ตอนที่ 177 ผลของผลึกนิวเคลียสของผู้ที่มีพลังวิเศษ
ตอนที่ 177 ผลของผลึกนิวเคลียสของผู้ที่มีพลังวิเศษ
ฆ่าถานหย่ง!
ผู้ที่มีพลังวิเศษ ที่มีผลึกนิวเคลียสเหรอ?
ซูเถาตกใจมาก และนิ่งอึ้งอยู่เป็นเวลานาน
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบสนอง เมิ่งเชียนจึงเรียกเธออย่างสงสัย
“เถ้าแก่ซู มีอะไรผิดปกติกับรายชื่อที่ให้ไปหรือเปล่า”
ซูเถากลับมารู้สึกตัว ก่อนจะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร ช่วงนี้พ่อของคุณเป็นยังไงบ้าง”
เมิ่งเชียนยิ้ม “วันสองวันแรกค่อนข้างเจ็บปวด แต่เมื่อคืนนี้เขาคิดอะไรบางอย่างออกโดยฉับพลัน จึงเขียนรายชื่อนี้ แล้วรีบไปพบหัวหน้าชีในตอนเช้า และเขาก็เข้าร่วมแผนกรักษาความปลอดภัยอย่างเป็นทางการ”
ซูเถาพยักหน้า “แล้วคุณล่ะ ฉันยังเห็นเลือดในปากของคุณเป็นครั้งคราว”
เมิ่งเชียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“ยังเจ็บอยู่นิดหน่อย แต่ไม่ใช่ปัญหา ฉันต้องพูด ฉันไม่อ่อนแอขนาดนั้น อีกไม่กี่วันมันก็จะผ่านไป”
ซูเถาชื่นชมจิตใจและสมองของเธอ และหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็อธิบายเนื้อหาและข้อกำหนดเฉพาะของงานแต่ละด้านให้เมิ่งเชียนทราบโดยละเอียด
“คุณสนใจด้านไหน?”
เมิ่งเชียนอ้าปากกว้างและถามด้วยความไม่เชื่อ
“ฉันสามารถทำงานในเถาหยางได้จริง ๆ เหรอ”
“แน่นอน ลองคิดดูก่อน หรือจะกลับไปปรึกษาพ่อก็ได้ว่าจะเลือกด้านไหน ไม่ต้องกลัวว่าทำได้ไม่ดี เพราะจะมีคนมาสอนคุณ”
ดวงตาของเมิ่งเชียนเป็นประกาย ถ้าไม่ใช่เพราะขาที่ไม่สะดวกของเธอ เธอคงกระโดดไปมาสองสามครั้งแล้ว
“เถ้าแก่ซู ฉันไม่คาดคิดเลยว่าพ่อและฉันที่สร้างปัญหาให้คุณมากขนาดนี้ คุณยังให้โอกาสเราทำงาน ฉันไม่กล้าคิดเลย ฉันฝันไปหรือเปล่า…”
ซูเถาพูดติดตลก “ถ้าอย่างนั้นคุณกลับไปเรียกสติก่อน แล้วคุณจะพบฉันเมื่อคุณตื่นจากความฝัน ฉันไม่ปฏิเสธหรอก”
เมิ่งเชียนรู้สึกขบขันและพูดอย่างหนักแน่นหลังจากหัวเราะ
“งั้นฉันขอเลือกฝ่ายบริหาร”
“คิดดีแล้วใช่ไหม ผู้อาวุโสเหม่ยของเราเป็นสถาปนิกที่มีความรู้และเป็นมืออาชีพมาก”
เมิ่งเชียนพูดอย่างเขินอาย
“ฉันไม่มีพรสวรรค์ในการวาดภาพ ดังนั้นฉันไม่อยากรบกวนผู้อาวุโส และโดยส่วนตัวแล้วฉันอยากทำงานอยู่กับคุณ…”
ซูเถาตอบตกลงทันที “ถ้าอย่างนั้นหลังเก้าโมงเช้าวันพรุ่งนี้มาหาฉันและผู้จัดการจวงที่อาคารเถาหลี่ได้เลย
หลังจากส่งเมิ่งเชียนที่ใช้ไม้ค้ำออกไป ซูเถาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องของผลึกนิวเคลียสของผู้ที่มีพลังวิเศษในตอนนี้ และรีบโทรหาสือจื่อจิ้น
“พวกคุณใกล้ถึงบริเวณชิงเผิงเจียงแล้วหรือยัง”
ชิงเผิงเจียงถือได้ว่าเป็นแม่น้ำคูเมือง และเป็นแนวป้องกันร่วมกันของฐานใหญ่ทั้งห้า เช่นฐานตงหยาง ฐานโส่วอัน และฐานอวิ๋นชาง
สือจื่อจิ้นตอบในไม่กี่วินาที เขาได้ยินความเร่งด่วนในน้ำเสียงของเธอ
“ยังไม่ถึง เพราะว่าล่าช้าไปสองวัน แต่น่าจะถึงเร็ว ๆ นี้ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
ซูเถาเม้มปากแล้วถามว่า “มีผู้ที่มีพลังวิเศษที่มีผลึกนิวเคลียสไหม”
อีกฝ่ายหยุดนิ่งเพื่อหายใจและตกอยู่ในความเงียบงัน
ซูเถาถามด้วยความกังวลใจ “มีจริง ๆ เหรอ?”
