บทที่ 44 ภรรยามาหาเขา
เว่ยฉิงนั่งลงที่ขั้นบันไดและให้ภรรยานั่งบนตักของตน จากนั้นก็เอาแต่จับจ้องถังหลี่นิ่ง ๆ อย่างไม่วางตา เขาไม่เจอนางมานานมากแล้ว …คิดถึงนางเหลือเกิน ..
เขาถึงกับฝันว่า เขาร่ำสุรากับนาง และทำให้นางร้องไห้อ้อนวอนขอความเมตตา เมื่อตื่นขึ้น เขาจดจำความฝันนั้นได้เป็นอย่างดี แต่ไม่ได้คิดเลยว่าวันนี้จะได้พบกับภรรยาตัวน้อยของเขา เว่ยฉิงพยายามจะทำงานหาเงินให้มาก ๆ เพื่อที่จะได้ซื้อเรือนสักหลังในเมืองและพาครอบครัวมาอยู่ด้วยกัน
“ข้าซื้อรองเท้าและอาหารมาให้” ถังหลี่วางห่อสัมภาระให้เว่ยฉิง ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้สนใจสิ่งของมากนักดวงตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ถังหลี่
“ภรรยาของข้ารักข้าเสียจริง”
เขาจับจ้องไปที่ริมฝีปากบอบบางของนาง หัวใจของชายหนุ่มคันยุบยิบ เว่ยฉิงเหลือบมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้น เขาก็รั้งใบหน้าของหญิงสาวเข้ามาป้อนจูบและละเลียดชิมมัน หญิงสาวรู้สึกขวยเขินเล็กน้อยในตอนแรก แต่ในไม่ช้านางก็มัวเมาไปกับรสจูบของเขา วงแขนที่แข็งแรงของบุรุษผู้นี้โอบกอดตัวนางเอาไว้ ลมหายใจและกลิ่นอายของชายหนุ่มพวยพุ่งเข้าหาถังหลี่
จากนั้นไม่นานเขาก็ปล่อยให้นางเป็นอิสระ หญิงสาวพิงที่อกของเว่ยฉิงหอบหายใจเบา ๆ เมื่อรู้สึกตัวใบหน้าของนางก็เห่อแดงขึ้น
ชายหนุ่มเองก็รู้สึกกระดากอายมาก เขาทึ้งผมตนเองอย่างแรง เห็นได้ชัดว่าปกติแล้วเขาสามารถควบคุมตัวเองได้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าภรรยาเขากลับออกนอกลู่นอกทางไปเสียได้ เขาเอนซบหัวลงบนไหล่ของหญิงสาว
“อย่าขยับ ขอเวลาข้าสักครู่ ”
ถังหลี่นั่งนิ่งไม่กล้าเคลื่อนไหว ทั้งสองหอบหายใจเหนื่อยกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยปากบอกสามีว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่สำนักศึกษา ใบหน้าของเขาก็มืดลงอีกครั้ง เว่ยฉิงคิดว่าเขาควรไปเยี่ยมที่สำนักหงเหวินให้บ่อยขึ้นเสียแล้ว เด็ก ๆ จะได้ไม่ถูกรังแกอีก
คนทั้งคู่ต่างพูดคุยกันไปได้สักพัก เมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มมืด พวกเขาจำต้องแยกย้ายจากกันอย่างไม่เต็มใจ
เมื่อส่งถังหลี่แล้ว เว่ยฉิงจึงถือห่อผ้ากลับไปที่บ้านของสกุลเซี่ย
******
วันรุ่งขึ้น คนคุ้มกันของตระกูลเซี่ยเห็นว่าหัวหน้าของพวกเขาดูผิดแปลกไป ชายหนุ่มโอ้อวดรองเท้าของตัวเองจนทุกคนต่างสับสน
“หัวหน้า รองเท้าท่านเป็นอะไรหรือ?” มีคนสงสัยและอดถามขึ้นมาไม่ได้ เว่ยฉิงที่รอจังหวะอยู่ก็รีบโอ้อวดทันที
“นี่เป็นรองเท้าใหม่ที่ภรรยาข้าซื้อให้ ดูดีหรือไม่?”
ผู้คุ้มกันที่กำลังกินซาลาเปาอยู่ ต่างพากันอิ่มตื้อขึ้นมาทันที
การมีภรรยานี่มันดีแบบนี้เองสินะ …ช่างน่าอิจฉาเสียจริง
โดนเฉพาะภรรยาที่งดงามราวกับนางฟ้า
เมื่อคิดถึงสาวน้อยแสนสวยที่ได้พบเห็นเมื่อวานนี้ คนคุ้มกันก็รู้สึกเจ็บปวดแทบตายเลยทีเดียว
…….
ในเวลาเดียวกัน
มุมอับแห่งหนึ่งในตรอกร้างผู้คน
“ท่านพี่ ข้าถูกไล่ออกจากสำนักแล้วทำอย่างไรดี?” เฉินหยางพูดพร้อมกับก้มหน้า เฉินเสี่ยวชุ่ยขบฟันตัวเองแทบแตก
นางอิจฉากับชีวิตที่ราบรื่นสวยงามของถังหลี่ ดังนั้นนางกับเฉินหยางจึงตกลงกันว่าจะทำให้ถังหลี่และลูกชายได้รับความอับอายจากสำนักศึกษา และก็กลายเป็นตัวตลกของหมู่บ้าน
สุดท้าย ก็ไม่เป็นตามที่หวัง กลายเป็นว่าคนที่ถูกไล่ออกคือน้องชายของนางเอง!
“ต้องเป็นถังหลี่แน่ ๆ นางทำกลอุบายใส่ร้ายเจ้า!” เฉินเสี่ยวชุ่ยกล่าว
“นังสารเลวนี่!” เฉินหยางไม่พอใจ “นางทำลายอนาคตของข้า!”
เขาเกลียดถังหลี่และคนพวกนั้น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้
“ท่านพี่ ท่านต้องหาทางช่วยข้านะ ท่านรู้จักอาจารย์จ้าวไม่ใช่หรือ ให้เขาแนะนำสำนักศึกษาดี ๆ ให้ข้าได้หรือไม่?”
“คนไร้ประโยชน์แบบนั้นนะหรือ? ต่อให้เป็นอาจารย์แล้วอย่างไร แค่จะทำให้เด็กสองคนถูกไล่ออกยังทำไม่ได้เลย!” เฉินเสี่ยวชุ่ยถ่มน้ำลาย
“อย่างไรก็เถิด! พี่ต้องช่วยข้า พี่เป็นคนขอร้องให้ข้าทำเรื่องนี้ หากพี่ไม่ช่วยข้าจะบอกเรื่องนี้กับท่านแม่!” เฉินหยางกล่าว
มารดานั้นถือว่าเฉินหยางคือความภาคภูมิใจที่สุดของนาง หากรู้ว่าเขาโดนไล่ออกจากสำนักศึกษาเพราะต้นเหตุมาจากเฉินเสี่ยวชุ่ยแล้วละก็…ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดลง..
“อย่าบอกนางนะ เจ้าอาศัยอยู่ในเมืองไปก่อน ข้าจะขอให้ไป๋ซานจัดการเขียนจดหมายแนะนำตัวให้เจ้าเข้าสำนักศึกษาที่เมืองชิงเหอ”
“ได้ งั้นท่านพี่ต้องเช่าบ้านที่มีลานบ้านให้ข้าด้วย” เฉินหยางเรียกร้อง
“ก็ได้” เฉินเสี่ยวชุ่ยตกลง
“เอาเงินมาอีก เงินข้าหมดแล้ว” เฉินเสี่ยวชุ่ยหยิบถุงเงินของนางออกมา หยิบเหรียญเงินแล้วยื่นให้น้องชาย
“ท่านพี่ แค่นี้ไม่พอกิน หากไม่มีเงินข้าต้องกลับไปที่หมู่บ้านเท่านั้น”
เฉินเสี่ยวชุ่ยใช้เงินส่วนตัวที่นางเก็บไว้ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาหมดไปกับเฉินหยาง เพราะนางต้องการปลอบโยนน้องชาย
หญิงสาวกลับไปที่จวนอย่างร้อนใจ จวนหลังนี้เดิมทีเป็นสิ่งที่นางใฝ่ฝันอยากจะเข้ามาอยู่ แต่ตอนนี้กับเหมือนกรงขังสำหรับนาง
“สามีข้าอยู่ไหน?” นางวางท่าต่อหน้าบ่าวรับใช้
“ฮูหยิน นายท่านอยู่ที่ห้องของฮูหยินเจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้ตอบ เฉินเสี่ยวชุ่ยรีบเดินไปที่ห้องของนาง ไม่ทันได้สังเกตรอยยิ้มมีเลศนัยจากสาวใช้ นางเป็นคนดุและมักทุบตีสาวใช้บ่อยครั้ง สาวใช้ในจวนจึงไม่มีใครชอบนาง
เฉินเสี่ยวชุ่ยเดินไปถึงประตูห้องนอน สีหน้าของนางเฉยชาขึ้นทันที เมื่อได้ยินเสียงครางดังลอดประตูออกมา นางก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้น ?
