ชายหนุ่มที่ดูแข็งแรงในตรอกซอยที่ไร้ผู้คนกับสาวน้อยน่ารัก แถมตอนนี้สาวน้อยคนนี้ก็กำลังร้องไห้อยู่ด้วย ถ้าใครมาเห็นภาพนี้เขา ร้อยทั้งร้อยก็ต้องคิดว่าไอ้หนุ่มนี้กำลังทำมิดีมิร้ายสาวน้อยไร้เดียงสาแน่นอน
อย่างน้อยๆนี่ก็เป็นคความคิดของสาวน้อยจัสจ์เม้นล่ะ
“นี่จัสจ์เม้นค่ะ! ฉันได้รับการแจ้งเรื่องของคุณแล้ว ขอให้ยอมรับการจับกุมแต่โดยดีด้วยค่ะ!”
ได้ยินเสียงนุ่มนวลใสๆนี้ วู่หยานกับเด็กสาวก็มีท่าทีการแสดงแตกต่างกันออกไป สาวน้อยเงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจ ส่วนวู่หยานหน้าแข็งค้าง
‘ไม่เอาน่า! ต้องไม่ใช่ยัยนั่นสิ! ต้องไม่ใช้ยัยนั่น! พระเจ้าขอร้องล่ะ ต้องไม่ใช้ยัยนั่นนะ!!’
สวดภาวนาขอร้องต่อโครตบรรพบุรุษให้ช่วย เขาหวังจริงๆว่าเมื่อกี้ตัวเองจะแค่หูแววไปเอง วู่หยานค่อยๆหันหน้าไปมองอย่างช้าๆราวกับหุ่นที่ใกล้พัง
แต่ว่า เมื่อเขาเห็นเจ้าของเสียงเท่านั้นแหละ เขาก็รู้เลยว่าบรรพบุรุษตัวเองได้ถีบหัวส่งเขาแล้ว………
ด้วยความสูงประมาณ150เซนติเมตร สาวน้อยผมสีชมพูทรงทวินเทลปรากฎขึ้นมาตรงหน้าเขา เธอสวมชุดโรงเรียนโทคิวะได ตรงแขนเสื้อมีสัญลักษณ์ของจัสจ์เม้น เธอทำสีหน้าจริงจัง บนหัวเธอราวกับมีคำว่า ‘จัสติค’ ลอยอยู่
แต่ว่าด้วยรูปร่างหน้าตาแบบนั้น กลับทำให้วู่หยานอยากหารูมุดหนีโครตๆ……
ใครมาก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นยัยนี่ด้วยฟะ!
ต่อให้ตายกลายเป็นขี้เถ้าเขาก็ยังจำยัยโรคจิตนี่ได้ดี เธอเป็นคู่แข่งทางความรักของเขา ชื่อเล่นคือ คุโรโกะ ชื่อเต็มคือ ยัยโรคจิต ชิราอิ คุโรโกะ!
ถ้ายัยนี่รู้ว่าเขาจับกดคุณพี่ของเธอล่ะก็ เขาคงโดนเทเลพอร์ตลงท่อน้ำทิ้งแหงๆ ตอนนี้ยัยนี่กำลังมองมาที่เขาด้วยสีหน้าขยะแขยงราวกับกำลังมองขยะเปียกอยู่ยังไงงั้น
ชิราอิ คุโรโกะ ดึงสัญลักษณ์ของจัสจ์เม้นออกมาแล้วโชว์ให้เขาดู จากนั้นเธอก็หรี่ตาลงตะโกนว่า “เจ้าคนป่าตรงนั้นนะ ปล่อยมือจากสาวน้อยบริสุทธิ์คนนั้นเดียวนี้เลยนะคะ!”
วู่หยานสะดุ้ง ขาอ่อนปวกเปียก เขาแทบจะล้มทั้งยืน ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ใจว่าตอนที่เทียนลี่โดนเรียกว่า ‘ปล่อยโลลิในมือแกลงเดียวนี้นะ!’ มีความรู้สึกยังไง……
สาวน้อยที่กำลังมอง คุโรโกะ ด้วยความดีใจก็สตันไปทันทีที่ได้ยิน เธอเริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองฝากความหวังไว้ถูกคนรึเปล่า……
คูโระโกะ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองพูดผิดอะไร กลับกันเธอยื่นมือลงไปที่กระโปรง แน่นอนว่า วู่หยานไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาเปิดโชว์เขาหรืออะไร
มองที่สาวน้อยตรงหน้าสลับกับคุโรโกะ วู่หยานก็ยิ้ม ยิ้มอย่างสดใส แล้วมองตรงที่ไปคุโรโกะ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า
“ถ้าฉันพูดว่านี่เป็นความเข้าใจผิด เธอจะเชื่อไหม?”
