การถือกำเนิดจอมมารผู้เหนือโลกที่สิบสาม – ตอนที่ 269

บทที่ 269 – โหดร้ายอย่างหาใดเปรียบ

ดวงตาชาร์ล็อตลืมขึ้นอีกครั้งหลังจากที่สลบไปเพราะความเจ็บปวดที่มากมายมหาศาล พอเธอตื่นขึ้นมาก็เป็นครั้งที่สองที่เธอได้เห็นทิวทัศน์แบบนี้

ความอับชื้นนี้ แต่ทว่าสิ่งที่ต่างจากตอนแรกคือ เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่วิ่งเข้าสู่สมองเธอคือความเจ็บปวดที่ยากจะบรรยาย

“อ้า!!!!”

เธอกรีร้องออกมาในแทบจะพริบตาที่ตื่น ก้มลงมองแขนและขาของตัวเอง ภาพด้านหน้ามันทำให้เธอเวียนศีรษะและตาลาย

เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นไปทั่วเก้าอี้ที่เธอนั่งนิ้วมือซ้ายทั้งห้าและเท้าซ้ายทั้งห้าไม่มีเล็บเหลืออยู่แล้ว

เล็บของเธอไปวางทิ้งอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยกองเลือดและนิ้วมือและเท้าซ้ายของเธอก็มีแค่เลือดที่ไหลออกมาจากตรงที่เล็บควรจะอยู่

ความเจ็บ ความแสบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิตทันทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาอีกครั้งพร้อมกับกรีดร้องออกมา

และเลือดที่เต็มไปทั่วสายตามันทำให้เธอรู้สึกมึนหัว

“ไม่ๆ ไม่ๆ ไม่!! นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไม ทำไม ทำไม”

เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบเจอกับเรื่องแบบนี้ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้ ทำไมต้องเป็นเธอ

“อันน่า.. อันน่า.. อันน่า”

เธอพยายามจะเรียกหาคนสำคัญเพื่อขอความช่วยเหลือแต่กลับไร้ซึ่งการตอบกลับ น้ำตาที่ไหลออกมา

“อ่า ฟื้นสักทีนะ เจ้านี่หลับสนิทจริงๆ ถอนเล็บมือเล็บเท้าไปตั้งเยอะยังไม่ตื่นอีก”

“ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ”

เธอร้องไห้ออกมาด้วยความน่าเวทนาสงสาร ดวงตาเลื่อนลอยราวกับจะสลบลงไปอีกครั้งและคาดว่าหากสลบลงไปอีกอาจจะถึงแก่ชีวิตได้เลย

แต่แดนัลก็ไม่ได้สนใจ เขาเดาะปากเบาๆ

“เอาล่ะ พูดเรื่องที่เจ้ารู้ออกมาได้แล้วลูกพี่ต้องการความลับทุกอย่างจากปากเจ้านะ”

แดนัลกล่าวพร้อมกับตบหน้าชาร์ล็อตที่อาบโชกไปด้วยน้ำหูน้ำตา แต่ชาร์ล็อตก็ไม่สามารถตอบอะไรที่อีกฝ่ายต้องการได้

เพราะเธอเป็นแค่นักเรียนธรรมดาคนหนึ่งที่ออกจากโรงเรียนมา.. ทำไมถึงต้องเป็นเธอ คำถามเหล่านี้วนอยู่มากมาย

แต่ก็ไม่อาจจะวิเคราะห์หรือคิดได้สิ่งเดียวที่อัดแน่นภายในอกมีเพียงความเจ็บแสบปวดร้อนจากเล็บที่ถูกดึงออก

“ข้า..ขอโทษ.. ข้าขอโทษ”

เธอพึมพำด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง แต่มันไม่ใช่คำตอบที่อีกฝ่ายต้องการ พออีกฝ่ายเห็นว่าชาร์ล็อตไม่ตอบเขาก็ไม่ได้สนใจ

แต่พอเห็นท่าทางที่เหมือนจะหลับตอนไหนก็ได้ของชาร์ล็อต เขาก็เกาหัวด้วยความท้อแท้

“เฮ้ย ปากแข็งขนาดนี้อย่ามาตายง่ายสิ แบบนี้ก็ตายก่อนทันได้รู้ความจริงพอดีสิ”

เสียงอีกฝ่ายชาร์ล็อตเริ่มไม่ได้ยิน ราวกับว่าเธอมองเห็นประตูอีกบานอยู่ห่างไปไม่ไกลมากนัก หูสองข้างเริ่มได้ยินเสียงแว่วไม่เป็นคำ

หน้ามืดและดวงตาพร่ามัว..

