บทที่ 329 – จุดสูงสุด
แต่แน่นอนว่าไม่ว่านิลจะรู้สึกผิดขนาดไหนเธอก็ไม่มีทางย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นได้
อีกทั้งโลกนี้ก้ไม่เคยหยุดให้ใครคนหนึ่งสำนึกเสียใจ เพราะทันทีที่เลทิเซียปาลูกธนูออกไปนั้นเองร่างของเจ้าหมึกยักษ์ในรูปร่างของมนุษย์
ที่ตอนนี้กลายเป็นร่างสีดำแห่งความว่างเปล่าไปแล้ว ทว่าเพียงพริบตาต่อมาร่างเงาสีดำก็สลายหายไป
แต่มันไม่ได้หายไปไหนเพราะพลังทั้งหมดมันถูกถ่ายโอนไปยังร่างแยกของมันที่สู้กับซิลเวียอยู่
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและเมื่อมันทำเช่นนี้เสร็จ มันก็เคลื่อนไหวราวกับภูตผีเงาพราย ราวกับทุกอย่างบนโลกนี้เป็นพรรคพวกกับมัน
เพราะฉับพลันมันก็ปรากฏตัวพร้อมกับใช้มือคว้าจับหน้าเลทิเซียเอาไว้และทุบลงกับพื้นจนเกิดเสียงสนั่นหวั่นไหว
“ตู้มมมมมมม!”
แผ่นดินแตกร้าว ท้องฟ้าสั่นไหว .. นิลที่อยู่ใกล้ที่สุดแต่ไม่ได้รับผลกระทบมากนักเพราะเลทิเซียนั้นใช้พลังอันน้อยนิดปกป้องเธอ
เพราะร่างกายของเลทิเซียนั้นถึงจะไม่ได้แข็งแกร่งเกินมนุษย์มนาก็จริง แต่ทว่าความตายยากนั้นเธอนั้นอยู่เหนือกว่ามนุษย์ธรรมดาไปไกลโข
ดังนั้นต่อให้บาดแผลฉกรรจ์ถึงตายสำหรับคนทั่วไป เลทิเซียไม่มีทางตายอย่างแน่นอน นี่ไม่ได้หมายความว่าร่างกายเลทิเซียแข็งแรง
แต่มันอ่อนแอมากต่างหาก.. หากเลทิเซียไม่ใช่ปีศาจบางทีเธอคงตายไปตั้งแต่แรกแล้ว..
พอนิลเห็นเลทิเซียถูกกดทับลงบนพื้นอย่างรุนแรง เธอก็ตกใจ
“พี่สาว!!”
เธอพยายามจะวิ่งเข้าไปหาเลทิเซีย แต่ดวงตาของเจ้าหมึกยักษ์กวาดผ่านเธอ แต่ก็ไม่สนใจแต่อย่างใด
มันกล่าวขึ้นด้วยความโหดเหี้ยม
“ข้าจะทำให้เจ้าได้ลิ้มรสในสิ่งที่ข้าเจอ”
มันพูดเช่นนั้นพร้อมกับยกกำปั้นขึ้นช้าๆ แต่ว่าเลทิเซียไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองทำร้ายฝ่ายเดียว
เธอใช้มือขวาคว้าเอาดินจากใต้พื้นที่แตกละเอียดเพราะแรงปะทะเมื่อครู่มาปาใส่ดวงตาของเจ้าหมึกยักษ์
แต่แน่นอนว่าสิ่งไร้สาระพรรค์นี้ไม่สามารถส่งผลกระทบใดๆ ต่อมันได้ เพียงแต่เลทิเซียใช้โอกาสนี้ในการดีดตัวถอยออกมาอย่างว่องไว
หากแต่มันก็ยังคงช้าเกินไปอยู่ดี
“ดิ้นรนให้มากกว่านี้สิ”
เสียงอันเย็นชาของมันพุ่งทะลุผ่านม่านดินที่ถูกปา ก่อนที่แขนขวาของมันจะพุ่งตามเสียงมาติดๆ และเป็นจังหวะเดียวกับที่
แขนของมันพุ่งเสียบเข้าท้องเลทิเซียจนทะลุ.. ใช่แล้วแขนของมันพุ่งทะลุหน้าท้องของเลทิเซียส่งผลให้เธอกระอักเลือดออกมาคำโต
อย่างไรก็ตามเธอที่ไร้ทางต้านก็ได้แต่ถอยหลังออกไปหลายก้าว.. แต่หน้าท้องของเธอก็มีแผลขนาดใหญ่ที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
“หือ…”
จู่ๆ เจ้าหมึกยักษ์ก็รู้สึกแปลกประหลาดมันส่งเสียงแปลกใจออกมา เลทิเซียเช็ดเลือดที่มุมปากพร้อมกับยิ้มขึ้น
จู่ๆ ไวท์ที่อยู่ในรูปร่างของดาบก็ปรากฏตัวขึ้นในมือของเลทิเซีย และวินาทีต่อมาร่างกายของเจ้าหมึกยักษ์ก็ถูกตัดออกทุกส่วนของร่างกาย
เลทิเซียใช้ตัวเองเป็นตัวล่อเพื่อให้ไวท์โจมตีมันด้วยความเร็วที่แม้แต่ความเป็นจริงของโลกใบนี้ยังไม่อาจรับรู้ได้ทัน
ถึงแม้มันจะไม่ได้แข็งแกร่งเพราะไม่ใช่วิชาดาวไร้ลักษณ์ แต่มันก็มากเกินพอสำหรับเจ้าหมึกที่กำลังจะพยายามฆ่าเลทิเซีย..
