม่เคยคิดว่าน้องสาวตัวเองโกหก ดังนั้นพวกเขาจึงเปลี่ยนไป.. เมื่อมีอำนาจสิ่งที่พวกเขาทำก็คือล้างแค้นคนที่ปฏิเสธพวกเขา
ฆ่าพ่อและแม่ของตนเอง และฆ่าผู้คนที่ปากจ้อพูดแต่งเสริมไปเอง.. ในวันนั้น วันที่พวกเขาได้ล้างแค้นมันกลายเป็นวันหนึ่งที่มีคนตายมากกว่าร้อยคนพันคน
และนี่มันพึ่งจะเริ่มต้น.. ในเมื่อไม่มีคนยอมรับดังนั้น. พวกเขาจะสร้างโลกใบใหม่ โลกที่พวกเขาสองพี่น้องสามารถอยู่ด้วยกันได้
ดังนั้น.. พวกเขาจึงฆ่า ฆ่ามาเรื่อยๆ ไม่รู้ว่ามันเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วที่พวกเขามือเปื้อนเลือด
มีคนตายภายใต้มือคู่นี้มากเกินกว่าจะนับได้ มีคนที่สาปแช่งพวกเขามากมายเกินกว่าจะกล่าว
แต่นั่นก็ไม่สามารถทำอะไรได้.. นั่นเป็นเพราะว่าพวกเขาแข็งแกร่ง พวกเขามีพลัง.. คนอ่อนแอไม่สามารถทำอะไรได้
แต่บัดนี้สองพี่น้องกลับจมอยู่ในกองเลือด ตกตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับมีชีวิตเป็นเทียนไขตั้งอยู่ท่ามกลางพายุฝนฟ้าคะนอง
ไบรอัสคลานไปหาเลมิสทาเรียด้วยความยากลำบาก ดวงตาของเขาคลอไปด้วยน้ำตา.. เขาไม่เคยคิดฝันว่าวันแบบนี้จะมาถึงตัวเอง
แผนการที่ยาวนานมากกว่าร้อยปีสุดท้ายมันก็มาสิ้นสุดเอาง่ายๆ แบบนี้ .. มาสิ้นสุดด้วยฝีมือของเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
และเหนือสิ่งอื่นใด.. น้องสาวของเขา น้องสาวที่น่ารัก น้องสาวที่สำคัญของเขา.. มีสภาพน่าเวทนาแบบนี้
มันทำให้เขาเจ็บปวดราวกับตายทั้งเป็น คงไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็นน้ำตาของหนึ่งในบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกเป็นแน่
แต่บัดนี้เขากำลังร้องไห้ออกมาท่ามกลางกองเลือดของน้องสาว..
“เลมิสทาเรีย.. เลมิสทาเรีย”
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพยายามยกแขนที่ไม่หักไปจับแขนของเลมิสทาเรียอย่างยากลำบากก่อนที่จะพยายามใช้พลังศักดิ์สิทธิ์รักษา
“ท่าน..พี่… ข้า…”
เลมิสทาเรียพยายามยกแขนที่หักปัดมือของไบรอัสออก ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่ไบรอัส แม้ว่าตาจะบอดทั้งสองข้าง
แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงพลังรักษาจางๆ ของพี่ชายตนเอง.. และเมื่อพลังเวทรักษาเริ่มขึ้นดวงตาของเธอก็ค่อยๆ ฟื้นฟกลับมา
ต้องขอบคุณพลังของไบรอัสที่มีพลังการรักษาที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้.. แต่ทว่าเมื่อดวงตาของเธอฟื้นฟูกลับคืนมา
เลทิเซียที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ เธอในตอนนี้มีสภาพที่อ่อนล้าอ่อนเพลีย ดวงตาสองข้างพร่ามัวราวกับจะสลบได้ทุกเมื่อ
ผลของการเสริมพลังหมดไปทำให้พลังเสริมพลังไหลย้อนกลับคืนมากล้ามเนื้อที่ถูกใช้งานหนักเกินกว่ากำลังตัวเองจะมีทำให้กล้ามเนื้อมันหดตัว
และคลายออกจนร่างกายเลทิเซียแทบไร้เรี่ยวแรง สำหรับเธอในตอนนี้ เธอมองเห็นไบรอัสกับเลมิสทาเรียต่างมีกันอยู่สามสี่คนเลย
เลทิเซียพยายามจะยกมือขึ้นก่อนที่จะรวบรวมพลังเวทของตนเองและยิงออกไปใส่หัวของไบรอัสที่กำลังพยายามรักษาเลมิสทาเรีย
แต่น่าเสียดายมันกลับพลาดไปพุ่งตรงไปโดนแขนของไบรอัสที่กำลังรักษาเลมิสทาเรียอยู่ ซึ่งพอเลมิสทาเรียลืมตาขึ้น
แขนของไบรอัสก็หลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาราวกับน้ำไหล
“ท่านพี่!!!”
