ตอนที่ 175 สมาชิกในครอบครัว
ตอนที่ 175 สมาชิกในครอบครัว
ซูเถาขอให้เมิ่งเสี่ยวป๋อพาเหล่าฉีและคนอื่น ๆ ไปที่นั่น และภายในหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เมิ่งเชียนก็ถูกนำกลับมาโดยตัวของเธอถูกห่อหุ้มอยู่
ผมของเมิ่งเชียนยุ่งเหยิง เสื้อผ้าขาดวิ่นหลายจุดและใบหน้าก็เต็มไปด้วยน้ำตา เธอมองไปที่ซูเถาด้วยดวงตากลมโตที่ดื้อรั้นและร้องขอ
ซูเถาถอนหายใจเบา ๆ และปล่อยให้เธอผ่อนคลาย
เมิ่งเชียนน่าจะถูกทุบตี ขาของเธออ่อนปวกเปียกเล็กน้อย ทรุดตัวลงแทบเท้าของซูเถาทันทีที่ถูกปล่อยมือ และพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า
“เถ้าแก่ซู ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ขังพ่อของฉันไว้ เลือกที่จะไม่ฆ่าเขา และคุณก็ยังช่วยเหลือฉันอีก ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไง!”
“ฉันแนะนำให้คุณออกไปจากที่นี่ ฉันทำตามข้อตกลงของคุณไม่ได้ พ่อของคุณมาจากสถานีเก่า การปล่อยเขาไปก็เท่ากับตบฉันต่อหน้าเขาผานหลิว มันจะทำให้คนนอกคิดว่าเรารังแกได้ง่าย หรือใครก็ตามสามารถมาเหยียบย่ำภูเขาผานหลิวของฉันได้” ซูเถาพูดอย่างหมดหนทาง
เมิ่งเชียนค่อยๆ เช็ดน้ำตาบนใบหน้าอย่างลวก ๆ ราวกับดอกไม้ดอกเล็ก ๆ ที่เติบโตจากรอยแยกในก้อนหิน
“เถ้าแก่ซู วันนี้ฉันรู้ตัวแล้ว และก็รู้ว่าฉันทำให้คุณต้องเสียชื่อ ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นอีก”
“ฉัน… ฉันอยากพบพ่อของฉัน ไม่มีความหมายอื่น ฉันแค่ต้องการให้เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าถานหย่งปฏิบัติต่อเขาอย่างไร สิบปีแล้วเถ้าแก่ซู เขาปฏิบัติกับพ่อของฉันแบบนี้ที่ภักดีต่อเขามาเป็นสิบ ๆ ปี หัวใจของถานหย่งทำด้วยอะไร”
ความสงสัยและความขุ่นเคืองนี้น่าจะเก็บไว้ในใจเธอมานานเกินไป เธอเกือบจะตะโกนเสียงแหบแห้ง และน้ำตาที่เธอเพิ่งแห้งเหือดก็ไหลลงมาอีกครั้ง
ชีอวิ๋นหลันและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ถ้าพวกเขาถูกเจ้านายทอดทิ้งและเมินเฉย คงจะสิ้นหวังและโกรธเคืองเกินไป
ซูเถาส่ายหัว “หุ้นส่วนของฉันคือสมาชิกในครอบครัว ไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชา”
ไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างผู้บังคับบัญชาและผู้ใต้บังคับบัญชา แต่เป็นครอบครัวที่ต้องพึ่งพาอาศัยกันในโลกที่วุ่นวายใบนี้
ชีอวิ๋นหลันและคนอื่น ๆ หลั่งน้ำตา
เมิ่งเชียนชะงักไปครู่หนึ่ง น้ำตาไหลรินยิ่งกว่าเดิม
“มันคงเป็นโชคชะตาของพ่อฉัน”
เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด โดยมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเธอ
ซูเถาตกใจ “ช่วยไปเรียกเฉินซีมาดูหน่อยค่ะ”
เมิ่งเชียนคร่ำครวญถึงพ่อของเธออย่างสุดขีด เธอร้องคร่ำครวญในความเงียบ
ไม่ถึงสิบนาที เฉินซีก็วิ่งเหยาะ ๆ มาพร้อมกับชุดอุปกรณ์รักษาบาดแผล
เธอยังคงสวมชุดนอน เห็นได้ชัดว่าเธอหลับไปแล้วและถูกปลุกขึ้นมา
แต่ชีวิตมนุษย์กำลังตกอยู่ในอันตราย เฉินซีไม่รู้สึกง่วงนอนเลย เธอเปิดกล่องยาและเตรียมของอย่างเป็นระเบียบ
เมิ่งเชียนยังคงบอกว่าเธอไม่เป็นอะไร แต่เฉินซียังคงตรวจช่องปากของเธอด้วยไฟฉายขนาดเล็ก
เมื่อเฉินซีตรวจดูเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นมัน ครึ่งล่างของปากมีเลือดไหลอยู่แล้ว
“คุณไปทำอะไรมา คุณใช้อาวุธมีคมชนิดใดตัดมัน” เฉินซีถามด้วยความตกใจ
เมิ่งเชียนเลือดไหลซึมขณะพูด
“ฉันรู้ว่าไอ้สารเลวสองคนนี้ต้องการจะทำอะไรผิดกับฉันในคืนนี้ ฉันก็เลยซ่อนใบมีดโกนสองใบไว้ในปากล่วงหน้า หลังจากที่พวกเขาบุกเข้ามาในเต็นท์ของฉัน พวกเขาก็มัดฉันและค้นตัวฉัน แน่นอนว่าไม่พบอะไร พอพวกเขาไม่ทันระวังฉันก็เลยใช้สิ่งนี้จัดการ….”