ไม่สิ หากมันต้องการมันคงไม่เล่นอยู่แบบนี้ สิ่งที่มันอยากทำคือทำให้เลทิเซียสิ้นหวัง.. เหมือนกับที่มันเคยเจอ..
สิ้นหวังในความว่างเปล่าอันมืดมิด… ความกลัวนั้นยังฝังลึกอยู่ในใจของมันดังนั้น.. สิ่งที่มันต้องการไม่ใช่เพียงสังหาร
แต่ต้องการจะเห็นความสิ้นหวัง.. สิ้นหวังของศัตรูคู่แค้นของมัน.. นั่นแหละถึงเรียกว่าการล้างแค้นสำหรับมัน..
ดังนั้นมันถึงโดนเลทิเซียโจมตีเข้าให้… แต่ทว่าร่างกายของมันก็ไหลย้อนกลับไปตอนที่ยังไม่โดนการโจมตี
“นี่น่ะเหรอ.. ที่เจ้าเล็งไว้?”
“ของแบบนี้น่ะมันฆ่าข้าไม่ได้หรอก”
“ทำไมน่ะเหรอ.. เรื่องนั้นง่ายนิดเดียว.. เพราะว่าข้าเป็นอมตะยังไงล่ะ”
“ความอมตะที่สมบูรณ์แบบไม่ใช่ทั้งการฟื้นฟู ไม่ใช่ทั้งการคืนสภาพหรืออะไรทั้งสิ้น.. แต่ตัวข้าน่ะคือความอมตะอย่างแท้จริง”
“ไม่ว่าจะการทำลายล้าง การลบล้าง การสรรค์สร้าง.. ความเป็นความตายหรือตรรกะที่จะทำให้ข้าดับสูญทั้งหมดล้วนไม่มีผลหรอก”
“อ่า.. พูดไปคนระดับเจ้าก็คงไม่เข้าใจ”
“แต่นั่นสินะ จะให้พูดง่ายๆ ก็คือ…เจ้าไม่มีทางทำอะไรข้าได้หรอก..”
มันกล่าวแบบนั้นก็หัวเราะพร้อมกับยกมือขึ้น บนฝ่ามือของมันก็พลันมีก้อนพลังงานสีดำทมิฬบังเกิดขึ้น
คลื่นพลังอันไร้ที่สิ้นสุดระเบิดพวยพุ่งออกมาจากพลังงานสีดำนั้น เพียงพริบตาเดียวก็แผ่ขยายออกไปรอบด้าน
ปกคลุมทั่วสารทิศกลายเป็นคลื่นการดำรงอยู่อันแปลกประหลาด ส่งผลให้โลก.. ความเป็นจริงของเลทิเซีย
ทุกอย่างที่เลทิเซียสามารถเข้าใจได้ล้วนพังทลายไปจนสิ้น ราวกับกำแพงอันไร้ที่สิ้นสุดที่ซึ่งเป็นเหมือนตรวนอันแข็งแกร่งซึ่งแม้แต่ความไร้ที่สิ้นสุดก็ไม่อาจเอื้อมถึง
ซึ่งโซ่ตรวนดังกล่าวนั้นมีมมากมายไร้ที่สิ้นสุดอย่างแท้จริง เมื่อพลังนี้ปรากฏความว่างเปล่าพลันบิดเบือน..
