ตอนที่ 98: วิลล่าแปลกๆ
โจวหยูดีใจมากที่เขาสร้างป้อมปราการ(สวนสนุก)แต่เนิ่นๆ ซึ่งมันสามารถป้องกันคนจํานวนมากได้ หากเขาไม่ได้ซ่อนตัวในสวนสนุกแห่งนี้ เขาก็คงจะเป็นเหมือนลุงฟูผู้ซึ่งถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนทุกครั้งที่ตัวเองเดินออกจากประตูบ้าน
แต่มันก็มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ทําให้ชีวิตเขาง่ายขึ้น นั้นก็คือลูกสาวของเขาหิงห้อยตัวแสบ หลังจากย้ายเข้าบ้านใหม่นิ่งห้อยก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นทุกชนิด ทุกวันเธอจะขี่เจ้าเดียนเดียนเพื่อไล่ล่ากระต่ายหรือขี่เจ้าเซอร์แบล็กเพื่อบินไปในอากาศเพื่อ “แอบโจมตี” เจ้าหน้าที่ของสวนสนุก
เพราะพนักงานทุกคนรู้ว่านั่นเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้านายตัวน้อย พวกเขาจึงทําได้เพียงหัวเราะและเพิกเฉยต่อการเล่นพิเรนของพวกมันเท่านั้น แต่กลับกันสิ่งนี้ภัยทําให้จิตวิญญาณแห่งกาต่อสู้ของลูกสาวคนนี้เพิ่มขึ้นอย่างมาก หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะเธอได้ดูอนิเมชั่นเรื่องโจรสลัดผลไม้ไป ตัวเธอจึงได้ขอร้องให้พ่อของเธอสร้างเรือตามแบบอนิเมชั่นให้เธอ พร้อมกับขอให้เขาช่วยผลักมันไปรอบๆในสระคลื่นอีกด้วย
นั้นจึงทําให้เธอรู้สึกเป็นเหมือนหญิงสาวโจรสลัดผู้กล้าหาญ พร้อมกับการที่เธอยืนอยู่ที่หัวเรือและตะโกนออกมาตลอดเวลามันช่างดูเป็นอะไรที่น่าสนใจมาก สิ่งเดียวที่น่าเสียดายก็คือมีชาวบ้านน้อยมากในโลกของ ACG มันไม่เพียงพอที่เธอจะไปรวบรวมลูกเรือสําหรับออกเดินทะเลจริงๆ ดังนั้นบุคคลเดียวที่เธอสามารถสั่งได้คือพ่อของเธอ
โชคดีที่ความร้อนของฤดูร้อนไม่ได้จางหายไป ดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงสามารถเพลิดเพลินกับน้ำได้เป็นเวลานาน
หลิงกูเสี่ยวและจางเฟิงเองก็ได้เห็นอาจารย์โจวเล่นคนเดียวในสระคลื่นหลายครั้ง อีกฝ่ายได้ผลักเรือจําลองขนาดใหญ่ไปมารอบๆสระว่ายน้ำ ดูเหมือนว่าเขาจะสนุกไปกับการเล่นแบบนี้มาก ยิ่งพวกเขาเห็นการกระทําแบบนี้มากขึ้นเท่านั้น พวกเขาก็ทําได้แค่ส่ายหัวและถอนหายใจออกมาเท่านั้น พวกเขารู้สึกว่านับวันนิสัยแปลกๆของอีกฝ่ายยิ่งมากขึ้น ดังนั้นพวกเขาคิดว่าพวกเขาต้องรีบจบการพูดคุยนี้โดยเร็ว
เพราะยังมีหลายคนที่ยังคงรอคอยข่าวนี้อย่างใจจดใจจ่อ
