บทที่ 72 จัดการคนทรยศ
วันถัดมา
ถังหลี่กำลังปรึกษากับหลู่ชิงเรื่องการปรับปรุงบรรจุภัณฑ์ที่โรงงานอยู่ ทันใดนั้นฉางลู่ก็รีบวิ่งเข้ามา
“นายหญิง! ที่ร้านเกิดเรื่องแล้วขอรับ!” เด็กหนุ่มกังวลจนน้ำตาคลอ
หญิงสาวรีบไปเป่าชิงเก๋อกับฉางลู่ทันที หลู่ชิงเห็นท่าไม่ดีจึงรู้สึกกังวลใจ จากนั้นหญิงสาวตัดสินใจตามมาที่ร้านด้วยเช่นกัน
ระหว่างทางที่กำลังเดินไปที่ร้านถังหลี่รู้สถานการณ์ทั้งหมดจากปากของฉางลู่ มีลูกค้าซื้อชาดจากร้านไป และหลังจากที่ใช้แล้วนางมีจุดแดงขึ้นที่ใบหน้าของนาง!
“ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ได้? มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นที่ร้านก่อนหน้านี้หรือไม่? ” หลู่ชิงถามด้วยความตื่นตระหนก
ในขณะที่กิจการกำลังจะฟื้นตัว หากเป็นเช่นนี้เป่าชิงเก๋ออาจจะล้มอีกครั้ง
หากถังหลี่กลับมีท่าทีสงบเยือกเย็น
“อย่าวิตกไป ทุกอย่างย่อมมีทางออก ฉางลู่ไปทำธุระให้ข้าสักเรื่องทีเถิด” ถังหลี่สั่งฉางลู่สองสามคำสั่ง
เด็กหนุ่มวิ่งแยกออกไป ส่วนถังหลี่และหลู่ชิงเดินไปที่เป่าชิงเก๋อด้วยกัน ตอนนี้บริเวณด้านหน้าของร้านก็รายล้อมไปด้วยฝูงชนมากมาย
“หน้าข้า! หน้าข้าพังหมดแล้ว! ข้าจะทำยังไง นี่เป็นเพราะชาดแดงของร้านเป่าชิงเก๋อทีเดียว!!”
“ร้านชั่วร้าย! ไอ้คนทราม! พวกเจ้าต้องชดใช้ให้ข้า!”
“ข้าจะตายอยู่แล้ว โอ๊ย!!!”
เสียงร้องโหยหวนของหญิงสาวแผ่ขยายดังออกไปหลายลี้[1] จนเรียกความสนใจของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
“ก่อนหน้านี้ก็เกิดเรื่องที่เป่าชิงเก๋อ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกใช่หรือไม่? ”
“ข้าก็ได้ยินมาว่ามีปัญหา ขายของแบบนี้จะไม่อันตรายหรือ? ”
“อย่าซื้อชาดของเป่าชิงเก๋อเด็ดขาดนะ ไม่งั้นใบหน้าเจ้าจะเป็นแบบผู้หญิงคนนั้น!”
“เมื่อวานข้าก็เพิ่งซื้อไป พวกเขาต้องคืนเงินให้ข้านะ!”
“ห้ามเปิดร้านอีกนะ! ปิดมันไปซะ!”
“คืนเงินมาเดี๋ยวนี้!!”
“ปิดร้านซะ!”
ผู้คนที่สัญจรไปมาเริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียวไปด้วย และในขณะเดียวกันบนชั้นสองของร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลนักมีคนสองคนกำลังลอบมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยท่าทีสบายใจ
“เถ้าแก่โจว นี่เป็นเพราะอุบายของท่านเลยนะที่ให้ข้าไปหาลูกค้าของเป่าชิงเก๋อแล้วจ้างวานให้กล่าวเท็จเรื่องใช้ชาดแล้วมีผื่นขึ้น ท่านเห็นแม่นางน้อยสองคนนั่นหรือไม่? ทำอะไรไม่ถูกเลย ความคิดของท่านยอดเยี่ยมมากเลยขอรับเถ้าแก่โจว!” หลู่หยวนพูดพลางยกนิ้วให้เถ้าแก่โจว
“ตอนแรกข้าก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะ เถ้าแก่หลู่ก็เป็นสหายข้ามาหลายปี ข้าเองก็ไม่ได้อยากทำลายสิ่งที่เขาตั้งใจสร้างขึ้นมาให้มีชื่อเสียงที่มัวหมองลงแบบนี้ แต่เป็นเพราะบุตรสาวที่โง่เขลาของเขาแข็งข้อกับข้า ข้าเลยต้องจำใจ” เถ้าแก่โจวทำท่าถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
“ท่านมีจิตใจที่เมตตามากเลยขอรับ แต่พวกนางไม่ยอมรับน้ำใจของท่านเอง ตอนนี้สมควรแล้วที่จะทำให้พวกนางรู้ว่าไม่ควรมาต่อกรกับท่าน! ” หลู่หยวนปั้นคำยกยอ เถ้าแก่โจวทำสีหน้าพึงพอใจกับคำกล่าวเยินยอนั้น
“ข้าค้าขายมาสามสิบปีแล้ว หญิงสาวอ่อนด้อยประสบการณ์เหล่านั้นจะมาสู้ข้าได้อย่างไร? แต่แรกข้าคิดให้เงินนางสามร้อยตำลึง แต่ตอนนี้แม้ตำลึงเดียวข้าก็ไม่ให้กระเด็นไปถึงมือนางหรอก ”
****
ในอีกด้านหนึ่งของถนนถังหลี่เบียดเสียดฝูงชนฝ่าเข้าไป และเมื่อนางเห็นใบหน้าของสตรีผู้นั้นหญิงสาวถึงกับสะดุ้งตกใจ
ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยผื่นแดงเป็นจุด ๆ ทั่วใบหน้า!
