เทพจักรพรรดิ​สงคราม – ตอนที่ 82 การมาเยือนที่คาดไม่ถึง(2)

เมื่อผู้อาวุโสของตระกูลหยางได้ยินจึงกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า

” พวกเจ้าตระกูลเฉินมาที่นี่ทำไม ”

เฉินหรงก็ได้ตอยผู้อาวุโสตระกูลหยาง

” ข้ามาทำไมนะรึ ฮ่า ฮ่า​ ฮ่า​ ”

เมื่อผู้อาวุโสตระกูลหยางเห็นดังนั้นจึงกล่าวถามด้วยความโกรธ

” เจ้าหัวเราะอะไร ”

เฉินหรงได้ตอบคำถามของผู้อาวุโสตระกูลหยางกลับไป

” ก็หัวเราะที่สันนี้ได้เห็นตาแก่อย่างเจ้าใส่ร้ายเด็กหนุ่มคนหนึ่งเพื่อรักษาหน้าตาของตระกูลตนเอาไว้ ”

ผู้อาวุโสตระกูลหยางได้ถามเฉินหรงว่า

” นี่มันไม่ใช่เรื่องของพวกตระกูลเฉิน ”

” และถึงแม้ว่าตะมีเจ้าอยู่แล้วเจ้าจะสามารถช่วยใครได้ละ ”

เฉินเหมียวที่กำลังจะกล่าวก็ได้ยินเสียงหนึ่งกล่าวขัดขึ้นมาก่อน

” โอ้…….. งั้นถ้าเป็นตาเเก่เช่นข้าเเล้วเจ้าคิดว่าจะช่วยได้ไหม ”

ผู้อาวุโสตระกูลหยางที่ได้ยินเสียงนั้นก็หันหน้าของตนไปมองแล้วกล่าวถามออกมาว่า

” ใครกันออกมาเดี๋ยวนี้ ”

ในเงามืดได้ปรากฏ​ชายชราคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับชุดที่ธรรมดาและหน้าตาเต็มไปด้วยหนวดเครา

ผู้อาวุโสตระกูลหยางที่เห็นชายชราตรงหน้าก็ได้กล่าวถาม

” เจ้าเป็นใคร ”

ชายชราคนนั้นได้หัวเราะเบาๆแล้วกล่าว

” ข้าเป็นใครนะหรือ ”

” เจ้าคงไม่รู้จักข้าสินะถึงถามแบบนี้เเต่ข้าจะบอกให้จำเอาไว้ว่าข้าผู้นี่มีชื่อว่า……………. ”

เมื่อชายชราคนนั้นกำลังจะกล่าวชื่อตนออกมาก็ได้มีเสียงหนึ่งกล่าวเเทรกออกมาด้านหลัง

” ตาเเก่หนานกงเป็นเจ้าเองหรือ ”

และชายชราที่เดินออกมาจากเงามืดนั้นคือชายชราหนานกงนั้นเอง

และผู้มาเยือนคนล่าสุดได้กล่าวเรียกชื่อออกมาชายชราหนานกงรู้สึกว่าเสียงนี้มันคุ้นหู

จึงหันหน้ากลับไปดูก็พบกับชายชราคนหนึ่งและกล่าวถามออกมาด้วยสีหน้าแปลกใจ

” ข้าก็นึกว่าใครที่นังจำข้าได้อยู่ที่แท้ก็เป็นเจ้าเองหรือตาเเก่เฉิงเหมียว ”

เมื่อชายชราหนานกงได้พบกับชายชราเฉิงเหมียวจึงรู้สึกแปลกใจอยู่มากและกล่าวถาม

” เป็นไงบ้างละตาเเก่เฉิงเจ้าเจอ​สิ่งที่ต้องการะเพื่อรักษาพิษนั้นหรือยังละ ”

เฉิงเหมียวที่ได้ยินชายชราหนานกงกล่าวถามเขาเรื่องพิษทลายใจจึงยิ้มขึ้นมาอย่างสดใสและกล่าวว่า

” ข้ารักษาพิษนั้นได้แล้วเรียบร้อย ”

ชายชราหนานกงที่ได้ยินว่าชายชราเฉิงเหมียวได้รักษาพิษทลายได้แล้วจึงรู้สึกสับสนมากขึ้น

เฉิงเหมียวที่ยืนอยู่ก็ได้นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้และกล่าวถามชายชราหนานกง

” เเล้วเจ้าละทำไมถึงออกมาเดินอยู่แถวนี้ ”

” หรือว่ามาหาสมุนไพรบางอย่างไปปรุงยาละ ”

ชายชราหนานกงก็ได้กล่าวกับชายชราเฉิงเหมียว

” ไม่วันนี้ข้าไม่ได้มาหาสมุนไพรอะไร ”

” ข้ามาชมการแสดงที่ได้รับเชิญมาจากเจ้าเด็กหนุ่มเฟยหลง ”

ชายชราเฉิงเหมียวก็ได้กล่าวตอบชายชราหนานกงกลับไป

” ข้าก็โดนนายน้อยเฟยหลงเรียกมาเหมือนกัน ”

เฉิงเหมียวได้หันหน้าไปและกบ่าวทักทายกับเฟยหลง

” ว่าไงนายน้อยเฟยหลงท่านเป็นยังไงบ้าง ”

เฟยหลงได้ตอบชายชราเฉิงเหมียวกลับไป

” ไม่เป็นไรก็เเค่ตอนนี้ถูกตาแก่สติเลอะเลือนคนหนึ่งกล่าวหาข้า ”

เมื่อผู้อาวุโสตระกูลหยางได้ยินดังนั้นจึงโกรธแค้นเฟยหลงที่กล่าวหาว่าตนเป็นคนแก่สติเลอะเลือน

แต่เมื่อมีหัวหน้าแห่งศาลาโอสถอยู่ไม่ไกลจึงไม่กล้าทำตัวหยาบคายและกล่าวกับชายชราเฉิงเหมียวอย่างนอบน้อม

” ท่านเฉิงเหมียวท่านมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบและต้องขอโทษด้วยที่ข้าให้การต้อนรับท่านไม่ได้เพราะตอนนี้ข้าต้องใช้กำลังจับกุมตัวคนผู้นี้เสียก่อน ”

ชายชราหนานกงและชายชราเฉิงเหมียวที่ได้ยินว่าผู้อาวุโสตระกูลหยาง​กำลังจะจับตัวเฟยหลงที่เคยช่วยพวกเขา

และนึกถึงคำเชิญชวนที่เฟยหลงได้กล่าวเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาจึงกำลีงจะกล่าวเตือนผู้อาวุโสตระกูลหยางเเต่ก็ได้มีเสียงขลุ่ยดังขึ้นพร้อมกับเสียงหนึ่งดังออกมา

” เจ้าคิดจะทำอะไรนายน้อยเฟยหลง “