ตอนที่ 189 คุณยินดีที่จะหาพ่ออีกคนให้เฉินซีไหม
ตอนที่ 189 คุณยินดีที่จะหาพ่ออีกคนให้เฉินซีไหม
ชีอวิ๋นหลันปฏิเสธเขา ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าสยงไท่ในการส่งอาหารให้เหลียนซา ยิ่งคุณกลัวมากเท่าไหร่ โอกาสที่คุณจะถูกผู้หญิงเล้าโลมก็จะยิ่งน้อยลงเท่านั้น
สยงไท่แสดงอาการราวกับว่าพวกเรากำลังส่งเขาไปตาย
มีรูเล็ก ๆ อยู่ที่ประตูห้องของเหลียนซา เดิมทีประตูแบบนี้ออกแบบมาเพื่อให้สัตว์เลี้ยงเข้า-ออกได้สะดวก แต่ปัจจุบันเหมาะสำหรับส่งอาหารให้เธอ
สยงไท่เปิดประตูสัตว์เลี้ยงอย่างสั่นเทา แล้วรีบโยนถุงขนมปังแห้งเข้าไปข้างใน ก่อนจะวิ่งหนีกระเจอะกระเจิง
เดิมทีเหลียนซาวางแผนที่จะผูกมิตรกับคนส่งอาหาร แต่ไม่มีใครเห็นเธอ
เมื่อเห็นขนมปังแห้งซึ่งเล็กกว่าฝ่ามือเธอก็โกรธจนเตะมันไกลออกไป
ตกกลางคืน เธอหิวมากจนปวดท้องบิด เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยิบมันขึ้นมา
เหลียนซากินขนมปังกรอบด้วยความเกลียดชัง
เมื่อเธอออกไป เธอต้องหาโอกาสฆ่าซูเถาให้ได้
ไม่สิ!
เธอจะไม่ฆ่าอีกฝ่าย แต่ต้องการให้ซูเถาคุกเข่าแทบเท้าและกลายเป็นหุ่นเชิดของตัวเอง ให้เธอใช้ทรมานและทำให้อับอาย!
ซูเถากำลังฝึกซ้อมยิงปืนรอบสุดท้ายสำหรับวันนี้
กระสุนจมเข้าไปในวงแหวนตรงกลาง หญิงสาวลดปืนลงพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เนื่องจากเธอพบว่าเธอมีสัญญาณของพลังที่ถูกปลุกขึ้น ดังนั้นความแม่นยำในการยิงของเธอจึงสูงถึง 100%
เธอสามารถ ‘เห็น’ วิถีกระสุนแต่ละนัดได้อย่างชัดเจน จึงสามารถค้นหาเส้นทางการยิงที่เหมาะสมที่สุด และเธอสามารถยิงทุกนัดได้อย่างไม่มีพลาด
หากเปลี่ยนปืนพกเป็นปืนพลังงานนิวเคลียส เธอสามารถยิงทีละนัดเมื่อเผชิญหน้ากับซอมบี้ที่มีวิวัฒนาการแล้ว
หนึ่งตัว ต่อผลึกนิวเคลียสหนึ่งอัน
เมื่อคิดเช่นนี้ เธอหวังว่าเธอจะได้ไปที่แนวหน้าพร้อมกับพวกของสือจื่อจิ้น
บางทีเธออาจจะคิดที่จะออกจากเมืองเถาหยางและรับผู้ที่มีพลังวิเศษสักสองสามคนเพื่อตามล่าซอมบี้ที่วิวัฒนาการแล้ว แต่ถานหย่งต้องโดนจัดการเสียก่อน…
หลังจากเสร็จสิ้นการฝึกซ้อม ซูเถาเดินเข้าไปในห้องน้ำส่วนตัวของสนามยิงปืน สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ และชำระกายด้วยน้ำอุ่นให้สบายตัว
หลังจากออกมา ก็ตรงไปที่เลานจ์ในสนามยิงปืน
เลานจ์ที่นี่คล้ายกับห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ โซฟานั่งได้ 3 คน ตรงกลางมีโต๊ะกาแฟ ทีวีติดผนัง ฝั่งตรงข้ามมีตู้เย็นเล็ก ๆ
ซูเถาเป่าผมให้แห้ง หยิบขวดน้ำอัดลมออกมาจากตู้เย็น เอนกายนอนลงบนโซฟาแล้วดื่มน้ำในขณะที่ดูละครทีวีเรื่องเก่าก่อนวันสิ้นโลก
เธอมีความสุขมากที่ไม่ต้องทำการก่อสร้างในช่วงเวลานี้ ปล่อยให้จังหวะชีวิตช้าลง ก็สามารถมีเวลาสนุกกับชีวิตได้ แต่เธอก็ให้เวลากับตัวเองได้ไม่เท่าไหร่ ในเช้าวันรุ่งขึ้นจี้ป๋อต๋าก็มาบอกลาเธอ
