เทพจักรพรรดิ​สงคราม – ตอนที่ 233 จวิ้นฟู่

เมื่อทั้งพวกซูซ้านได้ยินเช่นนั่นก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยน้ำเสียงงงงวย

” ทำไมท่านจงกล่าวออกมาเเบบนั้นเหรอ

ท่านพี่เฟยหลง ”

เฟยหลงได้ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบเเละเต็มไปด้วยความสุข

” เจ้าคิดเหรอว่าเหล่ายอดฝีมือเผ่ามนุษย์​ในอดีตนั้นไม่สามารถคาดการณ์ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้ ”

เฟยหลงได้หยุดไปก่อนที่จะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

” ปีศาจที่โง่เขลาตัวนั้นจะต้องพยาทฝ่าผนึกออกมาอจ่างเเน่นอนเเละเมื่อผนุกใกล้ที่จะพังทลายเมื่อไหร่เมื่อนั้นเเหละที่ค่ายกลจะทำงาน ”

ซูซ่านที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้กล่าวถามต่อไปด้วยความสงสัย

” ทันมีค่ายกลอยู่ด้วยเหรอเเละค่ายกลนั้คือค่ายกลอะไรเหรอท่านพี่เฟยหลง ”

เฟยหลงได้ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบโดยที่อีกมือกำลังถือเนื้อสัตว์อสูรย่าอยู่

” ข้าจะอธิบายง่ายๆเเล้วกันยอดฝีมือที่สร้างค่ายกลนี้คงคิดได้ว่าถ้าอนาคตผนึกที่ผนึกเผ่าปีศาจตนนี้เกิดพังทลายขึ้นมานั้นอาจจะก่อให้เกิดความเสียหายอย่างมาก ”

” เเละตั้งเเต่ที่ข้าเข้าไปอยู่ใกล้ๆกับบริเวณผนึกข้าก็สัมผัสได้ถึงค่ายกลนั้นอย่างเลือนลาง​เพราะสัมผัสวิญญาณ​ของข้านั้นอยู่ในระดับต่ำมากเเล้วค่ายกลยังถูกอำพรางเอาไว้อย่างเเนบเนียน”

” ข้าเชื่อว่าปีศาจหน้าโง่นั้นก็คงไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่มันโดนผนึกเเล้วนั้นยอดฝีมือเผ่ามนุษย์​คนนั้นยังจะเตรียมเเผนสำรองเอาไว้ในสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้ ”

” ค่ายกลนั้นจะสร้างตราผนึกบางอย่างที่จะลดกดขอบเขตพลังของคนที่ถูกตราผนึกนี้ประทับไว้ซึ่งจะได้มากน้อยเเค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับตัวคนสร้างเเละวัตถุดิบ​ที่ใช้

เฟยหลงได้เงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะถินหายใจออกมาด้วยความเสียดายเเล้วที่จะกล่าวออกมาว่า

” เเละอีกอย่างค่ายกลนั้นก็ถูกสร้างขึ้นมานั้นจะเรียกได้ว่าเเทบจะสมบูรณ์แบบ​เลยก็ได้สามารถชายคนนั้นว่าอัฉรินะได้อย่างเต็มปาก ”

เจียหงที่ได้ยินดังนั้นก็ได้กล่าวออกมา

” งั้นคนที่คิดค้นค่ายกลนั้น…………… ไม่เเน่ว่าอาจจะเป็นตาเเก่ที่ไหนในอดีตก็ได้ ”

เฟยหลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงไอออกมาอย่างรวดเร็ว

” เเค่ก เเค่ก เเค่ก ”

ซูซ่านกับเสี่ยวไป๋ที่เห็นอย่างนั้นก็ได้กล่าวถามว่า

” ท่านพี่เฟยหลงเป็นอย่างไรบ้าง ”

” พี่ใหญ่เป็นอะไร ”

เฟยหลงได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เเปลกๆราวกับกลั้นหัวเราะเอาไว้

” ไม่……………ข้าไม่เป็นไรหรอก ”

ที่เฟยหลงเป็นเเบบนี้เพราะว่าตัวเขานั้นรู้จักกับคนที่คิดค้นค่ายกลนี้ขึ้นมานั้นเอง

ในอีดตนั้นตัวเฟยหลงได้มีสหายที่เเท้จริงอยู่ไม่มากซึ่งเเต่ละคนนั้นก็มีนิสัยเเปลกประหลาดมากหนึ่งในนั้นก็คือชายที่ได้ชื่อว่าจักรพรรดิ​ค่ายกล จวิ้นฟู่

เป็นสหายเเปลกๆคนหนึ่งของเฟยหลงในชีวิตที่เเล้วตัวจวิ้นฟู่นั้นเป็นคนที่มีพรสวรรค์​ในด้านค่ายกลอย่างมากจนขนาดตัวเขาก็ต้องรู้สึกตกตะลึง

ชายคนนั้นเเม้ว่าจะมีพรสวรรค์​ที่เรียกได้ว่าสั่นสะเทือนสรวงสวรรค์​เเต่สิ่งที่ตัวจวิ้นฟู่นั้นมีสิ่งที่รักยิ่งกว่าค่ายกลอยู่นั้นก็คือหน้าตาเเละเสื้อผ้าของเขา

ชายคนนั้นเกลียดการถูกคนมากล่าวถึงอายุของตนเองมากที่สุดเเละเเม้ว่าจวิ้นฟู่นั้นจะมีชีวิตอยู่มานับพันปีเเล้วเเต่ด้วยความพยามจึงรักษาหน้าตาที่เรียกได้ว่าหล่อเหลาเป็นอย่างยิ่งไว้ได้

ซึ่งสิ่งที่เฟยหลงมีความสามารถที่โดดเด่นอยู่หลากหลายเเต่ที่โดดเด่นที่สุดคือด้านการต่อสู้เเละการปรุงยานั้ทำให้พวกเขาเป็นเพื่อนกัน

ส่วนด้านค่ายกลนั้นเฟยหลงได้เรียนรู้จากสหายคนนั้น

เฟยหลงไม่อยากคิดเลยว่าถ้าสหายคนนั้นถูกเรียกว่าตาเเก่เเบบนี้จะเป็นอย่างไร…………….

พวกซูซ่านที่เห็นเฟนหลงเงียบไปจึงกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า

” ท่านพี่เฟยหลงเป็นอะไรไปเหรอ ”

” ท่านอาจารย์​เป็นอะไรไปอีก ”

” พี่ใหญ่เป็นไรอะไรไป…….เหมือนโดนผีแก่ๆสิงเลย………… ”

เเต่เมื่อจะกล่าวต่อไปนั้นกลับโดนมือหนึ่งคว้าลำคอเอาไว้