“โลกาจะพินาศแล้วหรือ”
มีคนมองลูกไฟที่อยู่ไกลโพ้น และเถ้าธุลีที่ปกคลุมทั่วนภาด้วยความอึ้ง
“นี่มันอานุภาพแห่งสวรรค์ สวรรค์ลงทัณฑ์!”
“จักรพรรดิซวีหมิงอยู่บนเขาซินจิ้งไม่ใช่หรือ งั้นเขา…”
“เขาต้องทำเรื่องขาดสติอะไรเป็นแน่ ถึงทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่!”
พลังทำลายล้างที่น่ากลัวของระเบิดไฮโดรเจน เหนือกว่าที่ประชาชนในแผ่นดินปราณสงครามคิดไว้เป็นอย่างมาก
พวกเขามองเหตุการณ์ที่มหัศจรรย์ สิ่งที่หลงเหลือในใจมีเพียงความยำเกรงและหวาดกลัวอย่างเต็มเปี่ยม
อันหลินกับเหล่าสมาชิกคนอื่นๆ ก็มองความสุนทรีที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและการทำลายล้าง
พวกเซวียนหยวนเฉินทราบจากปากอันหลินแล้วว่า จักรพรรดิจื่อหยางก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน นี่มันปาหินก้อนเดียวได้นกสองตัวชัดๆ ถือเสียว่าจักรพรรดิจื่อหยางคนนั้นดวงซวย มาเวลาไหนไม่มา แต่มาเวลานี้
“ระเบิดไฮโดรเจนมีอานุภาพรุนแรงเช่นนี้ พวกเขาน่าจะถูกระเบิดไม่เหลือแม้แต่ซากแล้วกระมัง” หูก้วนเพิ่งเคยเห็นอาวุธสังหารของโลกเป็นครั้งแรก อานุภาพของมันทำให้เขาครั่นคร้ามเหลือเกิน
เหยาหมิงซีก็ยืนตะลึงพรึงเพริดอยู่ข้างๆ ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
อันหลินกลับส่ายหน้าเมื่อได้ฟัง เขาไม่เคยลืมว่านางพญามดหนีออกมาอย่างไรในสงครามเผ่าพันธุ์มดครั้งนั้น
อย่าดูถูกยอดฝีมือไม่ว่าหน้าไหนก็ตาม ไพ่ตายที่พวกเขามี มีความเป็นไปได้สูงว่าอาจจะพลิกทุกอย่างให้กลับตาลปัตรได้
“อย่าชะล่าใจ พวกเขาแข็งแกร่งขนาดนั้น ต้องไม่ตายแน่นอน!” อันหลินโต้แย้งได้จังหวะพอดี
การโต้แย้งไม่มีประโยชน์ ลูกไฟสีขาวพุ่งออกจากศูนย์กลางของระเบิดประหนึ่งฝนดาวตก
มีร่างปรากฏตัวเหนือพสุธาที่รกร้างเปล่าเปลี่ยว กำลังหายใจหอบ
คนคนนั้นคือจักรพรรดิจื่อหยางที่เดินทางไกลมาจากจักรวรรดิรุ้งอุดรนั่นเอง เขาในตอนนี้ถูกระเบิดจนเหลือเพียงกางเกงในที่ทำจากวัสดุทนทาน ส่วนที่มีกล้ามเนื้อแน่นปึกกลายเป็นสีแดงฉาน บางจุดไหม้เกรียมไปแล้ว
“ไม่คิดเลยว่าจักรพรรดิจื่อหยางอย่างเรา จะมีวันที่ถูกเปลวไฟคลอกจนเจ็บหนักด้วย”
“โชคดีที่เรามีเพลิงสุริยะ ผสานเพลิงด้วยเพลิง ลดทอนความรุนแรง ไหนจะมีกระจกเอกภพอาวุธเทวะที่ได้มาจากลู่เจ๋ออวี่อีก ไม่อย่างนั้นคงรอดพ้นได้ยากแล้ว”
จักรพรรดิจื่อหยางทอดมองภาพเหตุการณ์ดุจวันโลกาวินาศตรงหน้า พึมพำด้วยความหวาดผวา
“เอ๊ะ เจ้าไม่ได้มีแค่เพลิงเทวะ มีอาวุธเทวะด้วยหรือ ช่างเป็นความโชคดีที่ไม่คาดฝันจริงๆ!”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำเอาจักรพรรดิจื่อหยางตกใจจนสะดุ้งโหยง
เขาหันหลังกลับ เห็นหกร่างปรากฏกายตรงเบื้องหน้าของเขา
คนที่อยู่ข้างหน้าสุด เป็นชายที่ทำให้เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เคียดแค้นจนอยากจะฆ่าให้ตายทั้งเป็น
“เจ้า อันหลิน! เจ้าใช้คาถาอาคมอะไร!” จักรพรรดิจื่อหยางตะโกนถามทันทีที่เห็นอันหลิน
“ไร้อารยธรรม น่ากลัวเสียจริง ข้าใช้เทคโนโลยีแท้ๆ” อันหลินยิ้มบางๆ ปล่อยต๋าอีกับต๋าเอ้อร์ออกจากแหวนมิติ “หากเจ้าไม่พอใจ ข้ายังให้เจ้าลิ้มลองพลังของเทคโนโลยีอีกประเภทได้นะ”
จักรพรรดิจื่อหยางชะงัก มองกันดั้มสีเงินระยิบระยับสองตัวด้วยความรู้สึกที่พรั่นพรึง
ช่วยไม่ได้ กลัวระเบิดไฮโดรเจนจนขึ้นสมองแล้ว
นี่น่ะหรือเวทมนตร์คาถาที่มีชื่อว่า ‘เทคโนโลยี’ น่ากลัวยิ่งนัก!
“ว้าย! ไยจักรพรรดิสงครามคนนี้ถึงได้เปลือยกายล้อนจ้อน ต่ำทรามนัก!” สวีเสี่ยวหลานเมื่อเห็นจักรพรรดิจื่อหยางที่เหลือเพียงแค่กางเกงใน ก็เผลอเอ็ดออกมาอย่างอดไม่ได้
คนที่ไม่เคยเห็นอะไรอล่างฉ่างอย่างซูเฉี่ยนอวิ๋นถึงกับยกมือปิดตา ใบหน้าแดงก่ำ
จักรพรรดิจื่อหยางเห็นเช่นนั้นก็แน่นหน้าอกโดยพลัน กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ในใจเหมือนมีฝูงสัตว์นับหมื่นตัววิ่งห้อผ่านไป
ระยำเอ๊ย! เสื้อผ้าของข้าถูกพวกเจ้าระเบิดจนไม่เหลือ พวกเจ้ายังจะมาหาว่าข้าทำตัวอนาจารอีก
สวรรค์ยังมีความยุติธรรมอยู่หรือไม่!
“กระจกในมือซ้ายของเจ้าใช่กระจกเอกภพอาวุธเทวะใช่ไหม ไม่อยากตายก็ส่งมา!” นัยน์ตาอันหลินวาวโรจน์ เพ่งพิศกระจกสีขาวดำในมือของจักรพรรดิจื่อหยางตั้งนานแล้ว
“ยอดเลย ข้ายังไม่ได้ถือสาเอาความ แต่พวกเจ้ากลับเหยียบจมูกข้าเสียแล้ว หยามกันเกินไปแล้ว!” จักรพรรดิจื่อหยางตวาดลั่น พลังอันน่ากลัวเกลือกกลิ้งดุจผืนทะเลคลั่ง แผ่ออกไปกดดันพวกอันหลิน
“ตอนนี้เจ้าไม่มีทางเลือก!”
อันหลินก็แผดเสียงดังเช่นกัน เริ่มแผ่พลังออกไปเช่นกัน
ขณะเดียวกัน สวีเสี่ยวหลาน ซูเฉี่ยนอวิ๋น เซวียนหยวนเฉิง เหยาหมิงซี และหูก้วนก็แผ่พลังออกไปเช่นกัน พุ่งออกไปจู่โจมจักรพรรดิจื่อหยาง
จักรพรรดิจื่อหยางบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว อย่างมากก็สำแดงได้เพียงพลังระดับอริยะสงครามขั้นสูงเท่านั้น ตอนนี้พลังของตนถูกพลังของทั้งหกคนบดขยี้ในพริบตา แตกสลายอย่างสิ้นเชิง พลันเลือดลมก็ปั่นป่วน เขากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง
“ให้เวลาเจ้าใคร่ครวญสิบวินาที หากไม่ส่งกระจกเอกภพมาให้ข้า อย่าหาว่าพวกเราโหดเหี้ยม” อันหลินพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
ความดึงดันปรากฏบนใบหน้าของจักรพรรดิจื่อหยางครู่หนึ่ง ทว่าครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ
“เอาไป!” เขาโยนกระจกเอกภพให้อันหลิน
เขารู้ว่าในเวลาแบบนี้ ชีวิตต่างหากที่สำคัญที่สุด เรื่องอื่นตัดใจไปเสียให้หมด
อันหลินรับกระจกเอกภพมา สัมผัสพลังที่โหมซัดภายในแล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เก็บมันใส่แหวนมิติ ค่อยแบ่งสรรหลังเสร็จเรื่อง
“อืม…ต่อไปก็ส่งเพลิงเทวะของเจ้ามา!” อันหลินกล่าวอีกครั้ง
จักรพรรดิจื่อหยางรู้สึกว่าน่าขันทันทีที่ได้ยิน “เพลิงสุริยะถูกข้าปราบพยศ หลอมรวมเป็นหนึ่งกับข้าแล้ว จะให้ข้ามอบให้เจ้าอย่างไร”
อันหลินกลับไม่สะทกสะท้าน “ปล่อยเพลิงสุริยะของเจ้าออกมาใส่ข้าได้เลย ปล่อยแหล่งเพลิงออกมาด้วยเลย ข้าไม่ตอบโต้!”
อวดดี! จองหอง!
ดวงไฟที่ถูกครอบครอง ยอมรับเจ้าของแล้ว เขาจะชิงไปได้อย่างไร
เผชิญหน้ากับเปลวเพลิงยังไม่คิดจะตอบโต้งั้นหรือ
สีหน้าของจักรพรรดิจื่อหยางคาดเดาอารมณ์ได้ยาก จ้องอันหลินเขม็ง สุดท้ายก็กัดฟันตัดสินใจแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ได้! เจ้าพูดเองนะ ห้ามตอบโต้เด็ดขาด!”
เขาจะอาศัยจังหวะนี้ เผาเจ้าคนโอหังคนนี้ให้วอดวาย!
“สุริยะปรากฏ!”
ดวงตาของจักรพรรดิจื่อหยางแผ่อิทธิฤทธิ์ ปล่อยเพลิงสุริยะออกมา ดวงไฟสีขาวปรากฏกลางนภาด้วยอุณหภูมิที่น่าสะพรึง ก่อตัวเป็นลูกไฟที่ร้อนระอุอย่างยิ่งยวด
เขาอ้าปากกว้าง ดวงไฟสีขาวกลืนไปกับลูกไฟ
ทันใดนั้นทุกคนก็สัมผัสได้ถึงอานุภาพอันชวนให้หยุดหายใจ
พรืด…
คล้ายว่าสภาพร่างกายในตอนนี้ของจักรพรรดิจื่อหยางจะต้านทานพลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ไม่ได้ จึงกระอักเลือดอีกครั้ง
แต่นัยน์ตาของเขาเปล่งประกาย จ้องอันหลินไม่วางตา “ไปเลย!”
สิ้นเสียงตะโกน ลูกไฟขนาดใหญ่ก็พุ่งไปหาอันหลินด้วยอานุภาพน่ากลัวที่เผาทำลายทุกสรรพสิ่ง
ต่อให้เป็นสุดยอดอริยะสงครามก็ยากจะต้านทานได้!
นัยน์เนตรคู่งามของสวีเสี่ยวหลานมองร่างตรงหน้าด้วยความห่วงกังวล
แต่อันหลินกลับทำหน้าตื่นเต้น เป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาลูกไฟแล้วอ้าปากกว้าง…
จากนั้นเหตุการณ์ประหลาดก็บังเกิด
ลูกไฟที่มีอุณหภูมิน่าพรั่นพรึงเป็นดุจพระอาทิตย์ เปลวไฟหลั่งไหลเข้าปากอันหลินประหนึ่งธารน้ำ
ลูกไฟเล็กลงเรื่อยๆ เล็กลงทุกที…
สุดท้ายแหล่งเพลิงสีขาวก็ทำท่าจะหลบหนี แต่ปากกว้างของอันหลินเป็นเหมือนหลุมดำ มีแรงดูดที่ยากแท้หยั่งถึง ดูดมันเข้าไปในปากโดยตรง
ผลุบ
“เอิ๊ก!”
อันหลินลูบท้องอย่างอิ่มหนำ มีคำว่า ‘สุริยะ’ ปรากฏขึ้นในวรยุทธ์ปีกแห่งอัคคีของระบบ
“รสชาติของเพลิงเทวะชนิดนี้เป็นรสแป้งทอด อุ่นสุดๆ เลย!” เขาแสดงความเห็น
เซวียนหยวนเฉิงและพวกสวีเสี่ยวหลานต่างก็เบิกตากว้าง หายใจเข้าดังเฮือก
ซูเฉี่ยนอวิ๋นเห็นอันหลินกินเพลิงเทวะเป็นหนที่สองแล้ว แต่แววตายังคงฉายความแปลกใจเช่นเดิม
มีเพียงจักรพรรดิจื่อหยางที่กลายเป็นรูปปั้นไปแล้ว
เพลิงสุริยะถูกกิน สายสัมพันธ์ของเพลิงเทวะขาดสะบั้น…
เขาตะลึงงันกับเหตุการณ์นี้!
“เพลิงเทวะของข้าแท้ๆ ทำไมแม้แต่แหล่งเพลิงก็ถูกเขมือบไปด้วยล่ะ!”
“ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย…นี่มันตรรกะอะไรกัน…”
“กลืนลงไปทั้งอย่างนั้น ไม่แน่นท้องหรือ ไฟไม่คลอกหรือ”
“หรือข้ากำลังฝันไป”
“ข้าเป็นใคร ข้าอยู่ที่ไหน”
สติของจักรพรรดิจื่อหยางแตกกระจาย เริ่มกังขาในชะตาชีวิต
อันหลินเดินเข้าไปหาจักรพรรดิจื่อหยางอย่างเริงร่า ถามด้วยความสงสัยว่า “ผู้อาวุโสจื่อหยาง ขอบคุณที่ดูแลเป็นอย่างดี เจ้ายังมีของดีอะไรจะให้ข้าอีกไหม”
จักรพรรดิจื่อหยางสั่นไปทั้งตัว ก้มมองร่างกายที่เปลือยเปล่า กระจกเอกภพถูกชิง เพลิงเทวะก็ถูกแย่ง…
เขาไม่เคยสิ้นเนื้อประดาตัวขนาดนี้มาก่อน พูดพลางน้ำตาไหลพรากว่า “เหลือกางเกงในตัวหนึ่งจะเอาไหม”
