ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก – ตอนที่ 182 ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปหาคุณ

ตอนที่ 182 ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปหาคุณ

ตอนที่ 182 ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปหาคุณ

ซูเถาส่งข้อความถึงเฉียนหลิน เพื่อฝากข้อความไว้และขอให้เธอพาพนักงานไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมการทำงานใหม่ก่อน แล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็ค่อยว่ากันอีกทีหลังจากเธอตื่นนอน

เธอนอนหลับจนถึงบ่ายสองโมงและตื่นมาด้วยความหิว

หลินฟางจือนำอาหารกลางวันมาให้เธออย่างใส่ใจ

หลังจากซูเถากินไปสองสามคำ เมื่อเห็นหลินฟางจือใบหน้าแดงก่ำ เธอก็ถามว่า

“นายร้อนมากเลยเหรอ?”

หลินฟางจือส่ายหัวอย่างว่างเปล่า

เจียงอวี่ตอบแทนเขา

“ในโรงอาหารคนเยอะและแออัดมาก ต้องเบียดเสียดกัน ไม่งั้นจะหยิบอาหารจากตู้จำหน่ายอัตโนมัติไม่ได้”

ซูเถารู้สึกขมขื่นเมื่อนึกถึงจวงหว่านที่กระตุ้นให้เธอขยายโรงอาหาร

ดูเหมือนว่าผลึกนิวเคลียสทั้งแปดที่ได้มาใหม่จะต้องปล่อยไปอีกครั้ง

โรงอาหารต้องขยายแยกต่างหาก

ตอนนี้ที่เถาหยางมีผู้เช่าเกือบ 300 คน แต่โรงอาหารทั้งหมดสามารถรองรับผู้เช่าได้ประมาณ 60 คนถ้าเข้ามาใช้งานพื้นที่พร้อมกัน ซึ่งมันทำให้แออัดมาก

จำนวนตู้จำหน่ายต่าง ๆ ก็ไม่เพียงพอ แต่ไม่มีที่ว่างให้วางเพิ่ม เธอจึงทำได้แค่เปิดที่ดินผืนใหม่

แต่เธอก็ไม่สามารถใช้ทั้งแปดอันทีเดียวได้

เธอยังไม่พบวิธีที่แน่นอนในการรับผลึกนิวเคลียส ดังนั้นเธอจึงต้องเก็บผลึกนิวเคลียสไว้สองอันเพื่อไว้สำรอง

แม้ว่าพื้นที่จะไม่ได้ขยายออกไป แต่ปืนพลังงานนิวเคลียสก็ยังคงต้องใช้ผลึกนิวเคลียสเป็นจำนวนมาก

[ตรวจพบผลึกนิวเคลียสเลเวล 1 จำนวน 6 อัน กำลังดำเนินการรวบรวมพลังงาน… ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับสิทธิ์ในการจัดการที่ดินนี้ โปรดตรวจสอบและยอมรับ]

ซูเถาตรวจสอบแผนที่และเห็นว่าพื้นที่ทั้งหมดของเถาหยางเต็ม 5,000 ตารางเมตรแล้ว

เธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

เธอได้มันมาเนื่องจากการทำงานหนักของเธอ

เธอก็กะว่าเดี๋ยวจะทำโรงอาหาร ยังไม่ต้องทำให้มันดีขนาดนั้น ก็น่าจะใช้เวลา 1 ชั่วโมงในการจัดโต๊ะ เก้าอี้ และตู้จำหน่ายของอัตโนมัติอีกสองสามตู้

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือวิธีการฆ่าถานหย่งโดยไม่ล้มเหลว ทำภารกิจที่ซ่อนอยู่ให้สำเร็จ และสร้างมันขึ้นมาใหม่

ซูเถาขึ้นไปชั้นบนเพื่อดูเฮยจือหม่า

มันยังคงนอนตัวขดเป็นลูกบอล ไม่กินไม่ดื่ม ราวกับว่ามันสูญเสียอะไรไปทั้งชีวิต ซูเถาเจ็บปวดมาก เธอยื่นมือเข้าไปในกรงเพื่อลูบมัน แต่เฮยจือหม่าแค่ขยับหูและไม่สนใจเธอ

“ฉันจะทำยังไงกับแกดี”

เจียงอวี่ก้าวออกมาจากเงามืดและให้คำแนะนำ

“แนะนำให้ขังไว้อีกสองวัน ถ้าไม่ได้ผลจริง ๆ ก็ลืมไปซะ”

