โจวชิวเซียงใบหน้าไร้สีเลือด ตอนนี้หัวใจกำลังตื่นตระหนกเป็นที่สุด
โจวกุ้ยหลานมองไปทางหลิวเซียง ฉีกยิ้มมุมปากให้นาง ชมนางว่า “ทำได้ดี ”
เมื่อถูกชมอย่างนี้ หลิวเซียงก็รู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย เข้าใจว่าที่ตนทำไปเมื่อครู่นั้นถูกต้องแล้ว ถ้าหากพวกเขาสามารถหายโกรธได้ ดีไม่ดีอาจจะสามารถอยู่ที่บ้านตระกูลโจวได้ ภายหน้ายังสามารถหาโอกาสแต่งงานกับโจวต้าไห่อีก
เมื่อคิดเช่นนี้ หลิวเซียงก็ยิ่งรู้สึกดีใจมาก จากนั้นก็ยืดคอพูดขึ้นมาว่า “โจวชิวเซียงเรียกให้ข้ามาหา บอกว่ามีของจะให้ข้า พอข้ามานางก็จะให้ข้าวางยากุ้ยหลาน พรุ่งนี้อาศัยจังหวะที่เรือนไม่มีคนอยู่หาผู้ชายมา……”
ยังไม่ทันพูดจบ โจวชิวเซียงก็ร้องตะโกนขึ้นมาว่า “เจ้าพูดเหลวไหล เหลวไหลทั้งเพ ข้าไม่ได้ทำ ล้วนเป็นเพราะเจ้า เจ้ากับนางผู้หญิงชั้นต่ำโจวกุ้ยหลานรวมหัวกันใส่ร้ายข้า”
“เพียะ”
เสียงดังสนั่นนั้นทำให้ทั้งเรือนเงียบลงไปหมด สายตาของทุกคนจ้องไปที่ฝ่ามือของโจวต้าซาน ส่วนตอนนี้โจวชิวเซียงได้ถูกตบจนมึนงงไปหมดแล้ว
โจวกุ้ยหลานนิ่งอึ้ง เมื่อครู่ยังเห็นว่าท่านลุงถูกหลี่ซิ่วยิงขวางเอาไว้อยู่เลย เดินเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ขณะกำลังครุ่นคิด โจวต้าซานก็ฟาดฝ่ามือลงไปอีกหลายครั้ง หลี่ซิ่วยิงเพิ่งจะได้สติ ร้องตะโกนสุดเสียงและจะโถมตัวเข้าไปหาโจวต้าซาน ซานเฉียงกับเอ้อร์เฉียงแทบจะวิ่งไปทางนั้นในเวลาเดียวกัน
โจวต้าซานผลักหลี่ซิ่วยิงที่พุ่งเข้ามาไปด้านข้างทันที จากนั้นก็ยกมือขึ้น ฟาดลงไปบนใบหน้าของโจวชิวเซียงอย่างแรง
เกิดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของโจวชิวเซียงถูกตบอย่างรุนแรงอีกหนึ่งที ใบหน้าด้านขวาแทบจะบวมแดงขึ้นมาในทันที
“ลูกสาวข้า”หลี่ซิ่วยิงตะโกนและจะพุ่งตัวเข้าไปหา เอ้อร์เฉียงกับซานเฉียงดึงแขนของนางเอาไว้
“ท่านแม่ ไม่ง่ายเลยกว่าเอวของท่านจะดีขึ้น ท่านอย่าหาเรื่องอีกเลย”เอ้อร์เฉียงขอร้องหลี่ซิ่วยิง
แต่ซานเฉียงกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะดีนักว่า “ชิวเซียงต้องได้รับการสั่งสอนดีๆซะบ้าง ที่นางเป็นอย่างนี้ก็เพราะท่านแม่ตามใจนางจนเป็นนิสัย”
อายุของซานเฉียงกับชิวเซียงนั้นห่างกันไม่มาก เติบโตมาพร้อมกับนางตั้งแต่เด็ก เป็นคนที่เข้าใจชิวเซียงที่สุด และไม่ได้รู้สึกดีกับชิวเซียงสักเท่าไหร่
เอว ใช่แล้ว เอวของนาง
ขณะที่หลี่ซิ่วยิงกำลังใช้ความคิด เสียงร้องโอดโอยก็ดังขึ้นและร่างก็ทรุดลงไป เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ “โอ๊ยเอวของข้า ข้ามันอาภัพ ให้กำเนิดลูกชายลูกสาวมากมายขนาดนี้ยังถูกสามีทุบตีอีก อย่าได้แต่งเข้าตระกูลโจวเลย”
เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป โจวต้าซานก็ยิ่งโมโหมากขึ้น รู้สึกเจ็บใจมาก
