เทพจักรพรรดิ​สงคราม – ตอนที่ 23 ชายชราเฉิงหรง(3)

​จวินลี่ได้พูดจบก็ได้นำทางเฟยหลงไปยังชั้นที่สามของศาลาโอสถซึ่งเป็นชั้นที่ไม่ให้คนที่ไม่ได้อนุญาต​ขั้นมา

เฟยหลงได้เดินตามจวินลี่มาจนถึงประตูห้องๆหนึ่งที่ข้างบนมีป้ายเขียนว่า

‘ ห้องปรุงยา​ ‘​

ติดเอาไว้อยู่จวินลี่ได้เปิดประตูให้เฟยหลงเข้าไปในห้องเมื่อเฟยหลงเข้ามาภายในห้องก็ได้เจอกับหม้อปรุงยาและสมุนไพรต่างๆมากมายและไม่ห่างจากหม้อปรุงยาตรงนั้นมีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่

เมื่อเฟยหลงสังเกตดูก็พบว่าชายชราคนนี้ดูใจดีใส่ชุดสีขาวที่ดูธรรมดา​ไม่มีลวดลายอะไรติดอยู่ใบหน้าเผยรอยยิ้ม​อ่อนโยนมองมาทางเฟยหลง

ทางด้านเฟยหลงได้เข้ามาในห้องได้หยุดเท้าลงตรงที่ไม่ห่างจากหม้อปรุงยาของชายชราซึ่งชายชราได้เป็นฝ่ายเอ่ยปากถามเฟยหลงก่อน

” เจ้าคือคนที่ทำภารกิจนั้นสำเร็จสินะ​ ”

เฟยหลงได้ตอบชายชราตรงหน้าว่า

” แล้วท่านคิดว่าข้าไม่สามารถทำภารกิจที่ข้าอยากทำได้สำเร็จหรือ​ ”

ชายชราได้ตอบเฟยหลงกลับไปว่า

” ไม่มีอะไรข้าเเค่สงสัยว่าเด็กหนุ่มเช่นเจ้าสามารถทำภารกิจนี้ได้ชั่งมีพรสวรรค์​และความรู้มากมายเหลือเกิน​ ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเฟยหลงจึงคิดว่า

‘ ชายชราคนนี้มีพลังวิญญาณ​ที่เเข็งแกร่งจึงสามารถรู้ตัวตนของข้าที่อยู่ในชุดคลุมได้ ‘​

เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า

” มันก็แค่เรื่องง่ายๆไม่ยากมากมายอะไรเลย​ ”

ชายชราที่พูดคุยกับเฟยหลงได้นึกออกว่าตนยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยจึงกล่าวขอโทษ​

” ขอโทษ​ที่พอดีชายชราอย่างข้าก็มีความจำเลอะเลือนไปบ้างส่วนชื่อของข้านั้นคือเฉิงหรงเป็นหัวหน้าของศาลาโอสถแห่งนี้​ ”

เมื่อชายชราเฉิงหรงพูดจบก็ได้ลองมองดูปฏิกิริยา​ของเฟยหลงว่าจะเป็นอย่างไรแต่แล้วก็ต้องแปลกใจที่เฟยหลงกลับไม่ได้แสดงท่าทีวิตกกังวล​หรือหวาดกลัวเเต่อย่างใด

เฟยหลงได้ตอบชายชราเฉิงหรงกลับไปว่า

” ตัวข้านั้นมีชื่อว่าเฟยหลง​ ”

หลังจากที่ชายชราเฉิงหรงรวบรวมความคิดกลับมาและถามเฟยหลงอย่างประหลาดใจว่า

” อ่า… เจ้าช่างทำให้ชายแก่อย่างข้าประหลาดใจโดยแท้​ ”

เพราะว่าในเมืองฟ้ากระจ่างแห่งนี้ไม่ว่าใครที่ได้ยินนามของชายชราเฉิงหรงต่างเคารพนับถือ​เพราะว่าท่านเป็นนักปรุงยาระดับสีส้มซึ่งเป็นหัวหน้าของศาลาโอสถที่เต็มไปด้วยนักปรุงยาต่างๆมากมาย

ทางด้านเฟยหลงได้ถามชายชราเฉิงหรงว่า

” ที่ท่านเรียกข้ามานี้ท่านคงไม่ได้เรียกมาเพื่อพูดคุยกับจ้าเรื่องเเค่นี้ใช่ไหม​ ”

ชายชราได้มองเฟยหลงอย่างอย่างชมเชยเพราะว่าเฟยหลงเป็นคนที่มีไหวพริบดีและตอบคำถามกลับไปว่า

” ข้าอยากให้เจ้าเฟยหลงช่วยบอกข้าหน่อยว่าอาจารย์​ของเจ้าเป็นใคนมาจากไหน​ ”

ที่ชายชราเฉิงหรงถามเฟยหลงเพราะว่าชายชราเฉิงหรงไม่คิดว่าเด็กหาุ่มอย่างเฟยหลงจะสามารถปรับปรุงเม็ดยาที่ขาดหายไปซึ่งแม้แต่ชายแก่อย่างเขาก็จนปัญญา​ที่จะหาทางทำให้สำเร็จ

เฟยหลงเมื่อได้ฟังคำพูดของชายชราเฉิงหรงตรงหน้าเพราะว่าตัวของเขาอยากจะพบกับอาจารย์​จองเฟยหลงที่สามารสั่งสอนลูกศิษย์​ออกมาเก่งกาจขนาดนี้ได้

เมื่อเฟยหลงได้เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วจึงได้เเต่งเรื่องราวของอาจารย์​ที่ไม่มีตัวตนของเขาขึ้นมา

” ท่านจะถามถึงท่านอาจารย์​ของข้า​ ”

เมื่อเฟยหลงพูดคำว่า​ ‘ ท่านอาจารย์​ ‘​ ก็ได้มีเเววตาและสีหน้าเคารพนับถือ​ขึ้นมา

ทางด้านชายชราที่ได้เห็นอย่างนี้ก็ได้คิดขึ้นมาว่าเจ้าเด็กหนุ่มเฟยหลงคนนี้มีต้องมีอาจารย์​ที่มีความสามารถอยู่ด้วยอย่างแน่นอน

แต่สิ่งที่ชายชราเฉิงหรงไม่รู้คือเฟยหลงไม่ได้มีอาจารย์​เลยความรู้ความสามารถทั้งหมดล้วนมาจากอดีตตอนยังเป็นเซียนทั้งหมดและแม้เเต่แววตาและสีหน้าที่เคารพนับถือนั้นล้วนแต่เป็นเฟยหลงเองที่จงใจเเสดงขึ้นมาเมื่อเห็นอย่างนั้นเฟยหลงยังคงเเสดงละครต่อไป

เฟยหลงจึงได้กล่าวว่า

” ท่านอาจารย์​ของข้านั้นได้มาเจอข้าซึ่งเป็นเด็กกำพร้าอยู่ที่ตรอกแห่งหนึ่งซึ่งข้าได้เงยหน้ามองท่านก็ได้พบว่าเหมือนชายชราคนหนึ่งและยังไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไปแต่ไม่รู้เพราะเหตุใดท่านจึงถามข้าว่า​ ‘ เจ้าต้องการพลังหรือไม่​ ‘​ ข้าได้ตอบกลับไปว่า​ ‘ มีใครบ้างไม่ต้องการพลัง​ ‘​

ท่านจึงถามข้าต่อว่า​ ‘ งั้นถ้ามีใครยิบยื่นพลังให้เจ้าจะรับไว้ไหม ‘​ ข้าจึงตอบกลับไปว่า​ ‘ ข้าไม่รับเพราะว่าพลังเหล่านั้นมิใช่สิ่งที่จ้าได้มาด้วยตนเองสุดท้ายก็ไม่อาจจะเป็นผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงได้​ ‘ เมื่อข้าพูดจบสติของข้าก็ได้ดับไปและเมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีก็ได้มีความรู้มากมายไหลเวียนอยู่ในความคิดข้า​พร้อมกับคำพูดหนึ่งที่ได้ดังก้องอยู่ในความคิดข้าว่า​ ‘​ ข้าจะกลับมาดูว่าเจ้าสามารถเดินไปยังเส้นทางที่เจ้าเลือกหรือไม่’ ”

เมื่อเฟยหลงพูดจบก็ไม่รอชายชราเฉิงหรงที่กำลังวิเคราะห์​เรื่องราวของเฟยหลงอยู่จึงได้พูดขึ้นมาว่า

” ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวกลับไปก่อนละ ”

เมื่อเฟยหลงกำลังจะเดินออกไปจากประตูก็ได้กล่าวขึ้นมาว่า

” พิษที่อยู่ในตัวท่านควรรักษา​โดยเร็วที่สุดไม่งั้นท่านก็อยู่ได้อีกไม่นาน​ ”