บทที่ 128 ค่ำคืนที่หวาดผวา
ถังหลี่เดินเข้ามาพร้อมกับเบาะรองนั่ง นางนั่งลงและให้ลูกทั้งสองเอนพิงกายเด็กบางคนร้องไห้ด้วยความตกใจ บางคนก็ตื่นกลัว ผู้ใหญ่หลายคนต้องพากันปลอบโยน ผิดกลับเอ้อร์เป่าและซานเป่าเด็กทั้งสองมองไปที่ประตูโถงเขม็ง
“อ่า..” หลันฮวาดึงแขนเสื้อของถังหลี่เบา ๆ แววตาของนางเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
ถังหลี่รู้ว่านางเป็นห่วงจูเฉิง คู่หนุ่มสาวที่เพิ่งผ่านพิธีวิวาห์หมาด ๆ ต้องมาพบเจอเคราะห์กรรมใหญ่หลวงเช่นนี้ หญิงสาวบีบแก้มหลันฮวาเบา ๆ และรั้งนางเข้ามากอด
“จูเฉิงต้องไม่เป็นอะไร เจ้าไม่ต้องกังวลนะ” เมื่อได้อ้อมกอดของถังหลี่ หลันฮวาก็รู้สึกโล่งใจขึ้น
ตอนนี้ถังหลี่เป็นห่วงชาวบ้านที่ต้องต่อสู้กับพวกโจรมาก โจรภูเขานั้นล้วนโหดเหี้ยมอำมหิต มีดในมือของพวกมันชโลมไปด้วยเลือด หญิงสาวกลัวว่าคนคุ้นหน้าคุ้นตาเหล่านั้นจะกลายเป็นศพในวันรุ่งขึ้นเหมือนดั่งภาพที่นางเห็นในความฝัน ถังหลี่กังวลใจเหลือเกิน นางไม่สามารถรออยู่นิ่ง ๆ ได้ หญิงสาวดึงแขนเสื้อฮูหยินซูให้นางหันมามอง
“ฮูหยินช่วยดูแลลูกข้าทั้งสองคนได้หรือไม่?”
“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย ให้เอ้อร์เป่ากับซานเป่าไปอยู่กับป้าเกาเสีย” นางส่ายหัวปฏิเสธ
เห็นได้ชัดว่าฮูหยินซูรู้ทันความคิดของถังหลี่
นางลูบใบหน้าของบุตรทั้งสอง
“พวกเจ้าอยู่กับป้าเกาก่อนได้หรือไม่”
มือน้อย ๆ ของซานเป่าดึงแขนเสื้อของถังหลี่ไว้แน่น ราวกับต้องการจะบอกมารดาว่า ‘ไม่’ นางยังเล็กเกินกว่าที่จะรับรู้อะไรได้มากนัก แต่ซานเป่ารู้ดีว่าการจากไปของมารดาในครั้งนี้เป็นอันตรายมาก เหตุใดนางถึงเป็นเพียงแค่เด็กเล็ก ๆ คนหนึ่ง หากวันนี้ซานเป่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว คงจะสามารถปกป้องท่านแม่ได้
“ซานเป่าเด็กดี” ถังหลี่พูดเบา ๆ
มือน้อย ๆ ที่เหนียวแน่นของเด็กหญิงค่อย ๆ คลายออก นางกระถดตัวเองไปอยู่ด้านข้างป้าเกา ดวงตากลมโตของซานเป่ายังคงจับจ้องถังหลี่ไม่วางตา
“ท่านแม่ กลับมาเร็ว ๆ นะ”
หญิงสาวรู้สึกร้อนที่ปลายจมูก นางรีบพยักหน้ารับคำบุตรสาวอย่างรวดเร็ว “อืม!”
