เเม้จะมีสนิมเกาะทั่วทั้งใบดาบเเต่เฟยหลงคิดว่ามันอาจจะใช่ดาบของเขาก็เป็นได้
” สิ่งนี้มัน………….. มาโผล่บนทวีปนี้ได้อย่างไร ”
เมื่อเฟยยหลงเห็นตัวดาบก็คิดขึ้นมาก่อนที่จะกล่าวกับขันทีคนนั้นว่า
” ข้าเอาดาบทั้งสองเล่มนั้น ”
ขันทีนั้นรู้สึกประหลาดใจตั้งเเต่เเรกเพราะเฟยหลงเหมือนจะสนใจของโบราณเหล่านี้อย่างมากซึ่งเมื่อตัวขันทีคนนั้นได้ยินว่าเฟยหลงต้องการดาบหักทั้งสองเล่มก็จึงกล่าวออกมาว่า
” ท่านคิดดีเเล้วเหรอที่ต้องการเลือกดาบหักทั้งสองเล่มนั้น ”
เฟยหลงที่ได้ยินขันทีคนนั้นกล่าวถามออกมาก็ได้กล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
” ข้าคิดดีเเล้วข้าจะเอาดาบหักสองเล่มนั้นเเล้วมีปัญหาอะไรเหรอ ”
เมื่อขันทีคนนั้นได้ยินสิ่งที่เฟยหลงกล่าวออกมาจึงรีบตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายใจราวกับกลัวว่าเฟยหลงจะโกรธสิ่งที่ตนเองกล่าวออกไป
” ที่ข้าอยากจะบอกท่านก็คือดาบหักทั้งสองเล่มนั้นคนของราชวงศ์พบโดยบังเอิญในโบราณสถานเเห่งหนึ่งใบดาบของดาบทั้งสองเล่มนั้นหักจนเหลือเพียงเเค่ส่วนเล็กๆ ”
” พลังที่อยู่ในตัวดาบได้สูญหายไปเเล้วเเต่เพราะความคงทนกับความคมของมันที่สามารถตัดอาวุธขอบเขตวิญญาณได้ ”
” พวกมันจึงเรียกได้ว่าน่าสนในมากคนเหล่านั้นจึงนำกลับมาเเลกทรัพยากรบ่มเพาะของเราเเม้ว่าทางเราจะเคยพยามหาวิธีการในการซ่อมเเซมมันหรือพอที่จะใช้ประโยชน์อะไรได้ ”
” เเต่สุดท้ายพวกเขาที่มาต่างคว้าน้ำเหลวกันทั่วหน้า………………. ข้าก็เลยกล่าวเเนะนำท่านไปแบบนั้น ”
เฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นก็ยืนกรานที่ต้องกา่ดาบหักทั้งสองเล่มนั้น
” ไม่ต้องห่วงข้ารู้ดีว่าข้าทำอะไรอยู่ ”
นอกเหนือจากขันทีคนนั้นก็ยังมีจักรพรรดิเเห่งอาณาจักรสายลมที่กำลังอยู่ในห้องควบคุมค่ายกลเเละเขาก็ได้ยินบทสนทนาของเฟยหลงกับขันทีของเขา
ซึ่งตอนเเรกจักรพรรดิเเห่งอาณาจักรสายลมนั้นเห็นเฟยหลงสนใจพวกของจากยุคโบราณเหล่านั้นก็รู้สึกเเปลกใจเเละยิ่งเมื่อเฟยหลงเลือกดาบหักทั้งสองเล่มก็ทำให้จักรพรรดิเเห่งอาณาจักรสายลมเเปลกใจอย่างมาก
เเต่ด้วยความสงสัยจึงเริ่มคิดไปต่างนาๆจนกระทั่งมีข้อสรุปที่น่าจะเป็นไปได้คือ
” หรือว่า……… ชายคนั้นจะชอบสะสมสิ่งของจากยุคโบราณ ”
นี่เป็นเหตุผลที่จักรพรรดิเเห่งอาณาจักรสายลมคิดได้
ทางด้านขันทีที่ได้ปิดปารทำงานของค่ายเเล้วก็ได้หยิบดาบหักทั้งสองเล่มส่งให้เฟยหลงด้วยความยำเกรง
เฟยหลงที่เห็นดังนั้นจึงรีบหยิบดาบหักทั้งสองเล่มขึ้นมาสำรวจดูด้วยความสนใจเเละลองใช้สัมผัสวิญญาณของเขาสำรวจตัวดาบทั้งหมด
เฟยหลงก็ต้นพบว่าสิ่งที่เขาคิดไปนั้นไม่ผิดอย่างเเน่นอน
” นี้มันดาบของข้าเมื่อชีวิตก่อนตอนที่เป็นเซียนจริงๆด้วย………. ทำไมมันมาอยู่ที่นี้ละทั้งที่ครั้งสุดท้ายนั้นข้าใช้พวกมันในการตัดผ่านมิติเพื่อเปิดประตูสู่อาณาจักรพระเจ้าล้มเหลว ”
” เเละตัวข้าได้ตกลงไปในเหวตรงหน้าผาบรรพกาลซึ่งดาบทั้งสองเล่มข้องข้าก็ได้ล่วงหล่นไปพร้อมกันเเละใบดาบที่เหลือเพียงเเค่นี้คงจะเป็นความเสียหายจากครั้งนั้นอย่างเเน่นอน ”
ที่เฟยหลงบอกว่าดาบหักทั้งสองเล่มนั้นเป็นของเขาอย่างเเน่นอนเพราะตอนเฟยหลงใช้สัมผัสวิญญาณนั้นก็ได้รู้สึกถึงพลังบางอย่าง
” นี้มันไม่ผิดจริงด้วยพลังปราณเซียนยังคงเหลือยู่ในตัวดาบเเม้จะเหลือเพียงเเค่น้อยนิดเเต่มันมีพลังทำลายมหาศาลมากเลยละถ้ามัยถูกใช้ออกมา ”
ตอนนี้เฟยหลงที่เห็นว่าตัวดาบหักทั้งสองเล่มมันยังมีโอกาศอยู่ที่ตัวเขาจะฟื้นฟูมันขึ้นมาใหม่เเละคาดว่าก้อนหน้านี้คงเป็นเศษเสี้ยวจิตวิญญาณของดาบหักทั้งสองเล่มที่เรียกหาตัวเขา
” ไม่คิดเลยว่าพวกเจ้าทั้งสองจะมาถูกทิ้งไว้ในคลังสมบัติเเบบนี้………… มันถึงเวลาที่พวกเจ้าจะกลับไปผงาดอีกครั้งเเล้วละ ”
เมื่อเฟยหลงกล่าวออกมาในใจเเบบนั้นตัวดาบหักทั้งสองเล่มก็สั่นเล็กน้อยราวกับตอบรับคำพูดของเฟยหลง