ร่างกายเลทิเซียพลันได้รับแรงกระแทกอันลึกลับที่แกร่งกร้าวราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปได้ทั้งเป็น
นี่ไม่ใช่ความแข็งแกร่งแล้ว..สำหรับเลทิเซียสิ่งที่บังเกิดขึ้นต่อหน้าของเธอมันไม่ใช่แค่สิ่งที่คำว่าแข็งแกร่งจะมาบรรยายได้
มันคือพลังที่ไม่อาจจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ความห่างชั้นนั้นมันมีมากเกินไป มาก..จนท้ายที่สุดร่างกายของเธอก็ราวกับถูกบดขยี้
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าตนเองนั้นเหมือนตัวตลกเลยไม่น้อย.. พลังเท่าเทียมกันแล้ว? ไร้สาระสิ้นดี..
ความแข็งแกร่งของมันเพียงพอที่จะ…กวาดล้างคนทั้งหมดทั้งมวลให้หายไปได้โดยไม่ทันได้รู้สึกตัวด้วยซ้ำ..
บางทีหากมันต้องการเธอก็คงตายไปแล้ว.. แต่สิ่งที่มันต้องการเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น.. ร่างกายของเลทิเซียราวกับเป็นเรือเล็กๆ ท่ามกลางพายุลูกใหญ่
เจ้าหมึกยักษ์ไม่ได้กล่าวอะไรเพียงแค่กดมือลงเบาๆ เท่านั้น.. เลทิเซียก็หน้ามืดตามัวทุกสรรพสิ่งมืดมัวไปจนหมดสิ้น
ราวกับว่าตัวของเธอได้สัมผัสกับสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกินไปจนสมองแทบจะปริแตก ร่างกายทุกส่วนกรีดร้องออกมา
ตาย..
นั่นคือคำเดียวที่เธอสามารถอธิบายได้เมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้.. เพียงแต่ว่าพริบตาต่อมาทุกอย่างก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
สิ่งที่เลทิเซียสัมผัสได้เมื่อครู่ราวกับเป็นเพียงภาพมายาเท่านั้น แต่ว่าไม่ว่าจะเป็นใครก็ล้วนแต่แล้วรู้ดีว่าเมื่อสักครู่ไม่ใช่เรื่องลวงหรือเรื่องหลอก..
ไม่สิไม่ว่าจะเป็นภาพมายาหรือความเป็นจริงเมื่อครู่มันก็อยู่เหนือทุกอย่างที่ว่ามาตั้งแต่ต้นแล้วนั่นเอง
พลังงานอันดำมืดในมือของมันสลายหายไป.. ตัวมันในตอนนี้เป็นอย่างที่ว่ามา.. ในสายตามันเลทิเซียช่างเปราะบางยิ่งกว่าอะไร
ทุกการกระทำทุกการแสดงออกของมันที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เป็นการทำให้เลทิเซียแสดงออกถึงความหวาดกลัวและขลาดเขลา รวมไปถึงความกล้าหาญ…
หรือ.. เล่นสนุก!
เพราะสิ่งที่มันต้องการไม่ใช่ความตายของเลทิเซียหรือกำหนดว่าให้เธอถูกทรมาน.. สิ่งที่มันต้องการมีเพียงการทรมานและเห็นการดิ้นรนเอาชีวิตรอดของอีกฝ่ายเท่านั้น
หากมันต้องการต่อให้ไม่ลงมือ..ทุกคนล้วนดับสิ้นได้เพียงพริบตา.. เพราะยังซะนี่ก็คือโลกของมัน..
ความว่างเปล่าทั้งมวลคือโลกของมัน.. หากอยู่ในต้นกำเนิดยังอาจจะมีการขัดขวางของต้นกำเนิดอยู่บ้าง
แต่ทว่าเมื่ออยู่ในความว่างเปล่าอนันตกาล
แม้ตัวมันจะไม่ใช่ความว่างเปล่า
เป็นเพียงส่วนเล็กๆของความว่างเปล่า
แต่ที่แห่งนี้..ก็มีเพียงแค่มัน!
ตัวมันคือ..จุดสูงสุด!
