เนื้อกุ้งแผ่นชิ้นหนา ๆ ถูกประกบไว้ด้วยขนมปังก้อนใหญ่
นอกจากนี้ยังมีผักกระหล่ำปีที่จะช่วยเข้ามารักษาความสมดุลทางโภชนาการด้วย
แต่สิ่งที่เย้ายวนใจฉันจริง ๆ ก็คือซอส มันเป็นสิ่งที่ดีเลิศที่สุดในการทำอาหารของร้านอาหารที่หรูหรา
กลิ่นของซอสที่ได้รับการปรุงแต่งทางเคมีเพื่อให้มีรสชาติที่เฉพาะตัว จนจมูกของฉันแทบจะชาไปหมดแล้ว
บางทีประสาทด้านการรับกลิ่นของฉันก็คงกลายเป็นเหมือนของสัตว์ไปแล้ว
“ว้าว”
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าในชาตินี้จะมีวันที่ฉันได้กินแฮมเบอร์เกอร์
ฉันจ้องมองไปที่แฮมเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่ด้วยความรู้สึกหลงใหล
“ไม่กินเหรอคยยอุล?”
“กำลังจะกินแล้ว”
ฉันค่อย ๆ เอาแฮมเบอร์เกอร์เข้าปากอย่างระมัดระวัง
แต่ปากของฉันก็เล็กเกินกว่าที่จะใส่แฮมเบอร์เกอร์ที่มีความหนามากลงไปได้
ฉันเลยตัดสินใจที่จะกินมันทีเล็กทีน้อยด้วยความเสียดาย
ง่ำ~
ง่ำ~
ขนมปัง กระหล่ำปี และกุ้งแผ่นชุบแป้งทอดกำลังเต้นกันอยู่ภายในปากของฉัน
“อืม…!”
ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ลิ้มรสชาติของแฮมเบอร์เกอร์คือเมื่อไหร่กัน?
ฉันลิ้มรสชาติทุกคำที่ฉันกัดเป็นเวลานาน
‘อร่อยมาก ๆ เลย’
นี่เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในชีวิตนี้ของฉันเลย
ฉันยักไหล่ไปมาอย่างมีความสุข
“อร่อยหรือเปล่าคยออุล?”
“อร่อยมาก อร่อยจนฉันอยากเก็บไว้กินในวันพรุ่งนี้ด้วย แต่มันจะดีกว่าถ้ากินมันให้หมดไปเลยในวันนี้”
“ทำไมล่ะ?”
ทำไมอะไรกัน
เรื่องง่าย ๆ แบบนี้แม่มดก็ไม่เข้าใจงั้นเหรอ?
เนื่องจากฉันอารมณ์ดี ฉันจึงตอบเธอไป
“ครั้งที่แล้ว ฉันพยายามเก็บซาลาเปาไส้ถั่วแดงไว้ แต่สุดท้ายมันก็ขึ้นรา เพราะงั้นในตอนนี้ ถ้าฉันมีของกินอร่อย ๆ ฉันก็จะกินมันให้หมดในทันที”
“น-นั่นมัน…”
ง่ำ~
หญิงสาวกัดแฮมเบอร์เกอร์ของเธอ
เธอไม่ได้มีความสุขเหมือนฉัน อาจจะเป็นเพราะเธอกินมันอยู่บ่อย ๆ
ดูเหมือนฉันจะต้องสอนเธอถึงความสำคัญของอาหาร
“ฉันรู้สึกเสียดายซาลาเปาไส้ถั่วแดงลูกนั้นมาก เพราะฉันกินได้แค่ส่วนที่รายังไม่ขึ้นเท่านั้น”
“ธ-เธอกินมัน…?!”
“ใช่ วันนั้นฉันคิดว่าฉันจะตายแล้วซะอีก”
ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรกิน แต่วันนั้นฉันหิวมาก
สำหรับคนที่หิวจนไม่มีอะไรจะกินแล้ว เชื้อราก็ไม่ต่างจากซอสทางเคมีของแฮมเบอร์เกอร์เลย
“คยออุล ต่อไปนี้ห้ามกินของที่ขึ้นราอีกแล้วนะ โอเคไหม?”
“โอเค ฉันจะไม่กินของที่ขึ้นราแล้วอีก”
ฉันเดาวาเธอคงเข้าใจถึงความสำคัญของอาหารแล้ว
ฉันเอื้อมมือไปหยิบโคล่าในขณะที่มองดูหญิงสาวไปด้วย แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ เธอดูหดหู่ใจยิ่งกว่าเดิม
“แฮมเบอร์เกอร์ไม่อร่อยเหรอ…?”