ซูเถาพยักหน้า และรีบหันหน้าหนีจากการมองลูกแมวที่น่าสงสาร เพื่อไม่ให้หัวใจของเธออ่อนลงและประนีประนอมในวินาทีถัดไป

กฎหมายและความสงบในตงหยางแย่ลงเรื่อย ๆ

เธอไม่มีทางทำเช่นนี้ได้ อัตราการว่างงานสูงเกินไป และหลายคนกลายเป็นคนไร้บ้าน การโจรกรรมเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ถ้ามีคนที่หิวแล้วจับเฮยจือหม่าไปตั้งโต๊ะขึ้นมาล่ะ…

เธอลอบถอนหายใจแล้วรีบไปล้างหน้าแปรงฟัน ทำอารมณ์ให้สงบ และเตรียมตัวไปที่สำนักงาน

ในขณะเดียวกันเฉียนหลินก็โทรหาเธอ

“เถ้าแก่ ตื่นแล้วเหรอ”

เมื่อได้เห็นรอยยิ้มและคำพูดที่ไม่สามารถปกปิดได้ในน้ำเสียง ซูเถาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอประทับใจกับอาคารเถาฮวามาก

“ตื่นแล้วค่ะ ห้องจำหน่ายสินค้าเป็นยังไงบ้างคะ พอได้ไหม”

เฉียนหลิน รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง “คิดไม่ถึงเลยว่าตอนเช้าหลังจากที่ฉันมอบหมายงานให้พนักงานเสร็จ และทันทีที่ข่าวเผยแพร่ออกไป ผู้เช่าครึ่งหนึ่งของเราก็มาต่อแถวรอ”

“คนมาที่ร้านค้าจำหน่ายสินค้าเยอะจนเบียดเสียด โชคดีที่จวงหว่านคิดอย่างรอบคอบและหาคนมาเพิ่มให้ฉัน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ฉันคงยุ่งมาก”

ซูเถากล่าวว่า “ดีแล้วค่ะที่พวกคุณใช้งานได้อย่างสะดวก”

“ตอนที่ฉันลงไปข้างล่าง ฉันเจอคุณย่าเฉินกำลังเข็นรถเข็นคันเล็ก ๆ มีกลุ่มหญิงสาวอีกสองสามคนกำลังถ่ายรูป และพูดถึงอาคารเถาฮวาของเราอย่างกระตือรือร้น”

“คุณมีเวลาว่างต้องไปดูนะ ห้องจำหน่ายสินค้าสะดวกสบายมาก อาคารเถาฮวาก็ใหญ่มาก เมื่อก่อนตอนที่ฉันจะไปซื้อผัก ฉันต้องรอเป็นเวลานานเพื่อลงทะเบียนข้างนอก มันร้อนจนเหงื่อแตกพลั่ก”

“แต่ตอนนี้สามารถเข้าไปในอาคารและเข้าแถวได้แล้ว มีเครื่องปรับอากาศด้วย มันกว้างขวางมาก มันแบ่งออกเป็นสามสี่แถวและไม่ต้องคอยเบียดกัน”

หลังจากได้ยินแบบนี้ กลุ่มหญิงสาวก็รีบไปที่อาคารเถาฮวา

คุณย่าเฉินเห็นซูเถา ก็อวดของที่ซื้อมาได้ให้หญิงสาวดูด้วยสีหน้าพึงพอใจ

ซูเถาหัวเราะ “เห็นซื้อแต่ละครั้งเยอะแยะเลย กินหมดเหรอคะ”

“ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอก แต่มีเหล่าเหม่ย เหล่ากู้ และเสี่ยวพ่านอยู่ไม่ใช่เหรอ พวกเขาอุดหนุนอาหารฉัน”

“คุณย่าเปิดโต๊ะเหรอคะเนี่ย”

คุณย่าเฉินพูดอย่างมีชัยว่า “ใช่แล้ว ฉันมีหน้าที่ดูแลปากท้องของชายชราทั้งสองเรียบร้อย”

ซูเถาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ตอนนี้คุณย่าทักษะเทียบเท่าพ่อครัวฉินแล้วนะคะเนี่ย”