“แม่นาง ข้าเป็นเจ้าของร้านเป่าชิงเก๋อ ท่านพอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เราจะได้แก้ไขให้ถูกต้อง” ถังหลี่กล่าว
สตรีผู้นั้นจ้องถังหลี่ด้วยแววตาขุ่นเคือง
“เกิดอะไรขึ้นหรือ? ดูหน้าข้าสิ! หากไม่ใช่ชาดของเป่าชิงเก๋อหน้าข้าจะเป็นอย่างนี้ไหม!!”
“แม่นาง ทุกท่านใจเย็น ๆ กันก่อนเถิด ข้าเป็นเจ้าของเป่าชิงเก๋อและข้าขอสาบานว่าหากสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะชาดของเป่าชิงเก๋อข้าจะชดเชยให้ท่านสิบเท่า! ดังนั้นตอนนี้เราต้องมาตัดสินกันว่าผื่นแดงบนหน้าของแม่นางผู้นี้เกิดขึ้นเพราะชาดของร้านข้าหรือเปล่า? ”
อารมณ์ของถังหลี่ยังคงสงบ
“ที่หน้าของนางเป็นเช่นนี้อาจจะไม่ใช่เพราะชาดของเป่าชิงเก๋อก็ได้”
“อืม… มันก็เป็นไปไม่ได้ที่นางจะทำให้หน้าตัวเองเป็นเช่นนั้น”
“พวกท่าน อย่าเพิ่งได้คิดเลยเถิด ให้หมอตรวจดูอาการของนางให้แน่ก่อนเถิด หากพบว่าเป็นเพราะชาดจากร้านข้าแล้วละก็ ข้าจะปิดร้านและยินดีรับโทษจากพวกท่านเอง ” ถังหลี่กล่าว
หากเมื่อหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุได้ยินเช่นนั้น นางเริ่มโวยวายขึ้นทันที
“ข้าไม่หาหมอ! เป่าชิงเก๋อนั้นแหละเป็นคนทำให้ข้าเป็นเช่นนี้!” หญิงสาวพูดก่อนจะหันกลับไปพยายามแทรกตัวออกจากฝูงชน แต่ทว่าถังหลี่คว้ามือนางไว้ได้
“แม่นางใบหน้าของเจ้าเป็นเช่นนี้ ไม่ห่วงหน้าตัวเองบ้างหรือ? ”
ถังหลี่กำข้อมือนางแน่นขึ้นและไม่ว่านางจะดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดจากการจับกุมของถังหลี่ได้
“หมอมาแล้ว ๆ! หลบเร็ว!”
“เร็วสิ!”
ฝูงชนด้านหน้าค่อย ๆ เปิดทางออก จนเห็นฉางลู่เดินเข้ามาพร้อมกับหมอที่มีล่วมยาอยู่ข้างหลัง ใบหน้าของเด็กหนุ่ม ตึงเครียดต่อเมื่อเขาได้เห็นนายหญิงของตนไม่เป็นอะไร เขาจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“นายหญิง หมอมาแล้วขอรับ!”
ถังหลี่พยักหน้านางมองไปที่หมอ
“ท่านหมอ ช่วยดูหน่อยเถิดว่าแม่นางคนนี้ป่วยได้อย่างไร รีบรักษานางด้วยเถิด”
สตรีผู้นั้นโดนถังหลี่จับตัวเอาไว้อย่างแน่นหนา เมื่อหมอเข้ามาดูอาการ นางกรีดร้องพร้อมกับยืนยันว่าเป็นเพราะชาดของเป่าชิงเก๋อจริง ๆ
“อาการของแม่นางดูแล้วเหมือนไม่ได้แพ้ชาด หากเหมือนถูกพิษเสียมากกว่า” ท่านหมอกล่าวอย่างครุ่นคิด
ทันทีที่ได้ยินหมอพูด หญิงสาวผู้นั้นรีบพูดขึ้นว่า
“พวกเจ้าสมรู้ร่วมคิดกัน! เป่าชิงเก๋อไม่ต้องการรับผิดชอบใช่หรือไม่? ถึงได้บอกว่าข้าถูกวางยาพิษ! พวกเจ้าว่าไหม!”
ข้อกล่าวหาของนางทำให้หมอหน้าแดงด้วยความโกรธ ถังหลี่รีบคว้าตัวหมอไว้
“ทุกท่าน โปรดดูท่านหมอผู้นี้ เขาคือท่านหมอเฉินที่โด่งดังที่สุดในเมือง ทุกท่านรู้นิสัยขอท่านหมอเฉินดี เขาจะทำเรื่องผิดจรรยาบรรณแพทย์ได้อย่างไร? ”
“แม่นาง หากมีอาการแพ้รุนแรง รอยจุดแดงจะค่อย ๆ หายไปทันทีที่เจ้าหยุดใช้ชาด แต่ถ้าหากเจ้าโดนวางยาพิษ เจ้าต้องให้ความร่วมมือกับท่านหมอ ไม่เช่นนั้นหน้าเจ้าจะเป็นเช่นนี้ไปตลอด”
ถังหลี่มองไปทางฉางลู่ เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปในร้านหยิบกระจกทองเหลืองออกมาให้ถังหลี่ หญิงสาววางกระจกไว้ตรงหน้าสตรีผู้นั้น
“แม่นาง เจ้าอยากจะมีหน้าแบบนี้ไปตลอดจริง ๆ หรือ? ”
ผู้หญิงคนนั้นมองใบหน้าตัวเองในกระจกแล้วอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา
“แม่นาง เจ้าให้ความร่วมมือในการรักษาเถิด หากเจ้าไม่ให้ความร่วมมือก็จะไม่มีใครช่วยเจ้าได้แล้ว” ถังหลี่ยังคงพูดจาหว่านล้อมนางต่อไป
หญิงสาวผู้นั้นยังคงเพ่งมองกระจกที่สะท้อนใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวของตนเองออกมา คนผู้นั้นบอกนางว่า หลังจากกินยาแล้วนางจะมีจุดแดงขึ้นเล็กน้อยบนใบหน้า แล้วเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ คนพวกนั้นโกหกนางหรือ?
นางไม่อยากสูญเสียใบหน้าของนางไปเพียงแค่เงินไม่กี่อีแปะหรอกนะ!
“ข้ายุ่งมากนะ หากเจ้าไม่อยากรักษาข้าก็จะไปแล้ว อย่าได้อ้อนวอนให้ข้ารักษาทีหลังอีกเล่า ” หมอชราเริ่มอารมณ์เสียเช่นกัน เขามีจรรยาบรรณทางการแพทย์ หากแต่ถ้าคนไข้ไม่ให้ความร่วมมือเขาก็คร้านจะดูแล!
ชายชราหันหลังเดินจากไป
สตรีนางนั้นรีบคว้าท่านหมอไว้
“ท่านหมอ ข้า…ข้าไม่ได้ใช้ชาดแดงของเป่าชิงเก๋อ! แต่มีคนนำยาเม็ดสีดำมาให้ข้ากิน ท่านหมอ ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถอะ!”
“ข้ายังมียาเหลืออยู่นะ ท่านดูสิ”
หญิงสาวหยิบห่อยาที่เหลืออยู่ออกมาจากแขนเสื้อ ในห่อนั่นเหลือเพียงแค่ครึ่งเดียว เพราะนางกลัวผลของยาเลยตัดสินใจกินไปแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
โชคดีที่ไหวตัวทัน ไม่เช่นนั้นแล้ว หากกินไปจนหมดห่อ ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของนางจะเป็นเช่นไร? หมอชราหยิบยาขึ้นมาแล้วดม สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เขารีบลากสตรีผู้นั้นแล้วพาออกไปทันที
“ท่านหมอ เกิดอะไรขึ้น? ”
“มันเป็นยาพิษ เจ้ารีบไปโรงหมอกับข้าเดี๋ยวนี้เลย”
หมอชราลากนางออกไปด้วยความรวดเร็ว ฝูงชนในบริเวณนั้นได้แต่ตกตะลึง
“มีคนพยายามใส่ร้ายเป่าชิงเก๋อจริง ๆ หรือนี่?!”
———————-
[1] ลี้ เป็นหน่วยวัดของจีนมีความยาวเท่ากับ 500 เมตร