“ม-ไม่ใช่นะ มันอร่อยยิ่งกว่าเดิมอีกเพราะคยออุลซื้อให้”
แน่นอน
ของที่คนอื่นจ่ายให้มันย่อมอร่อยกว่าของที่ตัวเองเป็นคนจ่ายอยู่แล้ว
ฉันละสายตาไปจากหญิงสาวและจ้อมมองไปที่โคล่า
“ซีโร่โคล่า…?”
“ใช่ มันไม่มีแคลอรี่ จึงดีต่อร่างกายของเธอมากกว่าโคล่าทั่วไป”
แน่นอนว่าฉันรู้อยู่แล้วว่าซีโร่โคล่าคืออะไร
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจก็คือเรื่องที่เธอไปซื้อโคล่าไร้แคลลอรี่มาทำไมต่างหาก
“ถ้าไร้ซึ่งแคลอรี่ ต่อให้กินมากแค่ไหนก็ไม่ได้พลังงาน”
“อ๊ะ”
แคลอรี่ในโคล่ายังมีมากกว่าแป้งข้าวโพดผสมน้ำ
เธอรู้เรื่องนี้แล้ว แต่เธอก็ยังซื้อซีโร่โคล่ามา
ไม่ต้องสงสัยเลย เธอทำแบบนี้เพื่อแกล้งฉันและรอดูปฏิกิริยาของฉัน
‘เธอเป็นคนไม่ดีจริง ๆ ด้วย’
การทนมานคนอื่นมันสนุกตรงไหนกัน?
ฉันค่อย ๆ จิบโคล่าด้วยความรำคาญ
ความหวานและความซ่าทำให้ฉันตกใจมากกว่าเครื่องดื่มชนิดใด ๆ ที่ฉันเคยดื่มในชีวิตนี้
——————————————————————————————————————————
คยออุลใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงในการกินแฮมเบอร์เกอร์ให้หมด
ถึงแม้ว่าเธอจะใช้เวลาสักพักหนึ่งไปกับการลิ้มรสมัน แต่ยอรึมก็อดทนรอได้ เนื่องจากเธอไม่อยากไปรบกวนเวลาแห่งความสุขของคยออุล
“…คยออุล กินเสร็จแล้วเหรอ?”
“กินเสร็จแล้ว”
ยอรึมหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาในขณะที่มองดูคยออุลที่กำลังตบท้องของตัวเองอย่างพึงพอใจ
อาจเป็นเพราะปากที่เล็กของเธอ ทำให้ซอสเบอร์เกอร์เลอะไปทั่วปากของเธอ
“หน้าของเธอเลอะซอสอยู่ อยากให้พี่เช็ดมันออกให้ไหม?”
“ม-ไม่เป็นไร! ฉันจะทำเอง…!”
คยออุลรีบหยิบทิชชู่ขึ้นมา
เสื้อผ้าที่สกปรกเปรอะเปื้อนของคยยอุลตัดกับกระดาษทิชชู่สีขาวอย่างรุนแรง ซึ่งดึงดูดสายตาของยอรึมมาก
‘ฉันหวังว่าเธอจะซื้อเสื้อผ้าใหม่’
แต่มันก็รู้สึกไม่ดีเลยที่จะไปบังคับเด็กให้ซื้อเสื้อผ้าที่ตัวเองไม่ต้องการ
ยอรึมครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่จะพยายามชี้นำความคิดของคยออุล
“นี่ คยออุล”
“มีอะไรเหรอ?”
“ตอนนี้คยออุลมีเงินอยู่เยอะเลย คยออุลจะใช้มันไปซื้ออะไรเป็นสิ่งแรกงั้นเหรอ?”
เมื่อพิจารณาจากอายุของคยออุล สิ่งที่เธอสนใจก็น่าจะเป็นพวกเสื้อผ้า
ยอรึมหวังว่าคยออุลจะแสดงความปรารถนาที่จะซื้อเสื้อผ้าออกมา
ทันใดนั้น คยออุลก็ยกนิ้วชี้ของเธอขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจ
“ชู่ ชู่!”
“ฮะ?”
ฉันพูดเรื่องที่ควรพูดออกไปงั้นเหรอ?
ยอรึมรีบปิดปากของตัวเองทันที
“การอวดเงินมันเป็นสิ่งไม่ดี…!”
คยออุลกระซิบดังพอให้ยอรึมได้ยิน จากนั้นเธอก็เอามือขึ้นมาปิดปากของตัวไว้ราวกับจะกักเก็บเสียงไว้ไม่ให้ใครได้ยิน
ยอรึมคิดว่าตัวเองเข้าใจแล้วว่าทำไม แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะถามออกมาอยู่ดี
“ทำไมล่ะ…?”
