เดินระหว่างเดินไปมาอยู่ในเมืองหลวงอยู่ๆเฟยหลงก็เห็นชายคนหนึ่งมีท่าทางเหมือนเมาสุราเดินมาใกล้เเต่เฟยหลงได้เบี่ยงตัวหลบเเต่ทางด้านซูซ่านที่ไม่ได้ระวังนั้น
กลับเเตกต่างกันเเละโดนชนเข้าใส่
” ตุบ ”
ซูซ่านที่โดนชนนั้นซวนเซไปมาอยู้ชั่วขณะหนึ่ง
ชายที่มีท่าทางเหมือนเมาสุรานั้นไม่ได้มองซูซ่านเลยเเม้เเต่น้อยเเละไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเเต่ได้เดินผ่านไปด้วยความเร็วเท่าเดิม
ซูซ่านที่ตั้งหลักได้มองชายคนนั้นที่กำลังเดินไปก็ได้กล่าวออกมาว่า
” ทำไมชายคนนั้นถึงได้เดินมาชนข้าละตัวเขาน่าจะเห็นข้าไม่ใช่เหรอ ”
เเต่ระหว่างที่ซูซ่านกำลังกล่าวอยู่นั้นเฟนหลงได้เคลื่อนตัวไปอยู่ทางด้านหลังของชายขี้เมาคนนั้นเเละใช้มือจับไหล่ไว้พร้อมกล่าวออกมาว่า
” เห้…………. เจ้าหยุดเดินก่อนเเละมาคุยกับข้าเพียงชั่วครู่ได้หรือไม่ ”
ชายขี้เมาคนนั้นที่ได้รู้สึกว่ามีเเขนหนึ่งจับไหล่เขาเอาไว้นั้นอย่างมั่นคงไม่สั่นไหวจึงหันกลับมาท่าทางยังคนเหมือนคนที่กำลังเมาสุรา
เเละยังกล่าวออกมาว่า
” หืม…………. เจ้ามีเรื่องอะไรจะพูดกับข้างั้นหรือ ”
เฟยหลงที่เห็นว่าชายขี้เมาคนนั้นยังกล่าวถามเหมือนว่าตนนั้นไม่รู้ว่าทำไมเฟยหลงถึงได้เรียกตัวเขาไว้
ซึ่งตัวชายคนนั้นสวมเสื้อผ้าเก่าๆชุดหนึ่งในมือถือน้ำเต้าลูกหนึ่งที่มีกลิ่นสุราลอยออกมา
เฟยหลงไม่ได้พูดให้มากความเเละกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเเต่เเฝงไว้ด้วยความกดดัน
” เอาคืนมา ”
ตอนที่ชายขี้เมาได้ยินคำกล่าวของเฟยหลงนั้นได้กล่าวออกมาว่า
” คืนของอะไรเหรอข้าไม้รู้สักหน่อยว่าเจ้าพูดเรื่องอะไร ”
เฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นก็ได้กล่าวออกมา
” ทางที่ดีตอนนี้เจ้าควรที่จะคืนมาให้ข้าดีกว่าก่อนที่ข้าจะใข้วิธีที่ดูรุนเเรงกว่านี่เพื่อนำมันมาเอง ”
ชายจี้เมาครนั้รได้รู้าึกว่าส่อิ่งที่เฟยหลงได้กล่าวออกไปนั้นเเฝงไว้ด้วยคำเตือนเเละเหมือนจะเป็นโอกาศสุดท้ายเเล้ว
ที่ให้ตัวเขานั้นสามารถคืนของที่ขโมยมา
” ข้าให้นี่คืนกับเจ้าอย่าทำมันตกอีกละ ”
้เฟยหลงได้ปล่อยมือที่จับอยู่บนไหล่ของชายขี้เมาคนนั้นเเละรับถุงมิติของซูซ่านกลับมาพร้อมกับพูดว่า
” เรื่อวง่ายๆเเค่นี้เจ้าจะทำให้เรื่อวมันยุ่งยากขึ้นทำไมละ ”
ซูซ่านที่เห็นว่าถุงมิตินั้นรู้สึกว่ามันดูเหมือนถุงมิติของนางเลยจึงกล่าวถามเฟยหลงออกมาว่า
” ท่านพี่เฟยหลงนั้นถุงมิติของข้าใช่ไหม ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปพร้อมกับยื่นถุงมิติใบนั้นมาให้
” ใช่เเล้วนี่เป็นถุงมิติของเจ้านั้นเเหละชายขี้เมาคนนั้นเป็นคนขโมยมันมาตอนที่เดินชนกับเจ้า ”
ซูซ่านที่ได้ยอนดังนั้นจึงกล่าวออกมาด้วยความแปลกใจว่า
” เเล้วทำไมข้าไม่รู้สึกตัวเลยละว่ามีคนมาขโมยถุงมิติของจ้าโดยที่ข้าไม่รู้ตัวได้ยังไง ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่
” เรื่องนั้นที่เจ้าโดนชายขี้เมาคนนั้นขโมยถุงมิติไปได้นั้นเป็นเพราะว่าตัวเขาก็มีความสามารถพอตัวเหมือนกัน ”
ซูซ่านที่ได้ยินสิ่งที่เฟยหลงกล่าวออกมาจึงกล่าวถามกลับไปด้วยความสงสัยต่อไปว่า
” มีความสามารถพอตัว ”
เฟยหลงได้ตอบซูซ่านกลับไปสั้นๆ
” ใช่ ”
เเละได้เดินต่อไปเเต่ซูซ่านก็นึกได้ว่าชายขี้เมาคนนั้นน่าจะยังไม่ได้ไปไกลเเต่เมื่อมองดูรอบๆก็ได้เห็นว่า
ไม่ว่าจะมองหาเท่าไหร่ชายขี้เมาคนนั้นได้หายไปเเล้วเเละนางก็เห็นเฟยหลงที่กำลังเดินห่างออกไปเริ่อยๆ
จึงตะโกนเรียกเเละวิ่งตามไปพร้อมกัยเสี่ยวไป๋ที่กำลังยืนอยู่ข้างนาง
” ท่านพี่เฟยหลงรอข้าด้วย ”
” อ๋าว~~~ ”
ชายขี้เมาที่ขโมยถุงมิติของซูซ่านตอนนนั้นได้ปรากฏตัวอยู่ห่างออกไปในโรงเตี๊ยมซึ่งกำลังนั่งรินสุราอยู่คนเดียว
เเละมองไปทางหน้าต่างด้วยท่าทางครุ่นคิด
” เฮ้อ……… โดนจับได้โดยเด็กหนุ่มคนหนึ่งถ้าคนพวกนั้นรู้คงหัวเราะเยาะข้าเเน่นอน………… ข้าเเค่อยากได้เงินนิดหน่อยมาซื้อเหล้าเท่านั้นเอง “
