SGS บทที่ 306 – วู่หยานโดนNTRล่ะ!!!
Silvaria World Academy เองก็มีระบบชนชั้นมาแต่ช้านานเหมือนโลกอื่น ยิ่งอยู่สู่งเท่าไหร่ก็จะยิ่งมีสิทธิอำนาจมากขึ้นเท่านั้น
และในตอนนี้ ด้วยสถานะนักเรียนพิเศษที่ได้มา ทำให้พวกวู่หยานสามารถมีคฤหาสน์เป็นของตัวเองได้!
การที่บอกว่ามันเป็น คฤหาสน์ นั่นไม่ถือว่ามากเกินไปเลย ต้องรู้ก่อนว่าที่นี่มันใหญ่มากๆอย่าว่าแต่ให้คนๆเดียวอยู่เลย ต่อให้หนึ่งร้อยก็ยังเหลือเฟือ!
แต่สำหรับวู่หยานไอ้สิทธิพิเศษที่หลายๆคนอยากได้นี่มันทำเขาแทบจะบ้าตาย!
มีคฤหาสน์เป็นของตัวเองได้ มันก็หมายความว่าเขาจะไม่ได้อยู่ใต้ชายคาเดียวกับภรรเมียทั้งหลายอีก!
วู่หยานทั้งช็อคทั้งโกรธ เขายืนนิ่งอยู่นานก่อนจะได้สติ จากนั้นเขาก็หันไปหาผู้ที่ทำหน้าดูแลด้านที่อยู่
“คือว่ามันไม่จำเป็นต้องจัดหาบ้านหลายๆหลังหรอก เป็นปัญหาเปล่าๆ แค่หลังเดียวก็พอแล้ว พวกเราสิบคนสามารถอยู่ร่วมได้!”
ฮินางิคุ มิโคโตะ และสาวๆคนอื่นปากบิดเบี้ยว ถึงก่อนหน้านี้จะอยู่บ้านหลังเดียวกับเขา แต่มันจำเป็นต้องพูดเป็นนัยให้คนนอกรู้ความสัมพันธ์ของเราด้วย?…….
โดยไม่รอให้ ฮินางิคุ กับ มิโคโตะ พูดอะไร มิซากิก็หันไปหาวู่หยานแล้วหัวเราะ “Ara Ara ~ ~ ~ ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะ ว่า-จะ-อยู่-กับ-นายน่ะ……..”
ได้ยินวู่หยานก็หน้าแข็งค้าง จากนั้นยิ้มฝืนๆมองมิซากิ “ควีนซามะ นี่เธอ….คิดจะทำอะไร?…..”
มิซากิลูบไล้ผมยาวสลวยของตน แล้วกระพริบตาให้วู่หยาน จากนั้นยกนิ้วขึ้นมาจุ๊ปากตนเองพูดเสียงเจ้าเล่ห์ “ฮิ-มิต-สึ(ความลับ) จ้า ~ ~ ~”
บัดซบ…….
วู่หยานปากกระตุก ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่มีคนอื่นอยู่ด้วยล่ะก็เขาจะเดินไปตีก้นเธอให้ลายเลย…………..
มิซากิทำราวกับไม่เห็นสายตาที่เขาจ้องมา เธอหันไปมอง คินุฮาตะ เฟรนด้า และทาคิสึโบะ “พวกเธอจะไปด้วยกันกับฉันมั้ย์”
วู่หยานหน้าซีดขึ้นทันที ถ้าเมื่อกี้เขาแค่อยากจับเธอตีก้น งั้นตอนนี้เขาก็อยากจะจับกดเธอมันตรงนี้เลย
ไม่คิดเลยว่ายัยนี่จะกล้าทำNTRใส่สามีตัวเอง……. (@NTRคือนอกใจ แทงข้างหลัง แอบไปมีคนอื่น)
คินุฮาตะ เฟรนด้า และทาคิสึโบะ หันมามองหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก เห็นแบบนี้มิซากิก้ยิ้มเล็กๆ
“อย่าบอกนะว่าพวกเธออยากจะ……”มิซากิพูดค้างไว้แล้วชี้นิ้วไปทางวู่หยาน “…อยู่กับหมอนั้นน่ะ?……”
ได้ยิน คินุฮาตะกับเฟรนด้าก็ราวกับโดนฟ้าผ่า คำพูดของมิซากิได้เตือนพวกเธอถึงความจำช่วงที่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกับวู่หยาน……..
ถ้าพวกเธอยังอยู่กับเธอต่อมันก็หมายความว่า………
ดังนั้นสองโลลิจึงตัดสินใจได้ทันที พวกเธอพยักหน้ารัวๆเห็นแบบนี้วู่หยานก็อ้าปากค้าง ทั้งคู่หันไปมองมิซากิด้วยสายตาซาบซึ้งราวกับว่าเธอเป็นพระแม่ที่ได้ลงมาช่วยตนเองจากปีศาจร้าย……..
อนิจจัง สองโลลิได้ลืมคิดไปว่าก่อนหน้านี้เป็นใครกันที่ทำให้พวกเธอทั้งสามคนต้องมาหลับนอนทำเรื่องน่าอายกับเขาพร้อมกัน…………
เห็น คินุฮาตะ เฟรนด้า ตัดสินใจไปแล้ว ทาคิสึโบะก็หันมามองวู่หยาน ภายใต้สายตารบเร้าของสองสาวเธอก็ต้องจำใจพยักหน้า………
โชคุโฮ มิวาซกิ ผุดเอารอยยิ้มชัยชนะออกมา จากนั้นหันไปมองแอสเทรีย “แล้วแอสเทรียจังจะไปกับพวกเราด้วยมั้ยเอ่ย?”
“เฮ้! เฮ้!เฮ้!! พอได้แล้วควีนซามะ!”
วู่หยานทนไม่ไหวอีกต่อไปจนต้องส่งเสียงออกมา นัยน์ตาสีดองของเขาส่องประกายอันตราย เห็นแบบนี้มิซากิก็ไม่สงสัยแล้วว่าถ้ามีโอกาสล่ะก็เขาจะต้องลงโทษเธอจนลุกจากเตียงไม่ไหวแน่…….
แอสเทรียลนลานปากส่งเสียง “เอ๊ะ! เอ๊ะ! เอ๊ะ!” เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆทุกคนถึงได้มามาที่เธอหมด
มิซากิพูดใส่ไฟเข้าไป และนี่ทำให้แอสเทรียตาสว่างเธอพยักหน้าอย่างไม่ลังเล!
“มีของกินอร่อยๆให้ด้วยนะ…..”
ยืนนิ่งมองดู แอสเทรีย คินุฮาตะ เฟรนด้าและ ทาคิสึโบะ เดินไปหามิซากิ วู่หยานยืนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“ควีนซามะ นี่เธอคิดจะเล่นอะไรของเธอ?…..”
“แหม่ แหม่ ไม่ต้องห่วงไปหยานจัง อีกไม่นานนายก็จะรู้เองแหละ……..” มิซากิหัวเราะคิกด้วยท่าทางลึกลับ เธอยกนิ้วจิ้มแก้มวู่หยาน จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหวานแฝงด้วยความขี้เล่น
“จริงสิ!”
จู่ๆมิซากิก็เอื้อมมือออกมาดึงเอาสร้อยสีดำที่ข้อมือของวู่หยานไป สร้อยเส้นนี้ก็คือที่ที่มีพวกซิสเตอร์จำศีลอยู่!
เธอชูสร้อยขึ้นตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า “ฉันจะเอาสร้อยนี้ไปด้วย!”
วู่หยานอึ้ง เขายังไม่ทันได้ทำอะไรก็เป็นมิโคโตะที่กระโดดโหยงเข้ามาตะโกนเสียงดัง “ยัยบ้า เธอคิดจะเอาซิสเตอร์ไปไหน!!!”
“Ara อย่าห่วงไป คุณมิซากะ…….”
มิซากิไม่แม้แต่จะหันไปมองมิโคโตะ เธอเอาสร้อยมาใส่ที่ข้อมือตัวเอง จากนั้นลูบมันด้วยรอยยิ้ม “ยังไงซะคุณมิซากะก็ยังไม่มีแผนจะทำอะไรกับพวกเธอ ถ้างั้นให้ฉันก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่? หรือว่าคุณคิดว่าฉันจะทำอะไรพวกเธอ?”
มิโคโตะพยายามสะกดใบหน้าแดงๆของเธอ กระทืบเท้าแล้วพูดว่า “เธอ! อย่าบอกว่าคิดจะปล่อยให้ซิสเตอร์ออกมาในโรงเรียนน่ะห๊ะ? ซิสเตอร์ที่หน้าเหมือนกันทั้งสองหมื่นคนเลยนะ!!”
มิซากิทำเป็นหูหนวก ยกมือป้องปาก “แหม ก็บอกว่าอย่าห่วงไปไง……..”
พูดเสร็จ มิซากิก็สลับมอง วู่หยาน ฮินางิคุ และ มิโคโตะ จากนั้นหัวเราะคิกหันหลังโบกผมตัวเอง……..
“ตั้งตารอไว้ได้เลย ฉันจะทำให้นายประหลาดใจสุดๆเลยล่ะนะ ฮิๆ~ ~ ~”
ทิ้งทวนคำพูดไว้แค่นี้ มิซากิก็เดินนำ แอสเทรีย คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ จากไป……….
วู่หยาน ฮินางิคุ และ มิโคโตะ หันมามองหน้ากันผ่านไปสักพัก มิโคโตะก็พูดว่า
“ยัยนั่นต้องคิดเรื่องอะไรไม่ดีอีกแน่!”
มิโคโตะพูดขึ้นจากความเข้าใจในตัวมิซากิที่เธอมีอย่างลึกซึ้ง……..
วู่หยานถอนหายใจ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าในหัวควีนซามะมันล้ำลึก แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้แค่ยืนไว้อาลัยหนึ่งวินาทีกับเหล่าคนโชคร้ายที่จะโดนควีนซามะเล่น…….
ฮินางิคุพูดออกมาบ้างด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ “ปล่อยให้พวกเธอไปแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอ? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจะทำยังไง?….”
“อ่า ตรงนี้ไม่จำเป็นต้องห่วงเลยล่ะ” มองตามทิศทางที่มิซากิเดินหายไป วู่หยานยกมือลูบหน้าตนเอง “ควีนซามะดูแลตัวเองได้แน่ ที่ต้องห่วงคือคนอื่นมากกว่า”
ได้ยินมิโคโตะก็ทำเสียง ‘ฮึ้ม!’ อย่างเย็นชา “แต่ฉันอยากให้ยัยนั่นโดนดีซะบ้าง ไม่งั้นเธอจะคิดว่าทุกคนอยู่ใต้เธอหมด!”
วู่หยานกับฮินางิคุหัวเราะแห้งๆ ทั้งสองสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบใจอย่างแรงจากคำพูดของมิโคโตะ ทั้งสองจึงเลือกเงียบ……..
ส่ายหัวไปมา วู่หยานหันมายิ้มให้ฮินางิคุกับมิโคโตะ “เน่ะ ฮินางิคุ มิโคโตะ พวกเธอคิดจะแยกไปอยู่กันเองมั้ย?……”
ฮินางิคุ กับ มิโคโตะหน้าแดง พวกเธอถลึงตามองวู่หยานอย่างดุดัน ทว่าตอนนี้เขาก็ได้หันมองทางอิคารอสแล้ว
“อิคารอสแล้วเธอล่ะ? อยากไปอยู่คนเดียวมั้ย?”
อิคารอสตกใจ ในแววตาเป็นประกายขวยเขิน แต่ปากก็ส่งเสียงตอบอย่างหนักแน่น “อิคารอสจะอยู่กับมาสเตอร์…….”
วู่หยานหัวเราะออกมาทันที จากนั้นฟรานก็ชูมือขึ้นอย่างรวดเร็วตะโกนว่า “หนูด้วย! หนูด้วย!! ฟรานจะอยู่ด้วยกันกับพี่ชาย!!!”
ฮินางิคุ กับ มิโคโตะ หันมามองหน้ากันก่อนที่พยักหน้าอย่างปลงๆ พูดตามตรงพวกเธอก็รู้สึกยากเหมือนกันที่ต้องแยกกันอยู่กับเขา……….
มิโคโตะแค่นเสียงเย็นชาดัง เชอะ แล้วหันหน้าไปทางอื่นพูดอย่างอายๆว่า “ฉันก็แค่อยากอยู่กับอิคารอสแล้วก็ฟรานจังเท่านั้นแหละ…….”
“คร้าบๆ รู้แล้วๆ”
วู่หยานหัวเราะขณะตอบ นี่ทำมิโคโตะหน้าแดงแปร๊ด ส่วนฮินางิคุก็ส่ายหน้าไปมา…………
————————
ในเว็บธัญวลัยผมมีลงตั้งแต่1-301แล้ว แบบครบทุกตอนไม่มีตัดฉาก18+ หาอ่านได้ที่นั่นเลยครับ
พิมพ์ชื่อเรื่องในกูเกิลได้ว่า บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! 20+
