เธอค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆราวกับเป็นทารกแรกเกิด
นัยน์ตาสีฟ้าครามของเธอเผยออกมา ภายใต้จมูกน้อยๆนั่นเป็นดวงตาที่ว่างเปล่าและไร้ซึ่งอารมณ์
เมื่อเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เข้ามาในสายตาเธอเป็นอย่างแรกก็คือ
วู่หยานที่กำลังมีสีหน้าตื่นเต้นระคนคาดหวัง ลิลินที่กำลังนอนอมยิ้มอย่างสบายอุรา และฮินางิคุกับมิโคโตะที่ยืนแข็งทื่อราวกับว่าโดนดาเมจทางจิตใจเข้าไปอย่างหนัก
เธอกรอกตาไปมาก่อนที่สายตาจะมาหยุดอยู่ที่ตัววู่หยาน
วินาทีต่อมาปีกอันใหญ่ของเธอก็กางออก ทำให้ขนนกหลายเส้นค่อยๆร่วงหล่นลงมา ก่อเกิดเป็นภาพอันตระการตาอีกครั้ง
อิคารอสกระพือปีกทั้งสอง เท้าเธอค่อยๆลอยขึ้นเหนือพื้น ก่อนที่เธอจะลอยขึ้นไปบนฟ้าอย่างเต็มตัว ไม่นานนักเธอก็บินมาตรงหน้าวู่หยาน ทำให้พวกเขาทั้งสามคนที่ซึ่งยังสติหลุดลอยอนู่สะดุ้งโหยง
แทบจะเวลาเดียวกันกับที่เธอล่อนลงพื้น ริมฝีปากสีเชอร์รี่ของอิคารอสก็อ้าออก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“เริ่มต้นกระบวนการ อิมพริ้นท์(ฝังตราประทัป)!”
สิ้นเสียงอิคารอส นัยน์ตาเธอก็เป็นกระกายตัวเลขเคลื่อนไหวไปมา
หลังจากนั้น ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น……
“……….” วู่หยาน
“……….” ฮินางิคุ
“……….” มิโคโตะ
“……….”อิคารอส
ภายในห้องกลายเป็นเงียบสงัด พวกเขาก็คิดว่าอิคารอสจะทำอะไรสักอย่างจึงตั้งท่าเตีรยมพร้อม หลังจากมองไปรอบๆก็ไม่เห็นเจออะไร พวกเขาจึงหันหน้ากลับมามองอิคารอสที่ยังคงปิดปากเงียบ
ทั้งห้องกลับกลายมาเป็นไร้เสียงอีกครั้ง แต่คราวนัยน์ตาอิคารอสที่แต่เดิมว่างเปล่าและไร้ซึ่งอารมณ์ กลับเริ่มเจือปนไปด้วยความกลัว
อิคารอสยกมือจับต้นคอและสิ่งที่เธอสัมผัสได้ก็คือผิวของตนเอง สิ่งที่เธอได้สวมใส่มาตั้งแต่เกิด ปลอกคอ(ห้วงโซ่)ของเธอมันได้หายไปแล้ว……
สัมผัสได้ถึงผิวเนียนนุ่ม สีหน้าเธอยังเรียบเฉยไม่เปลี่ยน แต่ทว่าความกลัวในแววตาเธอยิ่งก่อตัวเด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ
“อิมพริ้นท์…..ปลอกคอ….หายไป…หายไปไหน” อิคารอสพูดพึมพำเบาๆ และเผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่หายากซึ่งนานๆทีเธอถึงจะแสดงออกมา
ระลึกถึงความทรงจำที่ถูกส่งเข้ามาในหัว ทำให้อิคารอสรู้ว่า ตอนนี้ตนเองไม่ได้อยู่ที่โลกเดิมแล้ว…..
แต่สำหรับอิคารอส มันก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากนัก ในความคิดเธอมันก็แค่ต้องไปรับใช้มาสเตอร์คนใหม่เท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังคงเป็นของเล่น เป็นสัตว์เลี้ยง ที่ถูกตั้งค่าให้เชื่อฟังคำพูดทุกอย่างของมาสเตอร์
และสำหรับสถานที่ เธอไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ในการตั้งค่าของเธอ เมื่อพบคนที่อัญเชิญตนเองออกมา ปลอกคอนี่ก็ต้องอิมพริ้นท์ให้มาสเตอร์ ให้ตัวเธอทั้งหมดแก่มาสเตอร์ จากนั้นก็ต้องเชื่อฟังคำพูดทุกอย่างของมาสเตอร์เป็นอันเรียบร้อย
ความคิดทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับเธอ
แต่ทว่าตอนนี้ เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจิตใจหวั่นไหว
ปลอกคอหายไป อิมพริ้นท์ก็ไม่สามารถทำได้ และตนเองก็ไม่สามารถมีมาสเตอร์ได้!
