เฟยหลงและเสี่ยวไป๋ทั้งสองได้ใช้ชีวิตและล่าสัตว์อสูรต่างมากเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ในหุบเขาวายุ
เเล้วดูจากเวลาที่ได้ต่อสู้และบ่มเพาะในหุบเขาวายุจนตอนนี้ยกระดับการฝึกตนของตนเองขึ้นจนถึงขอบเขตก่อกำเนิดขั้น5แล้ว
ซึ่งระหว่างนี้ระดับพลังของเสี่ยวไป๋ก็ได้ขึ้นมาอยู่ที่ขอบเขตก่อกำเนิดขั้น4ด้วยความช่วยเหลือของเฟยหลงและความพยายามของเสี่ยวไป๋เอง
เมื่อเฟยหลงคิดว่าได้เวลาออกจากหุบเขาวายุแล้วจึงปลุกเสี่ยวไป๋ที่นอนหลับอยู่ข้างตัวของเฟยหลง
” เสี่ยวไป๋ เสี่ยวไป๋ ตื่นได้แล้วเจ้าจะนอนไปถึงไหนกัน”
เสี่ยวไป๋ที่กำลังนอนหลับซึ่งถ้าดูจากท่าทางของเสี่ยวไป๋ดูเหมือนว่าจะนอนหลับสนิท
เมื่อเสี่ยวไป๋ตื่นขึ้นมามันได้หาวออกมาและบิดตัวไปมาเหมือนอยากจะนอนต่อไปอีกหน่อยเฟยหลงที่ได้เห็นดังนั้นได้แต่ส่ายหัวและอุ้มมันขึ้นมา
” ไปกันได้เจ้าเเมวขี้เกียจ ”
ซึ่งเสี่ยวไป๋เมื่อสังเกตุดูแล้วเหมือนว่าตัวเสี่ยวไป๋ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยยังเหมือนแมวตัวหนึ่งที่มีขนสีขาวตัวเล็กหน้ารักหน้ากอด
หนึ่งบุรุษหนึ่งสัตว์อสูรได้ออกเดินทางกลับไปที่เมืองฟ้ากระจ่างเมื่อถึงทางเข้าเมื่อที่มียามเฝ้าอยู่ไม่ได้สังเกตเสี่ยวไป๋ที่น่ารักที่อยู่อ้อมกอดของเฟยหลง
เมื่อผ่านยามทางเข้าประตูและกลับเข้าไปในเมืองฟ้ากระจ่างได้แล้วเฟยหลงจึงคิดวิธีหาเงินโดยการนำแก่นอสูรที่ได้ไปขายยังร้านที่รับซื้อ
เมื่อเฟยหลงสอบถามทางจากคนที่เดินผ่านไปมาและได้เลือกเดินเข้าไปในร้านแห่งหนึ่งซึ่งตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงของพนักงานร้านพูดกับเฟยหลง
” ยินดีต้อนรับไม่ทราบว่าท่านต้องการทำอะไร ”
เมื่อเฟยหลงก็ได้หันมาดูก็พบกับพนักงานชายคนหนึ่งที่มองดูเฟยหลงด้วยสายตาดูถูกดูแคลนเหมือนดูคนที่ต่ำต้อยคนหนึ่ง
ซึ่งเฟยหลงเคยเป็นเซียนที่ยิ่งใหญ่เเม้ว่าตอนนี้ระดับการฝึกตนใหม่แต่ก็ไม่ได้สนพวกคนเล่านี้
แล้วเดินไปหน้าพนักงานที่รับซื้อของแล้วหยิบถุงใบหนึ่งออกมาเปิดให้พนักงานนั้นดู
” ข้าต้องการขายแก่นอสูรพวกนี้ ”
ซึ่งแก่นอสูรแต่ละอันที่เฟยหลงได้นำมามีระดับต่ำสุดคือขอบเขตก่อกำเนิดขั้น4และสูงสุดคือขอบเขตก่อกำเนิดขั้น6
เมื่อพนักงานที่รับซื้อของต่างๆได้ได้เห็นแก่นอสูรที่เรืองเเสงอ่อนๆมากมายจึงรู้สึกแปลกใจที่มีคนล่าสัตว์อสูรเมื่อดูเฟยหลงที่ยืนอยู่จึงอดแปลกใจไม่ได้
เพราะเฟยหลงเมื่อดูจากรูปร่างหน้าตาก็เรียกได้ว่าหล่อเหลาอยู่ถึงจะใส่ผ้าคลุมและหน้าตาสกปรกเล็กน้อยส่วนอายุน่าจะประมาณสิบห้าปี
ถ้ามองโดยภาพรวมแล้วคนนั้นต้องเป็นพวกนักล่าที่มีกล้ามโตและมากันเป็นกลุ่มมากกว่า
เฟยหลงที่เห็นพนักงานเหมือนยืนครุ่นคิดอะไรยางอย่างอยู่จึงถามออกไปว่า
” เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่สรุปแล้วจะรับซื้อแก่นพวกนี้ไหมไม่งั้นข้าจะไปร้านอื่น ”
พนักงานคนนั้นที่ฟื้นสติขึ้นมาจากเสียงเรียกของเฟยหลงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจและคำนวณราคา
” มีแก่นอสูรทั้งหมดสามสิบสามแก่นขอบเขตก่อกำเนิดทั้งหมดมีขั้น4จำนวน15แก่นขั้น5จำนวน10แก่นและสุดท้ายขั้น6จำนวน8แก่น ”
” รวมแล้วทั้งหมดราคาสามพันสามร้อยห้าสิบเหรียญทอง ”
เมื่อพูดจบพนักงานได้ส่งถุงเงินใบหนึ่งให้เฟยหลงเมื่อเขาหยิบถุงที่บรรจุไปด้วยเหรียญทอง
แล้วจึงเดินออกจากร้านแล้วเสี่ยวไป๋ที่ได้ซ่อนตัวอยู่ในผ้าคลุมได้โผล่ออกมาและเลียใบหน้าเฟยหลงจึงหัวเราะแล้วลูบหัวมัน
” ไปหาซื้อเสื้อผ้าและสิ่งของจำเป็นต่างก่อนเถอะหลังจากนั้นพวกเราค่อยหาร้านอาหารไปกินกันเถอะ ”
เสี่ยวไป๋เมื่อได้ยินว่าจะได้กินอาหารได้ใช้ดวงตากลมโตคู่นั้นมองเฟยหลงอย่างรอคอย
ย้อนกลับไปที่ร้านตอนที่เฟยหลงออกมาก็ได้มีชายชราไว้หนวดเครายาวขาวรวมทั้งเส้นผมคนหนึ่งเดินออกลงมาจากตรอกที่เฟยหลงเดินผ่าน
และมองดูทางที่เฟยหลงได้เดินจากไปและพูดพึมพำ
” ข้ามาเดินเล่นก็ไม่อยู่ดีๆไม่นึกว่าจะเจอกับเรื่องนาสนใจเเบบนี้ ”
” ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่แปลกประหลาด ”
เมื่อพูดจบชายชราคนนั้นได้หายไปจากตำแหน่งเดิมที่เคยอยู่อย่างไร้ร่องรอย