นางคือภรรยาของเขา แต่นางกำลังทำอะไร ปกป้องลูกสาวที่คิดร้ายกับคนอื่น นางรู้หรือไม่ว่าถ้าหากลูกสาวคนนี้ไปทำร้ายคนอื่นเข้า คงจะต้องถูกจับไปพบขุนนางแล้ว
เมื่อคิดเช่นนั้น เขาก็ยิ่งฟาดฝ่ามือลงไปที่หน้าของโจวชิวเซียงแรงยิ่งขึ้น เสียงนั้นดังกว่าเสียงก่อนหน้านี้หลายส่วนนัก
เมื่อถูกตบด้วยฝ่ามือนี้ มุมปากของโจวชิวเซียงก็มีเลือดไหลซิบออกมา
โจวชิวเซียงเจ็บจนต้องร้องออกมาอย่างตกใจ ร่างกายต้องการจะถอยหลังหลบ โจวต้าซานรู้ว่านางคิดอะไรอยู่ ยื่นมือไปคว้าแขนของนางเอาไว้ ยกมือจะตบอีก โจวชิวเซียงร้องไห้ออกมาอย่างร้อนใจ “ท่านจะตีข้าไม่ได้ ข้าตั้งครรภ์แล้ว”
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็เงียบทันที แต่เถ้าแก่เฉียนที่อยู่แต่ในเรือนไม่ยอมออกมาตลอดกลับผลักประตูเดินออกมา
“เจ้าว่าอะไรนะ”เสียงตะคอกอันดุดันของโจวต้าซานทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น เงื้อมือขึ้นมาอีกครั้ง
โจวชิวเซียงเห็นเถ้าแก่เฉียนเดินออกมา รีบร้องตะโกนทันที “เถ้าแก่เฉียน รีบมาช่วยข้าเร็วเข้า รีบช่วยลูกชายของท่านด้วย”
สายตาของโจวต้าซานเองก็มองไปทางเถ้าแก่เฉียนที่ไว้เคราแพะ ดวงตาแดงก่ำไปหมดแล้ว “นางตั้งครรภ์ลูกของเจ้าจริงหรือ”
เถ้าแก่เฉียนจ้องมองใบหน้าของโจวต้าซาน รู้สึกตื่นตระหนกในใจ แต่เขาก็เป็นคนที่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ขณะเดียวกันก็ประสานสายตากับโจวต้าซาน พยักหน้ายอมรับ “ถูกต้อง ตั้งครรภ์หนึ่งเดือนกว่าแล้ว ตอนนี้ชิวเซียงเป็นคนของข้าแล้ว ท่านก็อย่าตีนางอีกเลย”
นี่มันช่าง……เป็นละครฉากเด็ดจริงๆ
นี่ยังมีจุดเปลี่ยนอีกหรือ
โจวกุ้ยหลานมองดูอย่างรู้สึกสนุก เหล่าไท่ไท่ที่อยู่ด้านข้างดึงนางหนึ่งที ส่งสายตาให้นาง โจวกุ้ยหลานคิดว่า ตอนนี้นางต้องเชื่อฟังเหล่าไท่ไท่ถอยไปอยู่ด้านหลังของนาง
เหล่าไท่ไท่ที่ไม่พูดจาอยู่พักใหญ่แล้ว ก็เปิดปากเอ่ยขึ้นมาว่า “พี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่ พวกเราของตัวกลับก่อนแล้วกัน”
ว่าแล้ว ก็ดึงมือโจวกุ้ยหลานเดินออกไปทันที
โจวต้าไห่ฉวยโอกาสตอนที่หลิวเซียงไม่ได้กอดขาของเขาไว้แน่น ยกเท้าขึ้นมาในทันที และเดินตามท่านแม่และน้องสาวของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว
หลิวเซียงทรุดลงกับพื้น ในขณะที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี โจวกุ้ยหลานก็หันหน้ากลับมา เหลือบมองนางแวบหนึ่ง พูดเสียงเย็นว่า “ยังไม่ไปอีก”
พอได้ยินนางพูดเช่นนี้ หลิวเซียงก็รู้สึกตกใจ จากนั้นก็รีบเดินตามออกไป
กุ้ยหลานเรียกนางให้ตามไปด้วย แสดงว่าไม่ถือโทษนางแล้ว ใช่หรือไม่