“เดี๋ยวคนไม่ดีจะมาขโมยมันไป…!”
อ่า
มีใครเคยทำแบบนั้นกับเธองั้นเหรอ?
ยอรึมใช้น้ำเสียงเดียวกับคยออุลและถามเธออย่างเงียบ ๆ
“เคยมีคนขโมยของของเธอไปหรือพรากมันไปจากเธองั้นเหรอ?”
“ใช่…!”
มันเป็นคนน่ารังเกียจคนไหนกันที่ทำแบบนี้?
ยอรึมอยากจะแสดงความโกรธของเธอออกมาซะเดี๋ยวนี้เลย แต่เธอก็ควบคุมไว้เพราะมีเด็กอยู่
“ถ้าเจอพวกเขาอีกก็บอกพี่มาได้เลย เดี๋ยวพี่จะดุคนพวกนั้นให้”
“ด-ได้…แต่อย่ารุนแรงกับพวกเขาเกินไป…”
อย่ารุนแรงกับคนที่ขโมยของของตัวเองไป
แม้จะมีแผลบาดลึก แต่หัวใจของเด็กคนนี้ก็ยังดีอยู่อย่างไม่น่าเชื่อ
ยอรึมยกมือขึ้นมาเพื่อลูบหัวคยออุล แต่ก็ต้องหยุดตัวเองไว้ เพราะเธอจำได้ว่าคยออุลไม่ชอบการถูกแตะเนื้อต้องตัว
สำหรับในตอนนี้ เธอตัดสินใจว่าการซื้อเสื้อผ้าใหม่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
“คยออุล พี่สงสัยจริง ๆ ว่าเธอจะทำอะไรเป็นสิ่งแรก?”
“ฉันจะเอาไปบริจาคให้กับโรงทานแจกอาหารฟรี…!”
“โรงทานแจกอาหาร?”
แม้ว่าเธอจะมีเงินอยู่เยอะขนาดนี้ แต่สิ่งแรกที่เธอคิดกลับอยู่ที่อื่น
น่าแปลกที่เด็กคนนี้คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเอง
“ใช่! ฉันจะเอาไปบริจาคให้โรงทานเพราะฉันเคยได้รับของบริจาคจากนั่นมาเยอะแล้ว!
“ใช่! เป็นโรงทานสำหรับบริจาคและฉันก็ได้ของบริจาคจากที่นั่นมาเยอะเลย! ดังนั้นในครั้งนี้ฉันจะเป็นฝ่ายบริจาคเอง!”
“ว้าว สุดยอดมากเลย คยออุลน่าทึ่งกว่าฉันอีก”
“ฉันเคยหิวมาก…! ฉันรู้ดีว่าการทนควาทหิวเป็นสิ่งที่ยากที่สุดในโลก…! ฉันจึงอยากลดคนที่หิวอยู่ให้ได้มากที่สุด…!”
เด็กน้อยพึมพำออกมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
ยอรึมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวของเธอกำลังแยกออกจากกันเพราะเธอเคยทรมานเด็กเทวดาเช่นนี้ในอดีต
ยอรึมรู้สึกเหมือนกับว่าร่างของตัวเองกำลังแยกออกจากกันที่ไปทรมานเด็กน้อยเทวดาคนนี้ในอดีต
ยอรึมหลับตาลงด้วยรู้สึกสมเพชในตัวเอง
ยิ่งเธอเรียนรู้เกี่ยวกับเด็กคนนี้มากขึ้นเท่าไหร่ ความรู้สึกผิดในใจของเธอก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
“นี่ คยออุล ถ้าบริจาคให้กับโรงทานเสร็จแล้ว เราเอาเงินที่เหลือไปซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเธอเองดีไหม…?”
“เสื้อผ้า?”
“ใช่ เสื้อผ้าของเธอมีนิดเดียวเองและก็แค่สกปรกกว่าเสื้อผ้าของคนอื่นอีกนิดหน่อย”
คยออุลก้มมองเสื้อผ้าของตัวเอง จากนั้นเธอก็หันไปมองเสื้อผ้าของคนรอบ ๆ
เธอพยักหน้าขึ้นลงหลังจากที่เปรียบเทียบเสื้อผ้าของตัวเองกับคนรอบ ๆ อยู่นาน
“ใช่ คุณพูดถูก”
“ใช่เลย พี่คิดว่าซื้อเสื้อผ้าใหม่สักสองถึงสามตัวน่าจะกำลังเหมาะ”
“เอ่อ…”
คยออุลกอดอกครุ่นคิด ในไม่ช้าเธอก็เงยหน้าขึ้นมองยอรึมอย่างระมัดระวัง
“คุณคิดว่ามันจะมีเสื้อผ้าราคาหนึ่งพันวอนไหม?”
