เฟยหลงได้แต่ถอนหายใจและกล่าวว่า
” งั้นตามใจมันเถอะก็แค่ผลลมปราณไม่กี่ลูกเดี๋ยวข้าซื้อให้เจ้าพอใจยัง ”
เมื่อเฟยหลงกล่าวจบก็ได้อุ้มเสี่ยวไป๋ขึ้นมาแล้วลูยขนของมันอย่างเบามือ
เสี่ยวไป๋เหมือนรู้ว่ามันได้รับผลลมปราณที่อยู่ในตู้กระจกจึงเลียมือของเฟยหลงเทื่อเฟยหลงเห็นแบบนั้นจึงกล่าวว่า
” เจ้าตัวน้อยพอได้แล้ว ”
และเฟยหลงก็ได้นำเสี่ยวไป๋ไปให้ซูซ่านอุ้มมันต่อและกล่าวว่า
” ไปกันเถอะ ”
เฟยหลงได้เดินตามหาสิ่งจองต่างที่ชั้นหนึ่งชั้นที่สองและชั้นที่สามของโรงประมูลหวังเปา
ด้านซูซ่านที่ได้เสี่ยวไป๋กลับมากอดจึงเดินตามเฟยหลงไปอย่างมีความสุข
ระหว่างทางเฟยหลงก็ได้เดินมองหาสิ่งของต่างๆไปเรื่อยเปื่อยและเมื่อพบกับสิ่งของที่อยากได้ก็จำชื่อสิ่งของนั้นไว้เแล้วบอกกับพนักงานถึงสิ่งของที่ตนเองอยากได้
พนักงานที่ได้ฟังสิ่งของที่เฟยหลงกล่าวออกมาอย่างสงบ
” ผลลมปราณสามลูกที่มีอายุยี่สิบปี ”
” หญ้าวายุขจีหนึ่งต้นที่มีอายุสามสิบสองปี ”
” กิ่งไม้หินผาอายุสี่สิบห้าปี ”
………………………………..
ตากตอนเเรกที่พนักงานกำลังฟังสิ่งที่เฟยหลงกล่าวออกมาอย่างสงบก็เริ่มหน้านเปลี่ยนสีเรื่อยจนเมื่อเฟยหลงได้กล่าวสิ่งที่ตนต้องการอย่างเเรกถึงสิ่งสุดท้ายพนักงาน
ก็ได้หายใจอย่างหนักหน่วงแล้วเงยหน้าถามเฟยหลงว่า
” ท่านต้องการซื้อสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเลยใช่ไหม ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า
” ใช่ข้าซื้อทั้งหมด ”
พนักงานก็ได้สูดหายใจพร้อมกล่าวว่า
” ท่านโปรดรอข้าสักครู่เพราะว่าสิ่งจที่ท่านซื้อนั้นมีจำนวนมากเกรงว่าข้านั้นไม่อาจจขายบางสิ่งให้ท่านได้ ”
” การซื้อครั้งนี้ข้าต้องไปถามกับเถ้าแก่ที่ดูแลที่เเห่งนี้ให้ทราบดูก่อน ”
เฟยหลงได้บอกกับพนักงานว่า
” เจ้าควรรีบหน่อยข้าไม่มีเวลาว่างมานั่งรอเถ้าแก่ของโรงประมูลหวังเปาแห้งนี้อยู่ทั้งวัน ”
เมื่อพนักงานได้ยินดังนั้นจึงรีบจากไปอย่างรวดเร็ว
จนพนักงานได้วิ่งไปยังห้องหนึ่งซึ่งด้านจ้างมียามเฝ้าประตูอยู่
เมื่อยามเห็นว่ามีพนักงานคนหนึ่งกำลังวิ่งมาทางนี้จึงเดินออกมาขวางทางหน้าประตูแล้วกล่าวเตือนพนักงานที่วิ่งมาว่า
” หยุดเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ”
พนักงานได้กล่าวกับยามคนนั้นว่า
” ช่วยไปรายงานเถ้าแก่ด้วยว่ามีลูกค้าคนหนึ่งต้องการซื้อของจำนวนมากและบางสิ่งที่เขาต้องการนั้นข้าไม่มีความสามารถและอำนาจพอที่จะขายสิ่งเหล่านั้นให้กับลูกค้าท่านนั้นได้อย่างไร ”
ยามคนนั้นได้ฟังเรื่องราวที่ได้ยินจากพนักงานจึงกล่าวว่า
” เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ก่อนข้าจะเข้าไปรายงานสิ่งที่เจ้าบอกให้เถ้าแก่ได้ฟัง ”
เมื่อกล่าวจบยามคนนั้นได้เปิดประตูห้องข้างหลังเจ้าไปภายในศึ่งได้พยกับชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นเป่าขลุ่ยอยู่
ซึ่งเสียงที่ได้ยินนั้นไพเราะมากจนขนาดที่คนที่เต็มไปด้วยความเเค้นและมีจิตสังหารอันท้วมม้นก็ยังสงบลงเมื่อได้ยินเสียงขลุ่ยที่ชายชราได้เป่าออกมา
เมื่อชายชราสังเกตเห็นว่ามีคนเจ้ามาซึ่งเป็นยามเฝ้าหน้าประตูที่ได้เข้ามารายงานเรื่องราวของเฟยหลงแต่ได้ฟังเสียงขลุ่ยนั้นจึงสติหลุดลอยไปชั่วครู่
และได้สติกลับมาอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงเรียกของชายชราจึงกล่าวรายงานว่า
” มีลูกค้าคนหนึ่งได้ซื้อของจากโรงประมูลเราตำนวนมากแต่บางชิ้นนั้นพนักงานธรรมดาไม่มีอำนาจตัดสินใจขายได้จึงมารายงานให้ข้าทราบ”
” เพื่อให้ข้ามารายงานท่านถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ”
เมื่อชายชราได้ยินว่ามีลูกค้ามาซื้อสิ่งของบางอย่างที่ตนต้องเป็นคนตัดสินใจว่าจะขายหรือไม่ขายนั้นเป็นเรื่องที่ชายชราต้องทำ
ตึงลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า
” เจ้าพาข้าไปหาลูกค้าท่านนั้นหน่อย ”
” ข้าอยากจะเห็นหน่อยว่าใครที่ต้องการซื้อสิ่งของเหล่านั้นกัน “
