การถือกำเนิดจอมมารผู้เหนือโลกที่สิบสาม – ตอนที่ 244

บทที่ 244 – ไม่สามารถเอื้อนเอ่ย

ภายใต้การนำทางของคนตรงหน้า ไม่นานเลทิเซียก้เดินมาถึงที่เกิดเหตุ.. เธอก็เห็นร่างของโคลเอ้ที่อาบชุ่มไปด้วยเลือด

หน้าอกเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ ดวงตาเบิกกว้างปิดไม่สนิท ทั้งยังมีรอยบิดเบี้ยวแห่งความเจ็บปวดบนใบหน้าที่มีทั้งคราบเลือดและคราบน้ำตา..

เลทิเซียร่างกายสั่นสะท้าน..

“อีกแล้ว..เหรอ.. ทำไม…”

สีหน้าของโคลเอ้มันซ้อนทับเขากับใบหน้าของสเตฟานี่ที่ตายไปต่อหน้าเธอ.. ทำไม.. ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้..

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่.. ทำไมคนรอบตัวเธอถึงตายไปอีกแล้ว.. หัวใจของเลทิเซียรู้สึกว้าเหว่อย่างไม่ทราบสาเหตุ

ความรู้สึกเหล่านี้เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน ราวกับว่าโลกทั้งใบมันเหลือเพียงแค่เธอคนเดียว..

“อ่าาา… ทำไม.. ทำไมกันล่ะ”

“องค์หญิง”

ในตอนนั้นเองลาน่าที่ได้รับข่าวว่าเลทิเซียฟื้นแล้วเธอก็รีบตามมาทันที พอเห็นเลทิเซียที่ทรุดลงไปกับพื้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนสี

กลัวว่าเลทิเซียจะสติหลุดเหมือนตอนเย็น เธอรีบเข้ามาพยุงร่างกายเลทิเซียด้วยความเป็นห่วงและสับสน..

“นี่คือ…”

พอเธอหันไปเห็นซากศพของโคลเอ้เธอก็พูดไม่ออก.. ร่างกายเลทิเซียในตอนนี้แทบไร้ซึ่งเรี่ยวแรง..

เธออ่อนแอ.. อ่อนแอมากๆ .. ลาน่านิ่งเงียบไปก่อนที่จะกอดเลทิเซียจากด้านหลัง.. ราวกับว่าเธอน่ะอยากจะปลอบประโลมผู้หญิงตรงหน้านี้

ลาน่าเป็นคนคนหนึ่งที่เปรียบเสมือนแม่อีกคนของเลทิเซีย คอยสอน คอยดูแล คอยแนะนำเธอมาตลอด

และเธอก็เป็นคนที่ใกล้ชิดเลทิเซียยิ่งกว่าเอลร่าหรือเลเวีย.. และเป็นคนที่รู้เรื่องของเลทิเซียมากที่สุดในแง่ของคนที่ใกล้ชิดกับเธอ

เธอน่ะรู้ว่าเมื่อสองเดือนก่อน.. เลทิเซียได้สูญเสียเพื่อนคนสำคัญไป.. มันทำให้เธอเจ็บปวดขนาดไหนการกระทำที่ฆ่าคนนับไม่ถ้วนในอาณาจักรแห่งนั้นล้วนเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดว่า…

“เพื่อน” สำหรับเธอมันสำคัญขนาดไหน.. อีกอย่างนอกจากเลวิเนีย เลทิเซียก็แทบไม่เคยพบเจอเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเธออีกเลย

มีโคลเอ้อยู่คนหนึ่งแต่นั่นก็ในแง่ของกการฝึกวิชาดาบ.. หากพูดถึงเพื่อนละก็ ก็คงเป็นคนที่เที่ยวด้วยกัน ยิ้มด้วยกัน หัวเราะไปพร้อมกัน

ทว่าพอเธอมีเพื่อนกลับต้องมาสูญเสียเพื่อนคนสำคัญไปเสียอย่างนั้น.. และปากพล่อยๆ ของเธอก็พูดถึงเรื่องที่เลทิเซียเคยทำ..

