“สหายอันหลิน ขอบคุณเจ้าที่ทำทุกอย่างเพื่อเมืองริ้วคลื่น ข้าชื่อเป่ยเหลียน ตอนนี้ข้าจะทำภารกิจพิทักษ์เมืองริ้วคลื่นแทนเอง” หญิงสาวที่สวมชุดผ้าพลิ้วสีน้ำเงินปรากฏตัวตรงหน้าอันหลิน พูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา
นางมีลักษณะงดงามโดดเด่นประหนึ่งเทพธิดา นัยน์ตาสุกใสเจือความเย็นเยือก ผิวหนังเรียบเนียน ขาวราวหิมะสีชมพูเรื่อ ชุ่มชื่นปานจะหยด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางมีเขามังกรประณีตคู่หนึ่ง
“สหายเป่ยเหลียนเป็นชาววังมังกรทะเลบูรพาหรือ” อันหลินพูดอย่างตกใจ
เป่ยเหลียนพยักหน้า “ข้าคือองค์หญิงสิบเอ็ดแห่งวังมังกร สองวันนี้มาท่องเที่ยวจักรวรรดิมุกดาพอดี เมื่อได้ยินเรื่องนี้จากองค์กษัตรา จึงเป็นฝ่ายมาจัดการ วังมังกรคุ้มครองอาณาจักรตามแนวทะเล เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง ยกให้เป็นหน้าที่ข้าก็พอ”
“ไม่เป็นไร ข้าก็จะช่วยด้วย ข้ามีภารกิจจำเป็นต้องสังหารจักรพรรดิปีศาจสีชาดด้วยมือตัวเอง ถึงตอนนั้นขอให้สหายเป่ยหลินยกปีศาจทะเลตัวนั้นให้ข้าจัดการด้วย” อันหลินพูดอย่างจริงใจ
เขายังรอจักรพรรดิปีศาจสีชาดอยู่ ตอนนี้ไม่ง่ายเลยกว่าจะมาหาถึงที่ จะถอดใจได้อย่างไร
คิ้วงามของเป่ยเหลียนขมวดเล็กน้อยเมื่อได้ฟัง “พูดเป็นเล่นไป เจ้าเป็นเพียงนักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณ แต่จะสังหารจักรพรรดิปีศาจสีชาดหรือ”
“ไม่ต้องห่วง ข้ามีไพ่ตาย สามารถจัดการได้อย่างราบรื่น” อันหลินกล่าว
“ไพ่ตายอะไร”
“หุ่นที่มีพลังยุทธ์เทียบเท่าระดับแปลงจิตสองตัว”
“…ข้าไม่เชื่อ”
เป่ยเหลียนส่ายหน้า
นางเหลืออดกับอันหลินแล้ว พูดเสียงเย็นว่า “ข้าจะยกความปลอดภัยของเมืองริ้วคลื่นมาเป็นที่หนึ่ง หากควรลงมือก็จะไม่ยั้งมือ เจ้าควรเจียมตัว”
ในสายตานาง อันหลินถูกตราหน้าว่า ‘ทะนงตน’ ไปเสียแล้ว
ปีศาจทะเลระดับจักรพรรดิไม่ใช่หมาแมวทั่วไป นักพรตระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณคนหนึ่งขอให้นางอย่าจัดการปีศาจทะเลระดับแปลงจิต คิดว่าสามารถสังหารราชาปีศาจไม่กี่ตัว ก็จะไร้เทียมทานในหล้าแล้วหรือ