พูดเสร็จ วู่หยานก็เห็นว่า สีหน้าเรียบเฉยชองคุโรโกะเปลี่ยนไปเป็นดูถูกทันที
“เฮ้ นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆนะ…..” วู่หยานรู้สึกว่าอีกไม่นานตัวเองต้องน้ำตาไหลแน่
“ถ้าคุณอยากร้องทุกข์อะไร ก็ขอเชิญไปคุยที่สำนักงานจัสจ์เม้นด้วยค่ะ!” คุโรโกะเอากุญแจมือออกมา ในแววตาเป็นประกายอันตราย ดูเหมือนว่าต้องการจับกุมวู่หยานจริงๆ……
บางทีอาจเป็นเพราะท่าทางอจอาจดูมีพลังของคุโรโกะ สาวน้อยที่อยู่กับเขาเธอถึงกล้าวิ่งไปหาคุโรโกะ จากนั้นก็เข้าไปหลบด้านหลัง ถึงแม้ความจริงแล้วด้วยความสูงยัยนี่จะบล็อกไม่ได้เลยก็เถอะ……
“โห? ไม่ป้องกันตัวประกันหลบหนีซะด้วย……” จนกระทั่งสาวน้อยวิ่งมาถึงตัวเอง คุโรโกะถึงเก็บแทงเหล็กกลับไป จากนั้นมองวู่หยานด้วยความสงสัย
“ฉันก็บอกแล้ว ว่านี่เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด…..” วู่หยานรู้สึกตัวเองถูกใส่ร้ายมากๆ แต่เขาจะไปว่าใครได้? ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ระบบบัดซบนั่น แต่เขาก็ไม่สามารถ ‘แจ้งความ’ เอาผิดระบบมันได้ จึงทำได้แค่กล้ำกลืนขี้ก้อนนี้เข้าไป
ได้ยินคำพูดวู่หยาน ถึงแม้ในนัยน์ตาคุโรโกะยังมีความสงสัยเหลืออยู่ แต่อาจเป็นเพราะวู่หยานไม่ป้อกันตัวประกันหนี เธอจึงเชื่อคำพูดเขาเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไร เดินตรงมาตรงหน้าวู่หยาน
“ขอเชิญคุณไปสำนักงานจัสจ์เม้นกับฉันด้วยค่ะ!”
“มีทางอื่นไหม?” วู่หยานมองคุโรโกะด้วยสีหน้าเจ็บปวด เขาไม่คิดเลยว่าเพิ่งมาถึงเมืองแห่งการศึกษาก็ต้องโดนจับแล้ว……
ถึงแม้จริงๆแล้ว วู่หยานจะมีความสุขสุดๆ ที่ระบบมันไม่ให้สถานะสุดโต้งอย่าง ฆาตกร หรือนักวางเพลิง อย่างน้อยเป็นแค่ไอ้โรคจิต ได้แค่นี้ ตูก็ดีใจแล้วล่ะ……..
“คุณอยากยืนยันความบริสุทธิ์ ก็ต้องไปค่ะ!” คำพูดของคุโรโกะมันชัดเจนมาก คือถ้านายไม่ไปแสดงว่านายกลัวสิน่ะ……
“……….” มองดูคุโรโกะที่จ้องเขาเขม็ง ราวกับระวังเขาหนี ในใจวู่หยานอยากตะโกนออกไปว่า ‘แม่มึงเถอะ!’ จริงๆ……
“…ก็ได้…..” พลังทั้งหมดของวู่หยาน ราวกับมันโดนดูดหายไปพร้อมๆกับคำพูดนี้แล้ว…….
คุโรโกะไม่ได้คลายความระมัดระวังลง เธอนำวู่หยานไปไปที่สำนักงานจัสจ์เม้น ของสาขา177ในตำนาน!