เธอหัวเราะ ในสายตาของเธอคือความสุขในการขจัดความเกลียดชัง แต่ยังรวมถึงความกลัวการฆาตกรรมด้วย
ทุกคนประหลาดใจมาก ไม่น่าแปลกใจที่เมิ่งเชียนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีพลังวิเศษสามารถฆ่าชายที่แข็งแกร่งสองคนด้วยมือเปล่าของเธอ
ซูเถารีบพูดว่า
“หยุดพูดได้แล้ว เฉินซี ห้ามเลือดให้เธอ ส่วนต้าเพ่าคุณไปจัดห้องพักพนักงานด้านหลังที่ยังว่างให้เธออยู่ ซึ่งเป็นที่ที่อู๋เจิ้นเคยอยู่มาก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาพูดถึงส่วนที่เหลือกัน รบกวนทุกคนด้วยนะคะ แล้วก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
สิบนาทีต่อมา ซูเถากำลังจะกลับไป ไม่ว่าเฉินซีจะคัดค้านอย่างไร เมิ่งเชียนก็ไม่ฟัง เธอเดินกะโผลกกะเผลกตามซูเถาไปด้วยและพูดว่า
“เถ้าแก่ซู ฉันจะพักผ่อนแค่คืนเดียว ไม่ว่าฉันจะได้เจอพ่อหรือไม่ก็ตาม ฉันจะออกเดินทางก่อนบ่ายวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน ภูเขาผานหลิวใจดีกับฉัน และฉันจะไม่สร้างปัญหาให้คุณอีก”
เฉินซีวิ่งตามมาจากด้านหลัง “ฉันเพิ่งห้ามเลือดให้คุณ! อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้!”
ซูเถาตบบ่าเมิ่งเชียน “พักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
ใกล้จะตีสองแล้ว ในที่สุดซูเถาก็กลับมาที่ห้องของเธอ
ป้าอู๋ห้องข้าง ๆ ได้ย้ายขึ้นไปชั้นบนแล้ว เธอกำลังคิดที่จะตกแต่งห้องที่อยู่ถัดไปให้เจียงอวี่ในคืนนี้ แต่ตอนนี้เธอหมดเรี่ยวแรงแล้ว
ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน
วันพรุ่งนี้ หรือวันมะรืนก็ยังได้
หลังจากล้างตัวและล้มตัวนอนบนเตียงและกำลังจะหลับ ซูเถาก็ลุกขึ้นอีกครั้ง
เฮยจือหม่าไม่กลับบ้านอีกแล้ว!
