เทพจักรพรรดิ​สงคราม – ตอนที่ 145 เจ้าไปเถอะ

ข้างในหม้อปรุงยาหยูหงได้มีเม็ดยาเม็ดหนึ่งสีของมันเป็นฟ้าเเต่เเตกต่างจากเม็ดยาที่เฟยหลงปรุงครั้งก่อนเพราะเม็ดยาเม็ดนี้นั้นมีไอเย็นเเผ่ออกมา

จนทำให้ห้องปรุงยานี้นเริ่มจะมีอากาศ​ที่เย็นขึ้นมาเรื่อยๆโดยจุดศูนย์กลางอยู่ที่เม็ดยาเม็ดนั้น

ชายชราชางฟู่ที่เห็นดังนี้นจึงรู้สึกตกตะลึงเเละมองสำรวจเม็ดยานั้นอย่างจริงจังเเล้วกล่าวถามเฟยหลงกลับไปว่า

” เจ้าสามารถปรุงเม็ดยาได้อย่างน่าอัศจรรย์​จริงๆเเม้เเต่ข้าก็มองไม่ออกว่ามันคือเม็ดยาอะไร”

เจียงหงที่เห็นเฟยหลงได้ปรุงเม็ดยาขึ้นมาจนสำเร็จก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยความตกตะลึง

” เป็นไปได้ยังไงกันที่คนอย่างเจ้าจะสามารถปรุงเม็ดยาเหล่านี้ขึ้นมาได้ ”

เฟยหลงได้กล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอันลึกล้ำ

” ในโลกใบนี้ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นเส้นทางของการบ่มเพาะ การหลอมอาวุธ การปรุงยา การวางค่ายกล ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนถูกเหล่าผู้คนในอดีตค้นคว้าเเละพัฒนาเรื่อยมา ”

” ไม่ว่าจะผ่านมาเเล้วกี่ยุคกี่สมัยล้วนมีเรื่องราวต่างๆที่ปรากฏในหน้าประวัติศาสตร์​ของโลกบรรพกาลเเห่งนี้ ”

เจียหงที่ได้ยินเฟยหลงกล่าวออกมาเช่นนี้ก็ได้ยืนหยุดอยู่กับที่ราวกับตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดของตน

ชายชราชางฟู่ที่ได้ยินคำกล่าวของเฟนหลงนั้นเหมือนกับว่าเป็นการเปิดโลกใบใหม่เเก่ตัวเขาเเละหลานสาวของเขา

” ข้าไม่คิดเลสว่าสักวันหนึ่งชายชราเช่นข้าจะต้องมาคนรุ่นหลังเช่นเจ้าสั่งสอน…………. เหมือนดังที่คลื่นลูกใหญ่ย่อมเเรงกว่าคลื่นลูกใหม่………… ชายชราเช่นข้านั้นอยู่มานาน ”

เเล้วเฟยหลงมี่ได้ยินคำกล่าวของทั้งสองนั้นก็ได้ได้กล่าวบอกเรื่องราวต่อจากนี้มากนักเเต่ตอนนี้เฟยหลงได้มีเรื่องหนึ่งที่ต้องจัดกรอยู่

” เเม่นางเจียงท่านคิดว่าข้านั้นมีความสามารถพอหรือปล่าวละ ”

เจียงหงที่ได้ยินคำกล่าวของเฟยหลงเช่นั้นจึงได้คิดว่า

” ถ้าเจ้าไม่มีความสามารถมากพอเเล้วใครในเมืองหลวงจะมีความสามารถอีกงั้นเหรอ ”

เฟยหลงที่ได้ยินเช่นั้นก็ได้กล่าวอย่างถ่อมตัวเเต่ใบหน้าของเขานั้นกลับเต็มไปด้วย​รอยยิ้มเเห่งชัยชนะ

” อ่า……………… ไม่ต้องหรอกข้าเเค่นักปรุงยาที่อ่อนเเอเเละไร้ความสามารถอยู่ในตอนนี้ ”