คุณย่าเฉินโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก พ่อครัวฉินน่ะเป็นมืออาชีพ ฉันยังตามหลังอยู่มาก แต่ถ้าให้ฉันเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ก็ได้อยู่นะ ว่าแต่ฉันขอถามหนูหน่อย ที่เถาหยางมีห้องให้เช่าไหม ฉันเองก็อยากเปิดร้าน”

ซูเถาตกตะลึง “ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ”

คุณย่าเฉินผิดหวังเล็กน้อยและพูดว่า

“ไว้ถ้ามีแล้วเก็บไว้ให้ฉันหนึ่งห้องนะ ย่าจะเชิญหนูกับฟางจือไปกินเนื้อหมูตุ๋นแบบเผ็ดกัน”

“ได้ค่ะ”

คำพูดของคุณย่าเฉินทำให้ใจของซูเถาฟูขึ้นอีกนิด

เธอไม่ควรจำกัดอยู่แค่การเช่าที่พักอาศัย

การอัปเกรดเป็นเลวเวล 6 หรือสูงกว่าจะปลดล็อกโหมดการเช่าเพิ่มเติม เช่นเป็นห้องว่างสำหรับการปล่อยเช่าเป็นร้านค้าหรือโกดังต่าง ๆ

ซูเถารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและตั้งตารอ

หลังจากมาถึงสำนักงานเพื่อจัดการเรื่องสำคัญบางอย่าง ซูเถาก็เริ่มวางแผนที่จะฆ่าถานหย่ง

แต่จริง ๆ แล้วเธอไม่มีพรสวรรค์ในการวางแผนฆ่าคนมากนัก และเธอคิดว่าหลายแผนการเต็มไปด้วยช่องโหว่

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็โทรหาเหลยสิง

“คุณถึงที่หมายหรือยัง”

“ยังไม่ถึง อีกสองสามวัน ขอบคุณเถ้าแก่ซูที่คอยเป็นห่วงผม”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเขา ซูเถาจินตนาการถึงรอยยิ้มของเขาที่แสดงฟันเขี้ยว

แสงแดดยังไม่เจิดจ้าเท่าเขา

“ระวังตัวด้วยแล้วกัน”

เหลยสิงไม่ได้โง่และอ่อนหวานขนาดนั้น เมื่อรู้ว่าเธอต้องขออะไรบางอย่างจากเขา เขาก็เลยพูดว่า

“เอาล่ะ คุณว่ามาดีกว่า ว่าคุณต้องการอะไรจากผม ตราบใดที่คุณไม่ขอให้ผมไปตาย ผมก็จะรับปาก”

ซูเถายังคงรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้

“ฉันต้องการฆ่าถานหย่ง แต่ฉันอยากถามคุณว่าควรวางแผนยังไงให้ปลอดภัยที่สุดและมีเปอร์เซนต์ความสำเร็จสูงสุด”

เหลยสิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อเขาได้สิ่งที่เธอพูด

“ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร ไม่ต้องวางแผนอะไรหรอก คุณรอผมกลับไป ผมจะให้พี่น้องของผมบุกเข้าไป แล้วจับตัวถานหย่งมาให้คุณ แล้วปล่อยให้คุณทำลายเขาด้วยมือของคุณเอง”

ซูเถาตกตะลึง

มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ

ไม่ต้องเตรียมการอะไรเลย?

ไม่ต้องปรึกษาอะไรกันเลยเหรอ?

แค่บุกเข้าไป?

แต่ถ้าลองคิดดูให้ดี มันคือสไตล์การทำของเขาจริง ๆ

การวางแผนอะไรแทบจะไม่เป็นประโยชน์สำหรับเขาเลยจริง ๆ

เหลยสิงซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เปิดเพลงในรถเสียงดัง โดยไม่คำนึงว่าการเคลื่อนไหวนั้นอาจดึงดูดซอมบี้

ซูเถาสามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาอวดเก่งแค่ไหน

“ฆ่าคนเหรอ…”

ซูเถาเปลี่ยนน้ำเสียงแล้วเรียกเขา

“ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่เหลย คุณจะกลับมาเมื่อไหร่ น้องสาวอย่างฉันรอพี่อยู่”

เหลยสิงชอบวิธีการของเธอมาก เขาไม่สามารถควบคุมหางของเขาได้ หางเขาโผล่ออกมาและกระดิกอย่างดุร้าย พร้อมกับอ้าปากกว้าง

“ก่อนสิ้นเดือนนี้ ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปหาคุณ”