บทที่ 330 – ไม่คาดคิด
ในขณะที่ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นมันดำรงอยู่เพียงระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น แต่ว่าความเลื่อนลอยปรากฏขึ้นบนดวงตาของเลทิเซียอย่างหาได้ยาก
คงมีไม่บ่อยครั้งนักที่จะเห็นเลทิเซียหลุดลอยออกไปจากสถานการณ์อันคับขันเบื้องหน้านี้…แต่ทว่าภายใต้การสับสนนั้นมันทำให้เธอสัมผัสกับบางสิ่งบางอย่าง
บางสิ่งบางอ่างที่ไม่อาจจะสัมผัสถึงได้.. นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถจับต้องได้ บางทีแม้แต่เจ้าหมึกยักษ์ตรงหน้านี้เองก็ไม่อาจสัมผัสถึง..
เพราะผู้ที่สัมผัสถึงได้ในตอนนี้คงมีเพียงเลทิเซียเท่านั้น.. ตรงหน้าเธอราวกับมีเพดานอยู่ เพดานนี้ไม่มีรูปลักษณ์ไม่มีลักษณะ
บางทีมันอาจจะไม่มีอยู่จริงหรือมีอยู่จริงในเวลาเดียวกัน.. พอมองลงไปด้านล่างสิ่งที่เธอเห็นคือความไร้ที่สิ้นสุด..ของต้นกำเนิด
องค์ประกอบของห้วงมิติ..หรือสิ่งที่เรียกว่าแกนมิติ..
เลทิเซียไม่อาจบอกได้ว่ามันมีเท่าไหร่.. เพราะมันมากเกินไป.. มองไปแล้วมันดูพร่ามัวราวกับไร้จุดสิ้นสุด
แน่นอนว่าในตอนนี้สิ่งที่เธอเห็นมันเป็นเพียงความรู้สึกอันเลื่อนลอย แม้จะมองเห็นแต่กลับไม่สามารถทำอะไรมันได้..
ทว่าสิ่งนี้พอเธอมองเห็น.. เธอก็รับรู้ได้ว่าในทุกๆ อย่างที่กล่าวมา.. นั่นแหละคือต้นกำเนิด..ต้นกำเนิดที่ไร้จุดสิ้นสุดอย่างแท้จริง
ส่วนกำแพงที่อยู่ตรงหน้า.. ที่เหมือนจะมีอยู่ตอนนี้กลับเลือนลาง.. บางทีมันคงไม่มีอยู่มาตั้งแต่แรก.. สิ่งที่เธอเห็นเป็นเพียงสิ่งที่เธอพยายามจะจำกัดความของต้นกำเนิดขึ้นมาโดยใต้จิตสำนึกก็ได้
แน่นอนว่าความเลื่อนลอยทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว.. แต่ทว่าภายใต้สถานการณ์ที่ปั่นป่วนนั้น
นิลที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลเท่าไหร่ก็พลันมีร่างพร่าเลือนปรากฏขึ้น..ในช่วงเวลาที่ทั้งเลทิเซียและเจ้าหมึกยักษ์กำลังพัวพันกันอยู่
“ฮ่าๆ .. ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็เหลือแต่วิธีนี้.. ความจริงข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเจ็บปวดหรอกนะ แต่ว่า…เพื่อการล้างแค้นของข้า”
เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งของมันนั้นส่งผลให้ทั้งเลทิเซียและเจ้าหมึกยักษ์หยุดชะงักหันไปมองชายคนดังกล่าว
ทันทีที่เธอเห็นภาพนั้นสีหน้าเธอก็บิดเบี้ยวเช่นเดียวกับเลทิเซียที่ตื่นขึ้นมาจากห้วงภวังค์อันปริศนา แม้สติจะยังไม่กลับมาสมบูรณ์
แต่ภาพนี้ทำให้ดวงตาของเธอเดือดพล่าน… อาจจะเป็นเพราะความเลื่อนลอยที่บังเกิดขึ้นก่อนหน้าทำให้เลทิเซียระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างน่าตกใจ
นิลถูกจับกดหัวลงกับพื้นอย่างรุนแรง.. แต่ยังไม่สิ้นสุดชายคนนี้มันหยิบเข็มยาวเล่มหนึ่งขึ้นมาพร้อมกับแทงลงไปใส่นิลอย่างรุนแรง
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนเกินไป แถมสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นตอนที่เลทิเซียพึ่งจะหลุดพ้นออกมาจากสถานะอันแปลกประหลาด
แถมตัวเลทิเซียในตอนนี้ยังไม่มีพลังเหลือสักเสี้ยวเดียวแค่ดูแลตัวเองก็เต็มกลืนแล้ว วินาทีเดียวกันดวงตาของเจ้าหมึกยักษ์หรี่ลง..
