ชั้นเลิกคิดเรื่องยากๆพวกนั้นแล้วหันมาสนใจเจ้าเต่าแทน
ถึงจะผิดคาดไปบ้าง แต่ก็ได้ข้อมูลใหม่ๆมา
การพยากรณ์การถือกำเนิดของเซนต์มาจากโหรที่เป็นโฆษกของโลก
และตัวตนที่แท้จริงของโหรคนนั้นก็คือเต่าที่มีอายุยืนยาว
ถึงจะไม่ได้คำตอบว่าทำไมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโลกนี้ถึงถูกถ่ายทอดเป็นเกมที่โลกฝั่งนั้น แต่เรื่องนั้นก็ไว้ให้ฟุโดวกับอิจูอินซังจัดการแล้วกัน
“แม้ข้าจะไม่ทราบว่าทำไม”บันทึก”นั้นถึงแตกต่างจากความเป็นจริงที่เกิดขึ้น แต่ก็เข้าใจได้ว่าเจ้ามีความสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอนาคตนั้นได้ ในบันทึกที่ข้าเห็นนั้น เซนต์ตัวจริงเอเทอร์น่าถูกเปลี่ยนให้เป็นแม่มดและสุดท้ายก็ปลิดชีวิตตนเองลง”
เรื่องที่เจ้าเต่าพูดถึงนี่เป็นเรื่องที่ชั้นรู้มานานแล้ว
แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าเต่าถึงพยายามที่จะเปลี่ยนอนาคตนั้น
สำหรับมันแล้ว เอเทอร์น่าก็น่าจะเป็นแค่คนแปลกหน้าไม่ใช่เหรอ ถึงจะเป็นเซนต์ก็เถอะ
จะทุ่มเทพยายามเปลี่ยนอนาคตที่เธอตายทำไมกัน
ขนาดชั้นยังใช้ความชอบส่วนตัวเป็นแรงขับเคลื่อนหลักเลย
สำหรับเจ้าเต่าแล้ว…ถึงจะไม่อยากพูดก็เถอะ แต่ปล่อยให้เป็นแบบในเกมจะดีกว่ารึเปล่า?
ถ้าเซนต์ฆ่าตัวตายได้สำเร็จ พลังแม่มดก็จะไม่มีที่ไปอื่นอีก และสุดท้ายวังวนอุบาทว์ก็จะจบลง
ในมุมมองของโลกนี้แล้ว ปล่อยให้เป็นแบบนั้นก็ได้นี่
…สำหรับผู้เล่นที่เมนเอเทอร์น่าอย่างชั้นมันนับเป็นแบดเอนดิ้งก็เถอะนะ
“คะฮ่ะฮ่ะ จากสีหน้าแล้ว คงจะสงสัยสินะว่าทำไมข้าถึงอยากที่จะเปลี่ยนแปลงอนาคตแบบนั้น? ข้าก็ไม่ได้อะไรกับมันมากหรอก เพียงแต่ว่า การปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามชะตากรรมมันน่าเบื่อน่ะ เทียบกับแล้ว คนอย่างเจ้าน่ะมองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อเลย ต่อให้เป็นข้าเองก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไรหากมีเจ้าอยู่”
ได้ยินที่พูดแบบนั้นก็พอเข้าใจได้
งี้เอง เพราะว่าถ้าอนาคตเปลี่ยนแปลงไปจะทำให้เจ้าเต่ารู้สึกดีกว่าสินะ
หน้าตาของเจ้าเต่ากลับแสดงอารมณ์ที่คล้ายมนุษย์อย่างน่าตกใจเลย
“เพราะอย่างนั้นข้าจึงมีข้อเสนอ เจ้าช่วยพาข้าออกไปยังโลกภายนอกด้วยได้ไหม? ข้าน่ะตื่นเต้นกับเรื่องราวของเซนต์ตัวปลอมคนนี้ยิ่งกว่าเซนต์ตัวจริงเสียอีก ถ้าเป็นเจ้าล่ะก็ อาจจะเปลี่ยนแปลงวัฐจักรที่สืบต่อมาเนิ่นนานกว่าร้อยปีนี้ได้ก็ได้ ข้าจึงอยากจะออกไปชมจากแถ;หน้าเลยน่ะ”
“รสนิยมแปลกจังนะคะ แต่ชั้นก็ไม่มีเหตุผลต้องพาท่านออกไปด้วยเลย”
อยากจะมาด้วยเรอะ แต่ชั้นก็ปฏิเสธไปอย่างสุภาพ
จะพาเจ้าเต่านี่ไปด้วยทำไมล่ะ?