เสื้อผ้าราคาหนึ่งพันวอน?
เธอรู้ดีว่ามันไม่มี แต่ยอรึมก็ไม้ได้แก้ไขข้อข้องใจของคยออุล
เนื่องจากเธอมีเสื้อผ้ามากมายที่เตรียมไว้ให้เด็กอยู่แล้ว
“พี่มีเสื้อผ้าที่พี่เคยใส่ในตอนที่ยังเด็กอยู่ พี่สามารถขายให้เธอได้ในราคาหนึ่งพันวอน”
“อ่า…โอเค”
คยออุลรู้สึกถูกหลอก
เธอหวังจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ แต่เธอกลับได้เสื้อผ้ามือสองมาแทน
เมื่อรู้ว่าตัวเองไร้พลังแค่ไหน คยออุลก็ได้แต่สาปแช่งยอรึมอยู่ภายในใจ
“ยัยผู้หญิงชั่ว!”
——————————————————————————————————————————
หญิงสาวพาฉันกลับไปที่โรงแรมที่เราเคยไปมาก่อนหน้านี้
ฉันตามเธอไปโดยคิดว่าเธอกำลังจะขายเสื้อผ้ามือสองให้ฉัน แต่กลับต้องมาจบอยู่ในสถานที่อันน่าสยดสยองแห่งนี้
บางทีหญิงสาวอาจจะโกหกเพื่อจับฉันอยู่ก็ได้
“คยยอุลรออยู่ตรงนี้สักเดี๋ยวหนึ่งได้ไหม?”
“ตรงนี้?”
ในล็อบบี้ชั้นที่หนึ่งของโรงแรม
เมื่อมองไปรอบ ๆ ฉันก็เห็นร่างที่ดูเหมือนกับมอนสเตอร์ที่ฉันเคยเห็นมาก่อนอยู่
จะทิ้งฉันไว้ในที่ที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์เนี่ยนะ
เธอเป็นแม่มดชั่วและบ้าเลือดจริง ๆ ด้วย
“อยู่ ๆ หัวหน้าของพี่ก็เรียกพี่น่ะ เดี๋ยวพี่กลับมานะ ไม่น่าจะเกินสิบนาทีหรอก”
“อ-โอเค…”
ก็ได้ ไม่เป็นไร
ถ้าหากใครกล้ามายุ่งกับร่างกายที่เธอเป็นคนดัดแปลง แม่มดจะต้องโกรธแน่
หลังจากที่หญิงสาวไปแล้ว ฉันก็วิ่งไปที่มุมของโรงแรมและหมอบลง
“สำหรับรังของวายร้ายแล้ว ถือว่าตกแต่งได้ดี”
มีรูปภาพหรูหราและแสงไฟสีทองทุกที่เลย
เพดานก็สูงมาก ถ้าหากฉันตัวสูงกว่านี้สักห้าเท่าก็คงเอื้อมไม่ถึงอยู่ดี
เงินที่ได้มาจากการดัดแปลงร่างกายคนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?
ฉันมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉัน
“ฮะ?”
ไม่มีสิ่งที่ดูเหมือนประตูเลย แล้วทำไมถึงมีเสียงมาจากด้านหลังได้ล่ะ?
ฉันรีบหันหลังกลับไปและก็พบผู้ชายรูปร่างใหญ่โตกำลังจ้องมองลงมาที่ฉัน
“ฉ-ฉันจะไปแล้ว!”
ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดอะไร ฉันก็คลานสี่ขาไปด้านข้างเพื่อที่จะเคลื่อนตัวออกไป
“ม-ไม่เป็นไร…”
ผู้ชายยื่นมือมาทางฉัน
ฉันยังคงอยู่ในท่านั่งและดันตัวเองไปด้านหลังโดยใช้มือดันพื้น
เนื่องจากฉันอยู่ตรงมุมของโรงแรม ทำให้ฉันไม่มีที่ให้หนีอีกต่อไป
“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นประตู…”
อึก—
ผู้ชายกลืนนํ้าลายลงคอ
เขาวางแผนที่จะทำเรื่องเลวร้ายอะไรถึงได้กลืนน้ำลายลงคอไปแบบนั้น?
ด้วยความกลัว หางของฉันก็ลอดหว่างขาและมาติดอยู่ตรงสะดือของฉัน
ฉันไม่น่าเข้ามาในรังของสัตว์ประหลาดเพียงเพื่อเสื้อผ้ามือสองเลย
ฉันรู้สึกเสียใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา
