นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา – บทที่ 143 บุตรชายของนางด้อยไปกว่าใครหรือ

“คนเช่นนี้ พวกเราจะเอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด!” โจวกุ้ยหลานกล่าวอย่างชอบธรรม

นี่เป็นขายบุตรสาว! มีปัญหาไม่จบสิ้น!

“ข้าก็คิดเหมือนกัน แต่พี่ชายของเจ้าหาคนที่เหมาะสมไม่ได้แล้วไม่ใช่หรือ ข้าคิดว่าจะหาแม่สื่อสักคนไปพูดคุยเรื่องนี้ที่บ้านอื่น?” เหล่าไท่ไท่ก็ไม่มีความสุขเช่นกัน

แต่งงาน เช่นนั้นก็ต้องเป็นการแต่งงานที่ดี มิเช่นนั้นวันข้างหน้าคงจะไม่สงบ

“จริงสิ เช่นนั้นเจ้ารู้เรื่องของเฉินโหยวซวนหรือไม่?”

ในขณะพูดคุยกัน เหล่าไท่ไท่ก็เปลี่ยนเรื่อง

เมื่อได้ยินชื่อนี้ โจวกุ้ยหลานก็ใจเต้นแรง จากนั้นก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจและกล่าวว่า “เขาทำอะไรหรือ? ”

“อาสะใภ้ชุ่ยฮวาของเจ้าบอกว่าคราวก่อนเขาผลักแม่ของเขาลงบนเตียงจนลุกไม่ขึ้น เขาถูกพี่ใหญ่และหลานชายจับตัวไว้ ต่อมาไม่รู้ว่าเขาตัดเชือกและหนีไปได้อย่างไร เป็นคืนนั้นที่บ้านของพวกเจ้าถูกไฟไหม้ และในวันรุ่งขึ้นเขาก็กลับไป แถมยังบังคับให้พี่สะใภ้ของเขาทำอาหารให้เขากิน จากนั้นเมื่อหลายคืนก่อนก็หนีไปอีก”

“ไปไหน?” โจวกุ้ยหลานถาม

“จะรู้ได้อย่างไร ไม่มีใครเล่าต่อแล้ว ข้าแค่สงสัยว่าเป็นไอ้ชั่วนั่นที่เผาบ้านของพวกเจ้าหรือไม่? ตอนนี้กลัวว่าจะถูกจับได้ จึงหนีไป!”

เหล่าไท่ไท่กล่าวด้วยความเกลียดชัง

เฉินโหยวซวนเป็นคนแรกที่สามารถจุดไฟเผาบ้านบุตรสาวของนางได้!

โจวกุ้ยหลานปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของตนเอง เหล่าไท่ไท่ช่างคิดได้ใกล้เคียงมากจริงๆ แต่ด้านหลังแตกต่างออกไป

“อาสะใภ้ชุ่ยฮวามาพูดเรื่องนี้ที่บ้านของพวกเราทำไม? ต้องการให้พวกเราช่วยตามหาเขาหรือ?” โจวกุ้ยหลานถาม

เหล่าไท่ไท่โบกมือ “ตามหาอะไร? ตระกูลเฉินแทบอยากจะให้เขาหนีไปเอง ว่ากันว่าเขาฉวยโอกาสจากการที่ไม่มีใครอยู่บ้าน ทุบตีเฉียนต้ายา และตอนนี้เฉียนต้ายาก็นอนนิ่งอยู่บนเตียง เกรงว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน”

โจวกุ้ยหลานแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โชคดี ขอแค่ไม่มีใครตามหาก็พอ

ถึงอย่างไรเรื่องนี้นางกับสวีฉางหลินก็เป็นคนทำ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางทำเช่นนี้ จึงรู้สึกผิดมาก

เมื่อจิตใจผ่อนคลาย มือของโจวกุ้ยหลานก็ขยับเร็วขึ้น หลังจากนั้นไม่นานนางก็ล้างถ้วยและตะเกียบจนสะอาด

นางแบกตะกร้า แล้วพาเจ้าก้อนน้อยขึ้นไปบนเขาอีกครั้ง

บ่ายวันต่อมา นางก็หาหญ้าและดินอยู่บนเขา เมื่อกลับมาก็เริ่มทำอาหารไก่

เหล่าไท่ไท่ดีใจ ถึงอย่างไรช่วงนี้ไก่นั่นก็ออกไข่จำนวนไม่น้อยแล้ว

โจวกุ้ยหลานทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย และตามเหล่าไท่ไท่ทำความสะอาดแปลงผักที่สวนหลังบ้าน เมื่อท้องฟ้าเปลี่ยนสีก็มาทำอาหาร รอให้ทั้งสองคนกลับมา หลังจากทำอาหารเสร็จ กินแล้ว เก็บกวาดแล้ว ก็รีบเข้านอน