ถึงจะเป็นโหรก็เถอะ แต่ยังไงก็เป็นแค่เต่า แถมส่งกลิ่นแปลกๆออกมาด้วย ตั้งแต่แรกแล้วชั้นก็ไม่ได้ชอบเต่าอะไรขนาดนั้นด้วยสิ
ถ้ามาด้วยนี่ชั้นจะเอาเต่าตัวบักเอ้กอย่างนี้ไปไว้ที่ไหนล่ะ?
จะให้มานอนห้องเดียวกันรึไง? อย่าล้อเล่นน่า
เพราะงั้นแหละ ตัดใจซะเถอะ ไม่พาไปด้วยหรอก
“อย่าพูดอย่างนั้นน่า ข้าน่ะมีประโยชน์นะ… โหรน่ะต่างจากเซนต์ ข้าสามารถมอบตำแหน่งสืบต่อให้ผู้อื่นได้ และถ้าทำอย่างนั้น อายุขัยของข้าก็จะถูกส่งต่อไปยังคนผู้นั้นด้วย แต่ถ้าทำอย่างนั้นข้าก็จะตาย เพราะงั้นจึงไม่คิดจะทำหรอกนะ”
“ขอตัวก่อนล่ะค่ะ”
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ! ถ้าแบบนี้ล่ะ? อีกสามสิบวินาทีต่อจากนี้ จะเกิดแผ่นดินไหวเล็กๆขึ้น จากนั้นก็จะมีกระรอกตกลงมาบนกิ่งไม้ข้างๆเจ้า”
เจ้าเต่าพูดอย่างนั้นและหันหน้าไปยังต้นไม้ใกล้ๆชั้น
มีกระรอกนั่งกินผลไม้อยู่ตรงนั้นจริงๆด้วย
สามสิบวินาทีต่อจากนั้น พื้นก็สั่นเล็กน้อย ส่งผลให้เจ้ากระรอกตกลงมา
ถึงจะไม่ได้แคร์อะไรมากก็เถอะ แต่ชั้นก็รองกระรอกไว้ได้ และส่งมันลงไปยังกิ่งไม้ใกล้ๆ
ถ้าชั้นเป็นคนไอนุล่ะก็ ป่านนี้มันได้กลายเป็นซิทาทับไปแล้ว(อาหารไอนุชนิดหนึ่ง ทำจากกระรอก)
ถึงอย่างนั้น เจ้าเต่านี่รู้ได้ยังไงว่าจะเกิดแผ่นดินไหวขึ้น?
หรือว่าใช้เวทมนตร์ทำให้แผ่นดินสั่น…ไม่น่าจะใช่ ถ้าทำแบบนั้นชั้นคงจะรู้ไปแล้ว
“ชั้นนึกว่าโหรไม่มีความสามารถในการมองเห็นอนาคตเสียอีกนะคะ…?”
“ใช่แล้ว ข้าไม่มีพลังแบบนั้นหรอก แต่ว่านะ ข้าน่ะอายุกว่าพันปีเข้าไปแล้ว และได้มองเห็นทุกสิ่งในโลกมามากมาย เพราะแบบนั้นข้าจึงสามารถตรวจสอบสถานการณ์และปัจจัยต่างๆรอบตัว และคำนวณมันออกมาเป็นความเป็นไปได้ สมมติว่าถ้าเจ้าหนุ่มเวอร์เนลเกิดตกหลุมรักยัยหนูเอเทอร์น่าหรือแมรี่ขึ้นมา ข้าก็จะสามารถคาดการณ์วามเป็นไปได้และเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นในกรณีนั้นๆได้ แต่อย่างไรซะมันก็ยังเป็นแค่การคาดเดา จึงไม่มีทางที่มันจะถูกต้องสมบูรณ์หรอกนะ”
อะไรล่ะนั่น? ถึงจะพูดแบบง่ายๆก็เถอะ แต่เจ้าเต่านี่เจ๋งสุดๆเลยแฮะ
หากรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในปัจจุบันก็จะสามารถคำนวณอานคตได้…ก็เคยอ่านอะไรแบบนั้นมาเหมือนกัน
ก็นึกว่านี่เป็นแนวคิดที่ถูกวิทยาศาสตร์ยุคใหม่ปัดตกไปแล้วซะอีก…
แต่เจ้าเต่าก็บอกว่ายังผิดได้อยู่ ก็คงเหมือนกับการคาดเดาแบบเป็นไปได้สูงสินะ
“ถึงข้าจะไม่สามารถบอกได้ว่าจะสำเร็จร้อยในร้อยครั้ง แต่ก็ยังสามารถเป็นพลังให้กับเจ้าได้บ้างล่ะ”
“…มีเหตุผลอะไรรึเปล่าคะ?”
“เอาตรงๆนะ การที่ข้าต้องอยู่ตัวคนเดียวกับเจ้าลิงพวกนั้นทำข้าประสาทเสีย! คุยกันก็ไม่รู้เรื่องสักอย่าง! ถือว่าขอล่ะ พาข้าไปด้วยเถอะ เจ้าทำได้ใช่มั้ยล่ะ?”
หลุดความในใจออกมาเร็วจริงนะ
ก็ว่าอยู่แล้วว่าทำไมถึงอยากจะมาด้วยเหลือเกิน ทั้งที่ไม่มีเหตุผลแท้ๆ สภาพแวดล้อมแกห่วยแตกนี่เอง
ก็เห็นบอกอยู่ว่าอยากได้คนคุยมานานแล้วนี่นะ
ไม่ใช่ว่าโปรเฟตะคิดว่า “ข้าจะไปด้วยก็ได้นะ” แต่เป็น “พาตูไปด้วยเถอะ พลีส”
“…เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องแจ้งราชาไอส์ให้รู้ก่อนนะคะ แล้วก็…”
“รู้อยู่แล้วล่ะ ข้าไม่หลุดเปิดเผยตัวจริงของเจ้าออกไปหรอก”
ก็ว่าจะพูดอย่างนั้น แต่ก็โดนตัดไว้ก่อน
ความสามารถในการคาดเดาสินะ…
รู้อยู่แล้วว่าชั้นจะพูดอะไรก่อนที่จะได้่เริ่มพูดซะอีก
น่ารำคาญนิดๆ แต่ถ้าใช้ดีๆก็คงมีประโยชน์ได้
“ยังมีเรื่องอื่น…”
“ส่วนเรื่องที่อยู่นี่ฝากใช้เวทมนตร์สร้างบ่อน้ำไว้ใกล้สถาบันได้มั้ย? ถ้าจะให้ดีก็เป็นจุดที่นักเรียนไม่ได้รับอณุญาตให้เข้าใกล้ ส่วนเรื่องอาหารนี่ข้าชอบปลา กุ้ง แล้วก็ผักนะ แต่ไม่เอาจิ้งหรีดหรือไส้เดือนล่ะ พวกนั้นเบื่อแล้ว ส่วนเรื่องความสามารถการต่อสู้ กรามของข้าแข็งแรงพอที่จะบดขยี้พวกปีศาจระดับต่ำได้ และข้าก็สามารถใช้เวทย์น้ำได้ในระดับหนึ่งด้วย ถึงจะเทียบกับเจ้าไม่ได้ก็เถอะ”
“…งั้นหรือคะ”
เจ้าเต่านี่น่ารำคาญจังเฮ้ย
คือก็เป็นเรื่องที่กะจะถามแหละ แต่ยังไม่ทันได้เปิดปากพูดเลยเว้ย
เพราะรูสึกเสียหน้าเล็กน้อย เลยคิดจะเอาคืนซักหน่อย
“เจ้ากำลังจะถามว่า ‘ลองทายดูสิคะว่าชั้นคิดอะไรอยู่?’ และเจ้าก็กำลังคิดถึงเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ข้าจะไม่สามารถคาดได้ถึงขนาดว่าเรื่องนั้นคืออะไรก็เถอะ ว่ายังไง…ข้าสอบผ่านมั้ยล่ะ?”