เธอเปิดตำแหน่งและเห็นว่าลูกเนรคุณ ไม่ได้อยู่ในเถาหยาง แต่วิ่งไปที่ถนนสายหนึ่งในตงหยาง ห่างจากเถาหยางนับสิบกิโลเมตร
เธอรีบลุกขึ้นทันที เธอทั้งโกรธและหวาดกลัว เธอไม่ทันได้สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย รีบเรียกเจียงอวี่เพื่อออกไปตามหาแมวกับเธอ
เธอค้นหาจนถึงตีสี่ และในที่สุดก็พบเฮยจือหม่าที่ไล่จับหนูอยู่ข้างอาคารอันตรายบนถนนสายหนึ่งในตงหยาง
เธอเดาว่าลูกเนรคุณคงไม่เคยเห็นหนูมาก่อน ดังนั้นมันจึงเล่นอยู่ในความมืด และไม่ยอมกลับบ้าน
ซูเถาอุ้มมันขึ้นมา และมันก็พยายามพาหนูกลับบ้านไปด้วย
“ไม่ แกโยนทิ้งไปก่อนที่ฉันจะโกรธ”
เฮยจือหม่าได้ยินน้ำเสียงของเจ้าของ มันจึงโยนหนูสีดำที่กำลังส่งเสียงร้องออกไปทันที และพยายามเลียคลอเคลียเพื่อให้เธอพอใจ
เจียงอวี่ปรากฏตัวในเวลาที่เหมาะสม เขาคว้าคอของเฮยจือหม่า และนำตัวมันออกห่างจากซูเถา
เพราะไม่รู้ว่ามันเลียหนูมาก่อนหรือเปล่า
ซูเถากลับมาที่ห้องด้วยความโกรธ เรียกไป๋จือหม่าที่กำลังหลับอยู่ตรงนั้น เปิดกระป๋องอาหารให้มัน และปล่อยให้เฮยจือหม่าผู้หิวโหยดูน้องสาวของมันกินอย่างเอร็ดอร่อยเพื่อเป็นการลงโทษ
ไป๋จือหม่ามีความสุขขึ้นในทันใด
กว่าเธอจะกลับมาถึงก็เป็นเวลาเกือบรุ่งสางแล้ว ครั้งนี้เฮยจือหม่าไม่ได้เกาประตูเลย แต่นั่งเฝ้าข้างตู้อาหารแมว และอ้อนหลินฟางจือกับเจียงอวี่เป็นครั้งคราว
มันรู้ว่าซูเถายังพอมีอาหารเหลืออยู่ ดังนั้นมันจึงนั่งเป็นขอทาน
หลินฟางจือแสร้งทำเป็นไม่เห็น และยกเท้าขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงขณะที่มันเข้ามา
ส่วนเจียงอวี่ก็หายตัวไป
หลังจากหลับไปสองชั่วโมง ซูเถาถูกบังคับให้ลุกขึ้น และไปที่ภูเขาผานหลิวเพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของเมิ่งเชียน
หม่าต้าเพ่าถอนหายใจ
“ผู้หญิงคนนี้ดูบอบบาง แต่จริง ๆ แล้วเธอดื้อมาก เหนือสิ่งอื่นใด ปากของเธอมีแผลเหวอะ ขาหัก มีรอยฟกช้ำตามร่างกายมากกว่าสิบแห่ง แต่เธอไม่ได้ร้องไห้สักแอะ คำพูดเจ็บ ๆ คนแก่อย่างผมเห็นแล้วยังรู้สึกละอายใจ”
“ผมได้ยินหั่วเสอพูดว่ามี๋อู้ก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เหมือนกันทั้งพ่อและลูกสาว”
ซูเถากล่าว “ไม่ส่งเสียงร้องไม่ได้แปลว่าไม่เจ็บ เดี๋ยวฉันจะไปดูเอง”
เฉินซีมาถึงก่อนเวลาและกำลังใช้ยาให้กับเมิ่งเชียน แผ่นหลังครึ่งหลังของเธอเผยให้เห็นว่าแทบไม่มีผิวที่ดีเลย
เมิ่งเชียนเห็นซูเถาก็อยากจะลุกจากเตียง
ซูเถาหยุดเธอ “นอนคว่ำหน้าไว้ เฉินซีบอกว่าคุณต้องใช้เวลาพักฟื้นนานหน่อย เพื่อไม่ให้คุณได้รับบาดเจ็บใหม่”
เมิ่งเชียนรู้สึกขอบคุณมาก
“รบกวนเถ้าแก่ซูกับคุณหมอเฉินซีด้วยนะคะ”
ซูเถากล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ฉันจะพาคุณไปหาพ่อของคุณในภายหลัง ถ้าพ่อของคุณเต็มใจที่จะอยู่ที่ภูเขาผานหลิว เรายินดีต้อนรับเขา ฉันไม่ใช่คนที่ปฏิบัติต่อใครอย่างรุนแรง หากเขาเต็มใจที่จะอยู่ก็คงจะดีถ้าพาคุณมาอยู่ด้วยกัน”
เมิ่งเชียนตกตะลึงและถามด้วยริมฝีปากที่สั่นระริกหลังจากผ่านไปสักพัก
“เถ้าแก่ซูยินดีต้อนรับคนจากฝั่งของศัตรูเหรอ?”
ซูเถากล่าวว่า “ถานหย่งทอดทิ้งพวกคุณ และพวกคุณไม่ใช่คนของเขาอีกต่อไป”
