เฟยหลงที่กำลังออกจากป่าเเห่งนี้เพื่อกลับไปยังเมืองหลวงก็ได้รู้สึกเหมือนมีอะไรคอยกวนใจตนอยู่
” ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกัน………………..”
เฟยหลงรู้สึกว่าหัวใจของตนนั้นเต้นเเรงอย่างมากเหมือนกับว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจเกิดขึ้น
ซึ่งเฟยหลงได้คาดเดาว่าอาจจะเกิดอะไรบางอย่างกับเสี่ยวไป๋เเละซูซ่านก็ได้
” มีเรื่องเกอดจึ้นกับเสี้ยไป็กับซูซ่านงั้นเหรอ……………… เเต่ไม่น่าตะมีเรื่องอะไรเพราะยังมีสิ่งที่ข้าได้ให้กับนางเอาไว้ใช้ในตอนเกิดเหตุไม่คาดฝัน ”
เฟยหลงที่ตอนนี้กำลังครุ่นคิดเรื่องราวต่อไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ได้ตัดสินมจบางอย่าง
” ข้าควรเดินทางกลับไปยังเมืองหลวงให้เร็วขึ้นดีกว่าไม่เเน่ข้าอาจจะรู้คำตอบจองเรื่องนี้ก็ได้ ”
เมื่อตัดสินใจได้เฟยหลงได้ใช้ทักษะยุทธ์บางอย่่างเพื่อเพิ่มความเร็วให้มากยิ่งขึ้น
” พรึบ ”
ทางด้านเมืิงหลวง
ซูซ่านที่กำลังอุ้มเสี่ยวไป๋เดินกลับไปยังโรงเตี๊ยมที่เฟยหลงเเละะนางได้พักอยู่เเละวางเสี่ยวไป๋ลงบนเคียงพร้อมกับจ้องมอง
ซูศ่านได้กล่าวกับเสี่ยวไป๋ว่า
” นี่เสี่ยวไป๋จ้าจะอธิบายเรื่องนี้กับท่านพี่เฟยหลงยังไงดีละข้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี ”
เสี่ยวำป๋ที่หลับตาอยู่ก็ได้ลืมตาขึ้นเเละร้อง
” อ๋าว ”
” อ่า……….. เรื่องนี้พี่ใหญ่ควไม่โทษท่านหรอกเพราะว่าเจ้านั้นเเข็วเเกร่งเกินไปสำหรับพวกเราในตอนนี้นะ ”
ซูซ่านที่ไดเยินดังนั้นจึงกล่่าวขึ้นมา
” เเต่ว่าท่านพี่เฟยหลงบอกว่าอย่าพยามสร้างเรื่องอะไรให้มากตอนนี้ท่านพี่ไท่อยู่เเละถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาให้ใช้สิ่งที่ท่านพี่มอบให้ไว้ ”
เเต่ซูซ่านก็ไดเกล่าวต่อไปด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
” อืมเเต่จ้าไม่ได้นำมันออกมาเพราะข้าคิดว่ามันจะสร้างเรื่องให้ท่านพี่เฟยหลงเพิ่มขึ้นโดยเปล่าประโยชน์ ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินดังนั้นจึงร้องออกมา
” อ๋าว ”
” ตอนนี้ข้าก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อเหมือนกัน………… อืมเอาเป็นว่ารอพี่ใหฯ่กลับมาเเล้วค่อยคิดอีกครั้งก็ได้ ”
ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวตอบกลับไปว่า
” อืมคงต้องรอท่านพี่เฟยหลงกลับมาก่อนเเต่เจ้าห้ามบอกทำตัวมีเเปลกๆให้ท่านพี่เฟยหลงจับได้ละ ”
เสี่ยวไป๋ได้ร้องตอบซูซ่านด้วยน้ำเสียงที่หนักเเน่น
” อ๋าว~~~ ”
” วางใจได้เลยว่าข้าเสี่ยวไป๋ไม่มีทางทำให้พี่ใหญ่จับได้อย่างเเน่นอนเเละอีกอย่างยังไงพี่ใหญ่ก็ฟังเสียงของข้าไม่ออกอยู่ดี ”
เเละตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องของซูซ่าน
” ก๊อก ก๊อก ก๊อก ”
ซูซ่านได้เปิดประตูออกไปอย่างไม่ลังเลเพราะว่ามีเเค่เสี่ยวไป๋ท่านพี่เฟนหลงตัวนางเเบะเสี่ยวเอ้อเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเราอยู่ห้องนี้
” กึก ”
เมื่อซูซ่านเปิดประตูออกมาก็ได้พบกับเฟยหลงที่ตอนนี้ใส่ชุดสีฟ้าลายราบเรียยได้เดินออกมา
ตอนนี้ซูซ่านได้เปลี่ยนชุดที่มีร่องรองต่กการต่อสู้เป็นชุดอื่นที่ตัวนางมีอยู่
” ท่านพี่เฟยหลงท่านกลับมาเเล้ว ”
เฟยหลงได้ตอบซูซ่านกลับไปด้วยสั่นๆ
” อืม ”
ซูซ่านที่เห็นว่าเฟยหลงพึ่งจะกลับมาเเละยืนอยู่หน้าห้องของนางโดยที่ไม่ได้กล่าวอะไรต่อไป
” ท่านพี่เฟยหลงท่านกำลังยืนทำอะไรอยู่เหรอ ”
เฟนหลงที่ไม่ได้เห็นเสี่ยวไป๋วิ่งออกมาเหมือนปกติที่เวลาเจอกับเฟนหลงเเละซูซ่านก็รู้สึกแปลกใจจึงกล่่าวถาม
” เสี่ยวไป๋ละไปอยู่ไหนทำไมข้าไม่เห็นวิ่งไปทั่วละ ”
ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นก็ได้กล่าวตอบเฟยหลงโดยที่ตอนนี้นางกำลังซ่อนอาการบาดเจ็บที่นางได้รับอยู่เเม้ว่าซูซ่านเเละเสี้ยวไป๋ตะได้ททนเม็ดยาของเฟยหลงไปเเล้ว
เเค่มันต้องใข้เวลาในการรักษาอาการบาดเจ็บเเต่เเพราะเฟยหลงกลับมาก่อนที่จะรักษาอาการจึงหลงเหลืออยู่เเม้จะเล็กน้อย
เเม้ว่าซูซ่านจะพยามซ่อนไว้เเล้วก็ตามเเต่เฟยหลงนั้นได้รู้สึกว่าใบหน้าของซูซ่านนั้นซีดลงไปพอสมควรเมื่อเทียบกับตอนครั้งล่าสุดที่ได้เจอกัน
” หืม ”
โดยทีไม่รอช้าเฟยหลงได้ใช้สัมผัสวิฯตรวจสอบดูเมื่อพบว่าซูซ่านนั้นมีอาการบาดเจ็บภายในอยู่จึงกล่าวถามออกมา
” เกิดเรื่องอะไรขึ้นตอนนี้ข้าไม่อยู่ “