“…สุดยอดเลยค่ะ”
เช้ดด มันตอบก่อนที่ชั้นจะได้เริ่มถามอีกว่ะ
ชั้นกำลังจะถามแบบนั้นเป๊ะเลย
ที่ชั้นคิดอยู่ก็คือตัวละครจากเกมที่เคยเล่นเมื่อนานมาแล้ว กับคำร่ายเวทมนตร์สุดยาวของมัน
เจ้าเต่านี่ยุ่งยากจริงๆแฮะ
แต่ถึงจะยุ่งยาก…ก็ทำให้ชั้นแน่ใจได้อย่างนึง
ตราบที่ชั้นอยู่ในบาเรีย กระทั่งโลกก็ไม่สามารถเฝ้ามองชั้นได้
เพราะชั้นถูกเจ้าเต่าเรียกว่า”คู่ควรกับคำว่าเซนต์”
ชั้นเคยพูดเสียงดังว่า “อีเซนต์ปลอมขยะหมาปัญญาควาย” ตอนที่นอนอยู่ในห้องมาแล้ว
ถ้าเห็นได้ล่ะก็ ป่านนี้ก็คงรู้เนื้อในชั้นไปแล้ว
แต่เจ้าเต่าดูจะไม่รู้เรื่องนั้นเลย
พูดอีกอย่างก็คือ บาเรียของชั้นสุดยอดถึงขนาดปิดกั้นสายตาของโลกได้
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเอาไปใช้อะไรได้มั้ย…แต่รู้ไว้ก่อนก็ไม่เสียหลายแหละ
จำๆไว้แล้วกัน
ทีนี้ก็เรียกลุงไอส์มา
เพราะว่าจะพาโปรเฟตะไปด้วย ก็ต้องบอกลุงแกก่อน
.
ชั้นอธิบายสถานการณ์ให้ลุงไอส์ฟัง และใช้เวทมนตร์พาพวกเรากลับมาที่โรงเรียน
เป็นเวทย์เดียวกับที่ชั้นใช้ที่ปราสาทเซนต์ในตอนนั้น
หลังจากที่ได้รับอณุญาติจากครูใหญ่ฟ็อกซ์แล้ว ชั้นก็มาสร้างบ่อน้ำใกล้ๆกับสถาบัน
“น่าตกใจจริงๆนะขอรับ…ข้าเองตกใจกับตัวตนที่แท้จริงของท่านโหรก็จริงอยู่ แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือการที่ท่านเลือกจะย้ายที่ออกจากที่พำนักของตนเอง”
ลุงฟ็อกซ์พูดอย่างนั้นในขณะที่มองมายังเจ้าเต่า
ก็คงน่าตกใจแหละ
แค่กระดองอย่างเดียวก็กว้างกว่าห้าเมตร เกินขนาดมนุษย์ปกติไปโขแล้ว ส่วนสูงยังมากกว่าสองเมตรอีก
แทบจะเป็นไคจูเลยนะเนี่ย
อาจจะหุบขาเข้ากระดองแล้วบินได้ก็ได้นะ[*ล้อกาเมร่า]
“คะฮ่ะฮ่ะ เซนต์ของยุคสมัยนี้เป็นแบบที่ข้าไม่เคยเจอมาก่อนเลยน่ะ เพราะอย่างนั้นข้าจึงอยากที่จะเฝ้ามองวีรกรรมของเธออย่างใกล้ชิด”
“อย่างนี้นี่เอง…ท่านเอลริสถือว่าพิเศษกระทั่งใช้มาตรฐานของท่านโหรสินะขอรับ”
