ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก – ตอนที่ 26 เจ้าของหอผู้โหดร้าย

ตอนที่ 26 เจ้าของหอผู้โหดร้าย

ตอนที่ 26 เจ้าของหอผู้โหดร้าย

ช่วงนี้เผยตงยุ่งจนไม่มีเวลาหลับเวลานอน สุดท้ายแล้วเธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อ หญิงสาวมอบหมายงานให้กับเสนาธิการทหาร และรีบกลับไปที่เถาหยางเพื่ออาบน้ำ

คืนนี้เธอออกมากินมื้อค่ำในโรงอาหารขนาดเล็ก และก็เห็นห้องห้องหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมาเป็นพื้นที่ส่วนกลาง และเมื่อเดินเข้าไปก็ต้องตกตะลึง

มีเครื่องจำหน่ายของใช้ในห้องน้ำและผลิตภัณฑ์สำหรับผู้หญิงเรียงรายอยู่ทำให้เธอรู้สึกมึนงง

มันทำให้นึกถึงทหารหญิงในทีมของตนเอง ทุกครั้งที่มีประจำเดือนพวกเธอจะใช้ผ้าฝ้ายแทนการใช้ผ้าอนามัย และเป็นเรื่องปกติที่ระหว่างฝึกมันจะเลอะเต็มกางเกง

เวลาอาบน้ำ ผู้หญิงกว่า 20 คนใช้สบู่ก้อนร่วมกันและถูอย่างระมัดระวัง ในใจก็ต้องนับว่าใช้ได้กี่ครั้ง เมื่อสองปีที่แล้วกองทัพบุกเบิกนำแชมพูและสบู่จำนวนหนึ่งมาจากข้างนอก เผยตงทิ้งศักดิ์ศรีแล้วเข้าไปขอกับทีมของสือจื่อจิ้น เธอจึงได้รับมันมากล่องหนึ่ง

วันนั้นถือได้ว่าเป็นวันพิเศษ ทุกคนได้อาบน้ำอย่างสะอาดทุกซอกมุม ผมที่มัดเป็นปมมาตลอดก็ได้รับการชำระล้างอย่างเกลี้ยงเกลา

ดวงตาของเผยตงร้อนผ่าวขึ้นทันใด เธอไม่สามารถรอได้อีกและรีบไปเคาะประตูของซูเถา

ซูเถาค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเผยตงอยู่หน้าประตู “พี่เผย กลับมาแล้วเหรอ? ไม่ได้เจอพี่มาตั้งสองสามวัน”

เผยตงตอบรับในลำคอแล้วเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว

“ฉันต้องการซื้อชุดอุปกรณ์อาบน้ำและผ้าอนามัยจากเธอ สำหรับ 20 คนต่อปี ราคาขึ้นอยู่กับเธอเลย”

ซูเถากะพริบตาถี่ ๆ คิดอยู่สองวินาทีแล้วพูดว่า “งั้นตามฉันไปที่ร้านขายของชำ”

จากนั้นเธอก็ให้เผยตงซื้อของที่ต้องการ เผยตงซื้อไปเธอก็เติมของไป เมื่อเผยตงเห็นว่าสินค้าได้รับการเติมอย่างต่อเนื่องและไม่ได้ถูกจำกัดจำนวนเนื่องจากการซื้อสินค้าจำนวนมากของเธอ เผยตงก็ตกใจขึ้นไปอีกขั้น

“วันนี้พอแค่นี้เถอะ ถ้ามากกว่านี้คงเอาไปไม่หมด คราวหน้ามากลางดึกเรียกรถบรรทุกมาขนออกไปเงียบ ๆ นะ แล้วอย่าให้ใครเห็น”

เผยตงพยักหน้าแล้วรีบจ่ายเงิน ผ้าอนามัยสามห่อใหญ่มีราคาเพียง 10,000 เหลียนปัง

เธอรู้สึกว่ามันถูกอย่างไม่น่าเชื่อ ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามซูเถา

“เธอทำการกุศลเหรอ”

ซูเถาถามเธอกลับว่า “พี่นั่นแหละ พี่ซื้อของไปตั้งมากแต่ไม่ใช่เพื่อให้ตัวเอง แต่เพื่อไปแจกจ่ายให้สาว ๆ ในทีมของพี่”

เผยตงลดเสียงลง “ฉันขอบคุณแทนพวกเขาจริง ๆ มันไม่ง่ายเลยที่จะใช้ชีวิตโดยปราศจากของใช้พวกนี้”

ซูเถาส่ายหัว “พวกเขาต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่ ถ้าไม่ได้พี่ดูแล พวกเขาคงไม่ได้ใช้สิ่งของพวกนี้ พี่กับพลตรีสือนี่เหมือนกันจริง ๆ”

เผยตงเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พูดว่า “ในอนาคตถ้าไปที่ตงหยางเธอสามารถอ้างชื่อฉันได้ ฉันดูแลเรื่องบ้านเมืองอยู่สามารถพูดคุยให้ได้”

หลังจากพูดจบ เธอก็หยิบผ้าอนามัยสามถุงใหญ่และเดินจากไปอย่างเย่อหยิ่ง

ซูเถาหัวเราะออกมาดัง ๆ

วันรุ่งขึ้นเผยตงเอาผ้าอนามัยสามห่อไปให้แต่ละกองพลและแจกจ่ายให้สาว ๆ ในทีม ทุกคนต่างตกใจและดีใจพร้อมกับถามว่า

“พี่เผย พี่ไปเอาของพวกนี้มาจากไหน? พี่ไปหาพลตรีสือมาอีกแล้วเหรอ แต่ช่วงนี้ฉันไม่ได้ยินนะว่าผู้นำกองทัพบุกเบิกนำเสบียงกลับมา”

เผยตงพูดอย่างเย็นชา “ใช้ไปเถอะ อย่ามีคำถามมาก”

ทุกคนรู้ว่าเผยตงเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี พวกเธอทั้งหมดยิ้มอย่างมีความสุขและกล่าวขอบคุณพี่เผย

มีคนแอบเดา “พี่เผยเอามาจากเถาหยางใช่ไหม ช่วงนี้มีข่าวลือของเถาหยางนะว่าที่นั้นเป็นสวรรค์ พี่เผยที่นั่นมีเสบียงมากมายเหรอ?”

“เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องพูด ดูสิ่งที่พี่เผยของเราเอามาสิ ตอนนี้นอกเหนือจากสินค้าคงคลังของกองทัพบุกเบิกเราจะหาสิ่งเหล่านี้ได้ที่ไหน”

“พี่เผย พี่อาศัยอยู่ที่นั่น บอกพวกเราหน่อยสิว่าเถาหยางเป็นยังไงบ้าง ฉันได้ยินมาว่าเจ้าของบ้านสกุลซูเป็นคนโหดร้ายใช่ไหม”

ใบหน้าไร้เดียงสาดูไม่มีพิษมีภัยของซูเถา และร่างกายบอบบางที่ไม่ค่อยมีเนื้อหนังลอยเข้ามาในความคิดของเผยตง เธอกล่าวว่า “ข่าวลือนั้นไม่น่าเชื่อถือ เธอเป็นคนดีมาก ถ้าเธอไม่อนุญาต พวกเธอก็คงไม่ได้ใช้ของเหล่านี้”

สาว ๆ เชื่อในคำพูดของเผยตง ต้องมีใครสักคนที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นและปล่อยข่าวลือใส่ร้ายเถาหยาง! ในอนาคตหากพวกเธอพบคนที่พูดจาไม่ดี พวกเธอจะเป็นกองกำลังปกป้องเมืองหญิงกลุ่มแรกที่ออกมาปฏิเสธ

……

ในสัปดาห์หน้า กองกำลังติดอาวุธที่ฐานตงหยางจะเข้มงวดมากขึ้น แม้ว่าซูเถาจะไม่ได้ออกจากเถาหยาง แต่ว่าเธอก็ได้รับรู้เรื่องราวต่าง ๆ มาจากพี่เผยตง รองผู้บัญชาการกองกำลังปกป้องเมืองที่อาศัยอยู่ที่นี่

ปริมาณงานของเผยตงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เธอไม่มีเวลาเรียกรถบรรทุกเพื่อมาขนสินค้า สือจื่อจิ้นกล่าวว่าเธออยู่บนหอสังเกตการณ์เพื่อเฝ้ายามทั้งวันทั้งคืน คอยมองหาร่องรอยของซอมบี้กลายพันธุ์จนดวงตาของเธอก็แทบจะแดงก่ำ

ซูเถารู้สึกงุนงง “เธอจะมองเห็นทุกถนนและตรอกซอกซอยในตงหยางอย่างชัดเจนได้ยังไง”

สือจื่อจิ้นเลิกคิ้ว “ใครบอกว่าเป็นไปไม่ได้ พลังเหนือวิเศษของเธอคือ ‘ดวงตาแห่งสวรรค์’ หรือที่เรียกว่า ‘ตาอินทรี’ ตราบใดที่ระยะการมองเห็นเพียงพอ เธอสามารถสังเกตทุกซอกทุกมุมภายในระยะการมองเห็นของเธอ”

ซูเถารู้สึกทึ่งมาก “ความสามารถนี้เหมาะกับเธอมาก น่าทึ่งจริง ๆ”