“ข้าขอโทษ.. ข้าขอโทษ”

เธอไม่รู้ว่าเธอผิดอะไร และก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องขอโทษด้วย แต่เธอคิดแค่ว่า.. นี่คงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธอหายเจ็บปวด

คำขอโทษที่แสดงออกมาจากใจจริง ไม่ว่าจะทำอะไรผิดมาผู้คนก็พร้อมจะยกโทษให้เสมอ.. เพราะแบบนั้นเธอถึงขอโทษ

ดวงตาของเธอเริ่มที่จะพร่ามัว แต่ในตอนนั้นเองแดนัลก็หยิบเข็มฉีดยาเล่มหนึ่งขึ้นมา ด้านในมีของเหลวสีเขียวอ่อนๆ ออกขุ่นๆ

“งั้น ใช้เจ้านี่คงจะไม่เป้นอะไรสินะ ยากระตุ้นตัวนี้”

แดนัลหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย พร้อมกับจับแขนซ้ายของชาร์ล็อตแล้วก็ฉีดยาเข้าไปในตัวของเธอโดยตรง

ทันทีของเหลวสีเขียวอ่อนมันไหลเข้าสู่ร่างของชาร์ล็อต ดวงตาที่พร่ามัวก็เบิกกว้างขึ้นแทบจะทันที

“อ้าก.. อ้ากก”

เธอร้องออกมาด้วยเสียงแหบพร่าและเจ็บปวด เส้นเลือดบนผิวหนังปูดขึ้นมาจนเห็นชัดเจนดวงตาสองข้างเหลือกลานมีเส้นใยเลือดแดงฉานชัดเจนจนดูน่ากลัว

เธอดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดและทรมาน รู้สึกราวกับมีไฟแผดเผาอวัยวะทุกส่วนอย่างช้าๆ ค่อยๆ เผาผลาญ

ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรมาชอนไชบนกระดูกทำให้รู้สึกคันไปทั้งร่างจนอยากจะเกาให้มันหายคันแต่กลับเกาไม่ได้เพราะที่คันมันคือกระดูก

ตาทั้งสองข้างของเธอเหลือกและดิ้นรนอย่างเจ็บปวดทรมาน

“ข้าขอโทษ อ้าก..”

เธอกรีดร้องอย่างทรมาน.. ไม่มีคำอะไรจะบรรยายความโหดร้ายที่เธอได้สัมผัสพบเจอได้ในยามนี้ ความรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดง

เธอดิ้นรนอย่างรุนแรงจนเก้าอี้สั่นไหว แขนสองข้างที่ถูกยึดติดกับเก้าอี้ด้วยเหล็กและเครื่องถอดเล็บก็ส่งผลให้ทั้งแขนทั้งขาเธอมีรอยช้ำ

“เยี่ยม เยี่ยม เยี่ยมไปเลย งดงามๆ ฮ่าๆ ข้านี่มันอัจฉริยะจริงๆ สามารถทำให้คนใกล้ตายกลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง อ่าาา”

เขาพูดอย่างมีความสุข แต่เสียงกรีดร้องของชาร์ล็อตกลับดังยิ่งกว่า แต่มันไม่ทำให้เขาหงุดหงิดแต่อย่างใด

เพราะมันกลับตรงกันข้ามยิ่งชาร์ล็อตกรีดร้องมากเท่าไหร่เขายิ่งมีความสุข ยิ่งเหยื่อเจ็บปวด ทรมาน ร้องไห้ทุรนทุรายมากเท่าไหร่

เขายิ่งมีความสุข ร่างกายตอบสนองต่อสิ่งเหล่านั้น

ดังนั้นยิ่งเห็นชาร์ล็อตตะโกนทรมานแค่ไหน ยิ่งเป็นเสียงของเด็กมันจึงยิ่งทำให้เขาตื่นเต้น เสียงกรีดร้องที่แทบจะตกตายได้ในเวลานั้น

แต่กลับตายไม่ได้มันช่างไพเราะที่สุดในโลก และ.. มันยิ่งทำให้เขาบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม ตรงหน้ามีเพียงการทรมานลืมจุดประสงค์หลัก

ลืมทุกอย่าง เข็มยามกว่าสามสิบเซนติเมตรเล่มหนึ่งถูกหยิบออกมาจากกล่องเครื่องมือด้านข้าง และถูกรนด้วยกองไฟด้านข้างจนเข็มเปลี่ยนเป็นสีแดง

“อ่า.. มากกว่านี้สิ.. ร้องมากกว่านี้สิ”

“ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ… ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่รู้ .. อันน่า.. ข้าผิดไปแล้ว.. ข้าไม่รู้ ข้าขอโทษ”