ซูเถาขอให้หลินฟางจือส่งมอบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เธอเตรียมไว้ล่วงหน้า
ดวงตาของจี้ป๋อต๋าร้อนขึ้นเมื่อเขาเห็นมัน เขาจ่ายเงิน 40,000 เหลียนปังทันที และในขณะที่มีคนขนมันเข้าไปในรถ เขาก็พูดว่า
“เถ้าแก่ซู วันที่ 10-15 ของทุกเดือน ผมจะส่งคนมาขนของที่เถาหยาง เวลานี้คุณสะดวกไหม”
“ได้ค่ะ เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสม แล้วก็ช่วยส่งคนมาอย่างเหมาะสมด้วยนะคะ” ซูเถาพยักหน้า
หลังจากที่เธอพูดจบก็มองไปที่จี้ไฉเจ๋อที่ก้มหน้าลง
จี้ป๋อต๋าเข้าใจทันที และรีบพูดว่า
“เถ้าแก่ซู ไม่ต้องกังวล ผมจะหาคนที่ไว้ใจได้แน่นอน ไฉเจ๋อค่อนข้างอารมณ์ร้อน ผมไม่สบายใจที่จะมอบหมายเรื่องใหญ่เช่นนี้ให้เขาหรอก”
จี้ไฉเจ๋อตะคอกเมื่อได้ยินสิ่งนี้
เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว ซูเถาอดไม่ได้ที่จะเตือนจี้ป๋อต๋า
“การอุทิศตนเพื่อฐานของคุณจี้ถือเป็นพรสำหรับชาวเหอคัง แต่คุณต้องใช้เวลาในการสอนลูกของคุณด้วย มิฉะนั้นความสำเร็จในชีวิตของคุณจะประสบกับภัยพิบัติได้”
จี้ป๋อต๋าหายใจเข้าลึก ๆ “เถ้าแก่ซูพูดถูก”
หลังจากขนเสบียงขึ้นรถเสร็จ เขาก็บิดหูของจี้ไฉเจ๋อลากเข้าไปในรถ จากนั้นเอ่ยถามเมื่อขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อย
“แกไปทำอะไรให้เถ้าแก่ซูไม่พอใจ”
จี้ไฉเจ๋อปฏิเสธที่จะยอมรับ
“จะเรื่องอะไรได้ล่ะ! เธอเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้าย ผมไม่อยากจะเสวนากับเธอด้วยซ้ำ!”
จี้ป๋อต๋าตวัดฝ่ามือลงใบหน้าเขาอีกครั้ง
“แกทำตัวดีมากสินะ!”
“เร็ว ๆ นี้จะมีซอมบี้อีกระลอกหนึ่ง คาดการณ์ว่าจะร้ายแรงกว่าครั้งที่แล้ว ฐานในโลกกว่าครึ่งหนึ่งอาจพังทลาย มีโอกาส 70% ที่เหอคังจะถูกโจมตี อาหารและน้ำจะเป็นทุนให้ต่อชีวิต!”
“ถ้าไม่มีเถาหยาง เราก็ไม่รู้จะไปเอาเสบียงมาจากไหน แกห้ามมีความคิดสกปรกที่จะรุกรานเถ้าแก่ซู! ได้ยินที่ฉันพูดไหม!”
จี้ไฉเจ๋อเห็นด้วยและพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับกุมศีรษะ แต่มีความกลัวเล็กน้อยในใจ
พ่อเตือนเขา แต่ว่าการแจ้งเตือนนั้นสายไปแล้ว…เมิ่งเมิ่งได้ฟ้องเหอหยางหัว ผู้ประกอบการยาสูบผู้เป็นพ่อของเธอแล้ว
เหอหยางหัวสัญญากับเมิ่งเมิ่ง ว่าจะสอนบทเรียนแก่ซูเถาให้ เขาวางแผนที่จะหาโอกาสจับซูเถา ข่มขู่ และทรมานเธอ
หากการโกหกของเขาถูกเปิดโปง หายนะจะเกิดขึ้นทันที
จี้ไฉเจ๋อกลืนน้ำลาย คิดวิธีล้างมลทินตัวเองด้วยสมองที่แล่นด้วยความเร็วสูง แต่น่าเสียดายที่เขามีพลังสมองจำกัด ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถคิดวิธีรับมือใด ๆ ได้ แต่ถือว่าเขาโชคดีไป
ในตอนบ่าย ซูเถารู้จากจวงหว่านจริง ๆ แล้วหมอจงจะมาที่เถาหยางในคืนนี้
“ฉันคิดว่าเขาน่าจะมาหลังวันที่ 20 พวกเขาทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ?”