สือจื่อจิ้นพยักหน้าและถามขึ้นราวกับว่าเขาจำอะไรบางอย่างได้ในทันที

“ครั้งล่าสุดที่สิงซูอวี่ถามคุณเรื่องกำแพงและลวดหนามไฟฟ้า ตอนนี้มีหรือยัง”

เหตุผลที่ซอมบี้สามารถแทรกซึมเข้าไปในฐานตงหยางได้นั้น ส่วนใหญ่มาจากการป้องกันโดยรอบไม่ดี ไม่มีรั้วลวดหนามไฟฟ้าเหมือนกับเถาหยาง ที่เมื่อมีบางสิ่งกระตุ้น มันจะได้รับการแจ้งเตือน

เมื่อไม่พูดถึงมันซูเถาก็ไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อพูดถึงขึ้นมาซูเถาก็มีใบหน้าที่ขมขื่น “ไม่มี…”

เธอยังต้องการไอเทมป้องกันอื่น ๆ ด้วย แต่ร้านค้าที่ซ่อนอยู่และภารกิจที่ซ่อนอยู่นั้นไม่สามารถเปิดใช้งานได้ เธอไม่ได้ปิดบังหรือมีความลับอะไร แต่เธอก็เห็นไอเทมพวกนั้นเป็นสีเทาเช่นกัน

สือจื่อจิ้นเข้าใจการแสดงออกของเธอ ไม่มีประโยชน์ที่จะไปเร่งรัดอีกฝ่าย ดูแล้วเธอก็ไม่มีหนทางเช่นกัน

“วันมะรืนนี้ผมจะไปร้านขายวัสดุก่อสร้าง หรือไม่ก็ไปหาพวกเครื่องจักรกลับมา ถ้าไม่ได้ผลผมก็ต้องไปซื้อที่ฐานอื่นเพราะตงหยางรอไม่ไหวแล้ว”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ซูเถารู้สึกไม่ดี “ที่ตงหยางต้องรีบสร้างกำแพงอย่างไวที่สุดเพราะซอมบี้กลายพันธุ์นั่นใช่ไหม หรือมีเรื่องอะไรอีก”

พวกเขาดูรีบร้อนจริง ๆ

สือจื่อจิ้นไม่ปิดบังอีกต่อไป “คาดกันว่าภายในสองสามปีนี้จะเกิดวิวัฒนาการของซอมบี้ขนาดใหญ่ ซอมบี้ที่มีวิวัฒนาการนั้นอันตรายถึงชีวิต หากปราศจากการป้องกันของกำแพงเมือง พวกมันมีแนวโน้มที่จะโจมตีฐาน ถึงเวลานั้นตงหยางก็อาจจะไม่รอด”

ผมของซูเถากำลังจะตั้งตรง

เธอเติบโตมาสิบแปดปีดูตงหยางเติบโตมาทีละขั้น ๆ แม้ว่ามันจะไม่สมบูรณ์แบบ สถานที่บางแห่งยังคงวุ่นวายและบางแห่งก็ดูมืดมน แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยกักผู้คนไว้ด้านในในยุควันสิ้นโลกเพื่อให้ห่างจากซอมบี้พวกนี้

ซูเถานึกไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นสวรรค์ของซอมบี้

ภารกิจลับนี้คืออะไร?

เธอเกาหัวและถามว่า

“ถ้าคราวนี้คุณออกไปหาวัสดุก่อสร้าง จะใช้เวลานานแค่ไหนในการสร้างกำแพงและรั้วลวดหนามไฟฟ้าแรงสูง”

สือจื่อจิ้นส่ายหัว “ผมเองก็ไม่แน่ใจ หากทำได้ไวอาจเพียงหนึ่งปี หากช้าอาจใช้เวลาถึงสี่หรือห้าปี ขึ้นอยู่กับว่าเราจะหาคนงานและวิศวกรได้เพียงพอหรือเปล่า”

การสูญเสียประชากรและความสามารถในยุควันสิ้นโลกเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้โดยสิ้นเชิง ซูเถาคิดกับตัวเองว่าที่นี่นั้นสะดวกกว่ามาก ไม่ต้องใช้คนอะไรมากมาย

หากเธอต้องการย้ายชิ้นส่วนของผนัง เธอก็แค่หาตำแหน่งที่เหมาะสมในการวางและกดเชื่อมเพื่อแก้ไข แม้ว่าตงหยางก็ถือว่าเป็นอาณาบริเวณของเธอ

แต่ก็ไม่เหมือนกับเถาหยาง ที่เธอสามารถทำเรื่องต่าง ๆ ให้เสร็จได้ด้วยนิ้วมือ

ในเขตแดนของเธอ เธอแทบจะมีอำนาจทุกอย่าง