หลังจากที่พวกเขาเข้านอนแล้ว เหล่าไท่ไท่ก็ไปที่ห้องของโจวต้าไห่ และเล่าเรื่องตอนกลางวันให้เขาฟังทั้งหมด

ในตอนท้ายเหล่าไท่ไท่กล่าวว่า “ต้าไห่เอ๊ย ข้าคิดว่าหากไม่ได้ พวกเราก็ไปทาบทามครอบครัวอื่นกันเถอะ”

“ครอบครัวเรามีเงินไม่มากนัก หากครอบครัวนั้นไม่เต็มใจ พวกเราก็อย่าทำให้นางเสียเวลาเลย”

ในขณะพูด โจวต้าไห่ก็ปูผ้าห่มของตนเอง

เหล่าไท่ไท่ไม่อยากที่จะฟังคำพูดนี้แล้ว “ทำไม เจ้าด้อยกว่าผู้อื่นตรงไหนหรืออย่างไร? ทำไมถึงกล่าวว่าพวกเราทำให้นางเสียเวลา? เจ้าก็เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง!”

บุตรชายของนางด้อยไปกว่าใครหรือ?

“ท่านแม่ ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น ครอบครัวของเรายากจน และไม่มีเงินมากขนาดนั้น จะได้ไม่สูญเปล่าทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรือ?” โจวต้าไห่ตอบด้วยรอยยิ้ม

ท่านแม่เป็นคนอารมณ์ร้าย เขาจะพูดกับท่านแม่ไม่ได้ มิเช่นนั้นท่านแม่จะยิ่งโกรธ

“ต่อไปเจ้าก็ตามฉางหลินไปเผาถ่านเถอะ พอที่จะหาเงินได้ หากหญิงสาวบ้านใดได้แต่งงานกับเจ้าได้ นั่นก็เป็นวาสนาของนาง!”

บุตรชายของนางเป็นคนดี และรู้จักเป็นห่วงผู้อื่น คนดีมาก แม้ว่าตอนนี้จะยากจน แต่ไม่ช้าก็เร็วต้องตั้งตัวได้ ไม่จนไปตลอดชีวิต

โจวต้าไห่รู้จักนิสัยของท่านแม่เขาเป็นอย่างดี จึงปล่อยให้ท่านแม่ของเขาพร่ำบ่น เหล่าไท่ไท่คิดว่าบุตรชายของตนเองทำงานหนักมาทั้งวันแล้ว และกลัวว่าเขาจะพักผ่อนไม่เพียงพอ จึงให้เขารีบนอน และกลับไปที่ห้องของตนเอง แต่ก็นอนไม่หลับ

บุตรชายเป็นคนดี แต่ครอบครัวยากจน เฮ้อ หญิงสาวบ้านไหนจะยอมแต่งงานมาทุกข์ยากด้วย?

นางกลัดกลุ้ม!

หลายวันต่อมา สวีฉางหลินและโจวต้าไห่ก็ขึ้นไปเผาถ่านบนเขาทั้งวัน ผู้คนจำนวนไม่น้อยในหมู่บ้านต่างเฝ้าดู และรู้ว่าพวกเขากำลังเผาถ่านอยู่บนเขา บางคนก็อยากตามขึ้นไปเผาถ่านมาให้ที่บ้านใช้ แต่พวกเขาเผาออกมาได้ไม่ดี หากไม่ไหม้เกินไปก็ไหม้ไม่หมด พูดสั้นๆ คือแย่

ค่อยเป็นค่อยไป แต่ก็มีไม่กี่คนที่ทำตามได้ เพียงแค่เฝ้าดูพวกเขาหาบถ่านเข้าไปในบ้านทุกวัน และแปลกใจว่าพวกเขาเผาถ่านจำนวนมากขนาดนี้ได้อย่างไร

โจวกุ้ยหลานช่วยเหล่าไท่ไท่ทำแปลงผักอยู่ที่สวนหลังบ้าน ช่วยป้อนอาหารไก่และหมู เจ้าก้อนน้อยช่วยขุดไส้เดือน แต่อากาศเย็นแล้ว จึงขุดไส้เดือนได้ยาก และอีกอย่างก็คือไม่ได้อยู่บนเขา เขาจึงขุดได้ไม่มากนัก

