เทพจักรพรรดิ​สงคราม – ตอนที่ 4 เสี่ยวไป๋

พยัคฆ์​เมฆาที่กำลังต่อสู้กับอสรพิษ​ใบไม้ร่วงนั้นได้สังเกตเห็นก้อนหินนั้นลอยไปทางลูกของมันพยัคฆ์​เมฆาจึงคำราม

” โฮก… ”

และอาศัยจังหวะที่มีฝุ่นจากการฟาดหางนั้นหลงเหลืออยู่วิ่งเข้าไปเพื่อป้องกันเศษหินที่กระเด็นเข้าใส่ลูกของพยัคฆ์​เมฆา

แต่แล้วตอนนั้นเองที่อสรพิษ​ใบไม้ร่วงที่เห็นเเบบนั้นจึงฉวยโอกาส​เข้าจู่โจมพยัคฆ์​เมฆาที่กำลังปกป้องลูกของมันจากเศษหินอยู่

ฟาดหางขนาดใหญ่เข้าใส่กลางลำตัวของพยัคฆ์​เมฆาทำให้พยัคฆ์​เมฆากระเด็น​ไปอีกฝั่งและเข้าจู่โจม​อย่างต่อเนื่อง

แต่ด้วยความเร็วของพยัคฆ์​เมฆาได้หลบการโจมตีที่เข้ามาอย่างต่อเนื่องได้จึงทำให้ทั้งสองฝั่งก็เริ่มมีบาดแผลต่างปรากฎขึ้นตามร่าง

เฟยหลงที่ได้เฝ้ามองการต่อสู้ระหว่างสัตว์อสูรทั้งสองอยู่ไม่ไกลเกินไป

ได้เห็นว่าข้างหลังของพยัคฆ์​เมฆานอกจากลูกของมันแล้วยังมีผลไม้สีเขียวครามลูกหนึ่งซึ่งข้างในอัดแน่นไปด้วยพลังปราณบริสุทธิ์​

เมื่อเฟยหลงเห็นผลไม้ลูกนั้นเมื่อค้นหาจากความทรงจำตอนที่เป็นเซียนก็ได้รู้ว่าผลไม้นั้นคือ

“มันคือผลวายุคราม​”

เฟยหลงได้พูดชื่อผลไม้สีเขียวครามออกมา

ซึ่งเป็นสิ่งมีค่ามากสำหรับผู้ฝึกตนที่อยู่ขอบเขตก่อกำเนิดขั้นที่​เใ9ปรารถนา​ซึ่งสามารถทำให้ทะลวงสู่ขอบเขตวิญญาณ​ได้มากยิ่งขึ้น

ซึ่งตอนนี้แม้กระเฟยหลงก็ต้องการที่จะนำมาเพื่อเพิ่มขั้นพลังของตนให้สูงยิ่งขึ้น

การต่อสู้ดำเนินต่อไปจนเริ่มเห็นว่าสัตว์อสูรทั้งสองตัวเริ่มอ่อนเเรงลงมากแล้วยังมีบาลแผลมากมายตอนนั้นเองที่อสรพิษ​ใบไม้ร่วงได้ระเบิดพลังทั้งหมดพุ่งเข้าใส่พยัคฆ์​เมฆาแล้วกัดลงข้างลำตัว

แต่พยัคฆ์​เมฆาก็ไม่ได้ยอมได้ใช้กรงเล็บทั้งสองข้างจู่โจมใส่ดวงตาอสรพิษ​ใบไม้ร่วงแต่การโจมตีก็ยังไม่จบเเค่นั้น

พยัคฆ์​เมฆาได้ระเบิดพลังและกัดลงบนหัวของอสรพิษ​ใบไม้ร่วงอย่างเเรง

ทั้งสองฝ่ายไม่มีใครยอมใครและก็เป็นอสรพิษ​ใบไม้ร่วงที่ไม่สามารถทนกับพิษบาดแผลและได้ตกตายลง

ส่วนฝ่ายของพยัคฆ์​เมฆาถึงจะต่อสู้กับอสรพิษใบไม้ร่วงและได้รับชัยชนะในท้ายที่สุดแต่เพราะบาดแผลต่างบนร่างกายและพิษจากการโดนกัดโดยเขี้ยว

ทำให้ร่างกายของพยัคฆ์​เมฆารู้สึกอ่อนแรงและล้มลงไปนอนบนพื้น

ลูกพยัคฆ์​เมฆาที่เห็นแม่ของมันชนะแต่ก็ล้มลงไปในท้ายที่สุดจึงรีบวิ่งออกไปหาเเม่ของมัน

ซึ่งพยัคฆ์​เมฆาได้คำรามออกมาเบาเพื่อปลอบลูกน้อยของมันที่กำลังเป็นห่วงมันอยู่

” โฮก…… ”

เฟยหลงที่เห็นเหตุการณ์​ก็รู้แล้วว่าพยัคฆ์​เมฆาตัวนี้ไม่สามารถ​มีชีวิตรอดได้อีกต่อไป

จึงเดินออกจากที่ส่อนตัวแล้วเข้าไปหาเมื่อพยัคฆ์​เมฆาเห็นเฟยหลงก็ส่งเสียงขู่อย่างอ่อนแรง

” โฮก….”

เฟยหลงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพยัคฆ์​เมฆาแล้วมองเข้าไปในตาของมัน

เมื่อดวงตาพยัคฆ์​เมฆาสบตากับเฟยหลงแล้วรู้สึกว่ามนุษย์​ตรงหน้าถึงอ่อนแอแต่ว่าให้ความรู้สึกกดดันแบบแปลกกับดวงวิญญาณ​ของมัน

เฟยหลงได้เห็นอารมณ์​สับส้อนหลากหลายอย่างในดวงตาของพยัคฆ์​เมฆาจึงกล่าวว่า

” ข้าไม่ได้มาทำร้ายเจ้าหรือลูกเจ้าแต่อย่างใดข้าเพียงเดินผ่านมาและเห็นการต่อสู้ระหว่างพวกเจ้าก็เท่านั้นข้าไม่มีเจตนาร้าย​ ”

พยัคฆ์​เมฆาสัมผัสได้ถึงความจริงใจและการกระทำของมนุษย​์ตรงหน้าซึ่งมันสามารถฆ่าเฟยหลงได้ทุกเมื่อแต่เมื่อเห็นการกระทำของเฟยหลง

จึงลดการป้องกันตัวลงและคำรามเรียกลูกน้อยของมันให้เข้ามาแล้วคำรามเพื่อบอกอะไรบางอย่างกับลูกของมัน

เฟยหลงได้ยืนรอจนมันบอกทุกสิ่งกับลูกน้อยของมันเสร็จจึงเห็นมันหันมามองเฟยหลงและคำรามพร้อมกับใช้ศีรษะ​ดันลูกพยัคฆ์​เมฆามาตรงหน้าเฟยหลง

เหมือนกับจะบอกว่าให้พาลูกของมันตามเฟยหลงไปด้วยข้อแลกเปลี่ยนคือเฟยหลงสามารถนำผลวายุครามไปด้วยได้

ซึ่งเฟยหลงได้พยักหน้าเป็นการตกลงเมื่อพยัคฆ์​เมฆาเห็นดังนั้นจึงดันลูกน้อยของมันออกมาตรงหน้าเฟยหลง

และส่งสายตาให้ไปหยิบผลวายุครามมาได้เมื่อเห็นดังนั้นเฟยหลงเลยหยิบผลวายุครามและเดินกลับมาตรงหน้ามันและกล่าวกับลูกพยัคฆ์​เมฆาว่า

” นี่เจ้าตัวน้อยมากับข้าเถอะมารดาของเจ้าฝากให้ข้าดูแลเจ้าโดยตอบแทนด้วยผลวายุคราม​ ”

เหมือนกับว่าลูกพยัคฆ์​เมฆาเข้าใจสิ่งที่เฟยหลงกล่าวแล้วเดินมาตรงหน้าเฟยหลงแล้วหันหลังกลับไปมองแม่ของมันเป็ครั้งสุดท้ายแล้วเห็นว่าแม่ของมันได้หลับตาลงแล้วจึงเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างเฟยหลง

ก่อนเดินจากมาเฟยหลงได้ฝังร่างของพยัคฆ์​เมฆาและเก็บแก่นของอสรพิษ​ใบไม้ร่วงเพียงอย่างเดียว

เพราะเนื้อของมันมีมากเกินไปแล้วยังมีพิษร้ายแรงอยู่ส่วนพวกหนังเฟยหลงได้เก็บไว้บางส่วนไม่มากนัก

เฟยหลงที่เห็นเจ้าตัวน้อยเดินตามมาจนหยุดตรงหน้าจึงอุ้มมันขึ้นมาคิดว่าให้เรียกว่าเจ้าตัวน้อยมันอย่างเดียวแปลกๆอยู่จึงตัดสินใจตั้งชื่อให้มัน

” เอาละตั้งเเต่นี้ต่อไปชื่อของเจ้าคือ​ ”

” เสี่ยวไป๋ “