ทั้งหมดนี้ สำหรับเธอที่ยังไม่ได้พัฒนาระบบฟังก์ชั่นความรู้สึก(ควบคุมอารมณ์) เหตุการณ์นี้มันกะทันหันเกินไปจนเธอไม่รู้ว่าสมควรทำยังไงต่อไป
ไม่มีมาสเตอร์ เธอก็ไม่สามารถรับคำสั่งได้ และเมื่อไม่มีคำสั่ง เธอก็ไม่รู้ว่าตนควรจะทำอะไรดี และถ้าเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรแล้วตัวเธอก็คง……..
ถึงแม้สีหน้าของหญิงสาวตรงหน้าจะยังคงดูเรียบเฉยไร้อารมณ์ดุจหุ่นอยู่เหมือนเดิม แต่ในแววตาเธอกลับเต็มไปด้วยความสับสน แน่นอนว่าท่าทางของสาวน้อยสุดสวยตรงหน้าย่อมอยู่ในสายตาของวู่หยานทั้งหมด ทำให้เขาที่กำลังตื่นเต้นแบบสุดก็ค่อยๆสงบลง และความรู้สุกสงสารอย่างถึงที่สุดก็เข้ามาแทนในหัวใจ
อิคารอสเป็นนางฟ้าจำลองที่…ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นอาวุธในการสงคราม
สามารถพูดได้เลยว่าตั้งแต่เกิดมา ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอก็เป็นของมาสเตอร์แล้ว ความคิดและการกระทำทุกอย่างจะถูกชักนำโดยคำพูดของมาสเตอร์ และบอกได้เลยว่าทั้งชีวิตของเธอคือการต่อสู้
อิคารอสไม่ใช่นิมพ์หรือแอสเทีย ระบบฟังก์ชั่นความรู้สึกของเธอถือว่าต่ำกว่าทั้งสองคนนั้นมาก
ระบบฟังก์ชั่นความรู้สึกต่ำ ก็ไม่ได้แปลว่าไร้ความรู้สึก มันตรงกันข้ามเลยตั้งหาก อย่างที่เป็นตอนนี้เธอคิดอะไรรู้ยังก็จะแสดงออกมาทั้งหมด เรียกได้ว่าหัวใจเธอมันเป็นอะไรที่บริสุทธิ์อย่างมาก!
แต่น่าสงสาร ที่เธอไม่มีระบบที่สามารถประมวลผลหรือตัดสินใจด้วยตัวเอง พูดอีกอย่างก็คือ ปราศจากคำสั่งเธอก็ไม่สามารถคิดวิเคราะห์อะไรด้วยตัวเองคนเดียวได้!
ปลอกคอหายไป และบวกกับการที่คิดเองคนเดียวไม่เป็น ผลคือตัวเธอตอนนี้ที่เต็มไปด้วยความสับสนไม่รู้ควรทำยังไงดี
เธอกลายเป็นดังสาวน้อยที่หลงทางและหาทางออกไม่เจอ……
ขณะที่ฮินางิคุกับมิโคโตะคงยื่นเซ่อ วู่หยานก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยื่นแขนประคองศีรษะของอิคารอส
เขาค่อยๆบรรจงใช้มือลูบผมสีชมพูอันน่าหลงไหลของเธอ มองนัยน์ตาที่ใสกระจ่างดุจผืนน้ำนั้น วู่หยานก็เปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อิคารอส…..” วู่หยานย้ายไปจับคอของเธอ แล้วพูดยิ้มๆว่า “เน่ อิคารอส รู้มั้ยว่าทำไมปลอกคอของตนเองถึงได้หายไป?”
อิคารอสส่ายหัวไปมาด้วยสีหน้าว่างเปล่า ก่อนที่จะจ้องวู่หยานนิ่งๆ
“เป็นเพราะว่าชีวิตพวกเราได้หลอมรวมกันแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแยกจากอีกฝ่ายได้ สายสัมพันธ์นี้น่ะ มันลึกล้ำยิ่งกว่าที่ไอ้ปลอกคอโกโรโกโสนั่นสร้างขึ้นหลายพันหลายหมื่นเท่า! ดังนั้นฉันเลยลบมันออกไป ในเมื่อตอนนี้ชีวิตพวกเราหลอมรวมกันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องใช้มันอีก!”
เก็บมือกลับมา ก่อนจะยื่นไปลูบหัวอิคารอสอีกครั้ง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตัวเธอทั้งหมด เป็นของฉันแล้ว! ดังนั้น! ก็ไม่จำเป็นต้องสับสน!”