หากไม่เห็นแก่ว่าอันหลินเคยช่วยเมืองริ้วคลื่นไว้ นางไม่อยากจะคุยกับอันหลินเลยด้วยซ้ำ
อันหลินถอนหายใจอย่างระอาใจ “งั้นเราก็จัดการด้วยตัวเองแล้วกัน”
เป่ยเหลียนทำเสียงฮึดฮัด ไม่พูดอะไรอีก เป็นฝ่ายจากไปเอง
ต้าไป๋โคลงหัวพูดว่า “เป็นอัจฉริยะแห่งยุคที่มาจากวังมังกรเช่นเดียวกัน แต่เสิ่นอิงทำให้รู้สึกดีมากกว่า”
มันได้สัมผัสประสบการณ์ของเสิ่นอิงในวังมังกรเหมันต์ บัดนี้จึงอดเปรียบเทียบทั้งสองคนไม่ได้
“การตัดสินใจเช่นนี้ของนางก็ไม่ผิด เพราะไม่ใช่นักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณทุกคนจะโดดเด่น สังหารจักรพรรดิปีศาจระดับแปลงจิตได้ทุกคนเช่นกัน นางกังวลนั้นปกติมาก ทว่า…ปรมาจารย์แห่งพรรคซ้ำมีดอยู่นี่แล้ว ข้าต้องกลัวจะถูกแย่งไปด้วยหรือ” อันหลินหัวเราะ ใบหน้ามีแต่ความมั่นใจ
มุมปากของต้าไป๋กระตุก “ข้าเพิ่งเคยเห็นคนที่ถูกดูแคลน แต่ยังคุยโวโอ้อวดได้อย่างสมเหตุสมผล พี่อัน ครั้งนี้ข้านับถือ”
อันหลินเบะปาก “ครั้งนี้นางก็สู้เสิ่นอิงไม่ได้เช่นกัน”
ต้าไป๋ชะงักก่อน จากนั้นก็พูดอย่างกระจ่างใจว่า “พี่อันพูดถูก!”
ในจวนของราชามุกดา ได้จัดงานราตรียิ่งใหญ่เพื่อต้อนรับการมาเยือนของเป่ยเหลียน พวกอันหลินก็ถูกเชื้อเชิญไปเช่นกัน เมื่อเห็นอาหารทะเลที่หลากหลายอย่างยิ่ง ก็สวาปามอย่างไม่เกรงใจทันที
ราชามุกดาชูจอกเหล้าขึ้น “ธิดามังกรน้อยมาช่วยพวกเราจัดการจักรพรรดิปีศาจสีชาดที่เมืองริ้วคลื่นได้ นับเป็นเกียรติแก่เมืองริ้วคลื่นยิ่งนัก มา พวกเรามาดื่มให้ธิดามังกรหนึ่งจอก!”
“พรืด…แค่กๆ…” อันหลินที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย สำลักอย่างแรงทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘ธิดามังกรน้อย’
เห็นสายตาตกใจที่ทุกคนจ้องมองมา อันหลินก็รีบโบกมือเป็นพัลวัน พูดขอโทษว่า “ขออภัย กินไวไปหน่อยเลยสำลัก…”
เป่ยเหลียนขมวดคิ้ว ในใจตีตราอันหลินเพิ่มอีกอันว่า ‘หยาบคาย’
อันหลินสะกดกลั้นความอยากขำ ดื่มเหล้าให้ธิดามังกรน้อยร่วมกันราชามุกดา
เสิ่นอิงมีสมญานามว่าธิดามังกรสวรรค์ แต่สมญานามธิดามังกรน้อยของเป่ยเหลียน…
อืม ไร้ที่ติ!