ถังหลี่ลุกขึ้นพร้อมกับฮูหยินซูที่ติดตามนางไม่ห่าง
“ฮูหยินเว่ย ข้าไปด้วยคนได้หรือไม่?” ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
เมื่อถังหลี่มองไปที่ต้นตอของเสียงพบว่านางคือภรรยาของหลี่โหยวไฉ่
“มาสิ ตามข้ามา”
ในอีกด้านหนึ่งหลี่โหยวไฉ่ได้พาคนหนุ่มสาวมากกว่าสิบสองคนจากหมู่บ้าน คอยระแวดระวังทิศทางที่โจรจะลงมาจากภูเขา ทุกคนมีอาวุธอยู่ในมือ บางคนมีจอบ ขวาน มีดทำครัว และ เครื่องมือทางการเกษตรทุกชนิด ทุกคนล้วนมีใบหน้าหวาดวิตก
โจรภูเขา คือผู้ร้ายที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา
บางคนหวาดกลัวจนเลือกที่จะหนีไป แต่คนส่วนใหญ่ยังคงปักหลักอยู่
หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าได้ส่งคนไปขอความช่วยเหลือจากในเมืองแล้วตราบเท่าที่พวกเขาต้านพวกโจรเอาไว้ได้ หมู่บ้านก็จะปลอดภัย ชาวบ้านลี่เจียซ่อนอยู่อยู่บนที่สูง แทบเท้าของพวกเขามีก้อนหินกองอยู่
“คบไฟ! มีคบไฟมา!”
“คบไฟเยอะมาก พวกมันกำลังจะบุกแล้ว!”
เมื่อมองดูจำนวนคบไฟที่ปรากฏ พวกชาวบ้านบางคนตัวสั่นเทาด้วยความหวาดผวา
“ชู่ เงียบก่อน”
เมื่อคบไฟเคลื่อนที่มาสู่ถนนด้านล่าง มีเสียงตะโกนว่า ‘ปา’ เป็นสัญญาน ชาวบ้านเริ่มนำก้อนหินที่กองไว้ปาใส่พวกโจรอย่างบ้าคลั่ง เสียงครวญครางเจ็บปวดดังขึ้นเป็นระยะ แต่ทว่าการโจมตีครั้งนี้ก็อยู่ไม่นานนัก จำนวนหินหมดลงอย่างรวดเร็วทำให้โจรภูเขาดาหน้ากันเข้ามาพร้อมกับดาบเล่มใหญ่
“วิ่ง!” หลี่โหยวไฉ่ตะโกนเสียงดัง
ชาวบ้านออกวิ่งตามคำสั่งของหัวหน้าหมู่บ้านทันที เหล่าโจรภูเขาถูกโจมตีจากชาวบ้านจนเกิดโมโหขึ้นมาพวกมันไม่สนใจแล้วว่าจะหยิบฉวยอะไรได้ ตอนนี้พวกมันต้องการแค่สังหารชาวบ้านเหล่านี้ให้หมด!
โจรภูเขาวิ่งไล่ตามหลังพวกเขา ชาวบ้านที่คุ้นเคยกับพื้นที่ดีวิ่งเข้าไปในป่าไผ่ ในนั้นมีกลุ่มคนอีกกว่าสี่สิบคนกำลังซุ่มโจมตีพวกโจร พวกเขาออกมาต่อสู้เต็มกำลัง เหล่าโจรภูเขาที่มีอาวุธเป็นดาบเล่มใหญ่เมื่อต้องสู้ในป่าไผ่ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวสะดวกนัก กิ่งไผ่ขวางทำให้การโจมตีของกลุ่มโจรอ่อนกำลังลง
ทว่าพวกมันไม่กลัวตาย ชาวบ้านหลายคนถูกฟันจนบาดเจ็บ คนเจ็บทั้งหมดถูกย้ายไปอยู่หลังหินก้อนใหญ่ มีหมอซูรออยู่ที่นั่นพร้อมอุปกรณ์ทำแผล เขาห้ามเลือดและพันผ้าไว้ให้ชาวบ้านที่บาดเจ็บอย่างว่องไว
แต่จำนวนคนที่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ หมอซูไม่สามารถปฐมพยาบาลได้ทัน เหงื่อไหลซึมที่ใบหน้าเต็มไปหมด ในตอนนั้นเองที่ถังหลี่และผู้หญิงอีกสองคนก็มาถึง
เมื่อหมอซูเห็นพวกนาง เขาไม่ได้มีทีท่าแปลกใจ เพียงแต่อดกังวลไม่ได้เท่านั้น
“ที่นี่อันตรายมาก เหตุใดพวกเจ้าจึงมากัน?”