อิคารอสเบิกตามองวู่หยาน ก่อนที่แววตาเธอจะกระจ่างใสขึ้น ความสับสนในจิตใจได้ถูกคลื่นความอบอุ่นที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนลบหายไป
อิคารอสกลายเป็นเรียบนิ่งเหมือนเดิม แล้วตอบวู่หยานไปว่า “รับทราบ….”
ปีกนกกว้างใหญ่ด้านหลังก็หดตัวลงจนเหลือขนาดเท่าฝ่ามือ จากนั้นอิคารอสก็พูดกับวู่หยานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ฉันคือแองเจิ้ลรอยด์ ประเภทที่ใช้ในสงคราม ชื่ออิคารอส ยินดีที่ได้พบ…..”
“มายมาสเตอร์!( My Master)!”
วู่หยานโคลงหัวเล็กน้อย ก่อนจะโบกมือแล้วพูดมา “อิคารอส ฉันชื่อวู่หยาน หลังจากนี้ก็ต้องรบกวนเธอช่วยเหลือเรื่องต่างๆด้วยนะ!”
“เยส มาสเตอร์” เครื่องประดับตรงหูเธอที่ดูคล้ายกับหูแมวกระดิกเล็กน้อย อิคารอสพูดตอบด้วยสีหน้าซึมกะทื่อ
วู่หยานพยักหน้าหงึกๆ ขณะที่เตรียมจะพูดอะไรสักอย่างต่อ ก็ได้มีมือมาร…มือขาวนวลเนียนยื่นมาจับไหล่เขา
วู่หยานหันกลับไปมองด้วยความสงสัย และสิ่งที่เห็นเขาสะดุ้งกลัวจนแทบกระโดดหนี
เป็นท่านประธาน กับพี่สาวเรลกันที่ยื่นมาจับไหล่เขา
ฮินางิคุกับมิโคโตะจ้องมาที่เขาด้วยมุมปากที่บิดๆเบี้ยวๆ สองนัยน์ตาสีอำพันกับสีชาจ้องมองมาที่ส่อแววอันตราย ซึ่งมันได้หยุดวู่หยานที่กำลังเล่นบทหล่อๆ……
“หวังว่านายคงจะมีคำอธิบายดีๆเตรียมไว้แล้วใช่มั้ย?” มืออีกข้างที่ว่างเปล่าของท่านประธานก็กำๆแบๆเตรียมเรียกดาบชิโระซากุระ ออกมาทุกเมื่อ
วู่หยานหดไหล่ แต่เพราะถูกสองสาวจับไว้อยู่ เขาจึงทำได้แต่หัวเราะแห้งๆ “อะ…อธิบายอะไรเหรอ…..”
“อธิบายอะไรงั้นเหรอ!?” มือมิโคโตะที่จับไหล่วู่หยานอยู่ก็ได้ออกแรงบีบขึ้นทันที แล้วพูดยิ้มๆว่า “หรือว่านายไม่คิดจะอธิบายที่ เธอ…..”
ยื่นมือชี้ไปทางอิคารอส มิโคโตะตะโกนเสียงดังว่า “ทำไมเธอถึงได้เรียกนายว่า มาสเตอร์ ล่ะห๊ะ!”
“เอ่อคือ.นี่…นี่มัน…มันมีเหตุผลอยู่นะ! เป็นเหตุผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ด้วย!” วู่หยานรู้สึกได้เลยว่าตอนหัวใจตนเองกำลังเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เขาฉีกยิ้มอย่างน่าเกลียดสุดๆออกมา ขณะที่พยายามอธิบายแบบติดๆขัดๆ
“เหตุผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้? แล้วทำไมนายถึงดูเป็นธรรมชาติมากๆตอนที่เธอเรียกล่ะ?” ฮินางิคุยิ้มเยาะเย้ย “คงเป็นเพราะก่อนหน้าที่จะอัญเชิญ นายคงรู้อยู่ก่อนแล้วสินะว่ามันจะออกมาแบบนี้!”
กลีบดอกซากุระปลิวไสวในอากาศ ภายใต้ความคิดของฮินางิคุ มันก็ได้รวมตัวกันเป็นดาบนาวคริสตัล
ผมโบกสะบัด ตรงหน้าผากมิโคโตะเกิดกระแสไฟฟ้ากระพริบวูบวาบ ส่งเสียงดัง ‘เปรี๊ยะๆ’
เห็นภาพตรงหายนะตรงหน้า วู่หยานเหงื่อไหลเป็นสายน้ำหยดเต็มพื้น……
ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล กลุ่มลับถึงตอน316