สือจื่อจิ้นหายใจเข้าลึก ๆ แล้วถามว่า
“คุณรู้ได้ยังไง นี่เป็นผลการวิจัยที่สำคัญที่สุดของฐานเหอคัง และทางฉางจิงก็ได้สั่งให้ปิดข่าวนี้อย่างสมบูรณ์”
“มีคนบอกคุณอย่างนั้นเหรอ?”
ซูเถาพูดอะไรไม่ออก “…ไม่มีใครบอกฉัน ฉันรู้จากแหล่งอื่น อะไรคือความแตกต่างระหว่างผลึกนิวเคลียสของผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติกับผลึกนิวเคลียสของซอมบี้”
สือจื่อจิ้นเงียบไปครู่หนึ่งและพูดว่า “เถาเถา เรื่องนี้ร้ายแรง และมันไม่ง่ายเลยที่จะแพร่กระจายออกไป”
ซูเถา “ฉันรับปากว่าฉันจะไม่บอกใคร”
“ผลึกนิวเคลียสของผู้ที่มีพลังวิเศษ ถ้าใครกลืนกินพลังงานนั้นเข้าไป ผู้นั้นจะได้รับความสามารถของบุคคลนี้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ระยะเวลาไม่แน่นอน สั้นที่สุดอาจเป็นสองหรือสามนาที และยาวที่สุดอาจนานถึงสามวัน”
ซูเถาตกตะลึง
น่ากลัวมาก!!
สือจื่อจิ้นพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ผลึกนิวเคลียสสามารถทำให้ผู้ที่มีพลังวิเศษมีพัฒนาการ สามารถปลุกพลังขึ้นมาได้ และมีแนวโน้มที่จะทำให้คนคลั่งไคล้ ผมเชื่อว่าภายในครึ่งเดือน ผู้คนจำนวนมากน่าจะไปยังสถานที่นี้โดยไม่คำนึงถึงชีวิตของพวกเขา เพื่อล่าและฆ่าซอมบี้ที่พัฒนาแล้ว”
“ฆ่าซอมบี้น่ะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าคนรู้ว่ามีบางสิ่งที่น่าดึงดูดอย่างผลึกนิวเคลียสในร่างกายของเพื่อนร่วมชาติ มันจะเป็นหายนะสำหรับมนุษยชาติ”
เมื่อซูเถาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกหนาวเย็น
ในความเป็นจริง เธอเดาได้อย่างคลุมเครือเมื่อภารกิจลับของระบบถูกปล่อยออกมา
แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าผลึกนิวเคลียสของมนุษย์จะหายากกว่าซอมบี้มาก!
แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ที่จะได้รับความสามารถของอีกฝ่าย แต่ก็เป็นเครื่องรางช่วยชีวิตที่พระเจ้ามอบให้ในบางช่วงเวลา
เท่ากับว่าภายในระยะเวลาหนึ่ง จะมีความสามารถที่หลากหลาย และพลังป้องกันตัวเองและพลังโจมตีก็จะดีขึ้นอย่างมาก
นี่เป็น ‘ของขวัญ’ อีกชิ้นหนึ่งที่ส่งถึงพวกเขาในวันสิ้นโลกครั้งที่สองเพื่อให้มนุษย์ฆ่ากันเองเหรอ?
เธอพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้แหลกคามือ”
“โอเค”
หลังจากวางสายแล้ว ซูเถาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน ดังนั้นเธอจึงต้องดื่มน้ำอัดลมครึ่งขวดเพื่อระงับความตกใจ และโทรหาเจียงอวี่เพื่อจะไปรอคนของเหอคังที่ประตู
……
“พ่อ ผมกับเมิ่งเมิ่งไม่ไปได้ไหม มันร้อนเกินไป พวกเราอยากอยู่ในบ้านรับรอง อีกอย่างเถาหยางจะดีกว่าบ้านรับรองได้ยังไง แล้วมันก็ไม่สำคัญหรอกว่าเราจะไปหรือไม่”
ขณะที่จี้ไฉเจ๋อพูด เขาก็ดื่มน้ำอัดลมเย็น ๆ อึกใหญ่ซึ่งทำให้เขาตัวสั่น
เหนือสิ่งอื่นใด บ้านรับรองในตงหยางค่อนข้างดี มีเครื่องปรับอากาศและน้ำอัดลมให้เลือก
เขาสบายเกินกว่าที่จะเคลื่อนไหว
จี้ป๋อต๋าแสดงความไม่พอใจ
“แกต้องไป แกต้องเรียนรู้ที่จะพูดคุยธุรกิจกับฉัน หากเราสามารถสร้างความสัมพันธ์แบบร่วมมือกับเถาหยางในครั้งนี้ เราจะได้รับประโยชน์มากมาย”
จี้ไฉเจ๋อยังคงลังเล “ที่ฐานก็มีพ่ออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ จะเรียนรู้หรือไม่ มันก็ไม่สำคัญอยู่แล้ว”
จี้ป๋อต๋าก้มหน้าลง “ลุกขึ้น อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”
จี้ไฉเจ๋อยังคงกลัวพ่อของเขาเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงรีบลุกขึ้นและเข้าไปในรถอย่างเศร้าใจ เขาไม่สนใจเถาหยางอะไรนั่นหรอก ตลอดทั้งทางเขาคิดแค่ว่าอยากกลับไปที่บ้านรับรองเพื่อตากเครื่องปรับอากาศ
…
ซูเจิ้งหลันแอบอยู่ใกล้เถาหยางเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ แต่ก็ไม่เห็นซูเถาออกมา
เมื่อเขากำลังจะยอมแพ้ เขาก็เห็นเธอออกมายืนอยู่ที่ประตูราวกับกำลังรอใครบางคน!
ซูเจิ้งหลันตื่นเต้นมาก เขาหางานไม่ได้ เขาคงไม่มีที่ไปจริงๆ
เงินหมด ไม่มีที่อยู่และร่างกายก็ทนไม่ได้ในวันที่อากาศร้อนแบบนี้…
แต่ในขณะที่เขากำลังจะวิ่งไป เขาเห็นรถเพื่อการพาณิชย์มาจากระยะไกล หยุดอยู่ที่ประตูเขตเถาหยาง และมีคนลงมาจากรถห้าคน
เขาไม่ได้สนใจอะไรมากนัก การได้เห็นซูเถาเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้าย เขารีบวิ่งไปด้วยดวงตาสีแดง
เจียงอวี่เป็นคนแรกที่ตอบสนอง และเดินผ่านเงาของกำแพงและปรากฏตัวต่อหน้าซูเจิ้งหลัน พร้อมกับเตะเขาและถามว่า
“คุณเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่”
ซูเถากำลังจะจับมือกับจี้ป๋อต๋าและคนอื่น ๆ เพื่อต้อนรับเขา แต่เมื่อมีเสียงดังขึ้น ทุกคนมองไปที่เจียงอวี่และซูเจิ้งหลัน
ซูเจิ้งหลันนอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เขาเงยหน้าขึ้นมองซูเถาด้วยความยากลำบาก “น้องสาว…ช่วยฉันด้วย”
น้องสาว?
เจียงอวี่ตัวแข็งทื่อเล็กน้อย
จี้ป๋อต๋าและคนอื่น ๆ ก็ประหลาดใจเช่นกัน
ชายไร้บ้านตัวผอมรุงรังคนนี้คือพี่ชายของเถ้าแก่ซู?