โดยไม่ทันได้นึกถึงความรู้สึกของเลทิเซีย บางทีเธอกับเซเรสคงเข้าหากันโดยลืมซึ่งกันและกัน.. แน่นอนว่าลาน่าไม่รู้เรื่องนี้

ดังนั้นเธอจึงถามออกไปว่าอยากช่วยคนคนนี้จริงๆ งั้นเหรอ.. เพราะงั้นในตอนนั้นเลทิเซียถึงได้มีท่าทีที่รู้สึกผิดแบบนั้น

เธอเข้าใจในวินาทีว่าเด็กคนนี้.. คนที่แม้แต่จอมมารคาริลหรือจักรพรรดิมังกรริสเวลผู้ยิ่งใหญ่ยังต้องกลัวคนนี้..

เธอกลับอ่อนไหวง่ายดายขนาดไหน นั่นก็คงไม่แปลกยังไงซะเธอน่ะก็คือเด็กธรรมดาคนหนึ่งที่เกิดมาพร้อมพลังที่มากมายเกินไป

และบัดนี้..ในตอนนี้เธอยังสูญเสียเพื่อนคนสำคัญที่เติบโตมาด้วยกันไปอีกโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งหลักอะไรเลย..

ราวกับว่าฟ้ากำลังเล่นตลกกับความรู้สึกของเธอ ดังนั้นลาน่าจึงกอดเลทิเซียเอาไว้.. กอดเธอด้วยความอ่อนโยน

“ไม่เป็นอะไรนะคะ..?”

“ฉัน…ฉัน..”

เลทิเซียก้มหน้าลงพลางพึมพำด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาหยดไหลออกจากดวงตา.. น่าเสียดายที่โคลเอ้ไม่ได้เห็นภาพนี้..

บางทีหากเธอเห็นภาพนี้.. เธอคงจะรู้สึกผิดที่คิดเกลียดชังเลทิเซีย.. ใช่ ในตอนนี้น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาของเลทิเซียนี้ไม่ใช่เพื่อใคร.. แต่เพื่อโคลเอ้..

แม้เลทิเซียจะเป็นคนที่ระแวงต่อทุกคน.. ใช่ เธอเป็นแบบนั้นตลอดมา.. แต่ภายในความระแวงของเธอนั้นยังมีความขัดแย้งในตัวเธอเอง..

นั่นคือเธอไม่ใช่คนที่เย็นชา.. หลักฐานก็คือในตอนนี้ ในเวลานี้.. เลทิเซียพึ่งมาตระหนักรู้ว่า.. คนที่กลายเป็นศพตรงหน้า..

คนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้เมื่อถึงเวลาที่เธอจากไปและไม่ได้พบกันอีกมันทำหัวใจของเธอรวดร้าวขนาดไหน..

“ทำไมกันล่ะ..”

“ทำไมกันล่ะ ลาน่า”

“ฉัน..น่ะ ทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ.. ตอบฉันที”

หัวใจของเลทิเซียในตอนนี้มันว้าเหว่ ว่างเปล่าอ้างว้าง.. เธอไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากคำตอบสั้นๆ จากใครสักคน

ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้.. ตัวเธอมีพลังไม่ใช่เหรอ.. พรที่เทพธิดาให้มันมีมากมายไม่ใช่เหรอ..

แล้วทำไม… ในตอนที่เธอรู้เรื่องอะไรสักอย่างมันถึงสายไปหนึ่งก้าวตลอด.. เธอพยายามยังไม่พอใช่ไหม.. ยังต้องระแวงมากกว่านี้ใช่ไหม..

“ได้โปรด.. ตอบฉันที…”

เลทิเซียหันหน้าไปหาลาน่าที่กอดตัวเองอยู่.. เธอเงยหน้ามองหน้าของลาน่า.. พร้อมกับถามคำถาม..

เธอในตอนนี้ดูไม่เหมือนคนที่ยืนประชันหน้ากับกองทัพนับแสน.. ไล่ฆ่าผู้กล้าทั้งสองอย่างโหดร้าย จอมมารที่มีเสียงสิบกว่าคนบนโลก..

เธอในตอนนี้มันดูเหมือนกับคนที่ไร้ที่พักพิง และกำลังหลงทาง.. อ่อนแอ..อย่างงไร้ทางต้านท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำ

น้ำตาไหลออกจากดวงตาไม่หยุด.. มองดูดีๆ ร่างกายเธอสูบผอมไปเยอะมาก ดวงตาของเธอร้องไห้บ่อยจนขุ่นมัวไปหมด..

ลาน่าจ้องมองเลทิเซีย เธอกอดเลทิเซียเบาๆ ..

“องค์หญิงน่ะ..พยายามมามากแล้วล่ะ.. เก่งแล้วล่ะ.. ที่ยังคงร้องไห้เพื่อคนอื่น เพื่อเพื่อนได้มากขนาดนี้.. เพราะงั้นน่ะ…”

“แต่ว่าทั้งสเตฟานี่เองก็ตายไปแล้ว ตอนนี้มาถึงคราวของโคลเอ้.. คำพูดสุดท้ายที่พวกเราได้คุยกันฉันยังจำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ ทำไมล่ะลาน่า. ทำไมกัน .. จะมีใครต้องตายอีกอย่างนั้นเหรอ”

เธอตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด.. อันที่จริงแม้แต่ตัวเลทิเซียเองยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตัวเธอในตอนนี้ต้องการอะไร

เธออยากได้คำตอบแบบไหนจากลาน่ากันแน่.. สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงถามว่าทำไมเท่านั้น.. ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ไปด้วย

“…”

ลาน่านิ่งเงียบไปหัวใจเธอรู้สึกเจ็บปวดเพราะคำพูดของเลทิเซีย เธอไม่มีทางรู้เลยว่าในตอนนี้

เด็กตรงหน้านี้เจ็บปวดขนาดไหน.. เลทิเซียน่ะเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับลาน่าอย่างไม่ต้องสงสัย..

ดังนั้นเธอจึงไม่อาจที่จะกล่าวคำพูดที่มีอุดมคติของตัวเองออกไปได้ว่าแค่สู้ต่อไป.. พยายามต่อไป..

เพราะว่าคนทุกคนหาได้สำเร็จเพียงจากความพยายามอย่างเช่นเลทิเซียในตอนนี้ ทันทีที่เธอก้าวขาออกไป

ก็เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างนำหน้าไปก่อนแล้วก็ทำให้เธอต้องเจ็บปวด.. เธอควรจะทำยังไง ควรได้รับคำตอบแบบไหน..ลาน่าก็ไม่อาจตอบได้

ต่อให้ไม่ใช่ลาน่าอาจจะเป็นเวโรเน่.. หรือใครก็ช่างบางทีหากมาเจอแบบนี้ พวกเธอก็คงได้แต่เพียงนิ่งเงียบและฟังเสียงร้องไห้แห่งความสิ้นหวังนี้เพียงเท่านั้น

“ข้าไม่รู้ว่าทำไม..”

ลาน่ากล่าวพูดขึ้นเบาๆ เธอกอดเลทิเซียแน่นขึ้น..

“แต่.. ข้าสัญญาว่าข้า.. จะอยู่เคียงข้างองค์หญิงในฐานะคนรับใช้.. ตลอดไป”

“เพราะงั้นไม่ว่าท่านจะเศร้า.. จะเสียใจ.. อยากจะร้องออกมา.. ข้าจะรับฟังทุกอย่าง.. และจะยังโอบกอดท่าน..พร้อมกับบอกว่า.. ข้าน่ะจะอยู่ข้างๆ ท่านเสมอ”

คำพูดของเธอไม่ใช่คำตอบและก็ไม่ใช่สิ่งที่เลทิเซียอยากจะรับฟัง.. แต่ทว่าเมื่อมันถูกกล่าวออกมาความอบอุ่นนั่นก็ไหลบ่าเข้ามาภายในอกของเลทิเซีย

แม้ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้เมื่อได้รับคำถาม

แต่ลาน่าก็มอบสิ่งที่เลทิเซียปรารถนามากที่สุดในตอนนี้ได้..