จนถึงตอนนี้ทั้งหลิงกูเสี่ยวและจางเฟิงต่างก็พบว่ามันยังมีพื้นที่อีกมากในสวนสนุกที่ยังไม่ได้รับการสร้างขึ้น ถึงแม้ว่านี้จะเป็นอะไรที่เข้าใจได้ว่ามันจําเป็นจะต้องใช้ระยะเวลา แต่ในควมรู้สึกของพวกเขามันก็ยังมีอะไรที่ทําให้พวกเขาความรู้สึกแปลกๆอยู่ดี มันดูไม่เหมือนสวนสนุกทั่วไปที่พวกเขาเคยพบ ยกตัวอย่างเช่น แต่ละวิลล่ามีลักษณะเป็นของตัวเอง แม้ว่าจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรูหรา แต่มันก็ยังให้ความรู้สึกหรูหราและสง่างาม
ถ้าจะพูดให้เห็นภาพชัดขึ้นก็คือวิลล่าที่พวกเขาได้อาศัยอยู่ในระหว่างการตกลงความ ร่วมมือในครั้งนี้ มันถูกเรียกว่าเศร้าโศก การจัดวางของวิลล่าทั้งหมดเหมือนสัญลักษณ์ของความเสียใจ ไม่ว่าจะเป็นการตกแต่งภายนอกภายในต่างก็แสดงให้แสดงให้เห็นถึงสิ่งนี้ และยิ่งเข้ากันกับโทนสีหลักอย่างสีขาวและดํา แม้แต่ดอกไม้ที่ปลูกรอบๆวิลล่าก็ยังเป็นสีจําพวกนี้เช่นกัน
ในทางกลับกันหลิงกูเสี่ยวไม่โชคดีมาก เขาถูกจัดให้อยู่ในวิลล่าที่ชื่อว่านรก สีหลักของมันคือสีแดงเข้ม การตกแต่งเป็นสไตล์ร็อคแอนด์โรล
นี้เป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น มันยังมีวิลล่าที่แปลกกว่านี้อีก มีการพูดกันว่าการออกแบ บทั้งหมดนั้นทําโดยอาจารย์โจวทั้งหมดนี้สมควรเรียกอีกฝ่ายผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะ แม้แต่สวนสนุกซึ่งควรจะเต็มไปด้วยรสชาติของเชิงพาณิชย์ เขากลับสามารถทําให้มันเต็มไปด้วยศิลปะขั้นสูงแบบนี้ได้ มันช่างเป็นอะไรที่น่านับถือจริงๆ
และที่แปลกอีกย่างก็คือในพื้นที่รอบๆสวนสนุกเองก็ได้มีการสร้างจําพวกบ่อปลาขนาดเล็ก ฟาร์มขนาดเล็กทุ่งหญ้าขนาดเล็ก และทุ่งไม้เล็กๆเอาไว้จํานวนมาก มันมีขนาดเล็กเกินไปที่จะให้คนปกติเข้าไปได้
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะแปลกใจกับเรื่องนี้มากขนาดไหน พวกเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เขาใกล้มันอยู่ดี ในสวนสนุกแห่งนี้พื้นที่ที่ได้รับอนุญาตให้คนนอกเข้าไปเที่ยวชมได้นั้นมีเพียงสระน้ำธรรมดาและสระคลื่นเท่านั้น
แต่จากการพูดคุยกันครั้งล่าสุดพวกเขาได้ฉันผู้ดูแลสวนสนุกโจวฟูพูดถึงการเปิดสถานที่อีกสองแห่ง นั้นก็คือ “โคลอสเซียม” และ “อาณาจักรน้อย” ซึ่งทั้งสองนี้กําลังอยู่ในช่วงก่อสร้างและยังไม่เปิด
เมื่อถึงจุดนี้มันก็ยิ่งทําให้พวกเขามองไปยังโจวหยูด้วยสายตาที่มีความรู้สึกแปลกๆและยําเกรงมากขึ้น พวกเขาต่างก็รู้สึกว่าสาเหตุที่อีกฝ่ายสร้างสวนสนุกนี้ไม่ใช้เพราะต้องการสร้างกําไรจากมันที่เขาสร้างมันก็เพียงแค่ต้องการเล่นสนุกเท่านั้น
และบางทีเมื่อการก่อสร้างสวนสนุกนี้เสร็จสมบูรณ์ทีมงานลึกลับที่ยืนอยู่ด้านหลังของเจ้านายโจวคนนี้อาจจะย้ายมาที่นี่ด้วย? ไม่เช่นนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายว่าทําไมถึงมีวิลล่าแปลกๆ มากมายในสวนสวนสนุกแห่งนี้
