เทพจักรพรรดิ​สงคราม – ตอนที่ 126 เสี่ยวไป๋สำคัญมากขนาดนั้นเหรอ

เจียงลู่ฉีก็ไม่ได้คิดอยู่ต่อในเมื่อเหวินเซี่ยวเทียนนั้นกว่าห้ามตัวเขาจึงกล่าวลา

” งั้นข้าขอตัวลาก่อนนะคุณหนูเหวินพอดีข้ามีธุระบางอย่างต้องไปทำต่อ ”

เมื่อเจียงลู่ฉีกล่าวจบก็ได้มองมาทางซูซ่านชั่วขณะหนึ่ง​เหวินเซี่ยวเทียนที่เห็นดังนั้นจึงเดินมาขวางหน้าพร้อมกล่าวขัดขึ้นมา

” คุณชายเจียงท่านคิดจะทำอะไรข้าเตือนท่านเเล้วนะว่าอย่าทำอะไรไปมากกว่านี้อีก ”

เจียงลู่ฉีที่เห็นเหวินเซี่ยวเทียนมายืนขวางระหว่างทั้งสองคนเอาไว้จึงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

” อ่า………… ข้าไม่ได้คิดจะทำอะไรนางต่อหรอกข้าเเค่มองนางนิดหน่อยไม่ได้หรือไง ”

เเต่คำตอบของเหวินเซี่ยวเทียนก็คือดวงตาของนางที่เริ่มเย็นชาขึ้นมากตลอดเวลา

เจียงลู่ฉีที่เห็นดังนั้นจึงกล่าวทิ้งท้ายพร้อมเดินออกไป

” คุณหนูเหวินท่านอย่าได้โกรธข้าเลยข้าเเค่ทำให้เพื่อท่านบาดเจ็บนิดหน่อยเอง ”

เมิ่อเหวินเซี่นวเทียนเห็นว่าเจียงลู่ฉีนั้นได้เดินจากไปพร้อมคนของเขาเเล้วจึงกล่าวออกมาว่า

” ข้า……… ขอโทษด้วยนะข้าไม่คิดว่าจะเจอเจ้าคนนั้นที่นี้ถ้าข้าไม่มานั่งโต๊ะเดียวกับท่านละก็……………. ”

เเต่ซูซ่านกลับสายหน้าพร้อมกับกล่าวออกมา

” อืมไม่เป็นไรหรอกจ้าเคยเจอคนเเบบนี้มากเเล้วละ……… ”

เเละซูซ่านก็นึกได้ว่าเสี่ยวไป๋ที่โดนชายคนนั้นโจมตีจนลอยไปกระแทกกับกำแพงจนเกิดรอยร้าวไปทั่วซูซ่านจึงรีบวิ่งไปทางเสี่ยวไป๋

” เสี่ยวไป๋รอข้าก่อนข้าไปหาเจ้าเเล้ว ”

เมื่อซูซ่านมองดูในเศษซากกำแพงที่ถล่มลงมาก็เจอเสี่ยวไป๋ที่นอนหมอบอยู่ข้างๆ

เเละเมื่อมันเห็นซุซ่านกำลังวิ่งมาทางที่ตัวมันอยู่อย่างกังวลก็ได้ร้องตอบกลับไปว่า

” อ๋าว ”

” ไม่ต้องห่วงข้าไม่เป็นไรกะอีเเค่การโจมตีเเบบนั้นอย่าได้คิดที่จะทำให้ข้าบาดเจ็-………. ”

เสี่ยวไป๋ที่กำลังลุกขึ้นมาก็ได้ทรุดลงไปนั่งอีกครั้งทำให้ซูซ่านต้องกบ่าวออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ

” ไหนบอกข้าว่าไม่เป็นอะไรไงเสี่ยวไป๋ ”

ระหว่างที่กล่าวอยู่นั้นซูซ่านก็ได้ค้นของที่อยู่ในถุงมิติของนางเเละเมื่อเวลาผ่านไปชั่วครู่นางก็ได้พบกับขวดหยกที่บรรจุเม็ดยาเม็ดหนึ่งเอาไว้

เเละนำออกมาจากขวดพร้อมกับยื่นมันไปใกล้ๆปากของเสี่ยวไป๋

” รีบกินนี่ก่อนสิเสี่ยวไป๋ ”

เสี่ยวไป๋ที่เห็นว่ามันเป็นลูกกลมที่เรียกว่าเม็ดยานั้นเป็นของโปรดจึงไม่ต้องให้ซูซ่านกล่าว

เเต่เสี่ยวไป๋ได้รีบทานเข้าไปเหมือนกลัวว่าจะมีใครมาเเย่งของสิ่งนี้จากมันไปหลังจากนั้นซูซ่านก็ได้เห็นเสี่ยวไป๋ลุกขึ้นมาเเต่ขาของมันยังคงสั่นอยู่เหมือนจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อ

ซูซ่านที่เห็นดังนั้นจึงรีบใช้มือทั้งสองของนางไปจับตัวเสี่ยวไป๋เเละไว้เเละอุ่มมันขึ้นมาเเละกล่าวว่า

” พักก่อนเถอะเสี่ยวไป๋เดี๋ยว​ข้าพาเจ้ากลับไปด้วยตัวข้าเอง ”

เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้หลับตาของมันลงเเละปล่อยให้ซูซ่านอุ้มมันกลับไปยังโรงเตี๊ยม

เหวินเซี่ยวเทียนที่เห็นเสี่ยวไป๋เป็นเเบบนั้นจึงกล่าวถามซูซ่านออกมา

” เสี่ยวไป๋เป็นอะไรมากไหม ”

ซูซ่านก็ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มที่เเฝงไว้ด้วยความโล่งใจ

” เสี่ยวไป๋ไม่ได้เป็นอะไรมาหรอก……………เเละอีกอย่างถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวไป๋ข้าก็ไม่รู้ว่าจะไปพบหน้าท่านพี่เฟยหลงอย่างไรดี ”

เหวินเซี่ยวเทียนจึงกล่าวถามซูซ่านว่า

” เสี่ยวไป๋สำคัญมากขนาดนั้นเหรอ ”

เหวินเซี่ยวเทียนที่เห็นว่าเสี่ยวไป๋ยังมีอาการบาดเจ็บอยู่จึงรีบเเปิดถุงมิติของนางเเละหาสิ่งของที่อยู่ข้างใน

” อืม………. เจอเเล้วให้เสี่ยวไป๋ทานสิ่งนี่เข้าไปมันจะช่วยได้มากเลยละ ”

เเต่ซูซ่านกลับตอบกลับไปว่า

” ไม่เป็นไรหรอกข้าได้ให้เสี่ยวไป๋ทานเม็ดยาที่ท่านพี่เฟยหลงให้มาเเล้ว ”

เหวินเซี่ยวเทียนจึงเก็บขวดหยกนั้นกลับไปเเล้วเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดเเละเสี่ยวไป๋ไม่ได้เป็นอะไรมากจึงกล่าวกับซูซ่าน

” ข้าต้องไปแล้วบิดามารดาของข้าพวกท่านน่าจะเป็นห่วงข้าที่ยังตอนนี้ยังไม่ได้กลับไปหาพวกท่าน ”

” คราวหน้าถ้าเจอกันอีกท่านเรียกเรียกข้าว่าเซี่ยวเทียนก็ได้ “