ซึ่งสิ่งที่เฟยหลงรับรู้เมื่อครู่มีเพียงตัวเขาคนเดียวที่สังเกตุเห็น
ทางด้านจักรพรรดิเเห่งอาณาจักรสายลมนั้นกำลังมองภาพของเฟยหลงที่กำลังถูกถ่ายทอดผ่านทางค่ายกลในห้องควบคุมเห่งหนึ่ง
” ถ้าตัวชายคนนั้นชอบสิ่ของจากยุคโบราณข้าควรจะหาอะไรมอบให้เขาดี ”
ทางด้านขันทีที่เห็นเฟยหลงกำลังยืนครุ่นคิดอยู่นั้นก็ไม่ได้รบกวนเเต่อย่างใด
” เเม้ว่าจะมีพลังปราณเซียนเเต่ตัวข้าไม่สามารถเรียกมันออกมาใช้งานได้เเม้เเต่น้อยพวกมันเเตกต่างจากพลังปราณปกติ ”
” ด้วยขอบเขตพลังกับความสามารถที่ใช้ได้ในตอนนี้การควบคุมพลังปราณเซีบนคงเป็นเเค่ความฝัน ”
เฟยหลงได้ส่ายหน้าออกมาก่อนที่จะกล่าวถามกับขันทีคนนั้นว่า
” ดาบหักสองเล่มนี้ตั้งอยู่ด้วยกันในค่ายกลปกป้องพวกมันถูกนับเป็นสิ่งของชิ้นเดียวกันเหรอ ”
ขันทีที่ด้ยินดังนั้นกำลังจะเอ่ยปากตอบกลับได้ยินเสียงที่ตนคุ้นเคยดีดังขึ้นมามนหูของเขา
” ให้เขาเลือกของชิ้นอื่นอีกหนึ่งชิ้นดาบหักทั้งสองเล่มนั้นถุกนับเป็นสิ่งของชิ้นเดียวกันเพราะว่ามันถูกเจอในสถานที่เดียวกัน ”
ขันทีคนนั้นเมื่อได้ยินเสียงขององค์จักรพรรดิเเห่งอาณาจักรสายลมที่ตนเองคุ้นเคยดีก็ได้รู้ทันทีว่าองค์จักรพรรดิของเขานั้นคงจะเฝ้ามองจากห้องควบคุมค่ายกลเป็นเเน่
ขันทีเเสดงท่าทีประหลาดใจเล็กน้อยก่อนที่จะกลับมาสงบอย่างรวกเร็วซึ่งทั้งหมดนั้นไม่พ้นสายตาของเฟยหลง
” ดาบหักทั้งสองเล่มนั้นมันถูกนับเป็นสิ่งของหนึ่งอย่างเพราะว่ามันถูกพบในสถานที่เดียวกัน ”
” ตอนนี้ท่านวามารถเลือกสิ่งของได้อีกหนึ่งอย่างขอรับ ”
เมื่อขันทีกล่างจบเฟยหลงก็ไม่คิดขัดความใจกว้างที่น่าจะเป็นจักรพรรดิแห่งอาณาจักรสายลมเป็นผู้มอบให้ด้วยความสมัครใจ
” งั้นข้าขอลองมองหาสิ่งที่น่าสนใจสำหรับข้าหน่อย ”
เมื่อเฟยหลงกล่าวจบก็ได้เดินต่อไปเรื่อยๆในคลังสมบัติราชวงศ์เเห่วอาณาจักรสายลมจนกระทั่งเจอกับสมุนไพรที่ัตัวเฟยหลงคิดตะใช้ในการปรุงเม็ดยาบางอย่างจึงตัดสินใจเลือกสิ่งนั้น
ขันทีคนเดิมได้ปิดการทำงานค่ายกลส่วนนั้นเเล้วมอบสมุนไพรที่อยู่ด้านในให้กับเฟยหลงอย่างนอบน้อมก่อนที่นำทางเฟยหลงออกไปจากคลังสมบัติพร้อมกับปิดผนึกมันไว้เหมือนเดิม
ก่อนที่นใจะนำเฟยหลงกลับไปยังท้องพระโรงซึ่งทางด้านจักรพรรดิเเห่งอาณาจักรสายลมนั้นได้รีบกลับจากห้องควบคุมค่ายกลไปรออยู่ก่อนเเล้ว
” เจ้าคงได้สิ่งที่ต้องการเเล้วซินะ ”
เฟยหลงไม่ได้กล่าวตอบอะไรทางด้านขันทีที่ตามมาส่งเฟยหลงนั้นได้เดินออกไปเเล้วหลังจากที่ส่งตัวเฟยหลงเข้ามาด้านใน
ทางด้านจักรพรรดิเเฟ่งอาณาจักรสายลมที่เห็นว่าเฟยหลงไม่คอบก็รู้สึกอุดอัดใจเล็กน้อยเหมือนตัวเขากำบังพูดคุยอยู่คนเดียวจึงตัดสินใจกล่าวออกมา
” งั้มในเมื่อท่านได้สิ่งที่ต้องใการเเล้วเวลาก็ผ่านมามากพอควรท่านก็เดินทางมายังเมืองหลวงอย่างรวดเร็วคงรู้สึกเหนื่อยข้าได้เตียมที่พักไว้เเล้ว……….. ข้าจะส่งคนนำทางให้ท่านเอง ”
เมื่อเฟยหลงเดินออกมาจากท้องพระโรงนั้นก็พบกับขันทีคนเดิทที่นำเฟยหลงไปยังคลังสมบัติของราชวงศ์ได้นำเฟยหลงมายังที่พักก่อนจะกลับออกไป
ซึ่งทางด้านในนั้นเฟยหลงก็พบกับซูซ่านเจียงหงเเละเสี่ยวไป๋กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่เมื่อทั้งสามสัมผัสได้ถึงออร่าพลังปราณจึงมองมาเเละพบว่าเป็นเฟยหลงนั้นเอง
” ท่านพี่เฟยหลงท่านได้ของที่ต้องการเเล้วเหรอ”
เมื่อซูซ่านกล่าวจบเจียงหงก็ได้รีบกล่าวถามต่ออย่างรวดเร็ว
” ท่านอาจารย์ท่านไปนำอะไรกลับมาเหรอ ”
เสี่ยวไป๋ก็ได้กล่าวถามเฟยหลง
” พี่ใหญ่กลับมาเเล้ว……….ในที่สุดข้าก็จะได้กินของอร่อยๆเเล้ว ”
เเม้ประโยคสุดท้ายเฟยหลงได้ยินเเล้วอยากจะจับโยนมันลงหม้อทำเป็นอาหารเพราะมันไม่เหมือนกับว่าเสี่ยวไป๋
ที่รักฝีมือในการปรุงอาหารของเฟยหลงมากกว่าถึงเฟยหลงจะรู้ว่าเสี่ยวไป๋เพียงเเค่กล่าวออกมาเล่นๆเท่านั้น