“อ้ากกกกกกกกกกก”
อย่าว่าแต่การไม่รู้สึกเลย เขาในตอนนี้เปรียบเสมือนผักที่มีชีวิตพอแขนขาดความเจ็บปวดมากมายก็พรั่งเข้าไปในหัว
เสียงกรีดร้องทรมานดังขึ้น.. แม้ว่าพวกเขาจะเคยบากเจ็บมาก่อน.. แต่ว่าความเจ็บปวดนั้นหาใช่สิ่งจะชินชากับมันได้
ต่อให้เป็นเลทิเซียเองทุกครั้งที่เธอคอขาด ที่ระเบิดตัว.. เธอก็เจ็บเหมือนกับปกติ เพียงแต่ความโกรธของเธอมันมากกว่าความเจ็บปวดทางกายเหล่านั้น
อันที่จริงการที่จะไม่ทรมานจากการบาดเจ็บมีเพียงตายทันทีโดยยังไม่รู้สึกตัวต่างหาก เหมือนดังที่ไบรอัสกับเลมิสทาเรียระเบิดร่างกายตนเอง
นั่นพวกเขายังไม่ทันได้รู้สึกเจ็บปวดเลยเพราะตายเสียก่อน.. แต่จะอย่างไรก็ตามเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงไร้ซึ่งพลังพอโดนตัดแขน
ความเจ็บปวดยากจะบรรยายก็ยิ่งเด่นชัด.. เลมิสทาเรียตะโกนออกมาเธอพยายามจะรักษาพี่ชายแต่ไบรอัสกัดฟันพูดแม้จะเจ็บปวด
“หนีไป…”
เขาปัดมือของเลมิสทาเรียทิ้งก่อนที่จะพลิกตัวกลับมานอนหงายกองราบบนพื้น
“ไม่.. ไม่.. จำให้ข้า.. จะให้ข้าทิ้งท่านพี่ได้อย่างไร.. ไม่เอา..”
เลมิสทาเรียผู้มากด้วยแผนการน้ำตาไหลออกมาจากเบ้า สำหรับเธอพี่ชายเป็นทั้งครอบครัวและคนที่รักมากที่สุด
หากจากพี่ชายไปเธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกันล่ะ..
“เลมิสทาเรีย!! ข้าบอกให้หนีไป! นี่คือคำสั่งจากพี่”
“ไม่ ไม่ ไม่!! มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ.. มันต้องไม่ใช่แบบนี้.. อ้ากกก”
เลมิสทาเรียพยายามจะปฏิเสธความเป็นจริงเธอร้องไห้ออกมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด จะทำยังไงดี.. จะทำยังไงดี
“เลมิสทาเรีย!!!!!”
ไบรอัสตะโกนเสียงดังลั่นจนไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง
“ท่านพี่!”
