เมื่อเฟยหลได้มาถึงบ้านพักของตนก็ได้ยินเสียงเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้
โดนที่มีเสียงตะโกนที่ไม่ได้ดังมากแล้วเป็นเสียงที่ดูเหมือนจะมีความกังวนเอาไว้ด้วย
” ท่านพี่เฟยหลงท่านอยู่ที่ไหน………. ”
” ท่านไปอยู่ที่ไหนตอบข้าหน่อย………. ”
เฟยหลงที่ได้ยินเสียงนั้นก็รู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกนาง
จนซูซ่านได้เดินมาเห็นเฟยหลงยืนอยู่กลางลานข้างหลังบ้านโดยที่ร่างกายของเฟยหลงได้ปรากฏบาดเเผลหลายเเห่ง
เเม้เลือดจะหยุดแล้วเเต่ชุดจองเฟยหลงได้เต็มไปด้วยเลือดที่เเห้งยังไม่สนิทซูซ่านจึงกล่าวถามเฟยหลงอย่างเป็นห่วง
” ท่านพี่เฟยหลงเป็นอย่างไรบ้างท่านไปทำอะไรทำไมทั้งตัวท่านถึงมีบาดแผลเต็มไปหมดแล้วยังมีเลือดเปื้อนเสื้อผ้าของท่านด้วย ”
โดยที่สีหน้าของซูซ่านที่เห็นได้โดยใช้เเสงของดวงจันทร์มีสีหน้าซีดเผือกความกลัวและความเป็นห่วงได้ถามเฟยหลง
เฟยหลงที่เห็นดังนั้นจึงปลอบซูซ่านว่า
” ข้าไม่เป็นไรมันก็เเค่บาดเเผลเล็กน้อยเท่านั้นเพราะข้าไปสู้กับบางคนมาเเละก็ชนะมาได้เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ”
ซูซ่านที่ได้เฟยหลงกล่าวปลอบจึงพยักหน้ารับแล้วกล่าวอย่างเชื่อฟังเฟยหลง
” อืมข้าเชื่อท่านพี่เฟยหลง ”
” เเต่บาดเเผลพวกนี้ถ้าท่านไม่รักษามันอาจจะร้ายเเรงก็ได้ให้ข้าจะช่วยท่านได้ไหม ”
เฟยหลงได้พยักหน้าอย่างว่าง่ายซูซ่านกำลังจะไปหยิบกล่องยาแต่เฟยหลงได้กล่าวหยุดเอาไว้ก่อน
” หยุดก่อนใช้ยานี้ดีกว่า ”
เมื่อเฟยหลงได้กล่าสวจบจึงได้หยิบขวดยาต่างๆออกมา
ซูซ่านที่เห็นดังนั้นจึงเดินเข้าหาเฟยหลงและเห็นขวดยาหลากหลายชนิดตั้งอยู่จึงรู้สึกมึนงง
เฟยหลงที่ได้เห็นดังนั้นจึงยิ้มและกล่าวว่า
” เจ้าหยิบยาขวดนั้นมาทาให้ข้าและก็นั้น…………………………… ”
เฟยหลงได้บอกวิธีการต่างให้ซูซ่านฟังและทำตายที่บอก
โดยที่ซูซ่านนั้นได้ทำตามที่เฟยหลงบอกทุกอย่างโดยที่ไม่ได้ผิดพลาดเลยเเม้เเต่เล็กน้อย
ซูซ่านได้ทำทุกอย่างโดยเบามือที่สุดกลัวว่าเฟยหลงอาจจะเจ็บ
เฟยหลงที่นั่งอยู่ตรงข้ามได้เห็นทุกอย่างจึงรู้สึกว่าซูซ่านนางก็น่ารักดีเวลาเป็นห่วงตน
ซูซ่านได้รักษาเฟยหลงไปด้วยและถามว่า
” ท่านพี่เฟยหลงท่านรู้สึกเจ็บไหม ”
จามความจริงนั้นเฟยหลงไม่รู้สึกเจ็บกันบาดเเผลเเค่นี้เลยเเต่เมื่อเห็นสีหน้าของนางอย่างนั้นจึงแกล้งแสดงท่าทางเจ็บเล็กน้อย
” ไม่เป็นไรมันไม่ได้เจ็บมากของเเค่นี้ข้าทนได้ ”
ซูซ่านได้ถามอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เฟยหลงกล่าว
” จริงเหรอ ”
และในขณะนั้นเองซูซ่านก็เผลอตัวทำให้ใช้เเรงเยอะเกินไปโดนข้างหลังของเฟยหลงทำให้เฟยหลงร้องออกมาเบาๆ
” โอ้ย……. ”
ซุซ่านที่เห็นดังนั้นก็รีบขอโทษเฟยหลงที่ตนเผลอใช้เเรงหนักเกินไป
” ข้าขอโทษพอดีข้าเผลอใช้เเรงมากไปหน่อย ”
เฟยหลงได้กล่าวโดยที่กัดฟันเล็กน้อยว่า
” ไม่เป็นไร ”
………………………
ค่ำคืนได้ผ่านไปดวงอาทิตย์ได้เข้ามาเเทนดวงจันทร์และดวงดาวเฟยหลงได้ออกจากการย่มเพาะและเดินออกไปยังลานข้างหลังบ้านพักของตนเหมือนเดิม
เฟยหลงได้นั่งจิวชาอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเดิมโดยที่ไม่ไกลได้เห็นเสี่ยวไป๋เดินเล่นไปมาอยู่
โดยระหว่างที่เฟยหลงกำลังนั่งจิิบชาอยู่ก็ได้เห็นซูซ่านวิ่งมาและกล่าวกบัเฟยหลงว่า
” ท่านพี่เฟยหลงท่านได้ยินข่าวใหญ่่าสุดไหม”
เฟยหลงพอจะรู้ว่าเป็นข่าวอะไรแต่ก็แกล้งถามซูซ่านกลับไป
” มันคือข่าวอะไรอย่างนั้นหรือ ”
ซูซ่านได้นั่งลงข้างๆเฟยหลงและกล่าวออกมา
” มันคือข่าวใหญ่ที่สุดตอนนี้ได้ยินกันมาว่าเมื่อคืนนี้มีมือสังหารคนหนึ่งสังหารผู้นำตระกูลหยางเเละหนีรอดออกไปได้ ”
เฟยหลงได้แกล้งอุทานอย่างเเปลกใจ
” โอ้…… งั้นหรือ ”
” ข้าก็นึกว่าข่าวใหญ่อะไรซะอีก “