ต้องยอมรับว่าการคาดเดาของหลิงกูเสี่ยวและจางเฟิงในช่วงต้นนั้นถูกต้อง สาเหตุที่โจวหยูสร้างสวนสนุกขึ้นมาจริงๆแล้วก็เพียงเพื่อที่จะขยายที่อยู่อาศัยของประชากรในโลกACGเท่านั้น เขาไม่ได้คิดที่จะสร้างกําไรจากมันเลย แต่การเดาช่วงหลังของทั้งสองกับผิดไปถนัด เพราะไม่เพียงแต่ทีมงานลึกลับของโจวหยูจะไม่ได้ย้ายมาหลังจากที่สวนสนุกนี้สร้างเสร็จ แต่พวกเขาได้ย้ายเข้ามาตั้งแต่แรกแล้วตั้งหาก
กลับมาทางหลิงกูเสี่ยวและจางเฟิง ยิ่งพวกเขาคิดถึงมันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งมีความเป็นไปได้และน่ากลัวมากเท่านั้น
ลองคิดดูสิถ้ามีทีมชั้นนําทั้งหมดมารวมกันในที่แห่งนี้ มันจะทําให้อุตสาหกรรมหลักทั้งสามพัฒนาไปได้มากขนาดไหน ไม่แน่ว่ามันอาจจะทําให้พวกเขาพัฒนาไปถึงระดับโลกเลยก็ได้
แต่เมื่อพวกเขาคิดมาถึงจุดนี้ พวกเขาต่างก็รีบหยุดความคิดพวกนี้เอาไว้ และบอกตัว เองว่ามันเป็นแค่พวกเขาคิดมากเกินไปเองเท่านั้น อาจเป็นเพราะพวกเขาได้รับอิทธิพลจากโจวหยู เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามากเกินไป มันจึงส่งผลให้ความปรารถนาซึ่งถูกซ่อนอยู่ในส่วนลึกในตัวพวกเขาระเบิดออกมาแบบนี้
หลังจากหนึ่งสัปดาห์ของการ “ปิดชั่วคราว” ในที่สุดประตูที่ปิดมาตลอดของสวนสนุกก็ ถูกเปิดออกมา ก่อนที่จะตามมาด้วยตัวแทนของทั้งสองบริษัทอย่างบริษัทเกมโอตาคุและเพนกวิน มังงะ ในฐานะที่เป็นเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถเข้าไปข้างในได้ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาถูกสาปโดยคนภายนอกกี่ครั้ง แต่ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ในเวลานี้ เพราะพวกเขาอยากรู้ว่าผลสรุปของอนิเมชั่นเรื่องโจรสลัดผลไม้นั้นออกมาแบบไหน? อาจจะพูดได้ว่านี้เป็นเค้กชิ้นใหญ่และมันถูกกินโดยคนสองคนนี้ไปเท่าไหร่และเหลือให้คนอื่นเท่าไหร่นี้ต่างก็เป็นคําถามและคําตอบที่ทุกคนอยากรู้
ตอนนี้อนิเมชั่น “โจรสลัดผลไม้” ได้รับความนิยมบนอินเทอร์เน็ตอย่างมาก แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่า ถ้าพวกเขาต้องการเค้กชิ้นนี้มาพวกเขาก็จําเป็นต้องแสดงจุดแข็งของตัวเองออกมา ดังนั้นในเวลาเพียงไม่นานตัวแทนจากบริษัทต่างก็รีบมารุมล้อมหลิงกูเสี่ยวและจางเฟิงเอาไว้ทันที
จากนั้นการเจรจาต่อเนื่องก็เริ่มขึ้น
