เฟยหลงและซูซ่านได้เดินเล่นๆต่อไปเรื่อยๆจนถึงหน้าอาคารเเห่งหนึ้งที่ชายชราเฉินหรงได้บอกก็คือโรงประมูลหวังเปานั้นเอง
เฟยหลงที่เดินเข้าไปก็ได้เห็นพนักงานต้อนรับคนหนึ่งเดินออกมาและกล่าวทักทายเฟยหลงกับซูซ่านว่า
” ยินดีต้อนรับไม่ทราบว่าพวกท่านมาซื้ออะไรที่โรงประมูลหวังเปาโปรดบอกข้ามาข้าจะพาท่านไปหาสิ่งที่ท่านต้องการ ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า
” ข้าไม่ได้มาซื้ิออะไรเป็นพิเศษข้าอยากลองเดินดูก่อน ”
เมื่อพนักงานได้ยินดังนั้นจึงกล่าวว่า
” ถ้าท่านสนใจสิ่งของสิ่งใดโปรดบอกข้าได้ ”
” ท่านสามารถถามกับพนักงานที่อยู่แถวๆนั้นได้ถึงเรื่องราวความเป็นมาว่าของสิ่งไหนมาอยู่ที่โรงประมูลแห่งนี้ได้อย่างไร ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า
” อืม ”
แล้วจูงมือซูซ่านไปทางชั้นสองซึ่งอาคารของโรงประมูลมีทั้งหมดสี่ชั้น
ชั้นที่สี่นั้นคือโรงประมูลชั้นที่หนึ่งสองและสามนั้นคือชั้นที่มีสิ่งของต่างๆมากมายที่ไส้มช้บ่มเพาะไว้สำหรับหลอมยาอาวุธและเเม้กระทั้งสิ่งของที่โบราณมากมาย
ก่อนที่จะเดินไปหาสิ่งของที่อยู่ในชั้นต่างๆนั้นเฟยหลงได้ถามว่า
” เจ้าบอกข้าหน่อยได้ไหมว่าการประมูลที่กำลังจะถึงนั้นเริ่มตอนไหน ”
พนักงานที่ได้ยินว่าเฟยหลงได้ถามเรื่องวันประมูลสิ่งของจึงตอบกลับไปว่า
” ทางโรงประมูลหวังเปาของเรานั้นจะเปิดการประมูลครั้งต่อไปอีกหนึ่งวันข้างหน้าท่านสามารถเข้าร่วมการประมูล ”
เฟยหลงได้พยักหน้าขอบคุณและเดินจูงมือซูซ่านไปยังชั้นที่สองซึ่งได้แสดงสินค้าของโรงประมูลที่มีราคาไม่เเพงมากซึ่งชั้นนี้นั้นมีผู้คนมากมาย
ซูว่านไม่ค่อยชอบบรรยากาศที่มีผู้คนมากมายจึงเดินช้าลงให้เฟยหลงได้เดินนำหน้าไป
เฟยหลงที่เห็นว่าซูซ่านเดินช้าลงจึงหันหน้ากล่าวถามว่า
” เจ้าไม่ชอบงั้นเรากลับกันไหม ”
ซูซ่านได้ตอบว่า
” ไม่เป็นไร ”
เสี่ยวไป๋ที่หลับอยู่ก็ได้ตื่นขึ้นมาแล้วร้องว่า
” อ๋าว ”
เฟยหลงก็ได้กบ่าวกับเสี่ยวไป๋ว่า
” ไงตื่นเเล้วเหรอเจ้าตัวขี้เกียจ ”
เสี่ยวไปได้มองเฟนหลงเหมือนจะบอกว่า
” ข้าไม่ใช้ตัวขี้เกียจข้าก็แค่อยากจะพักสายตาก็แค่นั้น ”
เฟยหลงได้เดินสำรวจชั้นที่หนึ่งต่อซึ่งตอนนั้นเองที่เสี่ยวไป๋พยามดิ้นรนออกจากเเขนของซูซ่านที่กำลังกอดตนอยู่
เมื่อซูซ่านเห็นว่าเสี่ยวไป๋อยากบงไปเดินเหมือนกันจึงปล่อยเสี่ยวไป๋บงอย่างไม่เต็มใจเพราะว่าขนของมันที่นุ่มนิ่มและอบอุ่นน่ากอด
เมื่อเสี่ยวไป๋ได้ลงมาเดินมันก็เดินไปมองที่ตู้กระจกใบหนึ่งซึ่งข้างในมีสมุนไพรอยู่
เฟนหลงและซูซ่านจึงลองเดินตามไปดูก็พบว่ามันคือผลลมปราณลูกใหญ่จำนวนสามลูก
เมื่อเฟยหลงได้ตรวจสอบดูด้วยสายตาก็กล่าวว่า
” ผลบมปราณที่มีอายุี่สิบปีงั้นหรือมันดีกว่าผลลมปราณทั่วไปมากและลมปราณธรรมชาติที่อัดแน่นอยู่ก็มากมายกว่าผลลมปราณธรรมดาหลายเท่านับว่าเป็นสมุนไพรที่ดีมากอย่างหนึ่ง ”
เมื่อเฟยหลงได้หันกลับไปมองเสี่ยวไป๋ก็พบว่ามันกำลังเกาะอยู่ที่ตู้กระจกนั้นพร้อมกับใช้สายตาที่เปร่งประกายราวกับดวงดาราจ้องมองอยู่
และตอนที่เฟยหลงกำลังมองเสี่ยวไป๋อยู่นั้นมันก็รู้สึกถึงสายตาที่กำลังจ้องมองมายังตนจึงหันหน้ามาแล้วสบตากับเฟยหลงเหมือนกับจะบอกว่า
” ท่านซื้อให้ข้าหน่อยข้าอยากกินมันจ้ารู้สึกได้ว่าถ้ามันลูกใหญ่กว่าที่ข้ากินอีกมันต้องอร่อยมากแน่นอน ”
แต่เฟยหลงไม่ได้รู้ถึงสิ่งที่มันอยากจะกล่าวออกมาแค่เพียงรู้ว่าเสี่ยวไป๋นั้นอยากจะกินผลลมปราณอายุยี่สิบปีสามผลนั้น
ซูซ่านที่เห็นเสี่ยวไป๋กำลังทำท่าทางราวกับว่ากำลังขอให้เฟยหลงซื้อของที่อยู่ในตู้กระจกให้มันซูซ่านจึงกล่าวว่า
” ท่านไม่อยากซื้อให้เสี่ยวไป๋หรือ ”
เฟยหลงได้ส่ายหน้าและตอบว่า
” ไม่ใช่ไม่อยากจะซื้อให้มันหรอกแต่ว่า… ”
ซูซ่านก็ได้ถามว่า
” แต่ว่าอะไรหรือ ”
เฟยหลงได้ตอบว่า
” ตอนนี้ข้าก็ได้รู้แล้วว่า ”
” เจ้าตัวน้อยนี่มัน…เห็นแก่กิน “