เช่นนั้นนางก็ไม่เป็นไรแล้ว สามารถอยู่ที่บ้านตระกูลโจวต่อได้ บางทีอาจจะสามารถไปอยู่ที่เรือนหลังใหม่บนภูเขาหลังนั้นด้วย
เมื่อคิดเช่นนี้ ในใจก็เกิดความรู้สึกยินดีขึ้นมา นางรีบลุกขึ้นจากพื้น อดทนต่อความเจ็บปวดบนร่างกาย เดินไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อพวกเขาเดินออกมาก็พบว่าด้านนอกมีหิมะตกลงมาแล้ว อากาศดูเหมือนจะหนาวเย็นมากขึ้น
โจวกุ้ยหลานที่ดูมีพลังแข็งแกร่งมากตอนที่อยู่ในเรือนเมื่อออกมาด้านนอกแล้วก็ถูกลมหนาวที่เหมือนคมมีดบดขยี้จนสิ้นท่า นางหดคอลง หดมือของตนเองเข้าไปในแขนเสื้อด้วย
โอ๊ย อากาศช่างหนาวเหลือเกิน
เหล่าไท่ไท่ที่เดิมทียังคงโกรธอยู่ถูกท่าทีของนางทำให้รู้สึกขัน ช่วยนางตบหิมะที่อยู่บนเสื้อออก“ทำไมเจ้าจึงได้กลัวความหนาวนักกลัวความหนาวยิ่งกว่าคนแก่อย่างข้าเสียอีก ”
“ก็ข้าหนาวนี่นา ”โจวกุ้ยหลานตอบ
“เมื่อครู่ดูเจ้าไม่ได้รู้สึกหนาวขนาดนี้ ยังรออยู่ข้างนอกตั้งนาน ”เหล่าไท่ไท่พูด และนึกถึงเรื่องที่ได้ยินก่อนหน้านี้ ในใจรู้สึกโกรธจนเหมือนจะระเบิดออกมาแล้ว
“ชิวเซียงตัวดี ไม่ว่าอย่างไรเจ้ากับนางก็เป็นพี่น้องกัน ทำไมจึงได้ใจดำขนาดนี้”
โจวกุ้ยหลานนั้นไม่ได้มีความทรงจำที่ดีต่อโจวชิวเซียงเลยสักนิด ฉะนั้นการที่นางอยากจะมาทำร้ายตน ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าประหลาดใจเลยสักนิด ไม่เช่นนั้นวันนี้นางคงไม่เรียกท่านแม่กับพี่ชายมาด้วยกันแน่
เป้าหมายในวันนี้ไม่ใช่โจวชิวเซียง แต่นางอยากจะหยั่งเชิงหลิวเซียงต่างหาก ทำเช่นนี้เหล่าไท่ไท่กับต้าไห่ก็จะไม่มีเรื่องหมางใจกันอีก และจัดการโจวชิวเซียงไปด้วยทีเดียวเลย อืม อย่างนี้ก็ไม่เลว อารมณ์ดีขึ้นมากเลย
“ท่านแม่ ชิวเซียงไม่ได้มาหาเรื่องข้าเป็นครั้งแรกเสียหน่อย ท่านคิดว่านางดีหรือว่าไม่ดีกันแน่”
พูดถึงโจวชิวเซียง เหล่าไท่ไท่ก็รู้สึกไม่สบายใจเลย “ช่างไร้ยางอายจริงๆเลย ไปอยู่คนเขาจนตนเองตั้งท้อง ขายหน้าสิ้นดี โชคดีที่เจ้าแต่งงานแล้ว ไม่อย่างนั้นเจ้าคงถูกนางคิดร้ายจนขายไม่ออกแน่”
เหล่าไท่ไท่พูดแล้ว ก็ด่าชิวเซียงขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อด่าจนรู้สึกโกรธมากจนแทบทนไม่ไหว ก็ถ่มน้ำลายลงที่พื้น
โจวกุ้ยหลานนึกถึงข่าวดีที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ ในใจก็เกิดไฟแห่งความอยากซุบซิบขึ้นมา
“ท่านแม่ ทำไมท่านต้องให้พวกเราออกมาก่อนด้วย อยู่ดูที่นั่นก็ดีจะตาย ข้าก็อยากจะฟังเหมือนกันว่านางไปเกี่ยวข้องกับเถ้าแก่เฉียนได้อย่างไร ทำไม เกรงว่านางจะขายหน้าหรืออย่างไร”
สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ โจวกุ้ยหลานยังคงรู้สึกเสียดายอยู่
โจวชิวเซียงคิดจะทำร้ายนางถึงขนาดนั้น นางไม่มีทางไว้หน้าผู้หญิงคนนั้นแน่ นางคิดว่าศัตรูยิ่งน่าสมเพชแค่ไหน นางก็ยิ่งดีใจเท่านั้น
