ขัด ขัด ขัด—
ฉันขัดเสื้อผ้าที่มีลูกไม้บนพื้น
ลูกไม้ติดกิ่งไม้หรือหินได้ง่าย ดังนั้นฉันต้องรีบเอามันออกไปให้เร็วที่สุด
“อึ๋ย”
ถ้าเป็นที่บ้าน ฉันก็แค่ใช้กรรไกรหรือมีดตัดมันออกไปได้เลย
ฉันถูที่ปลายแขนที่เมื้อยด้วยความเสียใจ ส่วนหญิงสาวก็นั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ ฉัน
“คยออุล”
“มีอะไรเหรอ?”
“ถ้าคนเราทำงานหนักมากเกินไป คนเราก็จะหมดแรง เธอรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”
เธอพูดอะไรที่มันชัดเจนอยู่แล้ว
ฉันพยักหน้าในขณะที่ขัดเสื้อผ้าบนพื้นไปด้วย
“ฉันรู้ ฉันฟุบตัวบ่อยมาก”
“ฟุบตัว? เธอฟุบตัวบ่อยมากเลยเหรอ…?”
“ใช่ เมื่อวันก่อน ฉันเป็นลมในขณะที่กำลังเก็บลูกโอ๊ก เลือดกำเดาฉันไหล และก็ขยับตัวไม่ได้”
ฉันกลัวมากเลยในตอนที่ฟุบตัวลงไปในป่า
ปาฏิหาริย์จริง ๆ ที่ฉันไม่ได้เจอหมูป่าหรือสุนัขจรจัดในตอนที่ฉันอ่อนแรงเลย
“ฟุบตัวลงไปแบบนั้นมันอันตรายไม่ใช่เหรอ…?”
“ใช่ มันอันตราย แต่ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ?”
ถ้าไม่ทำงานก็จะไม่มีอะไรกิน
สำหรับฉัน ความหิวหมายถึงความตาย
ดังนั้นวันนี้ฉันก็ต้องทำงานหนักเช่นกัน
กึก—
ฉันดึงลูกไม้ที่ติดอยู่บนเสื้อด้วยความกระตือรือร้น
หลังจากนั้นหญิงสาวก็จับมือของฉันไว้
“นี่ คยออุล ทำไมวันนี้ไม่พักสักหน่อยล่ะ?”
“ฉัน?”
“คนเราจะทำงานได้ดีขึ้นเมื่อมีเวลาพัก”
เธอกำลังพูดถึงประสิทธิภาพในการทำงานอยู่ใช่ไหม?
ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอพูดดี แต่ฉันยังพักตอนนี้ไม่ได้
“ไม่เป็นไร ฉันยังมีอะไรให้ทำอยู่อีกมาก”
“ทำอะไรเหรอ?”
“คือว่า ฉันต้องไปตรวจสอบพื้นที่รีไซเคิลอพาร์ทเม้นท์เพื่อดูว่ามันมีอะไรที่พอจะใช้ได้บ้าง”
หากฉันโชคดีฉันก็อาจจะพบสิ่งมีค่า
ฉันเริ่มรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ไปล่าสมบัติแล้ว
จนกระทั้งเธอยกฉันขึ้นมา
“…ไม่ได้”
“อะไร?”
“วันนี้เธอต้องพักผ่อน คยออุล”
“ท-ทำไมล่ะ?”
ในเวลาการล่าสมบัติที่ฉันชื่อชอบเนี่ยนะ?
ในเวลาที่ฉันจะได้ของฟรี ๆ ที่ยังใช้ประโยชน์ได้อยู่เนี่ยนะ?
เธอพยายามจะพรากเวลาอันมีค่าของฉันไป
ฉันมองเธอด้วยความหงุดหงิด
“สิ่งที่คยออุลต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือการพักผ่อน แค่หยุดพักวันนี้วันหนึ่งเอง เชื่อพี่เถอะ”
“แต่ว่า…”
ถูกบังคับให้พักผ่อน
ในที่สุดแม่มดชั่วก็เริ่มแสดงธาตุแท้ของตัวเองออกมาแล้วใช่ไหม?
ฉันตัดสินใจทำตามในสิ่งที่เธอพูดอย่างไม่เต็มใจ
ฉันรู้ว่าการพักผ่อนสามารถช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานได้
ถึงแม้จะขาดทุน แต่ฉันก็วางแผนไว้ว่าจะขาดทุนให้น้อยที่สุด
“ฉันพักผ่อนแค่เฉพาะวันนี้ใช่ไหม? แค่วันนี้ใช่ไหม?”
