เฟยหลงที่ได้นั่งบ่มเพาะเสร็จเรียบร้อยเเล้วนั้นก็ได้รู้สึกว่ารอบกายเปลี่ยนไป
เฟยหลงได้เข้ามายังสถานที่หนึ่งซึ่งรอบข้างไม่มีอะไรเลยและครึ่งหนึ่งเป็นสีขาวครึ่งหนึ่งเป็นสีดำเหมือน
ได้มีบอลเเสงลูกหนึ่งลอยอยู่ด้านสีขาวและมีบอลเเสงสีดำลอยอยู่ด้านที่เป็นสีดำ
ภายในจิตใจของเฟยหลงนู้สึกว่ามันช่างคุ้นเคยมากเเต่คำถามขงเฟยหลงก็คือ
” มันคืออะไรสิ่งที่เรียกข้าอยู่นั้น ”
แสงสีขาวนั้นให้ความรู้สึกรวดเร็วเจิดจ้าและสว่างไสวแต่เเสงสีดำกลับตรงกันข้ามซึ่งให้ความรู้สึกหนักเเน่นและมืดมน
สุดท้ายเเล้วเมื่อบอลเเสงทั้งสองก็เปล่งเเสงออกมาบดบังสายตาของเฟยหลงและห่ยไปอย่างไร้ร่องรอย
เฟยหลงได้นั่งครุ่นคิดเรื่องราวที่ตนเผชิญมา
” ทำไมกันทำไมข้าถึงรู้สึกว่ามีบางสิ่งเรียกหาข้าอยู่กันละ ”
” มันคืออะไรข้ารู้สึกได้ว่าสิ่งที่เรียกหาข้านั้นมันช่างคุ้นเคยกับข้ายิ่งนัก ”
เฟยหลงไม่ได้รับรู้เลยว่ามันคืออะไรเเต่มีสิ่งหนึ่งที่เฟยหลงมั่นใจอย่างเเน่นอนคือมันเป็นสิ่งสำคัญของตนอย่างเเน่นอน
เเละก็มีคำถามเกิดขึ้นมาว่า
” ทำไมสิ่งเเบบนั้นมาอยู่ในที่เเห่งนี้ละเพราะว่าการตัดมิติเพื่อเปิดประตูสู่อาณาจักรพระเจ้าของตนนั้นพิดพลาด ”
” สิ่งของที่ติดตัวของตนทั้งหมดซึ่งไม่ถูกทำลายก็น่าจะอนู่ที่หน้าผาบรรพกาล ”
เฟยหลงยิ่งคิดแล้วยิ่งสับสนว่าทำไมมันเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ตนได้ตายได้ลง
” เพราะอะไรมันถึงเรียกหาข้า ”
เฟยหลงได้ลองนึกย้อนอดีตกลับไปและกล่าวออกมาว่า
” มันอาจจะเป็นบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับข้าไม่ก็อาจจะเป็นสิ่งของบางอย่างก็เป็นได้ ”
เฟยหลงพยามคิดว่ามันคืออะไรกันเเน่สิ่งที่ตนรู้สึกได้นั้นมันช่างไม่เหมือนใครเฟยหลงรู้สึกผูกพันกับมันยิ่ง
” ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมข้าถึงได้กลับมาเกิดใหม่และยังมีเสียงเรียกจากก้นบึ้งของจิตใจเรียกหาบางสิ่งนี้อีก ”
” บางครั้งการกลับมาเกิดใหม่ขอวข้านั้นคงจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญละ ”
เฟยหลงพยามมครุ่นคิดอยู่เเต่เมื่อทำไปนานๆก็ไม่สามารถนึกได้ว่าเป็นเพราะอะไรกันเเน่
เฟยหลงมี่รู้สึกว่าการที่ตนครุ่นคิดต่อไปแบบนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาจึงเลือกที่จะลุกขึ้นเเละก้าวออกไปเพื่อเปิดประตูห้องของตน
เเต่แล้วตอนนั้นก็ได้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาก่อนที่เฟยหลงจะเปิดซึ่งตามมาด้วยเสียงที่คุ้นเคยดี
” ท่านพี่เฟยหลงเปิดประตูให้ข้าหน่อย ”
เมื่อเฟนหลงเปิดประตูออกไปก็ได้พบกับซูซ่านที่กำลังยืนรออยู่หน้าห้องของเฟยหลง
เฟยหลงที่เห็นดังนั้นจึงกล่่าวถามออกไปว่า
” รีบมาหาข้ามีอะไรรึปล่าว ”
เฟยหลงไม่ได้รอมห้ซูซ่านกล่าวตอบก็ได้กล่างหยอกล้อนางต่อไปว่า
” หรือว่าเจ้าคิดถึงใครบางคนเเถวนี้หรือป่าว ”
ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวกับเฟยหลงว่า
” ข้า…….. เเค่อยากจะมาถามว่าท่านพี่ดฟยหลงนั้นต้องการที่จะไปทำอะไรต่อในวันนี้ก็เท่านั้นเอง ”
เฟยหลงได้แสดงสีหน้าท่าทางจริงเเต่จริงๆเเล้วในคงามคิดของตนนั้นไม่เลย
” ข้าก็จะไปหาสมุนไพรต่างที่ต้องการมาปรุงยาเพื่อช่วยยกระดับพลังของพวกเจ้านะสิ ”
ซูซ่านที่ได้ยินเเบบนั้นจึงกล่าวถาม
” งั้นข้าจะตามท่านไปด้วยได้ไหม ”
ถ้าปกติเฟยหลงจะไม่ค่อยพาซูศ่านไปด้วยเพราะว่าซูซ่านในอดีตนั้นยังไม่มีความสามารถพอที่จะเอาตัวรอดคนเดียวได้ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันจึ้นมา
แต่ตอนนี้ซูซ่านที่ได้ร่วมเดินทางไปกับเฟยหลงไปมาตลอดก็ได้เรียนรู้อะไรต่างๆที่จำเป็นและสิ่งที่เฟยหลงเป็นคนสอนนางและยังมีสิ่งที่สามารถช่วยนางได้จากอันตรายที่ไม่คาดคิด
ซึ่งเฟยหลงเป็นคนสร้างขึ้นมาและให้ไว้กับซูซ่านเมื่อคิดได้ยังงั้นเฟยหลงจึงกล่างตอบซูซ่าน
” ข้าได้ยินว่ามีตลาดขายสมบัติแปลกๆในเมืองนี้อยู่เจ้าจะไปด้วยไหม “