“ข้าบอก.. ให้หนีไป”
เขาพยายามจะใช้แขนอีกข้างที่หักผลักเลมิสทาเรียไปด้านหลัง แต่ในตอนนั้นเองลำแสงสีดำทมิฬก็พุ่งมาจากบัลลังก์อย่างไร้ซึ่งความปรานี
แขนอีกข้างของไบรอัสถูกตัดออกอีกครั้งด้วยลำแสงสีดำเส้นนั้น.. ไบรอัสตาเหลือจนแทบถลนออกจากเบ้า กัดริมฝีปากกลั้นเสียงจนมีเลือดไหลซิบออกมา
“เห็นไหม.. ข้าไม่เป็นอะไรหรอก.. หนีไปซะ.. เดี๋ยวข้าตามไป…”
นี่เป็นทางเดียวที่เขาจะไล่น้องสาวตัวเองหนีไปได้โชคยังดีที่อีกฝ่ายใช้เวลารวบรวมพลังในการยิงลำแสงช้าลงอย่างเห็นได้ชัด..
แต่มีหรือเลมิสทาเรียจะไม่รู้ เขารู้ว่าพี่ชายตัวเองเจ็บเจียนตายอยู่แล้ว เพียงแค่ความเจ็บปวดก็คงสามารถฆ่าใครสักคนได้ง่ายๆ แล้วแท้ๆ
“ท่านพี่….”
เลมิสทาเรียน้ำตาไหลออกอมาไม่หยุด.. ไบรอัสได้แต่ยิ้มตอบ… เลมิสทาเรียกัดริมฝีปาก หันหน้าไปหาเลทิเซีย
ศักดิ์ศรี? ความแข็งแกร่ง? พลังอำนาจ? ทุกอย่างมันไม่เหลือแล้วในตอนนี้.. ถูกบุคคลตรงหน้าทำลายไปจนสิ้นหมดแล้ว…
แล้วเธอจะกังวลอะไรอยู่อีก.. ดวงตาของเธอจ้องไปที่เลทิเซีย..
“ได้โปรด.. ได้โปรด.. ไว้ชีวิตท่านพี่ด้วย.. ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า.. จะฆ่าข้าก็ฆ่าไปเลย.. แต่ท่านพี่แค่ทำตามคำขอของข้าเท่านั้น… ได้โปรด…”
เธอยกมือสองข้างขึ้นกราบลงไปทางเลทิเซียทั้งน้ำตา.. หมดสิ้นซึ่งความน่าเกรงขาม มีเพียงความน่าสมเพช
น่าสมเพช.. และน่าสมเพช.. เธอก้มกราบเลทิเซียจนหัวติดพื้น..
“ไม่…”
ไบรอัสกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด.. เขาไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้.. เขาจะตายไปก็ได้ แต่ว่าเลมิสทาเรียต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
เธอต้องไม่ควรมาตายในที่แบบนี้.. เพราะสัญญาไว้แล้ว.. ในวันนั้น.. วันที่เขาถูกพ่อแท้ๆ ต่อยและไล่ออกจากบ้าน..
และน้องสาวของเขารักเขาถึงขั้น.. หนีออกจากบ้านตามมาด้วย..
เขาสัญญาไว้แล้วว่า.. ต่อให้เขาต้องตาย.. เขาก็จะให้เลมิสทาเรียได้พบกับความสุข.. สัญญานั้น.. เขายังทำไม่สำเร็จก็จริง..
แต่หากเลมิสทาเรียมาตายตรงนี้ละก็.. เป้าหมายในชีวิตเขาก็คงมอดดับ..
“ไม่!!!”
ลำแสงสีดำนั้นรวบรวมที่ปลายนิ้วของปีศาจเบื้องหน้าพวกเขาอีกครั้งน้ำตาของไบรอัสไหลออกจากตา..
“ท่านพี่..ทำไมการที่พวกเรารักกัน.. มันถึงผิดขนาดนั้นล่ะ”
ในห้องแห่งหนึ่งโทรมๆ แถวๆ สลัม ในคืนคืนหนึ่งที่ไม่ได้พิเศษอะไรเลยกลับกันมันเป็นวันคืนที่แสนโหดร้ายของสองพี่น้อง
ถูกพ่อแม่แท้ๆ รังเกียจและไล่ออกจากบ้าน..
“นั่นเป็นเพราะพวกเราเป็นพี่น้องกันน่ะ..”
“ทำไมล่ะ.. พี่น้องเขาห้ามรักกันอย่างนั้นเหรอ.. ใครมันคนกำหนดเรื่องแบบนั้นกัน.. ไม่ใช่ว่าท่านมหานักปราชญ์เคยพูดไว้เหรอว่า ตั้งแต่สิ้นสุดสงครามทุกคนล้วนมีอิสระและทางเดินเป็นของตัวเอง..แล้วทำไมพวกเราถึงไม่ได้รับอิสระล่ะ”
น้ำตาของเลมิสทาเรียไหลซิบออกมาจากตาของเธอ ไบรอัสเช็ดน้ำตาของน้องสาวแล้วก้ส่ายหน้า
“มันคงจะเป็นอิสระจอมปลอมเท่านั้นแหละ”
“ปราชญ์ขี้โกหกอย่างนั้นเหรอ..?”
“ไม่รู้สิ.. งั้นเอาแบบนี้.. สักวันข้าจะต้องสร้างโลกที่คนทุกคนต่างมีอิสระอย่างแท้จริงให้ได้..”
“ท่านพี่ทำได้งั้นเหรอ?”
เลมิสทาเรียเอียงคอด้วยความสงสัย? ไบรอัสหัวเราะออกมาเบาแล้วลูบหัวเลมิสทาเรีย
“ข้าเคยโกหกเจ้าหรือไง.. ไม่ต้องห่วงข้าจะปกป้องเจ้าเอง ต่อให้ข้าต้องตายข้าก็จะทำให้เจ้ามีความสุขที่สุดในโลกให้ได้”
ไบรอัสพูดอย่างมั่นใจก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมา เลมิสทาเรียตาเป็นประกายก่อนที่จะยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวแล้วเธอก็พูดด้วยรอยยิ้ม
“งั้นข้าเองก็จะปกป้องท่านพี่เหมือนกัน!!”
ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตน่ะ.. ใช่นั่นคือคืนวันนั้น..
แต่ทว่าบัดนี้ ลำแสงสีดำ ลำแสงแห่งความสิ้นหวังก็รวบรวมเสร็จสิ้นมันกลายเป็นเส้นแสงสีดำพุ่งไปทางพวกเขา
ไบรอัสตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ไม่!!!! มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ไม่ อ้ากกกก”
เลมิสทาเรียหลับตาลงรอรับความตาย.. ลำแสงสีดำนั้นเพียงชั่วพริบตามันก็พุ่งผ่านอากาศ แม้จะรวดเร็วแต่สำหรับไบรอัสมันกลับเชื่องช้าอย่างยิ่ง..
แต่ทว่า… ภายใต้ความเจ็บปวดของเขา.. ลำแสงสีดำกลับพุ่งผ่านแก้มเลมิสทาเรียไปและดิ่งมาทางเขา..
ดวงตาไบรอัสเบิกกว้างแต่พอเห็นเลมิสทาเรียไม่เป็นอะไรเขากลับโล่งใจยังไม่ได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ลำแสงสีดำก็พุ่งผ่านหน้าผากของเขา… เป็นจังหวะเดียวกันที่มีเลือดไหลออกมาจากหน้าผาก ดวงตาที่ยังเปิดอยู่ซึ่งเต็มไปด้วยน้ำตา
แต่ทว่ามุมปากกลับมีรอยยิ้มแห่งความโล่งใจ..
“ตุบ”
ร่างของไบรอัสร่วงลงพื้นอย่างน่าเวทนา..
