ซูซ่่านที่ได้ยินคำถาทของเฟยหลงก็รู้สึกว่านางในตอนนี้คงปิดบังเรื่องการต่อาู้ครั้งนั้นไม่ได้เเล้วเเต่เพื่อไม่ให้เฟยหลงเป็นห่วงนางมากเกินไปจึงกล่าวตอบกลับไปว่า
” อ่า………….มันไม่ใช้เรื่องใหญ่อะไรมากหรอกคะท่านพี่เฟยหลงข้าเเค่รีบร้อนในการบ่มเพาะมากเกินไปเท่านั้น ”
้เเต่เฟยหลงที่ได้ยินคำตอบของซูซ่านนั้นกลับไม่ได้เชื่อคำตอบนั้นเเละมองเข้าไปในดวงตาของนางเเละกล่าวถามอีกครั้ง
” เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันเเน่……. ”
ซูซ่านที่เห็นว่าสายตาจองเฟยหลงตอนนี้นั้นมีเเรงกดดันเหมือนกับว่าตัวนางนั้นไม่อาจปิดบังเรื่องราวจากเฟยหลงได้เลย
จึงกล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงลังเลใจบางอย่าง
” มันเกิดเรื่องตอนที่จ้าไปทานอาหารนิดหน่อย……… ไม่ใช่เรื่ิงร้ายเเรงอะไรมากนัก ”
เเต่เฟนหลงรัยรู้ได้จากน้ำเสียงของนางเเม้ว่าซูซ่านจะพยามมากเเึ่ไหนในการปิดยังเเล้วก็ตามเเต่เเค่นั้นยังพอที่จะปิดบังเฟยหลงได้
” เล่ามาให้หมดตั้งเเต่ต้น ”
ซูซ่านที่เห็นว่านางไม่สามารถปิดบังเรื่องเหล่านี้จากเฟนหลงได้เลยตึงตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด
หลังจากที่ซูซ่านเล่าเรื่องราวทั้งหมดเเล้วก็ได้เหฌนเฟยหลงเงียบอยู่เป็นเวลานานจึงกล่าวถามว่า
” ท่านพี่เฟยหลงทำไมท่านถึงเงียบไปละ ”
เมือเฟนหลงได้ยินเสียงของซว่านจึงหลุดออกมาจากห้วงความคิดของตนเเละหล่าวถามซูซ่าน
” เจ้ามีสิ่งนั้นที่ข้าให้ไว้อยู่เเต่ทำไมเจ้าถึงไม่ใข้มันละ ”
ซูซ่านที่ได้ยินกล่าวถึงสิ่งของยางอย่่างที่เคยให้ซูซ่านพกติดตัวเอาไว้ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม
ทางด้านของซูซ่านที่ได้ยินเฟยหลงกล่าวถึงสิ่งของที่สิ่งนั้นซูศ่านจึงกล่าวตอบกลับไปว่า
” เพราะ………….ว่าข้าไม่อยากสร้างปัญหาให้ท่านพี่เฟยหลงมากไปกว่านี้อีกเเล้ว ”
เมื่อเห็นเฟยหลงยังคงนิ่งเงียบซูซ่านจึงกล่าวต่อไปด้วยความร้อนรน
” เเต่ถ้า………. เกิดเรื่องที่ร้ายเเรงยิ่งกว่านี้ขึ้นมาข้าจะใช้มันอย่่างเเน่นอนไม่ต้องห่วงท่านพี่เฟยหลงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ”
เฟยหลงที่เห็นท่าทางที่ดูร้อนรนของนางนั้นทำให้เฟยหลงที่รู้สึกโกรธซูซ่านนิดหน่อยก็ได้สลายหายไป
เเละมองซูซ่านอย่างจริงจังพร้อมกับกล่าวออกมา
” งั้นเจ้าต้องสัญญาไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาเจ้าอย่าลังเลที่จะใช้ทุกสิ่งที่จ้าให้ไว้ปกป้องชีวิตของเจ้าเอาไว้ ”
ซูซ่านที่ได้ยินคำกล่าวของเฟนหลงจึงกล่าวตอบกลับไปอย่าางหนักเเน่นว่า
” ข้าสัญญาว่าจะทำตามอย่่างเเน่นอน ”
เฟนหลงที่ได้ยินดังนั้นมุมปากของตนจึงมีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเเละกล่าวต่อไป
” อย่าลืมเด็ดขาดเเม้ว่าจะ…………….. ”
เเต่เฟยหลงได้หยุดก่อนที่จะกล่าวอะไรไปมากวกว่านี้
” เอาเถอะในเมื่อเรื่องมันเป็นเเบบนี้เเล้วจ้าก็ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ ”
เมื่อกล่่าวจบเฟยหลงได้มองหาเสี่ยวไป๋พร้อมกับกล่าวบอกกับซูซ่าน
” เสี่ยวไป๋ละอยู่ไหนพาข้าไปหาเจ้านั้นหน่อย ”
ซูซ่านที่ได้ยินเฟยหลงกล่าวถึงเสี่ยวไป๋ก็ไดเกล่าวถามกลับไปด้วยความสงสัยว่า
” เสี่ยวไป๋งั้นเหรอตอนนี้กำลังนอนหมอบอยู่บนเตียง ”
เฟนหลงก็ได้กล่าวกับซูซ่าน
” ข้าจะไปดูหน่อยว่าเป็นอะไรมากหรือไม่ ”
ซูซ่านที่ได้ยินเช่นนั้นจึงึิดว่าเสี่ยวไป๋อาจจะเกิดเรื่องร้ายเเรงขึ้นเพราะเหตุการณ์นั้นเเละนางก็ไม่ได้รู้เรื่องการปรุงยาหรือเเม้เเต่ตรวจสอบสภาพร่างกายปัจจุบันจองเสี่ยวไป๋
” เกิดอะไรขึ้นเหรอท่านพี่เฟยหลงเสี่ยวไป๋เป็นอะไรมากมั้ย ”
เเต่เฟยหลงได้กล่าวตอบซูซ่านกลับไปว่า
” ไม่หรอกข้าเเค่จะตรวจสอบอะไรเสี่ยวไป๋นิดหน่อยเเละก่อนหน้านี้ได้ทานเม็ดยาที่ข้าให้ไว้เเล้วจึงไม่น่าจะเป็นอะไรมากเเล้วละ ”
ซูซ่านที่ได้ยินเช่นนั้นจึงกล่าวออกมาด้วยความโล่งอก
” งั้นก็ดีเเล้วละ ”
ซูซ่านที่เดินนำเฟยหลงไปพบกับเสี่ยวไป๋อยู่นั้นไม่ได้เห็นเลยว่าตั้งเเต่นางเจอตัวเขาในตอนนี้นั้นจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ในเเววตาของเฟยหลง
