บทที่ 81 : ฮองเฮาทำตัวเองให้ดูโง่ (3)
”ต้องทำอย่างไรท่านจึงจะเลิกตามตื๊อข้า ?”
นัยน์ตาของไป๋หยานเปล่งแสงเย็นยะเยียบน้ำเสียงที่นางใช้ถามก็แสนเย็นชา
คำถามของนางราวกับหมัดที่ต่อยตรงเข้าหัวใจของเขา กระทั่งทำให้เขารู้สึกใจอ่อนล้า ขณะที่แขนทั้งสองกลับโอบกระชับร่างของนางแน่นขึ้น
หญิงผู้นี้เหตุใดถึงอยากจะหลบเลี่ยงข้าเสียเหลือเกิน ?
“ไป๋หยานเจ้าโชคไม่ดีเอาเสียเลย ในเมื่อเจ้าตกอยู่ในกำมือของข้า ก็มิใช่เรื่องง่ายที่คิดจะหลบหนี !
”อืมมมม… ”
ไป๋หยานอยากจะแสดงความโกรธเกรี้ยวออกมาอีกครั้งทว่าบุรุษที่อยู่เบื้องหน้าพลันกดริมฝีปากที่เย็นชาปิดกั้นถ้อยคำทั้งหมดของนางเสียก่อน
ภายใต้ร่างของนางคือม้านั่งอันเย็นเยียบทว่าไป๋หยานไม่รู้ว่าแผ่นหลังของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อตั้งแต่เมื่อใด นางรู้สึกได้ถึงลิ้นอุ่น ๆ ของชายหนุ่ม จากนั้นไป๋หยานก็ไม่ลังเลใด ๆ อีก นางกัดลิ้นของเขาทันที
เลือดไหลออกมาเต็มปากชายหนุ่มเพียงส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอ พร้อมกับขมวดคิ้ว หากแต่ก็ไม่ยอมปล่อยสตรีที่อยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งของตน
รสชาติของนางนั้นดีงามเสียเหลือเกินเช่นเดียวกับเมื่อหกปีก่อน คืนแห่งความอับอายของเขา !
”อ๊า…! ! ! ”
ทันใดนั้นเองเสียงกรีดแหลมของเด็กสาวผู้หนึ่งดังขึ้นจากนอกศาลา คิ้วของตี้คังพลันเลิกขึ้น เขาย่นหน้าผากเล็กน้อย นัยน์ตาเรียวคมของเขาฉายประกายเย็นยะเยือก
เวลานั้นภายนอกศาลาเด็กสาวกำลังยกมือปิดปาก ทีท่าไม่อยากจะเชื่อ นัยน์ตาของนางตื่นตะลึง ร่างบอบบางของนางสั่นเทา
เป็นที่รู้กันดีว่าอ๋องพระราชทานผู้นี้เป็นโรครักความสะอาดและไม่เคยให้สตรีใดใกล้ชิด เดิมทีนางเพียงแค่แตะปลายแขนเสื้อของเขา ก็ยังเกือบถูกตัดมือ
ทว่าตอนนี้เขากำลังจูบผู้หญิง ?
ไม่!
นางไม่เชื่อสิ่งนี้….
”ออกไปซะ! ”
เสียงข่มขู่เย็นเยือกนั่นทำให้เด็กสาวสะดุ้งและกลับคืนสู่ความเป็นจริง นางเงยหน้าขึ้นจึงพบกับนัยน์ตากระหายเลือดของชายหนุ่ม เขากำลังจ้องมองนางอยู่
ในเวลานั้นเองภาพบุรุษเลือดเย็นที่สั่งการให้องครักษ์ตัดมือของนางพลันปรากฏขึ้นในใจ ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นซีดด้วยความหวาดกลัว นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจจ้องมองไปที่ใบหน้าของไป๋หยาน ซึ่งยามนี้มีเส้นผมของชายหนุ่มบดบังไว้ นางกัดริมฝีปากหมุนตัวเดินกลับไปตามทางที่มา
ครั้นองค์หญิงหกจากไปแล้วไป๋หยานก็ดันตัวลุกขึ้นจากม้านั่ง นางเลียเลือดบริเวณริมฝีปากล่าง
”ท่านคงมีรสนิยมชอบให้ผู้อื่นเห็นฉากรักของตนเองล่ะสิแต่มิใช่ข้า”
”ไป๋หยาน”ตี้คังเชยคางไป๋หยานขึ้น ริมฝีปากของเขาขยับเข้าใกล้อีก เขากล่าวด้วยน้ำเสียงคุกคามว่า “ตลอดชีวิตนี้ อย่าหวังว่าจะพ้นมือข้าไปได้ ! เพราะต่อให้เจ้าหนีข้าไปสุดขอบโลก ข้าก็จะตามหาเจ้าจนกว่าจะเจอ ! ”
จากนั้นข้าก็จะปราบพยศให้เจ้าสิ้นฤทธิ์!