“ใช่ แค่เฉพาะวันนี้”
“แค่วันนี้เท่านั้น”
ถึงแม้คำพูดนี้จะฟังดูแปลก ๆ แต่ฉันก็ตัดสินใจยอมรับมัน
“ถ้างั้นฉันกลับบ้านไปพักผ่อนได้ไหม?”
“ได้สิ การพักผ่อนควรอยู่ในที่ที่สบายใจ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง”
เธอจะขับรถไปส่งฉันเหรอ?
หมายความว่าเธอตั้งใจจะตามฉันไปที่บ้าน
ฉันไม่รู้ว่าเธอวางแผนจะทำอะไร แต่ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้มันเป็นไปตามที่เธอตั้งใจไว้แน่
ฉันกำมือแน่นและบอกหญิงสาวอย่างมั่นใจ
“โอเค ถ้างั้นฉันจะทำความสะอาดเบาะรถให้”
——————————————————————————————————————————
ฉันกลับบ้านพร้อมกับหญิงสาว
ถึงแม้ว่าเธอจะบอกว่าจะขับรถไปส่งฉัน แต่มันก็น่าเกลียดมากที่เธอจะตามฉันเข้าไปในบ้านด้วย
เธอวางแผนจะทำอะไรกันแน่?
ฉันมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยควาทสงสัย
“ปกติคยออุลทำอะไรในวันพักผ่อนเหรอ?”
“ฉ-ฉันเหรอ?”
จู่ ๆ เธอก็พูดกับฉัน
ด้วยความตกใจ ฉันจึงมองไปรอบ ๆ ด้วยความกังวลใจ
“ใช่ ถ้าจะพักผ่อนก็ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ”
เธอพูดถูก
การพักผ่อนมันก็ขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของแต่ละคน
ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งและวิ่งไปที่สวนผักด้านนอก
ฉันตัดสินใจที่จะใช้เวลาพักผ่อนที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ไปก่อให้เกิดผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุด
‘ฉันอยากปลูกมะเขือเทศและผักกาดใหม่’
ฉันถือหินแหลมคมและทิ่มมันลงไปที่พื้น
บางทีถ้าหากฉันไปที่จุดศูนย์รวมขยะรีไซเคิลในวันนี้ฉันอาจจะได้พลั่วมาก็ได้
แม้ว่าฉันจะผิดหวัง แต่เนื่องจากฉันตัดสินใจพักแล้ว ฉันจึงไม่บ่นออกมา
กึก—!
กึก—!
ทุกครั้งที่ฉันทิ่มดินในสวนด้วยหิน ฝ่ามืิของฉันก็รู้สึกปวดเมื้อย
หนังด้านที่ฉันเคยมีก็หายไปหมดแล้ว
กว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็คงใช้เวลาอีกนาน
ในขณะที่ฉันกำลังอดทนต่อความเมื้อยล้าอยู่ หญิงสาวก็เดินเข้ามาหาฉัน
“คยออุล…?”
“มีอะไรเหรอ?”
“วันนี้เราตัดสินใจพักผ่อนกันไม่ใช่เหรอ?”
สายตาของเธอจ้องมาที่มือของฉัน
พวกมันเต็มไปด้วยดินจนถึงหลังมือของฉัน
“ใช่ ฉันก็เลยหยุดพักด้วยการดูแลสวน”
“เอ่อ…คือว่า…อย่างนี้มันก็ไม่ใช่การพักผ่อนสิ การดูแลสวนมันเหนื่อยมากเลยนี่นา”
“ฮะ?”
ถึงแม้การดูแลสวนจะต้องใช้เวลาอย่างมาก แต่คนธรรมดาเขาก็ดูแลสวนในวันหยุดกันไม่ใช่เหรอ?
ด้วยความสับสน ฉันจึงเอียงหัวด้วยสงสัย
“ถ้าทำเสร็จแล้ว คยออุลก็จะเหนื่อยไง”
“ใช่ มันทำให้ฉันเหนื่อยมาก”
“เห็นไหม? นี่มันไม่ใช่การพักผ่อนสักหน่อย การพักผ่อนหมายถึงการทำให้ร่างกายและจิตใจรู้สึกผ่อนคลาย”
ฮืม
เป็นอย่างงั้นเหรอ?