คำพูดไม่เป็นภาษาดังออกมาจากปากของชาร์ล็อตที่ดิ้นทุรนทุราย แม้เธอจะถูกยาบางอย่างจนทำให้ร่างกายถูกกระตุ้นเจ็บแสบไปทั่วร่าง

แต่ทว่าเธอกลับได้สติกลับคืนมาชัดเจนในเวลาเดียวกันและเหนือสิ่งอื่นใด.. ประสาทสัมผัสของเธอเหมือนกับชัดเจนมากขึ้น

ราวกับ.. ได้ยินแม้แต่เสียงแมลงวันที่บิน สัมผัสถึงความร้อนที่อยู่ห่างออกไปไกลแต่ก็รู้สึกเหมือนอยู่ห่างไม่ไกลมาก

ความรู้สึกต่างๆ ของชาร์ล็อตถูกกระตุ้นให้ไปอยู่จุดสูงสุดซึ่งมันทำให้คนที่กำลังจะตายกลับมารู้สึกทุกอย่างได้มากกว่าเดิม

แต่ก็มีผลข้างเคียงใหญ่ๆ คือตัวยามันไม่เหมาะใช้กับสิ่งมีชีวิตอย่างพวกมนุษย์ เพราะเป็นของที่ปีศาจใช้เอาตัวรอดกัน

ซึ่งแน่นอนว่าพอถูกกระตุ้นแล้วก็จะสัมผัสถึงความเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน.. ดังนั้นแดนัลจึงสงสัยว่าถ้าหาก.. ใช้เข็มร้อนกว่าร้อยองศาทิ่มเข้าไปที่ผิวหนัง

อีกฝ่ายจะทุรนทุรายร้องด้วยความเจ็บปวดขนาดไหน มันก็ทำให้เขาตื่นเต้นจนเกินจะต้านทานแล้ว

เขาหยิบเข็มยาวกว่าสามสิบเซนติเมตร แทงลงไปที่นิ้วโป้งซ้ายของชาร์ล็อตตรงที่เล็บถูกถอนออกไปอย่างรุนแรงจนทะลุลงไปปักไม้เก้าอี้

ราวกับมือไปโดนสวิตช์เปิดเสียง ความร้อนที่แผ่ออกมาจากเหล็กขนาดเล็กที่ดูดซับความร้อนได้มาก แทงทะลุผิวหนังจุดที่อ่อนไหวที่สุดของเธอตอนนี้

“อ้าาา เจ็บ เจ็บ เจ็บ”

เธอร้องออกมาด้วยความทรมาน จนเสียงที่ร้องออกมาแหบพร่าแทบจะไม่ได้ยินเพราะคอของเธอแตกไปแล้ว

เธอพยายามจะดิ้นรนดึงมือออก แต่เพราะปักทะลุนิ้วการดิ้นรนมันยิ่งทำให้เหล็กร้อนนั้นสัมผัสกับเนื้อหนังภายในนิ้วมากขึ้น

“เจ็บ เจ็บ อันน่า ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ข้า.. ข้าผิดไปแล้ว.. ข้าผิดไปแล้ว”

เธอขอโพยขอพาย อย่างบ้าคลั่งชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อพูดแต่เสียงที่แตกเพราะตะโกนมากเกินไปของเธอมันกลับทำให้เลือดสีแดงไหลออกมาจากปาก

“ฮ่าๆ ดี ดี ดี”

แดนัลหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไม่แพ้กัน หยิบเข็มเล่มที่สองแทงลงไปยังนิ้วชี้ของเธอจนทะลุเหมือนเดิมตามมาด้วยเสียงกรีดร้อง

แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงมีเพียงเลือดที่ไหลออกมาจากลำคอของเธอเพราะคอพังไปแล้ว ร่างกายที่ไม่สามารถอยู่เฉยเพราะฤทธิ์ของยาและความเจ็บปวด

มันยิ่งทำให้เข็มสร้างความเจ็บปวดให้เธอได้มากขึ้นกว่าเดิม..

ไร้ซึ่งความเห็นใจ

ไร้ซึ่งความช่วยเหลือ

โลกทั้งใบอาบย้อมไปด้วยความโหดร้ายสีแดงเลือด

โลกที่เคยสดใสพังทลายลง..

ทั้งโหยหวน ทั้งอ้อนวอน ทั้งกรีดร้อง ทั้งสิ้นหวัง.. และคาดหวังว่าจะมีคนมาช่วย

แต่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไร้ซึ่งคนมาช่วย มีเพียงความบ้าคลั่ง เข็มที่อาบความร้อนจนเปลี่ยนสีนับสิบเล่มถูกปักเข้าที่นิ้ว.. ฝ่ามือ แขน ต้นขา

โหดร้ายอย่างหาใดเปรียบ