< < บทนำ > >
‘ไร้ค่า’ มันคือสิ่งที่บ่งบอกตัวผม ตัวผมตลอดมาถูกนิยามไว้ด้วยคำแย่ๆเหล่านั้น และแย่ไปกว่านั้นคือ–แม้แต่ตัวผมเอง ดันผลอยคิดไปว่าตัวเองเป็นอย่างที่ทุกคนต่อว่าโดยไม่สงสัย
ตัวผมที่คิดอย่างที่คนอื่นคิดมันไร้ค่าของจริงเลย ..คนอย่างผมไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีที่อยู่ ไม่มีอะไรเลย วางเปล่า เพราะวางเปล่าจึงไร้ค่า แต่เพราะไร้ค่าด้วยจึงว่างเปล่า
ว่างเปล่ากับไร้ค่า สองสิ่งนี้มันเชื่อมถึงกันอยู่ เพราะอย่างนั้นตัวผมจึงเป็นความไร้ค่าที่ว่างเปล่า ถึงกระนั้นผมก็พยายามอย่างว่างเปล่าเรื่อยมา เหตุผลคืออะไรกัน? เมื่อผมตั้งคำถาม คำตอบที่ผมได้กลับก็คือ—เพราะผมเป็นผู้กล้าที่ไม่สามารถพ่ายแพ้ได้อย่างไรละ
ผมคิดอย่างนั้นมาตลอด คิดว่าตัวเอง จนกระทั่ง ..ได้พบเจอกับเธอ
สตรีผู้มีเลือนผมสีม่วงมัดไว้อย่างงดงาม ร่างสูงเมื่อเทียบกับสตรีด้วยกันเอง และดวงตาสีแดงที่จับจ้องมายันผมนั้น ..งดงามเหนือสิ่งอื่นใด
“ฉันจะไม่คิดว่าคุณไร้ค่า”
เพียงคำพูดนี้หัวใจของผมก็เบิดบานประหนึ่งช่วงฤดูใบไม้ผลิที่แสนงดงาม เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองมันช่างสวยงาม ..ต่อหน้าเธอ ผมสัมผัสได้ถึงไออุ่น
เธอยื่นมือมาให้ผม และ ..กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยสเน่ห์
“เพราะอย่างนั้น–ทรยศมนุษยชาติเพื่อดิฉันซะ”
ในห้วงเวลานั้น ผมไม่ลังเลที่จะตอบเลยแม้แต่น้อย ..เพราะไออุ่นของกองทัพจอมมาร ทำให้ผมทรยศต่อมนุษยชาติ
นี่คือเรื่องราวของผม .. ผู้กล้าไร้ค่าที่ไม่อาจพ่ายแพ้ได้