ความรู้สึกอันแปลกประหลาดตีเข้าที่หน้าอกของมัน เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันในตอนนี้กำลังสับสนเช่นกัน
ตัวมันต่างจากเลทิเซีย.. มันสามารถทำอะไรในตอนนี้ก็ได้..มันมองนิลที่กำลังจะโดนเข็มแทงเข้าที่หัว…
ความรู้สึกสับสนยิ่งมากกว่าเดิม.. เมื่อเข็มนั้นใกล้จะแทงลงไปที่หัวนิล ทุกอย่างในสายตามันช้าลงไปจนหมด
ไม่ว่าจะเลทิเซียหรือชายคนนั้น.. มันมองไปที่สีหน้านิลในตอนนี้ราวกับว่ามันสามารถอ่านใจเธอได้จนหมดจด
นิลเบิกตากกว้างด้วยความตกใจ.. สายตานิลจ้องไปที่เลทิเซียที่กำลังพุ่งตัวไปหาเธอด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด..
ดวงตาที่ตกใจเบิกกว้างของเธอก็ค่อยๆ มืดสลัวลงเล็กน้อยก่อนจะเต็มไปด้วยสีหน้าที่ย้อนทวนความทรงจำ
เธอเป็นใคร.. เธอเคยได้รับการยอมรับจากใคร.. เธอผิดอะไร.. แม้แต่ทำไมเธอถึงยังมีลมหายใจอยู่ เธอไม่รู้คำตอบของคำถามเหล่านี้
จนกระทั่งได้รู้จักกับเลทิเซีย.. เลทิเซียช่วยตัดผมที่ตัดไม่เคยขาดจนเผมของเธอมันกลายเป็นเหมือนโซ่ตรวนที่ล่ามเธอเอาไว้
ฉุดรั้งเธอเอาไว้.. ว่าตัวเธอนั่นแหละคือคำสาป และบางทีคำสาปที่เธอมีอาจจะไม่ใช่การทำให้ทุกอย่างพังพินาศหรือนำทุกอย่างให้ถึงจุดจบ
แต่คำสาปของเธอคือการที่ถูกปฏิเสธต่างหาก บางทีนั่นค่อยเป็นคำสาปที่แท้จริงของเธอ..
และบางทีเหตุผลที่เธอยังมีชีวิตอยู่คงเป็นเพราะ.. รอให้สักคนมาปลดโซ่ตรวนของเธอ… และทำลายคำสาปของเธอ
ใช่ มันเป็นใครก็ได้.. ใครสักคนที่สามารถสะบั้นโซ่ของเธอและมีปฏิสัมพันธ์ของเธอ..
สำหรับเธอที่ตลอดชั่วชีวิตที่ผ่านมาแล้ว ระยะเวลาเพียงสั้นๆ ที่ได้เจอ ได้ปฏิสัมพันธ์ ได้รับการช่วยเหลือ
นั่นเพียงพอแล้ว.. นั่นพิสูจน์ให้เธอได้เห็นแล้วว่า.. เธอมีชีวิตอยู่มาเพื่อวันนี้.. เพื่อที่จะได้เจอกับเลทิเซีย
เธอค่อยๆ ยิ้มที่มุมปาก..ปากที่เปิดออกมาอย่างไร้เสียงนั้นต่อให้เป็นเลทิเซียที่ไม่ได้ยินเสียงแต่เมื่อเห็นปากของเธอขยับก็ยังรู้ว่าเธอพูดว่าอะไร
“ขอบคุณ..”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของเธอ… เมื่อเข็มนั้นค่อยๆ แทงทะลุเข้าไปในหัวของเธอเจ้าหมึกยักษ์ยิ่งกำหมัดแน่น
ดวงตาของมันเผยให้เห็นถึงเส้นเลือดฝอยราวกับกำลังลังเลอะไรสักอย่างอยู่… ในหัวใจยิ่งสับสนยิ่งกว่าเดิม
และทันทีที่เข็มนั้นแทงลงไปมากกว่าครึ่งมันก็ไม่อาจทนต่อไปได้ เสียงคำรามของมันดังขึ้นจากปากพัดกระแทกใส่ร่างของชายคนนั้น
จนสลายหายไปราวกับเท้าธุลี แต่ทว่ามันกลับสายเกินไปแล้วเข็มนั้นแทงทะลุลงไป.. ซึ่งทำให้เลือดไหลออกจากบาดแผลอย่างน่ากลัว
ดวงตาที่เปิดกว้างของเธอจ้องมองมาทางที่เจ้าหมึกยักษ์อยู่.. สายตานั้น..เลือดที่ไหลรินอาบไปทั่วพื้น
เสียงทุกอย่างราวกับสูญหายไป มันทำได้เพียงแต่ยืนเหม่อมองภาพตรงหน้าพร้อมกับสายตาที่จ้องมาที่มัน..