เพียงแต่ไม่รู้ว่าเอี้ยก้วย[1]ของนางอยู่แห่งหนใด อย่าได้ถูกนักพรตหยินรังแกจะดีที่สุด…
งานเลี้ยงเลิกรา สุขสันต์ทั้งเจ้าภาพและแขกเหรื่อ พากันแยกย้ายกลับห้องไปพักผ่อน
ดึกสงัด เหนือกำแพงเมืองสูงลิ่ว ไข่มุกราตรีส่องแสงสว่างไสว
ลมทะเลพัดหวีดหวิว แลดูค่อนข้างรุนแรง
ทหารไข่มุกมากมายกำลังลาดตระเวนที่ประตูเมือง จักรพรรดิปีศาจสีชาดอาจบุกมาในวันสองวันนี้ ทหารที่ป้องกันเมืองมีมากกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่า และมีผู้แข็งแกร่งอีกมากโขที่จักรวรรดิมุกดาส่งมาจากที่อื่น
หญิงสาวที่สวมชุดผ้าพลิ้วสีน้ำเงินยืนบนกำแพงเมืองอย่างสง่างาม
ลมทะเลที่พัดโชยทำให้ผ้าบางแนบไปกับเรือนร่างของนาง เผยให้เห็นทรวดทรงที่สะโอดสะองอ่อนช้อย
อันหลินก้าวขึ้นกำแพงเมือง เดินไปหาร่างงามแล้วทักทายว่า “ฮาย ธิดามังกรน้อย ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังออกมาตากลมอีกหรือ”
หญิงสาวหันหน้ามองผู้มาเยือนแวบหนึ่ง ใบหน้าขาวหยวกเฉยชาไม่ฉายอารมณ์มากนัก หันกลับไปมองทะเลที่ไกลโพ้นเช่นเดิม “ดึกป่านนี้แล้วเจ้าออกมาทำไมล่ะ ชมทิวทัศน์หรือ”
อันหลินชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าธิดามังกรน้อยจะยอกย้อนอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน
“อืม…ข้านอนไม่หลับ จึงออกมาเดินเล่น…”
“เหอะๆ วานรบนไหล่เจ้ากับสุนัขด้านหลังก็นอนไม่หลับเหมือนกันหรือ”
“เอ่อ…”
ใบหน้าของอันหลินมีความกระอักกระอ่วน เขาคงจะพูดว่ากลัวธิดามังกรจะสังหารจักรพรรดิปีศาจสีชาดทันทีที่โผล่มา จึงวิ่งมาเตรียมซ้ำมีดทุกเมื่อหรอกมั้ง…
เป่ยเหลียนทอดมองไปไกล มุมปากยกขึ้นน้อยๆ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่สังเกตเห็นได้ยาก
นางเงียบไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมาอีกว่า “การเคลื่อนตัวของน้ำทะเลไม่ปกติ ลมทะเลเจือกลิ่นอายชวนให้พรั่นใจ… ศัตรูที่มาในคืนนี้ คงจะรับมือได้ไม่ง่ายปานนั้น เจ้าลงมือตามกำลังตน ข้าแบ่งเวลามาคุ้มกันเจ้าระหว่างรบไม่ได้หรอกนะ”
อันหลินพยักหน้า แต่ในใจกลับประหลาดใจ สมกับเผ่าพันธุ์มังกร ทั้งน้ำทะเลลมทะเล เขาไม่รู้สึกเลยสักนิด ก็แค่ลมในวันนี้หนวกหูไม่ใช่เหรอ
คลื่นของน้ำทะเลใหญ่ขึ้นทุกที กลางนภา เมฆดำบดบังดวงดาวและจันทรา บรรยากาศค่อยๆ กดดันขึ้น
“มาแล้ว…” สีหน้าของเป่ยเหลียนพลันขึงขัง
เงาดำทั้งสามบนผิวน้ำใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่มหันต์แผ่มาอย่างมืดฟ้ามัวดิน
เป่ยเหลียนสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายจากสามทาง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ไม่ใช่แค่จักรพรรดิปีศาจสีชาด…มีปีศาจทะเลระดับจักรพรรดิทั้งสิ้นสามตัว! หรือจะเป็นเจ้าดินแดนจากแดนอื่นของเจ็ดแดนภูตผี ไม่มีทาง พวกมันจะร่วมมือกันได้อย่างไร…”
นางคิดว่าเรื่องราวเหนือการควบคุมของตัวเอง นางเพิ่งบรรลุระดับแปลงจิตขั้นกลาง คิดว่าตัวเองสามารถจัดการปีศาจทะเลจักรพรรดิได้เหลือเฟือ แต่ไม่คิดว่าจะโผล่มาถึงสามตัว!