“ใช่ เธอน่ะพิเศษกว่าคนอื่นๆ เป็นรูปแบบที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนเลย หรือพูดไปก็อาจจะมี แต่ไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบใกล้เคียงกับคำว่าเซนต์ไปมากกว่าเธอแล้ว”
เจ่าเต่านั่งฝอยอยู่กับลุงไอส์ ชักจะเสียใจที่พามันมาด้วยแล้วสิ
เฮ้ยเจ้าเต่า อย่าพูดอะไรที่ไม่เข้าเรื่องล่ะ ได้ยินมั้ย?
ชั้นจะโดนเนรเทศตอนจบน่ะไม่ว่า แต่ยังโดนตอนนี้ไม่ได้
เอาล่ะ รีบๆทำบ่อให้เสร็จดีกว่า
ทำให้พื้นเรียบด้วยเวทย์ดิน จากนั้นก็สร้างเป็นหลุมกว้างประมาณ 25 เมตร
ในเรื่องความลึกนี่ ซัก 20-30 เมตรก็คงพอมั้ง
ว่าไป…เต่าน้ำจืดนี่ต้องมีที่หลบภัยด้วยรึเปล่านะ
ชั้นเลยทำโพรงไว้ให้ด้วยเลย
จากนั้นก็ใส่กรวดใส่หินไว้ด้านใต้ แล้วก็เติมน้ำลงไป
หยาบไปหน่อยก็จริง แต่คงพอได้มั้ง
“เป็นยังไงบ้างคะ?”
“อะ อา…พอแล้วล่ะ เดี๋ยวข้าไปจัดการที่เหลือเอง… อย่างไรก็เถอะ ถึงข้าจะรู้อยู่แล้วว่าเจ้าเก่งกาจแค่ไหน แต่ได้มาเห็นไกล้ๆนี่ช่างเหลือเชื่อจริงๆ เจ้าสามารถทำเรื่องพวกนี้ได้สบายเลย เซนต์รุ่นก่อนๆไม่มีใครทำแบบนี้ได้หรอกนะ”
ชั้นทำเป็นใจเย็นที่ฉากหน้า แต่ในใจนี่ชั้นล่ะตัวแทบลอย
ก่อนหน้านี้เป็นชั้นที่โดนทำให้ตกใจอยู่ฝ่ายเดียว รู้สึกดีจริงๆที่ได้เอาคืน
ใช่มั้ยล่ะ?
ก็ชั้นน่ะเป็นโคตรอัจฉริยะเลยนี่นา
แค่นี้น่ะสิวๆ
…เอาจริงๆมันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ
ทำหลุมนี้น่ะว่าไปอย่าง แต่เรื่องเติมน้ำนี่ทำเอาเหนื่อยเหมือนกัน
ใช้พลังเวทย์ไประมาณห้าพันเห็นจะได้
เป็นปริมาณที่ต่อให้เป็นแม่มดก็ยังต้องใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะฟื้นฟูกลับมาได้
เจ้าเต่าก็คงจะรู้แล้วล่ะมั้งว่าชั้นเหนื่อยแค่ไหน
ชิ รู้สึกเหมือนกับพ่ายแพ้ยังไงชอบกล…
ต้องเอาจริงกับการฝึกมากขึ้นแล้วมั้งเนี่ย เวรเอ๊ย…
