บทที่ 343 – สวะชั้นต่ำ
ดวงตาของเลทิเซียมองไปยังร่างกายที่ไร้วิญญาณของซิลเวีย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความว่างเปล่าราวกับเป็นหนึ่งเดียวกับสถานที่แห่งนี้
ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอพยายามไปเพื่ออะไร.. พยายามไปเพื่อปกป้องสิ่งที่ตัวเองหวงแหน ปกป้องสิ่งที่สำคัญกับตัวเอง?
แต่แล้วภาพตรงหน้านี้มันคืออะไร.. ทำไมคนที่เธอให้ความสำคัญถึงมาหมดสิ้นลมหายใจอยู่ตรงหน้า..
ซิลเวีย.. ซิลเวียตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน.. เธอนั้นเติบโตมาพร้อมกับเลทิเซีย อยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา
แม้ในตอนนั้นเลทิเซียจะไม่ได้ยอมรับหรือให้ความสำคัญกับซิลเวีย แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเลทิเซียอยากจะไล่เธอออกจากตัวเอง
เพราะตลอดเวลานั้นแม้เลทิเซียจะรำคาญซิลเวียอยู่บ้าง แต่ทว่าเธอกลับไม่ได้ปฏิเสธ เพราะอะไรน่ะเหรอ…?
เพราะเธอไม่มีพิษไม่มีภัยต่อเลทิเซียยังไงล่ะ.. นอกจากเลวิเนีย คนที่เลทิเซียไม่ระวังตัวด้วยที่สุดก็คงเป็นซิลเวียนี่ล่ะ
เพราะการแสดงของเธออยู่ในขั้นที่เรียกว่าแย่มาก หลอกใครก็ไม่ได้หรอก.. เพราะงั้นเลทิเซียจึงรู้สึกว่าอยากปฏิเสธเธอ
จนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้สายตาที่เลทิเซียมองไปที่ซิลเวียก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่มากกว่าคำว่ารำคาญจะมาอธิบายได้
บางครั้งเธอก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมออกมา.. เลทิเซียไม่ได้เกลียดสีหน้าแบบนั้นของเธอเลยสักนิด..
ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา.. พวกเธอเจออะไรมาด้วยกัน..
พูดคุยอยู่ด้วยกัน..
ทานอาหารด้วยกัน..
ฝ่ามืออันไร้วิญญาณของซิลเวียวางอยู่บนฝ่ามือของเลทิเซีย..ขาสองข้างของเลทิเซียค่อยๆ ทรุดลงไปพร้อมกับจับมืออันไร้พลังนี้เอาไว้
มือนี้มันไม่ใหญ่มากแต่ก็ยังใหญ่กว่าฝ่ามือของเลทิเซีย.. แต่ทว่าฝ่ามือนี้ก็ได้มีมุมมองที่เลทิเซียไม่เคยเห็น
มีความรู้ที่เลทิเซียไม่เคยรู้จัก…มีประสบการณ์ที่เลทิเซียไม่เคยเจอ.. แต่มันกลับดูกระจ้อยร่อยไร้พลัง..
เพียงแค่บีบก็สามารถบดขยี้มันได้.. เธอเป็นเทพธิดา..
สูงส่งเหนือผู้อื่น งดงามอย่างหาใดเปรียบ แต่ลืมไปแล้วหรือว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยได้รับความสุขแบบธรรมดาที่เธอต้องการ..
เลทิเซียกุมฝ่ามือของซิลเวียเอาไว้.. กอดร่างอันไร้พลังของเธอเอาไว้ก้มหน้าลงไปหาใบหน้าซีดเซียวของเธอ..
ดวงตาทั้งสองข้างของเลทิเซียหลับลง..
“ตายแล้ว.. ตายไปอีกแล้ว.. ทำไม… มันถึงง่ายดายขนาดนี้ล่ะ”
“ฉันพยายามมาตลอด..พยายามมาตลอดห้าปี.. แต่ทำไมทุกอย่างมันกลับพังลงง่ายขนาดนี้ล่ะ…”
“ตอบฉันทีสิซิลเวีย..”