โจวหยูไม่รู้ว่ามีกระบวนการอะไรบ้างที่ต้องจัดการเพื่อให้ภาพยนตร์อนิเมชั่นผ่านอนุมัตก่อนที่จะแสดงในโรงภาพยนตร์ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าต้องทําอะไรแต่เขาไม่สนใจที่จะทํามันอยู่ดี ดังนั้น เขาจึงได้ยกหน้าที่จัดการเรื่องทั้งหมดนี้ให้หลิงกูเสี่ยวและจางเฟิงรับหน้าที่จัดการทั้งหมด นั้นจึงทําให้บริษัทเล็กๆเหล่านั้นไม่กล้าเล่นเล่ห์เหลี่ยมสกปรก
สําหรับบริษัทเล็กๆเหล่านั้นการได้รับส่วนแบ่งกําไรนั้นเป็นเรื่องหนึ่งและอีกสิ่งหนึ่งคือการสร้างความสัมพันธ์กับโจวหยู ดังนั้นพวกเขาจึงหวังว่าในอนาคตพวกเขาอาจจะได้รับสิทธิ์ในการเผยแพร่ภาพยนตร์เรื่องต่อไปก็ได้
ทางด้านหลิงกูเสี่ยวและจางเฟิงเองก็รู้ดีถึงสิ่งที่บริษัทเล็กๆเหล่านั้นคิดอยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงได้เตือนขึ้น “ผมรู้ว่าพวกคุณกําลังคิดทําอะไรอยู่ แต่ผมขอบอกพวกคุณเอาไว้ว่าคุณโจวคนนี้เกลียดการพูดคุยเรื่องธุรกิจมากที่สุด มันจะเป็นเรื่องดีที่พวกคุณไม่พยายามเข้ามากนัก ไม่อย่างนั้น เมื่อเกิดว่าเขารู้สึกรําคาญขึ้นมา มันอาจจะส่งร้ายมากกว่าผลดีก็ได้ ผมหวังว่าพวกคุณจะเข้าใจเรื่องที่ผมต้องการจะสื่อในครั้งนี้? ”
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาโจวหยูได้รับของขวัญมากมายจากหลายบริษัทอย่างลึกลับ อาจจะพูดได้ว่าพวกเขานั้นต้องการสร้างความสัมพันธ์กับเขา โจวหยูรู้สึกไม่ดีที่จะต้องปฏิเสธของขวัญจากคนเหล่านั้น อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าเขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อพูดคุยกับคนเหล่านั้น เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับการร่วมมือในอนาคตมากนัก ดังนั้นเขาจึงได้พยายามปัดภาระทั้งหมดไปให้กับลุงฟู เพราะยังไงสุดท้ายแล้วลุงฟูก็ถือว่าเป็นผู้จัดการของสวนสนุกแห่งนี้ เขาคงมีวิธีรับมือกับปัญหาพวกนี้ได้ดีกว่าเขา
โจวฟูซึ่งแต่เดิมเป็นเศรษฐีในหมู่บ้านเล็กๆ จึงได้ถูกผลักขึ้นสู่เวทีใหญ่อย่างไม่คาดคิด
โจวฟูแทบไม่ได้รับความสนใจในวันนี้ แต่เดิมสวนสนุกแห่งนี้เป็นเพียงสวรรค์เล็กๆในชนบทใช่ไหม? มันเป็นเพียงโครงการที่ให้คนหนุ่มสาวในหมู่บ้านมีทางเลือกอาชีพในอนาคต นั้นมันจึงเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาถึงต้องการเป็นพันธมิตรกับโจวหยูตั้งแต่แรก แต่มาตอนนี้มันกลับทําให้สวนสนุกแห่งนี้เต็มไปด้วยคลื่นคนใส่สูทเต็มไปหมด ราวกับว่าสวนสนุกเล็กๆแห่งนี้กลายเป็นสโมสรสุ ดหรูสําหรับคนรวยยังไงยังงั้น
แต่เดิมเขาคิดว่าโจวหยูเป็นเพียงเด็กที่ร่ำรวยเท่านั้น แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าเด็กคนนี้จะสามารถทําเรื่องหน้าเหลือเชื่อได้มากขนาดนี้