รอยยิ้มของไป๋หยานแข็งค้างก่อนที่นางจะตั้งสติได้ ชายหนุ่มตรงหน้าก็จาก
ไปแล้วอย่างรวดเร็ว
‘ตี้คังกำลังสงสัยเรื่องการมีตัวตนของเฉินเอ๋อ …’ ความรู้สึกอุ่น ๆ จากนิ้วของเขายังคงอยู่ที่ปลายคางของนาง นั่นทำให้สีหน้าของไป๋หยานดำคล้ำลง ‘เช่นนั้นข้าต้องหาทางส่งเฉินเอ๋อออกจากอาณาจักรหลิวฮั่วโดยเร็วที่สุด’
เพราะหากตี้คังต้องการตรวจสอบอย่างจริงจังย่อมมิใช่เรื่องยากเลยที่จะพบที่พักอาศัยของเฉินเอ๋อ ทว่าตอนนี้เขาเพียงแค่สงสัย หากข้าส่งเฉินเอ๋อออกไปจากที่นี่ย่อมเป็นการดีกว่า ….
ไม่ควรรีรอ!
ข้าต้องรีบกลับไปจัดการ!
คิดมาถึงตรงนี้ไป๋หยานไม่มัวรีรอ นางรีบผลุนผลันลุกขึ้น จัดแจงเสื้อผ้า จากนั้นก็เดินไปที่ทางออก
*****
ณพระตำหนักเฟิงหลวน
หนิงไต้รีบกลับไปที่ตำหนักของนางพร้อมความโกรธที่ยังคงคุกรุ่นพระพักตร์ของนางเขียวคล้ำจากความโกรธเกรี้ยว
“เสด็จแม่… ” ไป๋รั่วตามเข้ามา สีหน้าของนางเจ็บปวด “ทั้งหมดเป็นความผิดของเรา หากมารดาของหม่อมฉันอบรมนางดีกว่านี้ นางก็คงไม่ดื้อด้านถึงเพียงนี้”
หนิงไต้หายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตน “เรื่องนี้หาใช่ความผิดของเจ้าไม่ เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมามากแล้ว ยามนี้ฮ่องเต้ไว้วางพระทัยในตัวอ๋องคังมาก หากแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป รอให้ฮ่องเต้สูญเสียความไว้วางพระทัยในตัวอ๋องคังก่อนเถิด แล้วราชสำนักของเราจะคิดบัญชีกับเขารวบยอดทั้งเก่าทั้งใหม่พร้อมกันเลยทีเดียว !”
***จบบทฮองเฮาทำตัวเองให้ดูโง่ (3)***
จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 81
จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์
นางกลับชาติมาเกิดเป็นทายาทในตระกูลขุนนางจีนที่ทรงเกียรติ ทว่าในเวลานั้นนางไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากต้องคว้าตัวชายสักคนมาปลดปล่อยความทรมานที่กำลังพุ่งถึงจุดที่ไม่สามารถอดทนได้
ไม่คาดคิดไม่เพียงแต่นางต้องถูกพร่าพรหมจรรย์อย่างไม่ตั้งใจคาเตียง นางยังต้องอุ้มท้องทั้งที่ไม่ได้แต่งงานอีกด้วย
มิหนำซ้ำ…ลูกที่นางอุ้มท้องมาถึงสิบเดือนกลับกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวเล็ก ๆ ที่ร้องเรียกนางว่า “หม่ามี้” ตั้งแต่เกิด โชคดีที่ลูกของนางเลี้ยงง่าย และหวงแม่มาก
ในโลกนี้ย่อมมีทั้งคนดี และคนชั่วมากมายให้ผจญ หม่ามี้กับบุตรชายคู่นี้จึงต้องร่วมมือกันทำลายล้างศัตรู ไหนจะพวกญาติ ๆ ที่ชอบสบประมาทดูหมิ่นพวกเขาอีกล่ะ คนพวกนี้จะต้องได้รับผลกรรมให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันกระทำกับพวกเขาสองแม่ลูก
แต่ทว่า จุ๊ ๆ วันหนึ่งป๊ะป๋าจิ้งจอกก็ปรากฏตัวขึ้น ไม่เพียงแต่คิดจะลักพาตัวจิ้งจอกน้อยเท่านั้น ทว่าเขายังคิดจะชิงหม่ามี้ของเจ้าจิ้งจอกน้อยอีกด้วย ชะช้า ป๊ะป๋าผู้โง่เขลากล้าดียังไง ? จะทำอะไรไม่ถามไม่ไถ่ความเห็นของจิ้งจอกน้อยสักคำ…
จิ้งจอกน้อยเท้าสะเอวพลางกล่าวว่า “ท่านอยากเป็นป๊ะป๋าของข้ากระนั้นรึ ? เช่นนั้นก็ต้องจ่ายค่าลงทะเบียนมา แล้วก็เดินไปต่อแถวหลัง ๆ โน่น เอ่อ หม่ามี้… ท่านลุงหวังที่อยู่บ้านถัดไปนั่นมีฐานะมั่งคั่งมาก ข้าว่าท่านควรไปเป็นลูกสะใภ้เขาจะดีกว่านะ”
