เฟยหลงได้ตอบหยางโจไปว่า
” เจ้าก็แค่มดปลวกเท่านั้นเอง ”
เมื่อหยางโจได้ยินดังนั้นจึงโกรธมากขึ้นกว่าเดิมและได้สั่งให้ผู้คุ้มกันนำอาวุธออกมาเตรียมโจมตีเฟยหลง
แต่เเล้วตอนนั้นเองที่มีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้นมา
” ที่เเห่งนี้เป็นโรงประมูลหวังเปาเจ้าคิดจะมาก่อความวุนวายอย่างนั้นหรือ ”
” เเละถ้าเป็นเช่นนั้นอย่ามาโทษข้าที่ลงมือโยนพวกเจ้าออกไปก็แล้วกัน ”
ซึ่งเจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครนอกจากชายชราชางฟู่ที่ได้ปรากฏตัวออกมาอยู่ไม่ห่างจากหน้าประตู
เมื่อหยางโจเห็นชายชราชางฟู่ปรากฏตัวออกมาการแสดงออกบนใบหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปจึงได้สั่งผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านหลังว่า
” พวกเจ้าเก็บอาวุธทั้งหมดกลับไป ”
ชายชราชางฟู่ได้กล่าวถามหยางโจว่า
” เจ้าเก็บอาวุธกลับไปทำไมละข้าจะให้เจ้าลองสู้ดูและเจ้าจะได้รู้ว่าชายชราอย่างข้านั้นทำอะไรกับพวกเจ้าได้บ้าง ”
หยางโจได้มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากเพราะว่าก่อนจะมายังโรงประมูลแห่งนี้นั้นพ่อของเขาได้เตือนยังคงดังก้องอยู่ในสมองว่า
‘ ไม่ว่ายังไงอย่าได้คิดต่อสู้หรือทำอะไรที่แหกกฎโดยเด็จขาดถ้าเจ้าทำละก็แม้เเต่ข้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้จงจำเอาไว้ให้ดี ‘
หยางโจได้ยอมถอยก่อนแล้วกล่าวว่า
” เป็นท่านชางฟู่นี่เองงั้นเมื่อท่านออกมาหยุดพวกข้าไว้ไม่ให้ต่อสู้กันงั้นข้าจะไม่ทำอะไรกับเจ้าคนที่ขวางทางข้าก็แล้วกัน ”
เมื่อหยางโจได้กล่าวจบก็ได้เดินอ้อมเฟยหลงไปหยุดอยู่ข้างๆพร้อมกับกระซิบกับเฟยหลงว่า
” เจ้าระวังตัวไว้ให้ดีจ้าไม่เคยปล่อยคนที่เป็นศัตรูกับจ้าไปได้เลยเเม้เเต่คนเดียว ”
เฟยหลงได้ตอบหยางโจกลับไป
” งั้นหรือข้าเกรงว่าคนที่จะไม่ได้มีชีวิตรอดต่อไปคงไม่ใช่ข้าแต่เป็นเจ้ามากกว่า ”
เมื่อหยางโจวกล่าวจบก็ได้เดินไปยังทางเข้าและหลังจากจ่ายค่าผ่านทางแล้วก็ได้เดอนต่อไป
เฟยหลงไม่ได้รอช้าและเดินไปยังทางเข้าได้ต่อเพราะไม่มีใครกล้าขวางเฟยหลงที่ไปยุ่งกับหยางโจซึ่งมีตระกูลหยางที่เป็นหนึ่งในตระกูลปกครองเมืองฟ้ากระจ่าง
เมื่อเฟยหลงได้จ่ายค่าผ่านทางและเดินผ่านเข้าไปซึ่งก็ได้มีพนักงานคนหนึ่งเดินมาหาเฟยหลงแล้วกล่าวว่า
” ท่านเฟยหลงท่านเชิญตามจข้ามาท่านชางฟู่ต้องการพบท่าน ”
พนักงานคนนั้นได้นำเฟยหลงซูซ่านและเสี่ยวไป๋มายังห้องแห้งหนึ่งทีมีกระจกรอบด้าน
เมื่อเข้าไปก็ได้พบกับชายชราชางฟู่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสบายใจพร้อมกับจิบชาที่ตั้งอยู่โต๊ะด้านข้าง
เมื่อชายชราชางฟู่ได้เห็นว่าเฟยหลงเจ้ามาจึงลุกขึ้นยืนและยิ้มออกมาพร้อมกล่าวว่า
” อ่า… ในที่สุดนายน้อยเฟยหลงก็มาแล้วมาๆเชิญนั่งก่อน ”
” ขอโทษด้วยที่ชายชราอย่างข้าไปช่วยนายน้อยเฟยหลงออกมาช้า ”
เฟยหลงได้ตอบชายชราชางฟู่ว่า
” ไม่เป็นไรถึงท่านไม่มามันก็ทำอะไรข้าไม่ได้อยู่ดี ”
เฟยหลงซูซ่านและเสี่ยวไป๋ได้นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับชายชราชางฟู่
เมื่อชายชราชางฟู่ได้เห็นว่าเฟยหลงได้นั่งลงเเล้วจึงกล่าวถาม
” สิ่งที่เจ้าส่งมานั้นมันดีมากซึ่งโรงประมูลหวังเปาต้องขอบคุณจริงๆที่สิ่งของที่นายน้อยเฟยหลงนั้น ”
” ทำให้ข้ามาจึงสามารถดึงดูดเหล่าผู้บ่มเพาะจากทั่วทุกสารทิศมายังโรงประมูลหวังเปาของเราได้ ”
เฟยหลงได้กล่าวตอบชายชราชางฟู่ว่า
” ก็แค่ของเล็กน้อยเท่านั้น ”
ชายชราชางฟู่ได้ยิ้มพร้อมตอบว่า
” สิ่งของเล็กน้อยที่ท่านกล่าวถึงนั้นมันดึงดูดเหล่าผู้บ่มเพาะมากมายมันทำให้โรงประมูลหวังเปาของเรานั้นคึกคักขึ้นมา ”
เฟยหลงได้เปลี่ยนเรื่องและกล่าวถามชายชราชางฟู่
” ข้าก็แค่ขายของเพื่อหาเหรียญทองเล็กน้อยมาใช้จ่ายก็เท่านั้น ”
เมื่อชายชราชางฟู่ได้ยินว่าเฟยหลงได้ขายสิ่งของเหล่านั้นเพื่อหาเงินเล็กน้อย
ทำให้ชายชราคิดว่าเฟยหลงนั้นกำลังขาดเหรียญทองอยู่จึงกล่าวถามเฟยหลงว่า
” นายน้อยเฟยหลงท่านกำลังขาดเหรียญทองอยู่หรือข้ามีเหรียญทองอยู่มากมายถ้านายน้อยจะยืนไปใช้ก่อนก็ค่อยคืนตอนหลังก็ได้ “