เจียงหงที่ได้ยินคำกล่าวของเฟยหลงนั้นนางรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาทุบอกของนางเเละทำให้รู้สึกหายใจลำบาก

เเต่ทางด้านชายชรางชางฟู่นั้นกลับมีรอยยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อหันกลับมามองเฟยหลงเเล้วก็ได้กล่าวประโยึหนึ่งออกมาซึ่งทำให้เฟยหลงเเละเจียงหงต่างก็รู้สึกแปลกใจ

” คุณชายเฟยหลงท่านพอที่จะ…………. เอ่อรับข้าเป็นศิษย์​ของท่านหน่อยได้หรือไม่ ”

เฟยหลงก็ได้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

” ข้าไม่อาจรับท่านเป็นศิษย์​ของข้าได้เพราะว่าท่านนั้นก็คงรู้ตัวเองดีว่าได้ผ่านช่วงเเห่งการเติบโตที่ดีที่สุดมาเเล้ว ”

” อีกอย่างเเม้ในเมืองหลวงนี้ท่านจะมีความสามารถเเละพรสวรรค์​อย่างมากเเต่ในโลกภายนอกเหนือจากอาณาจักร​เเห่งนี้นั้นกลับไม่อาจนำไปเปรียบเทียบ ”

ชายชราชางฟู่ที่ได้ยินเฟยหลงกล่าวออกมาเช่นนั้นก็ได้เเต่ถอนหายใจเพราะว่าร่างกายของตัวเขานั้นรู้ดีมี่สุด

ชายชราชางฟู่ได้ครุ่นคิดเรื่องราวบางอย่างขึ้นมาได้เเละกล่าวออกมาว่า

” ถ้าข้าไม่มีสามารถพอที่คุณชายจะรับเป็นศิษย์​ได้เช่นนั้นข้าอยากให้ท่านรับเจียงหงหลานสาวของข้าเป็นศิษย์​ได้หรือไม่ ”

เฟยหลงที่ได้ยินเช่นั้นก็ได้มองไปทางด้านเจียงหงที่กำลังกล่าวพูดคุยกับชายชราชางฟู่อยู่

” ท่านปู่ทำไมจ้าต้องไปเป็นศิษย์​ของเขาด้วยละข้าไม่อยากไป ”

ชายชรางชางฟู่ก็ได้กล่าวตอบกลับไปว่า

” เจ้าต้องไป ”

เเละหันกลับไปกล่าวกับเฟนหลงต่อ

” คงได้ใช่ไหม ”

เฟยหลงนั้นตอนเเรกไม่ได้คิดว่าชายชราจะขอให้ตัวเฟยหลงรับเจียงหงเป็นศิษย์​เเทน

ตัวชายชรา

” สำหรับตัวนางนั้นพรสวรรค์​ถือว่าดีมากไม่ได้เเย่หรือเลวร้ายเลยเเม้เเต่น้อย……….. ข้าสามารถรับนางเป็นศิษย์​ได้ส่วนนางนั้นจะยอมรับข้าหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวนางเเล้ว ”

ชายชราชางฟู่ก็ได้กล่าวกับเจียงหงว่า

” เจ้าจงไปกับคุณชายเฟยหลงซะเถอะชายชราอย่างข้านั้นไม่มีความสามารถที่จะสอนเจ้าได้ดีเท่าเขาหรอกหงเอ๋อ ”

เเต่เจียงหงยังคงกล่าวตอบกลับมาด้วยความไม่ยินยอม

” ก็ข้าไม่อยากไปข้าอน่กอยู่กับท่านปู่ ”

ชายชราชางฟู่ก็ได้กล่าวออกมาประโยคหนึ่ง

” เจ้าไปซะเถอะถือว่าเป็นการตอบเเทนบุญ​คุณข้า……………..จะได้ไหม ”

เจียงหงที่ได้ยินดังนั้นก็ได้เงียบไป