จวงหว่านพยักหน้า “น่าจะเรียบร้อยแล้ว แต่ดูเหมือนว่ากู้หมิงฉือต้องกลับมาก่อนกำหนดเพราะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย”
เธอค่อนข้างประหลาดใจที่ได้ยินว่ากู้หมิงฉือได้รับบาดเจ็บ
มันแปลกมากที่มีคนทำร้ายเขาภายใต้การคุกคามของ ‘ดวงตาแห่งความหวาดกลัว’ ของเขา
อย่างไรก็ตาม ซูเถาไม่ได้ถามคำถามใด ๆ เพิ่มเติม เมื่อมีหมอจงอยู่ข้าง ๆ ไม่ว่ากู้หมิงฉือจะเจ็บปวดเพียงใด ตราบใดที่เขายังไม่ตายก็จะไม่เป็นไร
จวงหว่านยิ้มและพูดว่า “เฉินซีมีความสุขที่สุด วันมะรืนนี้วันที่ 18 เป็นวันเกิดของเธอ เธอต้องการให้หมอจงอยู่ร่วมฉลองวันเกิด”
ซูเถาพูดด้วยความยินดี “เฉินซีของเรากำลังจะโตเป็นสาวแล้ว เธอคงอยากมีงานฉลองวันเกิดดี ๆ”
ในตอนกลางคืน เมื่อเฉินซีเห็นจงเกาอี้ที่เนื้อตัวเปื้อนฝุ่น ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และวิ่งเขาไปกอดเขาทันที
“ลุงจง หนูคิดว่าลุงจะกลับมาไม่ได้แล้ว หนูคิดถึงลุงมาก”
จงเกาอี้กอดเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เขารู้สึกอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
ชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกว่าเฉินซีเป็นลูกสาวของเขาเอง เขาอยากจะดึงดวงจันทร์จากท้องฟ้ามาให้เธอ
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นจวงหว่าน ซูเถา ผู้อาวุโสเหม่ย และผู้เช่าที่คุ้นเคยคนอื่น ๆ รอเขาอยู่ที่ประตู เบื้องหลังคือเถาหยางที่สงบและมั่นคงภายใต้แสงจันทร์
พวกเขาทุกคนคิดถึงเขา
ถึงแม้จะเป็นเวลาดึกมาก ๆ แล้ว ก็ยังออกมาต้อนรับกัน เหมือนเป็นการต้อนรับเขากลับบ้าน…
จู่ ๆ เขาก็เบื่อหน่ายกับสงคราม การปล้นสะดม และเลือดเนื้อ เขาโหยหาทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ลมหายใจของจงเกาอี้สั่นเล็กน้อย แต่โชคดีที่คืนนี้มืดสนิท ไม่มีใครสังเกตเห็นดวงตาสีแดงก่ำของเขา
ซูเถาก้าวไปข้างหน้าเพื่อสะกิดเฉินซี
“เอาล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้พวกคุณค่อยคุยกันตามประสาพ่อลูก คืนนี้ไปพักผ่อนก่อน อย่างไรก็ตาม หมอจงคะ คลินิกสร้างใหม่แล้ว ฉันย้ายห้องพักของคุณไปที่อาคารหมายเลข 3 เดี๋ยวจวงหว่านจะพาคุณไปที่นั่น”
จวงหว่านยิ้มและนำจงเกาอี้ไปที่อาคารหมายเลข 3
หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว จวงหว่านก็จัดเตียงและพูดว่า
“เถ้าแก่ซูเตรียมไว้ให้คุณตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อรอคุณกลับมา เธอใส่เครื่องดื่มที่คุณชอบไว้ในตู้เย็นในห้องนั่งเล่น และฉันอยากจะบอกว่า แม้ว่าคุณจะเป็นผู้ที่มีพลังวิเศษ แต่ร่างกายของคุณก็สามารถเจ็บป่วยได้ พยายามหลีกเลี่ยงการดื่มน้ำเย็นกลางดึกด้วยนะคะ”
“ฉันใส่ของใช้ประจำวันใหม่ให้คุณในห้องน้ำ ถ้ามีอะไรตกหล่นไปก็บอกฉันได้ ถ้าคุณเบื่ออาหารในโรงอาหาร ฉันจะพาคุณไปทานอาหารที่ปรุงเองของพ่อครัวฉิน และวันเกิดของเฉินซี…”
จงเกาอี้ฟังเธอพูดพล่ามอย่างเงียบ ๆ เห็นร่างของเธอกำลังยุ่งอยู่กับตัวเอง และทันใดนั้นก็ร้องออกมาว่า “หวานหว่าน”
จวงหว่านหยุดการเคลื่อนไหวมือของเธอ และหันกลับมามองเขา
“คุณยินดีที่จะหาพ่ออีกคนให้เฉินซีไหม”