ในระหว่างนั้นฝนตกลงมาสองวัน อากาศก็ยิ่งเย็น ผู้คนมากมายล้วนไม่ออกมาข้างนอก

เหลาไท่ไท่ก็ไม่ทำอะไรแล้ว เพียงแค่ทำเสื้อคลุมผ้าฝ้ายอยู่ในบ้าน และทำของสวีฉางหลินกับโจวต้าไห่ก่อน จากนั้นทำให้โจวกุ้ยหลาน สุดท้ายก็ทำให้เจ้าก้อนน้อย และทำให้ตัวเองหนึ่งตัวตามคำขอที่หนักแน่นของโจวกุ้ยหลาน

วันนี้ฝนก็หยุดตกแล้ว สวีฉางหลินและโจวต้าไห่ก็เข้าไปในภูเขาอีก

เหล่าไท่ไท่ตามคนปั่นฝ้ายเร่ร่อนที่อยู่ในหมู่บ้านมาที่บ้าน และเอาฝ้ายที่เหลือมาทำผ้าห่มแปดผืน

แน่นอนว่าโจวกุ้ยหลานดีใจ วันรุ่งขึ้นก็ให้เหล่าไท่ไท่ตัดผ้าไว้เย็บติดกับผ้าห่ม จะได้มีผ้าห่มใหม่

หลังจากทำสิ่งเหล่านี้เสร็จแล้ว ในบ้านก็ยังมีผ้าเหลืออยู่ เหล่าไท่ไท่จึงทำเสื้อซับในให้ทุกคน และยังมีเศษผ้าเหลืออยู่อีก เหล่าไท่ไท่จึงเก็บไว้ และรื้อประตูไม้ของบ้านตัวเองออกมาวางไว้ข้างนอก ใช้แป้งเปียกที่ต้มแล้ว แปะผ้าทีละเล็กทีละน้อย แล้วเอาไปตากแดดให้แห้ง จากนั้นค่อยนำไปทำรองเท้าในภายหลัง

โจวกุ้ยหลานมองด้วยความประหลาดใจ และช่วยนางทำ

ทันทีที่ทำเสร็จ อาสะใภ้ชุ่ยฮวาก็มา

“พี่สะใภ้กำลังทำหนังหุ้มรองเท้าหรือ?”

“พอดีที่บ้านมีเศษผ้าอยู่ เลยทำเป็นชิ้นเดียวกัน” ในขณะพูด นางก็เชิญชุ่ยฮวาเข้าไปในห้องของตนเอง

โจวกุ้ยหลานกล่าวทักทายที่หน้าประตูและไม่สนใจ นางกลัวว่าตนเองจะถูกโกรธเคือง

เธอเอาเก้าอี้ไปนั่งข้างนอกกับเจ้าก้อนน้อย และหมุนเชือกคล้องมือเป็นเพื่อนเจ้าก้อนน้อย

แสงแดดในช่วงต้นฤดูหนาวทำให้ผู้คนอบอุ่นและสบายเป็นพิเศษ

“กุ้ยหลาน เจ้ายังอยู่ที่บ้านอีกหรือ?”

เสียงนี้ดูเหมือนจะเป็นจางเสี่ยวจุ๋ย?

โจวกุ้ยหลานหันไปมอง และเห็นอาสะใภ้สามของนางเดินถือตะกร้าใบนี้เข้ามา

นางวางเชือกในมือลงและพูดกับจางเสี่ยวจุ๋ยด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมวันนี้อาสะใภ้สามถึงว่างมาที่นี่ได้?”

ตั้งแต่คราวก่อนหลังจากที่อาสะใภ้สามของนางขึ้นไปบนเขา ก็ไม่เคยปรากฏตัวมาโดยตลอด ทำไมวันนี้ถึงมาที่นี่?

ในขณะที่โจวกุ้ยหลานครุ่นคิดเรื่องนี้ในใจ สีหน้าก็เป็นปกติ

เมื่อเห็นเสื้อคลุมใหม่บนร่างของโจวกุ้ยหลาน จางเสี่ยวจุ๋ยก็กะพริบตา และเจ้าก้อนน้อยที่อยู่ข้างๆ เขาก็สวมเสื้อคลุมใหม่เช่นกัน

เมื่อเจ้าก้อนน้อยเห็นจางเสี่ยวจุ๋ยก็แอบอยู่ข้างหลังโจวกุ้ยหลาน คว้ากางเกงของนางไว้ และแอบโผล่หัวเล็กๆ มามองจางเสี่ยวจุ๋ย

“ทำไมพวกเจ้าล้วนสวมเสื้อคลุมใหม่?” จางเสี่ยวจุ๋ยถามด้วยรอยยิ้ม