ฉันวางหินลงอย่างระมัดระวัง
“แล้วฉันควรจะพักผ่อนยังไงล่ะ?”
“เอ่อ…คยออุลไม่มีที่ทำแล้วรู้สึกผ่อนคลายทั้งร่ายกายและจิตใจบ้างเหรอ?
บางสิ่งที่ทำแล้วรู้สึกผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจ
มีอยู่อย่างหนึ่ง
“ซ่อมเต็นท์เป็นไง? กันลมกันฝนแถมยังผ่อนคลายทั้งร่ายและจิตใจด้วย”
“เอ่อ…”
“ซ่อมเต็นท์ก็ถือว่าเป็นการพักผ่อนใช่ไหม?”
แม้ว่าการซ่อมเต็นท์ด้วยเทปกาวจะมีราคาแพง แต่ตอนนี้ฉันมีเงินอยู่สามล้านวอน
การตามใจตัวเองสักหนึ่งวันก็คงจะไม่เสียหายอะไร
ในขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องเต็นท์ที่กำลังจะได้รับการซ่อมแซมอย่างตื่นเต้น หญิงสาวก็ถอนหายใจยาว ๆ
“คยออุลไม่รู้วิธีการพักผ่อนใช่ไหม…?”
ไม่รู้วิธีการพักผ่อน?
ทัศนคติที่ไม่ใส่ใจของเธอทำให้ฉันหงุดหงิด
“ฉันรู้วิธีพักผ่อน! พอซ่อมเต็นท์เสร็จแล้วฉันก็จะไปเก็บฟืน”
“ฟืน…?”
“ใช่ สำหรับก่อไฟ”
การนั่งผิงไฟทำให้รู้สึกผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจ
มันเป็นอีกวิธีที่สมบูรณ์แบบในการพักผ่อน
แม้แต่แม่มดผู้โง่เขลาก็น่าจะรู้ใช่ไหม?
เมื่อมองไปที่หญิงสาว ฉันก็เห็นเธอกำลังกัดริมฝีปากของตัวเองอยู่โดยที่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำเลย
เป็นเวลานานเลยที่กว่าเธอจะเปิดปากพูด
“คยออุล มาพักผ่อนในแบบของพี่กันดีไหม?”
“ทำไมต้องทำด้วย?”
“พี่อยากแสดงให้คยออุลเห็นว่าการพักผ่อนจริง ๆ มันเป็นแบบไหน พี่รับรองเลยว่ามันจะต้องสนุกแน่”
สนุกอย่างที่เธอพูด
คือไม่ได้อยากสนุกเองใช่ไหม?
ถึงฉันจะกังวลแต่ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตามเธอไป
“โอเค…”
——————————————————————————————————————————
ยอรึมพาคยออุลไปที่สนามเด็กเล่นที่อยู่บริเวณเชิงเขา
มันเป็นช่วงเวลาก่อนทานอาหารกลางวัน ดังนั้นจึงมีคนไม่ค่อยมาก
สไลเดอร์ ชิงช้า โหนสลิง และอื่น ๆ ที่เด็ก ๆ ชอบเล่นกัน แต่สีหน้าของคยออุลก็ยังคงนิ่งเฉยเมย
เธอมองไปที่ยอรึมโดยที่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร
‘คยออุลไม่รู้จักสนามเด็กเล่นเหรอ…?’
ถึงแม้อุปกรณ์จะมีสีสันสดใสที่ออกแบบมาเพื่อดึงดูดความสนใจของเด็ก แต่คยออุลก็ไม่ได้แสดงความสนใจออกมาเลยสักนิด
ราวกับเธอไม่เข้าใจวิธีเล่นมัน
‘ไม่ดีเลย’
ไม่รู้วิธีการเล่น
ฉันอยากจะเชื่อว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ แต่คยออุลคือเด็กที่ไม่รู้วิธีพักผ่อน
เมื่อเผชิญหน้ากับความจริงที่โหดร้ายนี้ ยอรึมก็หลับตาแน่น
“เฮ้อ…”
เด็กอายุแปดขวบต้องมาใช้ชีวิตอยู่แบบนี้
ยิ่งยอรึมคิดเรื่องคยออุลมากเท่าไหร่ ยอรึมก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น
ในขณะที่ยอรึมกำลังเหยียดขาเพื่อนั่งลง คยออุลก็ดึงชายเสื้อผ้าของเธอ
“คือว่า…?”
