บทที่ 1 โจรภูเขา
ถังหลี่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตอนนี้เสื้อผ้าของเธอขาดวิ่น อีกทั้งยังมีมือใหญ่คู่หนึ่งที่ทั้งสากทั้งหนากำลังพยายามจับตัวเธอตรึงเอาไว้อย่างแน่นหนา จนทำให้หญิงสาวรู้สึกโกรธมากจนทนไม่ไหว !
ไอ้คนโรคจิตนี่โผล่มาจากไหนกัน! กล้าดีอย่างไรถึงมาทำร้ายฉัน!!
นี่..นี่ฉัน..ใกล้ตายแล้วหรือไงนะ?
ถังหลี่เบิกตาโพลง หญิงสาวพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล เธอเหวี่ยงมือทุบลงไปบนอกแข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กกล้าของชายตรงหน้า ต่อเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา จึงได้สบตากับดวงตาที่ดูลึกล้ำคู่หนึ่งอย่างไม่คาดฝัน
เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดี หล่อเหลา มีคิ้วคมกริบราวกับกระบี่รับกับดวงตาที่ส่องประกายดุจดวงดาว กอรปกับใบหน้าที่เย็นชา จมูกโด่งเป็นสัน ผิวของเขาบ่มแดดราวกับทุ่งข้าวสาลี ดูโดยรวมแล้วเขาแทบจะเป็นชายในฝันเลยทีเดียว
แต่…ผู้ชายหน้าตาดีคนนี้เป็นพวกโรคจิตหรือ?
นี่ฉันคงไม่ได้ฝันอยู่หรอกนะ !!
ถังหลี่จ้องมองไปที่ชายตรงหน้าอย่างเดือดดาล หญิงสาวตะคอกใส่เขาด้วยความโมโห
“ปล่อยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”
แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่สถานการณ์ของถังหลี่ตกเป็นรองเขาอยู่ อีกทั้งเสียงที่เปล่งออกมาก็ยังเบาหวิวราวกับเสียงยุง ชายผู้นั้นกระพริบตาแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“ข้าจับแค่นี้ทำไมถึงได้อายนักเล่า.. สาวน้อย?”
“นี่นาย..นาย..!” ไอ้ลูกหมานี่กำลังหยามฉันอยู่!
“โมโหใหญ่แล้ว… รับไปสิ” ชายผู้นั้นผลักนางออก จากนั้นก็ยัดของบางอย่างเข้ามาในมือ
ถังหลี่รับของสิ่งนั้นมา มันคือขวดกระเบื้องขวดหนึ่ง เมื่อเปิดจุกออกกลิ่นของยาก็พวยพุ่งขึ้นมาจนแสบจมูก
“ยา?”
“ใช่ ข้าจะทายาให้เจ้า เจ้าคิดว่าข้าสนใจร่างผอมแห้งของเจ้าหรือ?” ชายหนุ่มมองมาที่นาง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความขบขันอย่างเห็นได้ชัด
แห้ง? ผอมแห้ง?
ฉันน่ะ 36D นะยะ !
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาเย้ยหยันรูปร่างของถังหลี่ หญิงสาวก้มลงมองตัวเอง…มีบางอย่างดูผิดแปลกออกไป ร่างกายของถังหลี่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น อีกทั้งรูปร่างยังผอมโซแห้งเหี่ยวอีกต่างหาก
นี่ไม่ใช่ตัวฉัน!
ถังหลี่มองชายที่อยู่ตรงหน้า เขาสวมชุดโบราณที่ทำมาจากผ้าดิบ ผมยาวของเขาถูกรวบและปักด้วยปิ่นไม้ ห้องที่ถังหลี่อยู่ตอนนี้สร้างขึ้นจากดิน ผนังไม่เรียบเสมอกันแถมบางจุดยังมีดินโคลนเปรอะอยู่ มันดูเรียบง่ายมาก ข้าวของเครื่องใช้ในนี้มีแค่โต๊ะเพียงตัวเดียว บนโต๊ะมีกาน้ำชาซอมซ่อและถ้วยเก่า ๆ วางไว้เท่านั้น
อพาร์ตเมนต์สุดหรูของฉันหายไปไหน! ระเบียงชมวิว! ไหนจะอ่างอาบน้ำของฉันอีก!
ในชั่วพริบตานั้น ในหัวของถังหลี่ก็มีความทรงจำหนึ่งผุดขึ้นมา
เดิมถังหลี่เป็นหญิงสาวผู้มีความพยายามมุมานะจนประสบความสำเร็จในเมืองใหญ่ ถังหลี่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะเข้ามาอยู่ในหนังสือเรื่อง “เส้นทางสู่ฮองเฮา” ซึ่งเป็นนิยายที่บอกเล่าถึงการกำเนิดของหญิงสาวผู้ร้ายกาจ นางเอกของเรื่องชื่อ “กู้อิ๋น” เด็กสาวที่มาจากครอบครัวชาวนาที่แสนจะทะเยอทะยานและหยิ่งทะนง
ในชาติแรกนั้น นางประสบความสำเร็จในการแต่งงานจนได้เข้าไปอยู่ในตระกูลที่ร่ำรวย ด้วยรูปโฉมที่โดดเด่นและงดงาม แต่ด้วยความที่กู้อิ๋นเกิดมาต้อยต่ำจึงเป็นได้แต่เพียงอนุภรรยาเท่านั้น นางถูกผู้คนในบ้านรังแกสารพัด สุดท้ายก็โดนทุบตีจนตายในข้อหาคบชู้!
ศพของนางถูกเอาไปโยนทิ้งในหลุมฝังศพรวม จนโดนฝูงหมาป่ารุมทึ้งกัดกินกันอย่างน่าเวทนา
กู้อิ๋นกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง หญิงสาวสาบานว่าจะไม่ยอมตายอย่างเอน็จอนาถเหมือนชาติที่แล้วอีก นางจะทำทุกวิถีทางเพื่ออยู่เหนือทุกคนและขอสาบานว่านางจะเป็นผู้กำหนดโชคชะตาชีวิตของตัวเอง!
เป็นเพราะข้อได้เปรียบในการกลับมาเกิดใหม่นี้ กู้อิ๋นรู้ว่าในหมู่บ้านมีเด็กสาวผู้หนึ่ง ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นถึงบุตรสาวของจวนแม่ทัพที่หายไป นางจึงเข้าไปตีสนิทเป็นเพื่อนกับเด็กสาวผู้นั้น ภายหลังจึงได้ล่อหลอกนางจนได้จี้หยกซึ่งเป็นสัญลักษณ์เอาไว้ยืนยันตัวตนว่าเป็นคุณหนูจวนแม่ทัพมาครอบครองเป็นของตนเอง เมื่อได้จี้หยกนี้มาแล้วกู้อิ๋นได้นำมันไปที่จวนแม่ทัพผู้นั้นและแอบอ้างว่าเป็นบุตรสาวของเขา นางใช้อำนาจของตระกูล บีบคั้นจนได้หมั้นหมายกับองค์ชายสาม ผู้ที่มีแนวโน้มมากที่สุดที่จะได้ขึ้นครองบัลลังก์
ส่วนบุตรสาวที่แท้จริงของจวนแม่ทัพได้ถูกขายให้กับซ่อง และโดนทรมานจนตาย ในวันที่เด็กสาวผู้นั้นเสียชีวิต กู้อิ๋งที่ทราบข่าวก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจในสิ่งที่ตนเองกระทำลงไป ออกจะภูมิใจมากเสียด้วยซ้ำ
เกิดมาต้อยต่ำแล้วอย่างไร? สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการวางแผนต่างหาก!
ในทางกลับกัน ถังหลี่ที่ตอนนี้เข้ามาแทนที่อยู่ในร่างของเด็กสาวผู้นี้..ช่างโชคร้ายเสียเหลือเกิน..
ว่าแต่..ตอนนี้เนื้อเรื่องมันอยู่ถึงตอนไหนกันแล้วนะ?
ถังหลี่มองไปที่ชายตรงหน้า ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงใหญ่สง่างาม นางถึงกับอยากรู้ว่าเขากินอะไรเข้าไปหรือ? ถึงได้ตัวสูงใหญ่ถึงเพียงนี้….
“ที่นี่ที่ไหน?”
“มณฑลชิงเหอ หมู่บ้านลี่เจีย”
“เจ้าเป็นใคร?”
“เว่ยฉิง สามีของเจ้า”
“สามี!” ถังหลี่ตกใจ ทำไมจู่ ๆ เธอถึงมีสามีได้เล่า?
“เจ้าคือภรรยาที่ข้าซื้อมา” เขาพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
ตามเนื้อเรื่องแล้วเด็กสาวผู้นี้ต้องถูกนำไปขายในซ่อง แต่เหตุใดถึงได้กลายไปเป็นภรรยาของชายเถื่อนผู้นี้เล่า?
ยิ่งไปกว่านั้น.. ทำไมชื่อ “เว่ยฉิง” ถึงได้ฟังดูคุ้นหูนักนะ!
เว่ยฉิงเดินหันหลังกลับออกไป ถังหลี่ที่ได้รับบาดเจ็บจากการทุบตี ถึงกับเจ็บปวดเป็นอย่างมาก นางนำยามาทาลงบนแผล ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ถังหลี่ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายตัวเองไว้ ชายหนุ่มยิ้ม อดนึกขำกับท่าทางของนางไม่ได้ เขาทำเสียงขึ้นจมูกอย่างดูถูก
“เจ้าจะรีบซ่อนตัวไปทำไม”
ถังหลี่ฉุนเล็กน้อย ถึงแม้ร่างกายของเด็กสาวผู้นี้จะยังดูเยาว์วัยและซูบผอมไปเสียหน่อย แต่ถ้าหากวันไหนนางโตขึ้น เขาจะต้องจ้องนางอย่างไม่วางตาแน่นอน
เว่ยฉิงวางชามโจ๊กไว้บนโต๊ะ ถังหลี่มองตามแล้วเงียบไป
“มองอะไร? จะให้ข้าป้อนด้วยหรือไม่? ข้าซื้อเจ้ามาเป็นบ่าวรับใช้ข้า ไม่ใช่ข้าต้องมารับใช้เจ้า!” ชายหนุ่มกอดอกและพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
ตอนนี้เว่ยฉิงรู้สึกคิดผิดจริง ๆ ที่ตัดสินใจซื้อนางมา เดิมทีเขาต้องการซื้อผู้หญิงที่ค่อนข้างใช้งานได้สักหน่อย แต่เมื่อเดินผ่านประตูซ่องไป เด็กผู้หญิงคนนี้ก็ตกลงมาจากเกวียนวัวล้มลงแทบเท้าเขา นางกำชายกางเกงของเขาไว้แน่น
ไม่อยากถูกขายสินะ! เขาเองก็พอรับรู้ได้ถึงชะตากรรมของเหล่าหญิงสาวที่ถูกขายให้กับซ่องคณิกา เว่ยฉิงมองไปที่ลำคอที่ขาวราวหิมะของนาง ชายหนุ่มรู้สึกเห็นใจและสงสารจึงตัดสินใจไถ่ตัวเด็กสาวออกมา
เมื่อไถ่ตัวกลับมาแล้วเขาพบว่าผิวของสาวน้อยผู้นี้ทั้งซีดเซียวและบอบบาง โดนกระทบนิดหน่อยก็ขึ้นรอยฟกช้ำ ไม่รู้ว่าหมดค่ายาไปกับนางเท่าใดแล้ว?
“ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาคอยรับใช้ข้า!” ถังหลี่หยิบชามโจ๊กขึ้นมา นางใช้ช้อนตักเข้าปากไปไม่กี่คำก่อนจะยกชามโจ๊กขึ้นซดเสียเลย
เว่ยฉิงถอนหายใจเบา ๆ อย่างน้อยก็ยังกินข้าวได้… เขาหยิบชามเปล่าขึ้นมา แล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นดุดัน ยกคิ้วขึ้นจ้องมองถังหลี่อย่างดุร้าย
“ข้าจะไปทำงาน ส่วนเจ้าต้องอยู่ที่นี่! ข้าซื้อเจ้ามา หากคิดหนี ข้าจะหักขาเจ้าซะ!” ท่าที่ของคนตรงหน้าแสดงให้เห็นว่าเขาเอาจริง ถังหลี่รู้สึกขนลุกชันขึ้นมา นางแสร้งยิ้มพูดเอาใจเขา
“สามีข้าหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ นับเป็นโชคดีที่ข้าได้แต่งงานกับเจ้า ข้าจะหนีไปไหนได้ล่ะ”
“รู้ก็ดีแล้ว!” เว่ยฉิงข่มความดุร้ายลงและถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเขาหันหลังไป ถังหลี่ก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา
ไปเลย! ไอ้โจรภูเขา ไอ้คนหยาบคาย ป่าเถื่อน!
เมื่อประตูปิดลง ถังหลี่คว้าเอาเสื้อผ้ามาสวมและลุกขึ้นจากเตียง นางมองลอดผ่านช่องประตู เห็นชายผู้นั้นถือจอบเดินจากไป อาจจะเป็นเพราะเพิ่งเข้ามาในร่างใหม่จึงทำให้นางอ่อนแอมาก
ต้องดูแลตัวเองให้ดีแล้วค่อยหาโอกาส!
ถังหลี่กลับไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นมาได้ว่าเหตุใดจึงคุ้นเคยกับชื่อ “เว่ยฉิง” นัก!
“เว่ยฉิง” คือจอมวายร้ายที่ยิ่งใหญ่ในเรื่อง “เส้นทางสู่ฮองเฮา” ไม่ใช่หรือ!