“นายท่านเจ้าขา ท่านทำแบบนี้ไม่กลัวฮูหยินจะตำหนิหรือเจ้าคะ?”
“ยัยเด็กโง่ ทำตามที่ข้าบอกเถิด มาหาข้าสิ …”
“ฮูหยินจะตำหนินายท่านได้อย่างไร แต่นางจะโทษข้า ล่าสุดเสี่ยวหงก็ถูกฮูหยินทุบตี”
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไล่นางไปเสีย! ให้เจ้าเป็นภรรยาข้าแทน! นางแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ ช่างน่าเบื่อ… แต่เจ้ายังเป็นคนโปรดของข้า”
เมื่อเฉินเสี่ยวชุ่ยได้ยินคำพูดนั้น นางตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ ในเวลาเดียวกันหญิงสาวก็ฉุกคิดได้ว่า ในจวนหลังนี้ไม่รู้ว่ามีพวกมารร้ายกี่ตัวกันที่อยากได้ตำแหน่งของนางจนตัวสั่น หากต้องหย่าร้าง นางจะไม่ได้อะไรติดตัวไปเลย!
ถ้านางถูกขับไล่ออกจากจวนตระกูลไป๋ เรื่องของเฉินหยางก็ยังไม่ลุล่วงดี วันใดมารดารู้เรื่องที่น้องชายโดนไล่ออกเพราะนางล่ะก็ …วันนั้นคงจะเป็นจุดจบที่แท้จริงของเฉินเสี่ยวชุ่ยแน่นอน!
เฉินเสี่ยวชุ่ยทำได้แต่กล้ำกลืน นางขยับปกเสื้อเล็กน้อยจากนั้นจึงผลักประตูห้องนอนที่ปิดอยู่เพียงครึ่งเดียวออก ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
“ท่านพี่…”
ไป๋ซานชะงักไปครู่หนึ่ง ฟันเหลืองอ๋อยของเขาเต็มไปด้วยน้ำลายยืด ชายชราหันไปทางเฉินเสี่ยวชุ่ย ตอนนี้นางดูสวยงามมาก เหมือนมีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้น ดึงดูดความสนใจของไป๋ซานได้ทันที เขาทิ้งสตรีในอ้อมกอด แล้วหันไปคว้าเฉินเสี่ยวชุ่ยเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของเขาแทน
หลังจากมีอะไรกับไป๋ซานแล้ว จมูกของเฉินเสี่ยวชุ่ยก็มีรอยฟกช้ำ ใบหน้าบวมเป่ง นางโดนตบหลายครั้งเพื่อสนองความต้องการอย่างโหดเหี้ยมของเขา เมื่อนายท่านสามไป๋อารมณ์ดีแล้ว เฉินเสี่ยวชุ่ยพูดถึงเรื่องของเฉินหยาง เขาก็เห็นด้วยและยอมช่วยเหลือนาง ทว่าเสี่ยวชุ่ยยังคงไม่พอใจเมื่อนึกถึงสภาพไร้ศักดิ์ศรีของตน นางยังคงโทษว่าเป็นความผิดของถังหลี่ หากไม่ใช่เพราะถังหลี่ นางจะมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร ?
นางจำต้องแต่งงานกับชายแก่อย่างไป๋ซาน หาไม่แล้วนางยังคงเป็นสาวงามที่เฉลียวฉลาดและอาจจะได้แต่งงานกับผู้ชายดีๆอย่างเช่นนายท่านไป๋ก็เป็นได้
หญิงสาวได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น…ถังหลี่!!
————————-