มองดูคุโรโกะที่แสดงท่าทางยังกับคุณหนูผู้งดงาม วู่หยานก็เถียงในใจ
‘บัดซบ ยัยยูริน่าตาย หยุดแสดงเป็นกุลสตรีได้แล้ว มีใครไม่รู้บ้างว่าในหัวเธอมีแต่เรื่องคิดจะจับกดมิโคโตะน่ะ……’
………………
สำนักงานจัสจ์เม้น สาขา177……
มาถึงที่นี่ วู่หยานก็ต้องยอมรับ ถึงแม้กระบวนการมันจะโครตเชี่ยเลยก็เถอะ แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกสนใจสำนักงานของเพื่อนสาวทั้งสามของพี่สาวเรลกันล่ะนะ
มันแทบไม่มีอไรแตกต่างจากที่จากหน้าจอเลย มันเหมือนกับสำงานบริษัทเล็กๆ มี โต๊ะ คอมพิวเตอร์ และพวกของใช้จุกจิก
แล้วที่นี่ วู่หยานได้เห็นคนสองคน……
คนแรก มีรูปร่างสุดร้อนแรง บนใบหน้ามีแว่นตา และด้านหน้ามีหนองโพคู่โต แม้จะเทียบกับอิคารอสกับแอสเทรียไม่ได้ แต่ก็ใหญ่กว่าคนในวัยเดียวกัน สาวน้อยในแบบฉบับพี่สาว โคโนริ มิอิ!
อีกคน มีผมสั้นสีดำ ส่วนหุ่นก็เหมือนกับยัยคุโรโกะ ใส่ชุดโรงเรียนมัธยมซากุกาวะ บนหัวเธอใส่ที่คาดผมประดับด้วยดอกไม้ ผู้ที่ได้ชื่อว่า ‘ผู้พิทักษ์ศักดิ์สิทธิ์’ และ ‘สาวน้อยแจกัน’ อุยฮารุ คาซาริ!
คนดังทั้งนั้นเลยแฮะ……
ขณที่วู่หยานกำลังคิดในใจ คุโรโกะก็ ‘เชิญ’ เขาเข้าไปข้างใน ไม่นานนักสาวน้อยทั้งสองที่กำลังยุ่งอยู่กับงานก็สังเกตุเห็นพวกเขา
“เหนื่อยหน่อยนะค่ะ คุณชิราอิ!”
อุยฮารุพูดด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ด้วยท่าทางราวกับภรรยาที่ทักทายสามีตอนกลับมาบ้าน ทำให้วู่หยานสงสัยว่าเธอโดนยัยยูริล้างสมองไปแล้ว…….
“ไม่เหนื่อยอะไรหรอกค่ะ คนร้ายไม่ได้ขัดขืนอะไร ยอมมอบตัวแต่โดยดีเลยล่ะค่ะ” คุโรโกะพูดขึ้น ทำให้วู่หยานเจ็บแปล๊บ…..
“เฮ้ อย่าเรียกฉันว่าผู้ร้ายได้ไหม?” วู่หยานยกมือเอ่ยประท้วง
“นายน่ะ การพยายามล่วงละเมิด ถือว่าเป็นอาชญากรรมนะ!” โคโนริ มิอิ พูดอย่างตรงๆ ด้วยสีหน้าจริงจัง เขายอมรับว่ามันเชื่อยาก แต่เขาก็อดรู้สึกไม่ดีไม่ได้
“ฉันไม่ใช่อาชญากร! แล้วก็ไม่ได้ไปล่วงละเมิดใครด้วย!” วู่หยานพูดด้วยความเจ็บใจ ต่อให้ตายเขาก็ไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด เพราะเขาก่อคดีไว้เยอะเกิน ขืนรับไปคงได้เข้าไปอยู่ในคุกไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแหงๆ…….
“ก็อย่างที่เห็นล่ะค่ะ เขาเอาแต่พูดว่าเข้าใจผิดตลอดเลยค่ะ…..” คุโรโกะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทำให้วู่หยานอยากเดินตบหัวสักป้าบ
“เข้าใจผิดเหรอคะ?” อุยฮารุมองคุโรโกะด้วยความสงสัย จากนั้นหันไปมองวู่หยาน “แต่จากแฟ้มประวัติ คุณวู่หยาน ได้ก่อคดีล่วงละเมิดหญิงสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะมากกว่า10คนอีกนะคะ…..”
วู่หยานรู้สึกหัวโล่ง กับความจริงอันน่าเศร้าในโลกอนิเมะนี้ เพราะอุยฮารุพูดไม่ผิดมันตรงกับข้อมูลที่ระบบส่งให้เขาเลย…..
โคโนริ อุยฮารุ คุโรโกะ สามสาวต่างมองเขาด้วยสายตายังกับมองขยะ วู่หยานอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก เขาตะโกนเสียงดังว่า
“ครั้งนี้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ โถ่เว้ยยย!!”