ปีศาจทะเลจำนวนมหาศาลกระโจนใส่เมืองริ้วคลื่นประหนึ่งคลื่นใหญ่
กลางเวหา อินทรียักษ์สีเงินตัวหนึ่งทะยานขึ้นฟ้า บินฉวัดเฉวียนบนผืนฟ้า
ดักแด้ยักษ์สีขาวยาวร่วมร้อยจั้งเหาะเหินทะลุชั้นเมฆสีดำ ทะยานลงสู่ปฐพี
“จักรพรรดิปีศาจเทพวายุ จักรพรรดิปีศาจว่านฉง…” ร่างของเป่ยเหลียนสั่นไหว ใบหน้าขาวผ่องไร้สีเลือด นัยน์ตาเปี่ยมด้วยความตะลึงและงุนงง “ไม่มีทาง จักรพรรดิปีศาจโผล่มาถึงห้าตัวได้อย่างไร ขบวนแบบนี้สามารถทำลายจักรวรรดิมุกดาให้ราบเป็นหน้ากลองได้แล้ว ทำไมถึงบุกแค่เมืองริ้วคลื่น…”
จากนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หันไปพูดเสียงร้อนรนกับอันหลินว่า “ยังไม่รีบหนีอีก! เจ้าไม่จำเป็นต้องมายุ่งกับศึกนี้ หากเจ้าอยู่จะตายเอาได้!”
อันหลินกะพริบตาปริบๆ “แล้วเจ้าล่ะ”
เป่ยเหลียนบีบยันต์หยกจนแตกละเอียด เงยหน้าขึ้นมองวัตถุมหึมาห้าตัวที่อยู่ไม่ไกล พูดด้วยแววตาหนักแน่นว่า “ข้ายังไปไม่ได้ หากข้าไปจากที่นี่ แนวป้องกันของเมืองริ้วคลื่นจะทลายทันที ถึงตอนนั้นสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในเมือง อาจถูกพวกมันเข่นฆ่าจนเหี้ยน ข้าจะใช้เคล็ดวิชาถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุด รอให้คนของวังมังกรมาช่วย!”
อันหลินจ้องเป่ยเหลียนไม่วางตา ราวกับเห็นธิดามังกรน้อยคนใหม่
อัตราความสำเร็จในการใช้เคล็ดวิชาถ่วงเวลามีเท่าใด คิดว่านางก็น่าจะรู้ดี ไม่อย่างนั้นคงไม่ตะโกนให้อันหลินรีบถอยไปจากที่นี่
คิดได้ดังนั้น อันหลินก็ยิ้มอย่างโล่งใจ “ให้ข้าช่วยเจ้าเถอะ ข้าก็ทนให้ไข่มุกที่น่ารักตายไม่ได้เหมือนกัน อีกอย่างข้าเคยบอกแล้วว่า ข้าจำต้องได้หัวของจักรพรรดิปีศาจสีชาด อันนี้เจ้าห้ามแย่งข้า”
“เจ้า…” เป่ยเหลียนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี
เมื่อนางเห็นความแน่วแน่และความมั่นใจในดวงตาของอันหลิน สุดท้ายนางก็ถอนหายใจเบาๆ พยักหน้าราวกับว่ายอมจำนนแล้ว ตีตราอันหลินเพิ่มในใจว่า ‘คนดี’
“ถ้าอย่างนั้น จักรพรรดิปีศาจสีชาดในบรรดาห้าตัวข้ายกให้เจ้า ข้าจะไปถ่วงเวลาอีกสี่ตัวที่เหลือ”
“ไม่ นอกจากจักรพรรดิปีศาจสีชาดแล้ว ข้าต้องจัดการปีศาจทะเลระดับจักรพรรดิอีกสองตัว ที่เหลือสองตัวต่างหากที่เป็นของเจ้า”
“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”
“ข้าไม่ได้บ้า อีกอย่างจะให้เจ้าได้เห็นของดีด้วย!”
…………..
[1] เอี้ยก้วย ตัวละครในเรื่องดาบมังกรหยก คู่กับเซียวเหล่งนึ่ง หรือก็คือ ธิดามังกรน้อย