“เธอจะอยู่เคียงข้างฉันไม่ใช่เหรอ..”
“ทำไม..เธอ…ทำไมเธอ..”
เลทิเซียพายามจะอดกลั้นความรู้สึกอันหนักอึ้งนี้เอาไว้.. แต่ทว่าทุกครั้งที่คำพูดอันสั่นเครือมันดังออกจากริมฝีปาก
มันก็ทำเอาน้ำตาใสสะอาดของเธอไหลออกมาจากม่านตาน้อยๆ ของเธอ หยดน้ำตาไหลอาบลงบนใบหน้าของซิลเวีย
พลังก็ดี ทักษะก็ช่าง ทุกอย่างที่ไหลเข้ามาในร่างกายเลทิเซียในตอนนี้นั้นมันมีมากเกินกว่าจะพรรณนาออกมาเป็นคำพูดได้
พลังนั้นมันส่งผลให้ทุกอย่างรอบตัวที่ไม่มีอะไรเลยบิดเบี้ยว.. มันแข็งแกร่งเกินไปและมีมากมหาศาลเกินไป
แต่น่าแปลกที่มันไม่สร้างความเจ็บปวดหรืออะไรให้เลทิเซียเหมือนที่ซิลเวียโดนเลย.. นั่นแน่นอนว่าเป็นเพราะซิลเวียต้องการแบบนั้น
จนถึงท้ายที่สุดเธอที่จำแม้แต่ชื่อของเลทิเซียไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ยังทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ..
ราวกับว่าความรู้สึกเธอในตอนนั้นไม่ได้มีอะไรนอกจากคนตรงหน้า..ที่เธอต้องปกป้อง..
แม้ต้องแลกด้วยชีวิตของเธอก็ตาม..
ดวงตาของเลทิเซียหลั่งน้ำตาออกมาราวกับสายน้ำ..
“ทำไม..ทำไมกัน…”
“เพื่อคนขี้ขลาดแบบฉัน…เพื่อคนเห็นแก่ตัวแบบฉัน…”
“ทำไม…เธอถึง..”
ความรู้สึกอันซับซ้อนบางอย่างอัดแน่นอยู่ภายในอก…เปลวไฟบางอย่างที่กำลังมอดไหม้อยู่ภายในใจค่อยๆ สลัวลง..
คำถามที่ว่าทำไมยังคงดังกึกก้อง.. หากให้เธอรอกแล้ว.. สู้ให้ซิลเวียรอดไม่ดีกว่างั้นเหรอ.. นั่นคือความคิดของเลทิเซีย
เพราะเธอในตอนนี้มันก็เป็นแค่คนที่มีบาปติดตัวเท่านั้น.. คนที่ทำให้เพื่อนต้องตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเธอจะไปมีค่าเทียบเท่ากับซิลเวียได้อย่างไร
เสียงคำพูดของเลทิเซียดังกึกก้องไปทั่วสถานที่พร้อมเสียงสะอึกสะอื้นแห่งความเจ็บปวดและสิ้นหวัง…
ความรู้สึกนี้มันเหมือนเมื่อตอนนั้นเลย.. ตอนที่ภาพนั้นปรากฏต่อหน้าเลทิเซีย.. ภาพที่เซเรสแขวนคอตายต่อหน้าเธอ..
เธอรู้สึกราวกับหน้าอกของเธอเป็นรู.. ความรู้สึกนี้มันยากจะอธิบายและต้องการที่จะระบาย..
เสียงร้องไห้อันแสนเจ็บปวดของเธอกลายเป็นเสียงหัวเราะอันขมขื่นที่เต็มไปด้วยน้ำตา.. เธอหัวเราะออกมาพร้อมกับเสียงที่ร่ำไห้
“ตุบ”
แต่ในตอนนั้นเอง.. เสียงอันสิ้นหวังนั้นถูกหยุดชะงักไว้ด้วยเสียงบางสิ่งบางอย่างหล่นลงบนพื้น..