“มันก็แค่…ภาพ..ลวงตา”
มันพึมพำ.. เลทิเซียที่จ้องมองภาพนี้ดวงตาของเธอหดเล็กลง… มือทั้งสองข้างสั่นอย่างเห็นได้ชัด
ราวกับมันเป็นทิ่มที่ตอกลงหัวเธออีกครั้ง.. ใช่ เธอพยายามจะช่วยเหลือใครคนคนนั้นมักจะตายอยู่เสมอ..
รอบนี้เองก็เช่นกัน.. มัน..มัน…
“มัน..ก็แค่ภาพลวงตา..”
เจ้าหมึกยักษ์กล่าว.. แต่ทว่าทุกอย่างไม่สิ้นสุดเพราะวินาทีที่เลือดนิลอาบไหลไปทั่วพื้นนั้นเอง..แสงใต้พื้นก็สั่นสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง
ก่อนที่จะเปล่งแสงขึ้นสูงเสียดฟ้า..แสงนั้นสาดส่องไปทั่วร่างของนิลราวกับกลไกเวทบางอย่างเริ่มทำงานขึ้นมาอย่างกะทันหัน
สีหน้าเลทิเซียแปรเปลี่ยนไปอีกครั้ง.. ใช่ เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว.. เข้าใจสิ่งที่เจ้าตระกูลของนิลจะทำแล้ว..
พอมาคิดดูจริงๆ ทุกอย่างมันก็เชื่อมต่อกันจนหมด.. ใช่แล้ว.. นี่มัน..นี่มันเป็น.. สิ่งที่เลทิเซียเกลียดอย่างถึงที่สุด
ก่อนที่ยังจะได้ลงมือทำอะไรร่างของนิลก็ลอยพรวดขึ้นไปบนฟ้า แสงมากมายที่สาดส่องออกมาจากพื้นราวกับมันพุ่งตรงไปหาร่างไร้ชีวิตของนิล
เลือดทุกหยดที่ไหลออกมาต่างพากันไหลขึ้นไปบนฟากฟ้าเช่นเดียวกัน
..นี่คือสิ่งที่เจ้าพวกนั้นจะทำ.. ทำให้ฝาแฝดที่อาจจะเป็นภัยต่อตระกูลกลายเป็นปีศาจร้ายและให้แฝดอีกคนที่จะนำความรุ่งโรจน์มาสู่ตัวพวกมันเอง
หรือก็คือ… สุดท้ายแล้วฝาแฝดทั้งสองคนหนึ่งต้องกลายเป็นอสูร คนหนึ่งต้องกลายเป็นศาสตราพิทักษ์
นี่คือสิ่งที่พวกมันล้วนวางแผนเอาไว้แม้แต่พ่อของนิลเองก็ส่วนหนึ่งในแผนของบรรพบุรุษพวกมัน
ไม่งั้นพวกมันคงไม่เตรียมวงแหวนเวทแบบนี้มาไว้ตั้งแต่แรกหรอก.. ใช่ แล้วสิ่งที่พวกมันไม่คาดคิดมีเพียงแค่ว่าเมืองของพวกมันจะถูกสัตว์อสูรทำลายไปก่อน
ซึ่งสาเหตุคงมาจากการที่พวกมันสร้างศาสตราที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนั่นแหละ เลยทำให้สัตว์อสูรแตกตื่น
ส่วนไอ้ที่ว่านิลจะนำทุกอย่างไปถึงจุดจบบางทีคงเขียนแต่งเสริมเข้ามาเพื่อให้นิลนั้นถูกตั้งแง่เมื่อการสังเวยมาถึงทุกคนจะโยนนิลทิ้งโดยไม่ลังเล
หรือก็คือ..สิ่งที่พวกมันต้องการ..
เลทิเซียค่อยๆ เงยหน้าขึ้น.. ดวงตาของเธอมีเพียงความมืดมิด..
“สิ่งที่พวกมันต้องการคือ…เห็นพี่น้อง…ฆ่ากันเอง”
นี่คือสิ่งที่เธอเกลียดที่สุด… ทว่าวินาทีที่เธอมองขึ้นไปบนฟ้านั้นเอง…ดวงตาของเธอก็พลันแปรเปลี่ยน..
ภาพตรงหน้ามันทำให้เธอสับสนมาก.. ตอนนี้นิลที่เคยเป็นเด็กผู้หญิงพลันแตกต่างออกไปร่างกายของเธอบิดเบี้ยวผิดรูปแปรเปลี่ยนเป็นสัตว์อสูรโดยที่เลทิเซียไม่สามารถทำอะไรได้ไม่พอ…
ภาพตรงหน้ายังเหนือกว่าความคาดหมายเธอไกล… ไม่สิ เธอก็มีคิดถึงเรื่องนี้ไว้บ้างแล้วแต่ว่าก็ไม่ได้เก็บมาคิดมาก..
เพราะ..นิลในตอนนี้เริ่มแปรเปลี่ยนสัตว์อสูรที่มีรูปร่างคล้ายกับ…หมึก..!