“พวกเรามาช่วยดูแลคนบาดเจ็บ” ถังหลี่กล่าว
หญิงสาวมองไปที่ ‘สนามรบ’ มีเลือดไหลนองอยู่ทุกที่ ชาวบ้านหลายคนนอนร่ำไห้กลิ้งเกลือกอยู่กับพื้นอย่างน่าเวทนา
ฉากเบื้องหน้าตรงกับฝันของถังหลี่ หญิงสาวรีบเร่งเข้าไปช่วยพันแผลให้ชาวบ้าน ฮูหยินซูที่เป็นคนใจเย็นก็รีบเข้ามาช่วยเช่นกัน ยกเว้นภรรยาของหลี่โหลวไฉ่ที่ตกตะลึงกับภาพที่เห็น นางกลัวจนแข้งขาอ่อนแรงยืนแทบไม่อยู่ ใบหน้าซีดเผือดจนถังหลี่ต้องเข้าไปช่วยพยุงนางเอาไว้
“ฮูหยิน นั่งอยู่ตรงนี้ก่อนหากท่านกลัวก็หลับตาเสีย…?” ถังหลี่พูดกับนางอย่างนุ่มนวล
ภรรยาหลี่โหย่วไฉ่พยักหน้ารับทรุดตัวลงนั่งข้างหมอซู ถังหลี่ช่วยปฐมพยาบาลให้แก่คนบาดเจ็บพร้อมปลอบโยนนางไปด้วย ในขณะที่หญิงสาวกำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำแผล ภรรยาหลี่โหยวไฉ่ยื่นผ้าพันแผลในมือให้กับนาง
“ขอบคุณฮูหยิน” เมื่อถังหลี่หันไปเห็นนางกล่าวขอบคุณพลางคลี่ยิ้ม
ภรรยาของหลี่โหยวไฉ่ค่อย ๆ คุ้นชินกับเหตุการณ์นองเลือดในตอนนี้ แม้นางจะไม่เข้มแข็งเท่าถังหลี่และฮูหยินซู แต่นางก็ช่วยเท่าที่จะทำได้
ตอนนี้ ผู้บาดเจ็บทุกคนได้รับการปฐมพยาบาลแล้ว ถังหลี่มองเข้าไปในป่าไผ่ท่ามกลางผู้คนที่สับสนชุลมุน นางเห็นผู้ชายท่าทางโหดร้ายที่นางได้สบตาเมื่อตอนกลางวัน ชายคนนั้นถือดาบเล่มใหญ่อยู่ในมือ ท่าทีเยือกเย็นยามที่ฟาดฟันผู้คน ชาวบ้านหลายคนบาดเจ็บจนเลือดสาดกระเซ็น เป็นภาพที่น่ากลัวและโหดร้ายมาก
มีคนล้มลงกับพื้นเป็นชาวบ้านที่ถังหลี่คุ้นหน้าคุ้นตารู้จักดี ! หญิงสาวมองดาบเล่มใหญ่ของโจรที่กำลังจะฟาดลงมา หากเขาโดนฟันคงจะได้ขาดครึ่งตัวเป็นแน่ !
วิ่งหนีสิ! วิ่งไป!
โชคดีที่ชาวบ้านที่มีชาวบ้านผู้หนึ่งใช้จอบทุบเขาเข้าเสียก่อน ทำให้โจรผู้นั้นถึงกับเสียหลักเซไป ถังหลี่นั่งอยู่บนก้อนหิน ร่างกายเปียกเหนียวไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหงื่อหรือเลือดกันแน่ ทันนั้นนางก็โดนกระชากลากออกไปทันที
“ถังหลี่!”
“ฮูหยินเว่ย!”
ฮูหยินซูกับภรรยาของหลี่โหยวไฉ่ตะโกนออกมาอย่างตกใจ
“แม่นาง เจ้าเอาแต่ช่วยชีวิตผู้อื่น ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเจ้าได้แล้ว!”
ถังหลี่ถูกหัวหน้าโจรจับตัวไว้นางไม่สามารถขยับหนีไปได้ กลิ่นคาวเลือดรุนแรงโชยออกมาจากตัวเขา หัวหน้าโจรพาดดาบไปที่ลำคอของถังหลี่ หากหญิงสาวขยับแม้แต่นิดเดียวคมดาบจะบั่นคอนางทันที
ไม่ว่าถังหลี่จะมีท่าทีสงบเยือกเย็นมากเพียงใดก็ตามที หากภายในใจของนางกลับสั่นไหว
นางไม่อยากตาย ไม่อยากตายเลยสักนิด นางยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากทำ ลูก ๆ…เว่ยฉิง…
“ฮูหยินเว่ย! เจ้าปล่อยนางนะ!”
“มาทำข้าสิ เจ้าจะทำสตรีไม่มีทางสู้เพื่อเหตุใด!”
“ใช่ มาทำพวกข้าสิ!”
ชาวบ้านทั้งหมดพากันโห่ร้องอย่างเดือดดาล