ดวงตาของเลทิเซียค่อยๆ เงยขึ้นมาดู.. ตรงหน้าเลทิเซียมีร่างของไวท์นอนอยู่… ร่างกายของเธอฉีกขาดไปด้วยบาดแผลมากมายเพราะใช้พลังฟื้นฟูเกินตัวเอง
และใช้ความเร็วเกินที่ร่างกายเธอจะทนไหว.. บาดแผลทุกอย่างสาหัสสากรรจ์อย่างถึงที่สุด.. และดาบในมือของเธอในยามนี้แตกหักเป็นไปแล้ว..
ไร้ซึ่งพลังแห่งชีวิตหรือดวงวิญญาณ.. ดวงตาของเลทิเซียเบิกกว้าง ราวกับภาพตรงหน้านี้เป็นค้อนใหญ่ที่ตอกลงบนหน้าอกของเธออีกครั้ง..
“…ไวท์….”
เสียงเรียกของเธอกลับไม่สามารถเรียกให้ไวท์ตอบสนองได้… มือของเลทิเซียพยายามจะคว้าเอาไว้อีกครั้งแต่มันพลาด..
ทุกอย่างเบื้องหน้ามันพร่าเลือนไปจนหมด.. ปากไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้อีกเลย..
“นายท่าน.. ข้าหิวแล้วนะ ข้าขอออกไปข้างนอกได้ไหม ข้าสัญญาว่าจะไปไม่นาน นะ.. นะนิดหน่อยเอง”
“เลทิเซีย.. เมื่อกี้ที่ข้าแอบปีนหน้าต่างมาห้องเจ้ามีคนเห็นข้าด้วยล่ะ.. แต่ตอนนี้ข้าหิวแล้วขออาหารหน่อยได้ไหม”
“นายท่าน.. ท่านใจดีที่สุดเลยข้ารักท่านที่สุดเลย”
“เลทิเซีย เจ้านี่มันใจดีจริงๆ ฮรือๆ ข้ารักเจ้าที่สุดเลย”
“นายท่าน”
“เลทิเซีย”
เปลวไฟบางอย่างที่ลุกไหม้อยู่ภายในอกราวกับกำลังมอดดับลงไปอย่างเงียบๆ … ภาพความทรงจำทั้งหมดเหล่านั้นกำลังแตกร้าว..
หายไปแล้วเหรอ..คนที่เรียกเธอว่านายท่าน.. นายท่าน
หายไปแล้วเหรอ คนที่ชอบมาขออาหารตอนกลางดึก..
ห้าปี.. ห้าปีที่ผ่านมา..ทั้งหมดมันจบลงในตอนนี้..เวลานี้เท่านั้นน่ะเหรอ…
“เอ้ะ…ทำไม..ทุกอย่างมัน..ง่ายดายขนาดนี้?”
“ฉันมันยังไม่ดีพอเหรอ.. มันยังไม่มากพองั้นเหรอ..”
“ทำไม..คนสุดท้ายที่เหลือรอดมันต้องเป็นฉันอยู่ตลอด”
“ทำไม..”
“ทำไมกัน”
“ทำไมกันล่ะ”
เสียงของเลทิเซียนั้นเต็มไปด้วยความสับสนและไร้พลัง ทุกอย่างมันดูปุบปับโดยที่เธอไม่ทันได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ..
ซิลเวียก็ดี..ไวท์ก็ช่าง.. มันง่ายดาย..ขนาดนี้เลยอย่างนั้นเหรอ..
เสียงอันเฉยชาพลันตอบกลับคำถามของเลทิเซียจากความว่างเปล่าที่ห่างไกลออกไป..
“เพราะพวกมันอ่อนแอยังไงล่ะ.. เจ้าแข็งแกร่งกว่าพวกมันแค่นิดหน่อยเลยตายหลังไงล่ะ.. แต่ก็ไม่ต้องห่วง.. อีกหน่อยเจ้าก็ตายตามพวกสวะชั้นต่ำนี้ไปด้วยกัน..”