“ฮะ?”
“ที่นี่คือ…?”
คยออุลตามเรื่องไม่ทัน แต่ยอรึมก็เข้าใจได้
‘สถานที่แห่งนี้มีไว้เพื่อทำอะไรงั้นเหรอ?’
คยออุลคงจะอยากจะถามแบบนี้น
“ที่นี่คือสนามเด็กเล่น ของที่อยู่ที่นี่มีสีสันสวยงามใช่ไหมล่ะ?”
“เอ่อ…”
แปลงดอกไม้ สไลเดอร์รูปยีราฟ
ถึงแม้สนามเด็กเล่นจะถูกตกแต่งอย่างสวยงาม แต่คยออุลก็กลอกตาไปมาอย่างไม่สนใจ
ยอรึมตระหนักรู้พฤติกรรมของคยออุลได้หนึ่งสิ่ง
เด็กจะใช้ชีวิตโดยที่ไม่สนใจสิ่งอื่น ๆ นอกจากสิ่งที่ทำให้มีชีวิตอยู่รอดเท่านั้น
เด็กใช้ชีวิตโดยที่ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากสิ่งที่ทำให้มีชีวิตรอด
สถานการณ์ของเธอต้องสิ้นหวังแค่ไหนกัน?
หัวใจของยอรึมรู้สึกเหมือนถูกบีบรัด แต่ถึงอย่างนั้นยอรึมก็แสดงสีหน้าอ่อนโยนให้เด็ก
“คยออุลเห็นยีราฟตรงนั้นไหม? อยากลองปีนขึ้นไปและสไลลงมาดูไหม?”
“ฉ-ฉันเหรอ?”
ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วย?”
คยออุลมองยอรึมด้วยสีหน้าแบบนั้น
“มันสนุกจริง ๆ นะ ลองเล่นดูสักครั้งสิ”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันสนุก”
“คยออุลเคยเล่นมันมาก่อนเหรอ?”
คยออุลก็คงจะเคย ‘เล่น’ ด้วยตัวเองใช่ไหม?
ในขณะที่ยอรึมรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ต้องตกตะลึงในคำพูดต่อไปของคยออุล
“ฉันเคยบอกใช่ไหมว่าฉันเคยเป็นลมในขณะที่เก็บลูกโอ๊ก?”
“ใช่”
“ในตอนนั้นฉันอยู่บนทางลาดชันและไถลลงมาจนสุดทาง มันสนุกมากเลย”
“เอ่อ…”
ไถลลงมาจนสุดทาง?
นั่นมันหมายความว่าเธอกลิ้งลงมาจากภูเขาใช่ไหม?
ยอรึมมองคยออุลด้วยสายตาที่สั่นเทา
“คยยอุลได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า…”
“ไม่ ในตอนนั้นมีต้นไม้มาขวางฉันไว้ ฉันเลยไม่ได้รับบาดเจ็บ มีแค่เสื้อที่ขาดนิดหน่อย”
“ย-เยี่ยมไปเลย”
แต่ไม่ใช่ว่าเธอไถลเข้าไปตรงต้นไม้แทนที่จะเป็นต้นไม้มาขวางทางไว้เหรอ?
คยออุลแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาด แข็งแกร่งพอ ๆ กับเด็กผู้ชายทั่วไปเลย
‘ไม่สิ บางทีเธออาจจะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว’
คยออุลเป็นเด็กที่ถูกทิ้งไว้ในสภาพแวดล้อมที่ความเข็มแข็งเป็นทางเดียวที่จะมีชีวิตรอด
เธอไม่ได้แข็งแกร่งโดยธรรมชาติ แต่สถานการณ์ต่างหากที่บังคับให้เธอต้องกลายเป็นแบบนั้น
ยอรึมตั้งปณิธานในใจ
สักวันหนึ่งเธอจะทำให้คยออุลกลายเป็นแค่เด็กธรรมดา ๆ คนหนึ่ง
เป็นเด็กที่ถูกรักและสนุกไปกับการรักคนอื่น
และเป็นเด็กที่จะร้องไห้ในอ้อมกอดของใครสักคนเมื่อรู้สึกกลัว
ในขณะเดียวกัน คยออุลก็กำลังคิดกับตัวเองอยู่
ทำไมฉันต้องมาเล่นในสนามเด็กเล่นด้วย?
——————————————————————————————————————————
TL / ขอพักผ่อนสองวันเด้อ
