เฟยหลงที่เห็นซูซ่านถามความคิดเห็นเกี่ยวกับผ้าคลุมหน้าที่ถืิอยู่จึงกล่าวว่า
” ข้าว่าต้องสวยมากแน่นอนถ้าเจ้าใส่ ”
เมื่อซูซ่านได้ยินดังนั้จึงกล่าวกับพนักงานสาวด้านข้างว่า
” งั้นข้าก็เอาผ้่คลุมหน้าชิ้นนี้เเหละ ”
เฟยหลงได้ถามซูซ่านว่า
” เจ้าชอบสีเขียวอ่อนแบบนี้งั้นหรือ ”
ซูซ่านได้พยักหน้าพร้อมกับบอกเฟยหลงว่า
” ข้าชอบ ”
เฟยหลงได้หันหน้าไปกล่าวกับพนักงานสาวที้ยืนอยู่ข้างๆซูซ่านว่า
” เอาผ้าคลุมหน้าแบบนี้มาอีกข้าจะต้องการซื้อเพิ่ม ”
เมื่อพนักงานได้ยินว่าเฟยหลงต้องการศื้อเพิ่มอีกจึงถามว่า
” ท่านต้องการผ้าคลุมหน้าแบบนี้อีกกี่ผืนละ ”
เฟยหลงได้หันไปถามกับซูซ่านว่า
” เจ้าอยากได้กี่ผืนละ ”
ซูซ่านได้กล่าวกับเฟยหลงโดยใช้เสียงเบาว่า
” เอ่อ… จะดีหรือที่ซื้อให้ข้าแบบนี้ ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า
” เจ้าเป็นคนของข้าแล้วถ้าเจ้าอยากได้อะไรก็ไม่ต้องถอดใจง่ายๆและเรื่องทรัพย์สินนั้นจ้าไม่เกี่ยงกับคนที่ติดตามข้า ”
ซูซ่านก็ได้กล่่วว่า
” แต่… ”
เฟยหลงได้กล่าวขัดว่า
” ไม่มีแต่ ”
ซูซ่านจึงกล่าวกับเฟยหลงว่า
” งั้นก็เอาเท่าที่ท่านเห็นว่ามันพอดีละกัน ”
เฟยหลงที่ได้ยินว่าซูซ่านกล่าวมาให้ตนตันสินใจเลือกจึงบอกพนักงานสาวที่อยู่ข้างๆซูซ่านว่า
” เจ้าไปเอามาเพิ่มอีกเก้าผืน ”
ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นจึงอยากจะเอ่ยขัดเฟยหลงว่าไม่ต้องซื้อมากขนาดนั้นก็ได้แต่เมื่อนึกถึงคำกล่าวของตนที่เป็นคนบอกให้เฟยหลงเลือกแล้ว
จึงหยุดความคิดที่จะกล่าวห้ามเฟยหลงออกไปและยืนอยู่อย่างสงบ
เมื่อพนักงานสาวได้ยินว่าเฟยหลงต้องการจะซื้ิอผ้าคลุมหน้าอีกเก้าผืนรวมกับผืนที่กำลังถืออยู่จึงได้เท่ากับสิบ
เมื่อพนักงานสาวคิดถึงคำชมเชยที่ได้จากเถ้าแก่ของร้านและก็อาจจะได้โบนัสเพิ่มอีกด้วยจึงยิ้มออกมาอย่างสดใสแล้วกล่าวว่า
” ตามที่ท่านต้องการข้าน้อยจะไปนำมาให้เอง ”
เมื่อพนักงานกล่าวจบก็ได้รีบวิ่งไปยังคลังที่ไว้เก็บเสื้อผ้าต่างๆมากมายและหยิบผ้าคบุมหน้าแบบที่เฟยหลงได้บอกกับพนักงานสาว
พร้อมกับวิ่งกลับมายังที่เดิมพร้อมยิ้มให้เฟยหลงและซูซ่านอย่างสดใสแล้สกล่าวว่า
” ท่านต้องการเสื้อผ้าสำหรัยเเม่นางท่านนี้อีกใช้ไหม ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า
” อืม ”
เมื่อพนักงานสาวได้ยินดังสิ่งที่เฟยหลงบอกกับตนจึงกล่าวถามอีกครั้งเพื่อความเเน่ใจพร้อมกับกล่าวเชิญซูซ่านและเฟยหลงที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตนว่า
” เชิญท่านทั้งสองตามข้าน้อยมาข้าจะพาท่านไปเลือกชุดที่ท่านต้องการ ”
เฟยหลงได้เห็นซูซ่านหันหน้ากลับมามองเมหือนจะรอคอยคำอนุญาตจากเฟยหลงซึ่งเฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า
” งั้นก็ไปกันเถอะ ”
ซูซ่านและเฟยหลงได้เดินตามพนักงานสาวที่กำลังนำทางและนำนำสินค้าต่างของร้านอย่างกระตือรือร้น
ซึ่งเมื่อว่าเฟยหลงเห็นว่าซูซ่านชอบมันจึงซื้อมันทั้งหมดตามที่นางต้องการ
เมื่อเฟยหลงได้เลือซื้อชุดและของต่างที่อยู่ในร้านเสื้อผ้าแห่งนี้ให้ตามที่ซูซ่านชอบแล้วพนักงานสาวจึงคิดราคาทั้งหมดและกล่าวกับเฟยหลงว่า
” ของที่ท่านซื้อได้แก่ผ้าคลุมหน้าลายดอกยัวสีเขียวอ่อนจำนวนสิบผืน……………. ”
พนักงานสาวได้กล่าวสิ่งที่เฟยหลงได้ซื้อออกไปอย่างรอบคอบไม่ขาดหรือเกินให้กับเฟยหลงว่า
” ราคาทั้งหมดที่ท่านซื้อของที่ร้านเราทั้งหมดคือห้าหมื่นสี่พันเหรียญทอง ”
เฟยหลงไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องราคาและหยิบตั่วเงินที่ใช้แทนค่าเหรียญทองหมื่นเหรียญทองออกมาหกใบและกล่าวว่า
” ที่เหลือนั้นเจ้าก็เอาไปเลยข้าให้เป็นค่าแรงที่เจ้าเเนะนำเสื้อผ้าให้กับนางก็แล้วกัน ”
พนักงานสาวที่ได้ค่าตอบเเทนจากเฟยหลงจึงกล่าวขอบคุณเฟยหลงว่า
” ขอบคุณท่านมากถ้ามีโอกาศหน้าอย่าลืมเเวะมาอุดหนุนร้านของเราอีก ”
และพนักงานสาวจะกล่าวถามเฟยหลงว่าจองที่ซื้อนั้นจะให้ส่งไปที่ไหนแต่ก่อนที่จะได้กล่าวถามกับเห็นของทั้งหมดที่ตั้งอยู่นั้นได้หายไปซึ่งเฟยหลงได้เก็บเข้าไปถุงมิติซึ่งได้มาจากมือสังหารชุดดำ
เมื่อเฟยหลงและซูซ่านได้เดินออกจากร้านมาซูซ่านก็ได้ถามว่า
” ท่านว่ามันคุ้มค่าหรือที่ซื้อเสื้อผ้าสวยๆเเบบนั้นให้ข้า ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า
” มันคุ้มค่าอย่างเเน่นอน “
